Γιατί δε βρίσκεις τ' άλλο σου μισό...

    Πήγες γυμναστήριο, αγόρασες πουλόβερ με ρίγες, πήρες αμάξι. Όμως τις πταίει κι είσαι ακόμα μόνος;

Κάνεις ΜΟΝΙΜΑ Like

Ανεβάζει σκυλάδικο; Like. Τον κώλο της; Like. Τις πολιτικές της θέσεις όπου "οι πάντες τα τρώνε κι όλοι είναι τα ίδια σκατά;". Super like. Δηλώνει αρνήτρια εμβολίων; Like κι εκεί. Βγάζει φωτογραφία το ριζότο που έφτιαξε το μεσημέρι και που κανένας δεν ενδιαφέρεται να δει; Like ξανά μα να θυμάσαι: κανένας οπαδός της Milan δεν έπαιξε ποτέ στη Milan. Ούτε ένας.

Κλαίγεσαι

Είπαμε να δείξεις ευαισθησίες μα εσύ το γάμησες και κλαίγεσαι σαν τη Μάρθα Βούρτση με πυρετό και χρέη. Για την προηγούμενη σχέση σου πριν 11 χρόνα στην Τρίτη γυμνασίου, για τη φουσκωμένη ΔΕΗ, για την κίνηση κάθε πρωϊ, για έναν μαλάκα στη δουλειά σου που σου κάνει bullying, για τα πάντα! Και φυσικά γίνεσαι δυσάρεστος. Και φαίνεσαι loser. Κι αυτό είναι κακό.

Φοράς μπανάνα

Αυτό.

Δεν έχεις άποψη

Ο συλλογισμός σου είναι ο εξής: για να γίνει κοπέλα σου δεν πρέπει να την προσβάλεις (σωστά) και για να μην την προσβάλεις δεν πρέπει ν' αγγίξεις ευαίσθητα θέματα και γι' αυτό δεν πρέπει να εκφέρεις γνώμη κι αν εκφέρεις πρέπει να συμφωνείς (λάθος). Ότι πιο βαρετό σκαρφίστηκε άνθρωπος δηλαδή και μάντεψε, κανένας δε θέλει να συναναστρέφεται με βαρετούς. Κανένας.

 

It's movie time (42): Groundhog day (1993)

Σκηνοθεσία: Harold Ramis

Βαθμολογία Imdb: 8,0

Είδος: Comedy

Μικρή περίληψη: Ένας κυνικός και μισάνθρωπος ρεπόρτερ, εγκλωβίζεται στην ίδια ημέρα και στο χειρότερο για εκείνον μέρος, σε κάποιο Πανσατώνυ στα σύνορα με Καναδά...

Γιατί να τη δεις: Γιατί "Η μέρα της Μαρμότας" είναι ταινιάρα, γιατί είναι έξυπνη κι αστεία και γιατί είναι Χριστούγεννα. Και προφανώς οι περισσότεροι την ξέρετε κι αντιλαμβάνεστε πλήρως τα γραφόμενα αλλά για κάποιους ίσως είναι η πρώτη φορά. Χωρίς υπερβολές, ο Μπιλ Μάρεϋ είναι ιδανικός για το ρόλο του κυνικού μισανθρώπου (παρ' όλο που η πρώτη επιλογή του Ράμις ήταν ο Τομ Χανκς) ενώ η Άντι Μακ Ντάουελ ξεχειλίζει από εκείνο το συνδυασμό αθωότητας κι ομορφιάς δίνοντας στην ταινία την απαραίτητη γλύκα. Η ταινία είναι γεμάτη από "κακά" αστειάκια χωρίς στάλα ενοχής και πολιτικής ορθότητας ενώ σε δεύτερο πλάνο, ο συμβολισμός "για το πόσο μονότονες και ίδιες είναι οι μέρες χωρίς αγάπη" όπως και οι λίγες δραματικές της στιγμές, παρ' ότι στις περισσότερες ταινίες θα έβγαιναν λίγο σαν ένα χαζοδιδακτικό νόημα που εκβιάζει συναισθήματα, στο συγκεκριμένο φιλμ λειτουργούν απόλυτα. Γιατί σ' όλη την προηγούμενη διάρκεια, έχουν προηγηθεί αμέτρητες σκηνές όπου η πρόθεση του σκηνοθέτη είναι πάντα να περάσεις καλά. Γιατί το νόημα έρχεται πλάγια και κάθε φορά που πάει να μπει βαθύτερα, υπάρχουν σκηνές comic relief που σε ξαναβάζουν στο σκοπό της ταινίας: να γελάσεις. Αξίζει επίσης να ειπωθεί, ότι απ' το σενάριο πηγάζουν και μερικά ενδιαφέροντα ερωτήματα φιλοσοφικής φύσεως όπως "πως θα ήταν οι μέρες μας αν ξυπνούσαμε πάντα στο ίδιο μέρος και στην ίδια ηλικία χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος του θανάτου ή το βάρος των συνεπειών του χρόνου, μιας και κάθε ημέρα, όλες σου οι καλές ή οι κακές συμπεριφορές θα είχαν σβηστεί και η ζωή σου θα κυλούσε μέσα σε μια αναπόδραστη σκλαβιά αλλά συγχρόνως και μια συγκλονιστική ελευθερία που θα άλλαζε το νόημα στα πάντα.  Για όλους αυτούς τους λόγους, το Groundhog day είναι οπωσδήποτε μια από τις κορυφαίες προσπάθειες του ανθρώπινου ειδους να δημιουργήσει κωμωδία.

Η τεχνοφοβία σου και τι συνέβαινε στους ανθρώπους παλιότερα

Ναι ξέρω. Η τεχνολογία κάνει τον άνθρωπο δυστυχή, εξαρτημένο και πιόνι ενώ την παλιά εποχή ήταν αθώος, ελεύθερος και κοιμόταν με τις πόρτες ανοιχτές. Ας κάνουμε όμως ένα reality check κι ας δούμε τι συνέβαινε παλιά...

Βλάβη με τ' αυτοκίνητο νύχτα σε κάποιον επαρχιακό

Στα χρόνια της αθωότητας

Αφού έβριζες τη γυναίκα και τα παιδιά σου που σε γλωσσόφαγαν, έπαιρνες το φακό κι έβγαινες στο δρόμο για ωτοστόπ. Μια ώρα μετά κι αφού η προσπάθεια ήταν μάταιη, ξανάβριζες τη γυναίκα και τα παιδιά σου που σε γλωσσόφαγαν -και που τώρα έκλαιγαν με λυγμούς- και πήγαινες να βρεις κάποιο σπίτι στην ευρύτερη περιοχή κι ελπίζοντας να μην πέσεις σ΄ εκείνο του Ασημάκη Κατσούλα. Αφού κι αυτό ήταν μάταιο μιας κι ήσουν στη μέση του πουθενά και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα ουρλιαχτά των λύκων απ' τα γύρω βουνά, έμπαινες στο αυτοκίνητο ξανά, κλείδωνες την πόρτα και περίμενες άυπνος να ξημερώσει και να κάνεις την ίδια διαδικασία.

Σύγχρονη εποχή 

Βρίσκεις το στίγμα σου στο Google Maps και παίρνεις τηλέφωνο την οδική.

Η Εφορία 

Στα χρόνια της αθωότητας

Παλιότερα, όσο και να ΄τρεμες με την ιδέα, τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο έπρεπε ν' αντιμετωπίσεις στα ίσια το τέρας της γραφειοκρατίας. Έπαιρνες λοιπόν ανάσα και ξεκινούσες. Για ν' αποφύγεις τον κόσμο σηκωνόσουν χαράματα. Αυτή βέβαια ήταν ελπίδα φρούδα. Ότι ώρα και να πήγαινες στην εφορία, ακόμα και στις 4 το πρωϊ και μετά από ξενύχτι στο Λα Μαμούνια, υπήρχαν εκεί πέρα τουλάχιστον 16 άτομα και καμιά σαρανταριά που ερχόντουσαν μετά κι έμπαιναν στην ουρά εμβόλιμα λέγοντας την ατάκα "έχω ραντεβού με την υπηρεσία από χθες". Τελικά, γύρω στη μία το μεσημέρι (της επόμενης Τετάρτης) κι αφού 1.794 άνθρωποι σε είχαν προσπεράσει γιατί είχαν ραντεβού με την υπηρεσία, είχες πια τελειώσει και μπορούσες να συνεχίσεις τη ζωή σου ακάθεκτος. Μέχρι φυσικά την επόμενη φορά.

Σύγχρονη εποχή

Τι κάνεις: Μπαίνεις στο Taxisnet και κάνεις log in.

Ανθρώπινη επικοινωνία 

Στα χρόνια της αθωότητας  

 Μια όχι και τόσο παλιά εποχή, για να μιλήσεις με τη σχέση σου έπρεπε να πάρεις στο σταθερό της τηλέφωνο. Και ναι, πριν απ' την αναγνώριση κλήσεων, αυτό σήμαινε ότι τις περισσότερες φορές θ' αναγκαζόσουν να μιλήσεις πρώτα με τους γονείς της. Χειμώνα καλοκαίρι λοιπόν και για να ΄χεις ιδιωτικότητα, πήγαινες σε κάποιο καρτοτηλέφωνο που μύριζε σκόρδο και ξυπνούσες τη μάνα και τον πατέρα της -που άσχετα με την ώρα που έπαιρνες κοιμόντουσαν πάντα για μεσημέρι- για να δεχτείς την ξυνισμένη φωνή ή την ανάκριση τους μέχρι που στο τέλος θα σου έλεγαν πως διάβαζε και να πάρεις αργότερα.

Σύγχρονη εποχή

 Την καλείς στο κινητό της. Αν δεν απαντήσει την παίρνεις στο Viber. Αν δεν απαντήσει στο Viber της στέλνεις στο Messenger. Αν δεν απαντήσει στο Messenger περιμένεις δέκα λεπτά και πηγαίνεις σπίτι της.

Επίσκεψη σε φίλο

Στα χρόνια της αθωότητας

Τι έκανες: Στα χρόνια της αθωότητας, αν ήθελες να κάνεις επίσκεψη στο σπίτι φίλου, έπρεπε να πληρείς οπωσδήποτε δυο βασικές προϋποθέσεις: η πρώτη ήταν να κρατάς στο χέρι γλυκά, έστω ένα μισόκιλο εκλέρ. Η δεύτερη, αν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινες στο σπίτι του φίλου σου, ήταν να έχεις ανοίξει το χάρτη από πριν, να ΄χεις βρει τη διεύθυνση και να ΄χεις μετρήσει το στενό που θα στρίψεις για όταν με το καλό πλησιάσεις στο σπίτι. Εναλλακτικά, θα ΄πρεπε να ρωτήσεις τον πρώτο ευγενικό άνθρωπο που θα συναντούσες στο δρόμο και να εύχεσαι να γνωρίζει το σημείο για το οποίο ρωτάς. Κι αυτό μπορεί να συνέβαινε για ώρες και κάποιες φορές να μην τα κατάφερνες ποτέ.

Σύγχρονη εποχή

Βάζεις τη διεύθυνση στο Gps του κινητού.

It's movie time (41): A monster calls (2016)

"Δεν υπάρχει πάντα κάποιος καλός και κάποιος κακός. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι κάπου στο ενδιάμεσο".

Σκηνοθεσία: Bayona

Βαθμολογία Imdb: 7,4

Είδος: Drama, Fantasy

Μικρή περίληψη: Ένας "πολύ γέρος" για να 'ναι παιδί πιτσιρικάς, βλέπει τη ζωή του ν' αλλάζει όταν κάτι που μοιάζει με τέρας τον επισκέπτεται για πρώτη φορά...

Γιατί να τη δεις: Γιατί αν σου άρεσε Ο Λαβύρινθος του Πάνα, το αριστούργημα του Bayona "A monster calls" θα σου αρέσει το ίδιο και περισσότερο. Γιατί είναι βαθιά συγκινητικό. Γιατί έχει εξαιρετική κλίμακα, πράγμα που σημαίνει ότι στο τέλος κορυφώνει και κάπου καταλήγει. Γιατί ο σκηνοθέτης του "Ορφανατροφείο" έχει τον τρόπο του να χτίζει συμπαθητικούς χαρακτήρες και κυρίως ν' αποφεύγει το μανιχαϊσμό των λαϊκιστών της τέχνης με το δίπολο καλός-κακός δίνοντας στους χαρακτήρες του ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Γιατί έχει καταπληκτική φωτογραφία (απίστευτα μελαγχολικά χρώματα στην "πραγματικότητα", ζωηρά και ζωντανά στις επισκέψεις του τέρατος...). Αλλά στο τέλος τέλος, η ταινία είναι κάτι σημαντικότερο απ' όλ' αυτά τα ωραία χαρακτηριστικά: είναι ένα πρώϊμο ταξίδι στην ενηλικίωση, μια ενηλικίωση που πρέπει να έρθει νωρίς γιατί οι καταστάσεις πιέζουν ασφυικτικά και τα πάντα μοιάζουν δύσκολα κι ασήκωτα... Και αυτό είναι κάτι που αργά ή γρήγορα αντιμετωπίζουμε όλοι, η ανάγκη για επιβίωση άλλωστε γεννάει τις καλύτερες ιδέες.

It's movie time (40): The woman in black (1989)

 

Σκηνοθεσία: Herbert Wise

Βαθμολογία Imdb: 7,1

Είδος: Horror/Mystery

Μικρή περίληψη: Ένας δικηγόρος, ταξιδεύει σε μια παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας για να διευθετήσει την κληρονομιά μιας γυναίκας που μόλις πέθανε αλλά τότε, μια μυστήρια και τρομακτική παρουσία τον καταδιώκει...

Γιατί να τη δεις: Γιατί μιλάμε για μια απ' τις καλύτερες ταινίες στο είδος των ατμοσφαιρκών ταινιών μ' ανατριχιαστική γοτθική ατμόσφαιρα! Ξέχνα το ηλίθιο remake με το Χάρι Πότερ Daniel Radcliffe και τ' ανόητα jumps scares που ήταν φτιαγμένα για δεκάχρονους με μυαλό κουνουπιδιού! Το The woman in Black του 1989 έχει την πιο creepy ατμόσφαιρα που φαντάζεσαι, μία εξαιρετικά τρομακτική σκηνή που παίζει να βάλεις τα κλάματα σαν τη Ματίνα Μανταρινάκη και ν αγκαλιάσεις τη γκόμενα σου στον καναπέ, καταπληκτική κλίμακα, ένα σοβαρό λόγο που συμβαίνουν αυτά, καλές ερμηνείες και απόλυτα λογικές αντιδράσεις. Εδώ για παράδειγμα, δε θα δεις ένα δαίμονα να κάνει σάλτο στο ταβάνι και κανείς να μη νοιάζεται, εδώ είναι ευρωπαϊκός κινηματογράφος και ναι ρε φίλε, έχει ποιότητα. Και μπορεί η εικόνα που είναι λίγο παλιά να σε ξενίσει και να πεις χέστο, αλλά εγώ σε προτρέπω ν' αφήσεις τις χαζοσάλτσες και ν' αφεθείς σ' ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά θριλεράκια στην ιστορία του είδους! 

It's movie time (39): Un homme ideal (2015)

Σκηνοθεσία: Yann Gozlan

Βαθμολογία Imdb: 6,8

Είδος: Thriller/Drama

Μικρή περίληψη: Μετά από αλλεπάλληλες απουχίες να εκδόσει το βιβλίο του, ένας συγγραφέας κλέβει το βιβλίο ενός άλλου και τότε αρχίζουν οι συνέπειες...

Γιατί να τη δεις: Υπήρξες ποτέ ερωτευμένος με τις ταινίες "Ripley" και τα έξυπνα ιντριγκαδόρικα σενάρια της Patricia Highsmith που δεν είχαν ιδιαίτερο βάθος αλλά είχαν μπλέξιμο, διλήμματα, σασπένς και ήταν τρομερά διασκεδαστικά; Εάν ναι, αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να δεις το Un Homme Ideal. Γιατί το σασπένς κυριαρχεί και ο κλοιός για τον ήρωα σφίγγει διαρκώς βάζοντας σε σε μια διαρκή αγωνια για την τύχη του. Γιατί ταυτίζεσαι. Γιατί όλοι σκεφτήκαμε κάποτε να πάρουμε τον εύκολο δρόμο της επιτυχίας και γιατί όλοι μπήκαμε στο δίλημμα να "κλέψουμε" κάτι από κάποιον που θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο. Οκ, δεν ήμασταν όλοι τόσο ηλίθιοι ώστε να κλέψουμε το βιβλίο κάποιου άλλου αλλά και πάλι, πόσες φορές δε μπήκες στο δίλημμα να κερδίσεις κάτι που δεν αξίζεις; Το φιλμ ξετυλίγεται όμορφα απ' τις πρώτες κιόλας σκηνές στις οποίες ο ήρωας αποτυγχάνει παταγωδώς ώσπου έρχεται η στιγμή που τίθεται το μεγάλο δίλημμα: να πάρει τον επικίνδυνο σύντομο δρόμο ή να πάει στον προορισμό του αργά και με ασφάλεια μα με το ρίσκο να μη φτάσει ποτέ; Εσύ τι θα διαλεγες;

It's movie time (38): Kolja (1996)

Σκηνοθεσία: Jan Sverak

Είδος: Drama/Comedy

Βαθμλογία Imdb: 7.7

Μικρή περίληψη: Ένας εργένης μουσικός, περιορισμένος απ' το Σοβιετικό καθεστώς της Πράγας, βλέπει του τη ζωή του ν' αλλάζει όταν συνάπτει λευκό γάμο για οικονομικούς λόγους.

Γιατί να τη δεις: Η νικήτρια ταινία στα Όσκαρ του 1997 δεν είναι ένα μεγαλεπήβολο δράμα που θα σε κρατήσει στην οθόνη με τα μούτρα καρφωμένα σαν τον Πιανίστα. Ούτε και θα σού δείξει ακρότητες όπως κάνουν άλλες ταινίες που κριτικάρουν το δικτατορικό κομμουνιστικό καθεστώς (ή άλλες δικτατορίες), φέρνοντας στην οθόνη σου τις σκληρότερες σκηνές καταπίεσης. Άλλωστε, είναι ευρέως γνωστό ότι οι Τσέχοι έζησαν μια περισότερο light εκδοχή του σοσιαλισμού σε σχέση μ' άλλες χώρες κι έτσι εκφράζεται και στο φιλμ του Σβέρακ. Άνθρωποι αποκλεισμένοι οικονομικά όπως ο πρωταγωνιστής, αστυνομία που βάζει στο μάτι τους αντιφρονούντες επειδή δε σήκωσαν τη σημαία του καθεστώτος, καχυποψία και κοινωνική αρρώστια, εικόνες μιζέριας σε μια πόλη που φθείρεται και που κανείς δεν έχει λεφτά... Κάπως έτσι και στριμωγμένος οικονομικά, ο Λούκα αποφασίζει να δεχτεί την πρόταση και να συνάψει λευκό γάμο με μια γυναίκα απ' τη Ρωσία που χρειάζεται τσέχικο διαβατήριο. Τότε όμως, τα προβλήματα διογκώνονται για να καταλήξουν μ' ένα αρκετά χαριτωμένο και γλυκό -θα τολμήσω να πω- τρόπο σε μια κατάληξη που ούτε ο ίδιος θα μπορούσε να περιμένει. Και στην πραγματικότητα, το Kolja είναι αυτό ακριβώς: μια ταινία που ναι μεν κάνει κριτική στο καθεστώς αλλά δε μένει σ' αυτό κι εμβαθύνει απαλά (όπως τα χρώματα της ταινίας) και με χιούμορ στη ζωή του ήρωα, στις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις του και στον τρόπο που έχει επιλέξει να ζει.

It's movie time (37): Wild Strawberries (1957)

Σκηνοθεσία: Ingmar Bergman

Είδος: Drama

Βαθμλογία Imdb: 8.1

Μικρή περίληψη: Λίγο πριν τη βράβευση του στη Λουντ και μετά από ένα δυσάρεστο όνειρο, ένας ηλικιωμένος καθηγητής Ιατρικής θα έρθει αντιμέτωπος με τις σκοτεινότερες πτυχές της ζωής του.

Γιατί να τη δεις: Γιατί δεν υπήρξε ποτέ σκηνοθέτης που να διείσδυσε περισσότερο στην ανθρώπινη ψυχή απ' τον Ingmar Bergman. Και κατά τη γνώμη μου, σ' αυτή την ταινία, το κάνει καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Απ' τον ψυχαναλυτικά αναλυμένο εφιάλτη με το κάρο που σπάει (και τι να υποννοεί άραγε....) μέχρι τις σκηνές που νοσταλγεί τη νιότη του που παρομοιάζεται με "Άγριες Φράουλες" έως και τις ψυχρές συζητήσεις με την κυνική και πληγωμένη κουκλάρα νύφη του μέσα στ' αυτοκίνητο. Απ' τη σκηνή που εξηγεί τους λόγους της απομόνωσης του (όλοι συζητάνε για τη συμπεριφορά της γειτόνισσας όπως σήμερα συζητούν για κάτι τύπους που τρώνε καρύδες στο Survivor παρεμπιπτόντως), τις συζητήσεις για το Θεό, τις συζητήσεις με το μετρ (είμαι σίγουρος πως είχε διαβάσει Φρόυντ) την υπέροχη σκηνή που η μοναξιά παρουσιάζεται με φρικτό σκοτάδι και φυσικά, την κατά κάποιο τρόπο αισιόδοξη τελευταία σκηνή (οκ, δεν είναι και τόσο αισιόδοξη αλλά δε βλέπεις Δαλιανίδη), η ταινία φωνάζει ψυχικό βάθος. Και αν είσαι στην κατάλληλη φάση της ζωής σου, δεν πρόκειται κανένας να στο προσφέρει καλύτερα απ' αυτόν κι απ' τις Άγριες Φράουλες.

It's movie time (33): The way back (2010)

Σκηνοθεσία: Peter Weir

Είδος: Adventure

Βαθμολογία Imdb: 7,3

Μικρή περίληψη: Στα χρόνια του Σταλινικού καθεστώτος, κρατούμενοι απ' τα Γκουλάγκ της Σιβηρίας προσπαθούν να διαφύγουν και να φτάσουν με τα πόδια στην Ινδία και στον ελεύθερο κόσμο.

Γιατί να τη δεις: Απ' τα μέσα του 1920 έως εκείνα του 1950, υπολογίζεται πως περίπου 18 εκατομμύρια άνθρωποι πέρασαν απ' τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας Γκουλάγκ και περίπου 4 εκατομμύρια δε γύρισαν ποτέ. Πολιτικοί αντιφρονούντες κι εθνικότητες που θεωρούνταν "μιάσματα", αναγκάστηκαν να ζήσουν το μαρτύριο της παγωμένης Σιβηρίας και της ατέλειωτης εργασίας για τους σκοπούς της εκβιομηχάνισης της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν. Αυτό λοιπόν, είναι και το θέμα της ταινίας του Peter Weir "The Way Back", και πιο συγκεκριμένα, ο τρόπος που κάποιοι κρατούμενοι προσπαθούν να διαφύγουν και να σωθούν στην πρώτη μη-κομμουνιστική χώρα στα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης. Κι αυτό φυσικά ήταν και το τραγικό της υπόθεσης, μιας κι η αχανής Σοιβιετική Ένωση περιτρυγιριζόταν από δεκάδες "σοσιαλιστικούς παραδείσους" κι ο κοντινότερος ελεύθερος προορισμός ονομαζόταν Ινδία... Κατά τ' άλλα, η ταινία βρίθει από όμορφες εικόνες, εναλλαγές τοπίων, ατμόσφαιρα, ιστορικές αναφορές και φυσικά το σασπένς που χτίζεται μέσα απ' τις ατελείωτες δυσκολίες των ηρώων να ξεφύγουν απ' τη φρικτή τους μοίρα. Δε θα 'κανε κανένας άλλωστε την απόπειρα να φτάσει απ' τη Σιβηρία στην Ινδία με τα πόδια αν δεν υπέφερε πραγματικά.

Όταν σε παίρνει η κατηφόρα

           Προσπαθείς και προσπαθείς και προσπαθείς. Και ξαφνικά, έρχεται μια στιγμή που τα πάντα διαλύονται...

                                                               

                                                            Η διατροφή

                        

Η έκλυση: Καθημερινή διατροφή, το πιο χαρακτηριστικό πρόβλημα εγκράτειας στο δυτικό κόσμο. Για τους υπόλοιπους βέβαια δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί δεν έχουν αρκετό φαγητό. Anyway, για τρεις ολόκληρους μήνες δεν έχεις διανοηθεί όχι απλά να φας μα ούτε καν να μυρίσεις γλυκό ώσπου μια μέρα, η μάνα της κοπέλας σου, σού προσφέρει ένα αθώο κεκάκι μ' αγνά υλικά. Αρχικά αρνείσαι μα έπειτα από αλλεπάλληλες οχλήσεις, τελικά ενδίδεις. Η πρώτη δαγκωνιά μοιάζει μαγεία και είναι η στιγμή που η ατσάλινη πειθαρχία σου έχει πια διαρραγεί.

Οι στιγμές της κατηφόρας: Αφού τελειώσεις το πρώτο ζητάς και δεύτερο, όταν νυχτώσει το τρίτο και την επόμενη ημέρα, αφού αγοράζεις δυο τάρτες φράουλα, επιλέγεις για μεσημεριανό καρμπονάρα και για βραδυνό τηγανητές πατάτες μ' αυγά, κέτσαπ και φέτα. Όμως, η κατηφόρα δε σταματά εδώ. Τα ξημερώματα σηκώνεσαι κι αλείφεις ψωμί με μερέντα και το πιο παχυντικό βούτυρο που βρίσκεις στο ψυγείο. 

H μοιραία κατάληξη: Οι επόμενες ημέρες σε βρίσκουν μελαγχολικό κι εμφανώς παχύτερο να κοιτάζεις στο δρόμο τα παιδιά που παίζουν ανέμελα.

Το sex

Η έκλυση: Τετάρτη βράδυ και την Πέμπτη έρχεται η δικιά σου στη χώρα μετά από τέσσερις μήνες στο Κάρντιφ κι αυτός, είναι ο βασικότερος λόγος που απέχεις απ' τον αυνανισμό εδώ και δέκα ημέρες. Γιατί τη στιγμή της "επαφής", θέλεις να κάνεις το Rocco Sifredi να μοιάζει μ΄ αθώα παιδούλα και τον Δον Ζουάν με λεκανατζού της οδού Φυλής μπροστά στον καλύτερο εραστή στην ιστορία του πλανήτη, δηλαδή εσένα. Για να πετύχεις βέβαια το στόχο, στην πραγματικότητα δεν απέχεις απλώς απ' τον αυνανισμό αλλά απέχεις κι απ' τα πορνό, απ' τα video clips της Britney, απ΄ τα social media, απ' τα μπαρ, απ' τη χαρά και γενικά απέχεις απ' τη ζωή. Το τελευταίο βράδυ ωστόσο κι ενώ οι όρχεις σου έχουν πρηστεί σα μπάλες μπάσκετ, αισθάνεσαι ασφαλής να μπεις σ' ένα "αθώο" ειδησεογραφικό μέσο. Τότε, όταν πετυχαίνεις ένα διαφημιστικό γυναικείο πόδι για καλσόν, ο εγκέφαλος σου σε ξεγελά. Αρχικά σού ζητάει απλώς να δεις, στη συνέχεια να χαϊδευτείς (χωρίς να ολοκληρώσεις) και στο τέλος να ολοκληρώσεις (αλλά μία φορά). 

Οι στιγμές της κατηφόρας: Τον παίζεις άλλες τέσσερις και κοιμάσαι στις 5 τα ξημερώματα. Το πρωί, συνεχίζεις το ταξίδι της μοναχικής απόλαυσης λίγο πριν ξεκινήσεις για τη δουλειά. 

Η μοιραία κατάληξη: Το βράδυ της ίδιας ημέρας, σας βρίσκει στο κρεβάτι σα δυο χαρούμενα αρκούδια να παίζετε παιχνίδια. Επιτραπέζια.

It's movie time (36): Hostel (2005)

Σκηνοθεσία: Eli Roth

Είδος: Horror/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 5.9

Μικρή περίληψη: Τρεις φίλοι που κάνουν διακοπές στην Ευρώπη, αποφασίζουν να κατευθυνθούν στη Σλοβακία με σκοπό το σεξ...

Γιατί να τη δεις: Έβλεπα προχθές το The Tourist (2010). Μια κουλάτη στυλιζαρισμένη αηδία που δεν ήξερε ποτέ τι ταινία ήθελε να γίνει και που δε σε 'νοιαζε ποτέ τι θα γίνει αφού όσα συνέβαιναν ήταν cool και δεν είχε καμία απολύτως λογική. Ε λοιπόν το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με το Hostel. Βέβαια ξέρω τι σκέφτεσαι. Το Hostel είναι απλώς ένα b-movie, ένα χυδαίο σπλατεράκι με μπόλικο αίμα που εστιάζει στα κατώτερα ένστικτα και που αποτέλεσε δυσφήμιση για μια ολόκληρη χώρα (η κυβέρνηση της οποίας μήνυσε τους παραγωγούς παρεμπιπτόντως). Μάλιστα, σ' αυτές τις παρατηρήσεις ίσως και να μην έχεις καν άδικο κι εν πολλοίς, ίσως και ν' αντικατοπτρίζουν ένα κομμάτι πραγματικότητας. Κάπου εδώ όμως, τα κακά νέα σταματάνε. Γιατί σε μια συνέχεια της πραγματικότητας, έχουμε να κάνουμε με μια ταινία σταθμό για το είδος του splatter horror, με μια ταινία που δεν υποκρίνεται πως είναι ταινία τέχνης (γιατί δεν είναι) και με μια ταινία που θα μπορούσε να διεκδικήσει βραβείο στο πόσο πολύ σε βυθίζει στο story της κι εντέλει στο πόσο σε διασκεδάζει. Κι αυτός ήταν ο σημαντικότερος στόχος του πρωτόβγαλτου τότε σκηνοθέτη Eli Roth ο οποίος σύμφωνα με τα λεγόμενα του, ήθελε να φτιάξει ένα διασκεδαστικό φιλμ που θα σόκαρε με τις ακραίες σκηνές βίας το κοινό της Αμερικής όπως σόκαρε και τον ίδιο ο ασιατικός κινηματογράφος μ' εκφραστές τον Τakashi Mike και άλλους (καλό το Audition αλλά άθλιο το Ichi the Κiller για να είμαστε ειλικρινείς). Το Hostel όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ένα slow burn σενάριο που καταφέρνει να σ' εισάγει πετυχημένα και χωρίς καθωσπρεπισμούς στην ανδρική φύση που αναζητάει διαρκώς τη σεξουαλική περιπέτεια. Είναι το όμορφο και πρωτότυπο περιβάλλον στο οποίο εντάσσεται η ιστορία (κάπου στην κεντρική Ευρώπη παριστάνοντας κάποιο προάστιο της Μπρατισλάβας) και φυσικά, είναι η έξυπνη ιδέα του Roth που πρώτα την εκμυστηρεύτηκε στο βασιλιά της καλτίλας Quentin Tarantino ο οποίος τον στήριξε έμπρακτα. Γιατί το να σκοτώνεις με κίνητρο το σαδισμό, όσο και να μας ενοχλεί σαν ιδέα δεν παύει να είναι μια ιδέα έξυπνη η οποία εφάπτεται στην ανθρώπινη φύση μας. Γιατί η βία είναι κι αυτή εγεγραμμένη στο Dna μας... Να σημειώσουμε για το τέλος, πως αν εξαιρέσεις το βασικό πρωταγωνιστή Jay Hernandez (που νομίζω ότι δίνει ερμηνεία χειρότερη κι απ' της Αλίκης Βουγιουκλάκη στο Υπολοχαγός Νατάσσσσα), το υπόλοιπο casting είναι εμπνευσμένο κι αρκετά τίμιο στις ερμηνείες του, με φάτσες αθώες εκεί που πρέπει και αντίστοιχα σκοτεινές εκεί που πρέπει ξανά. Εν ολίγοις, ακόμα κι αν το Hostel σού φανεί φτηνό, είναι σχεδόν αδύνατο να το κλείσεις κι ακόμα πιο αδύνατο να το βρεις βαρετό. Γιατί σ' επίπεδο διασκέδασης, είναι μια απ' τις μεγαλύτερες ένοχες κινηματογραφικές απολαύσεις των τελευταίων δεκαετιών.

It's movie time (35): Speak no evil (2022)

Σκηνοθεσία: Christian Tafrup

Είδος: Horror/Drama/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 6,6

Μικρή περίληψη: Στις καλοκαιρινές του διακοπές στην Τοσκάνη, ένα σεξουαλικά "αποστειρωμένο" ζευγάρι Δανών γνωρίζεται μ' ένα ζευγάρι Ολλανδών στην ίδια ηλικία. Όλα μοιάζουν να πηγαίνουν καλά μέχρι που λίγους μήνες αργότερα, μια πρόσκληση των δεύτερων καταφθάνει στο σπίτι του πρώτου ζευγαριού...

Γιατί να τη δεις: Γιατί το Speak no Evil κυλάει νερό και γιατί σ' εισάγει ομαλά, πράγμα ασυνήθιστο ειδικά για τον κινηματογράφο της τελευταίας δεκαπενταετίας. Αυτό που ωστόσο κάνει μακράν τη διαφορά, είναι ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας Christian Tafrup, έχει προσέξει όλες εκείνες τις ψυχολογικές λεπτομέρειες που δίνουν στο σενάριο πειστικότητα και στους χαρακτήρες βάθος και παρ' ότι η αίσθηση είναι ενοχλητική, τ' ότι τα καταφέρνει να σε κάνει να νιώσεις άβολα (εξαιρετικά λεπτό συναίσθημα), φανερώνει πόσο καλά πήγαν όλα εκείνα τα μικρά πράγματα με τα οποία οι περισσότερο σκηνοθέτες αδυνατούν ν' ασχοληθούν (ή απλά δεν ξέρουν πως να τα κάνουν...) παραγνωρίζοντας τη σημασία τους για το τελικό αποτέλεσμα. Έχουμε λοιπόν μια ταινία με σωστές λεπτομέρειες, με σωστή ατμόσφαιρα, με καλές ερμηνείες, μ' εξαιρετική κλιμάκωση (για σεμινάριο) και με μία έξυπνη κεντρική ιδέα -η οποία αποκαλύπτεται στο τέλος και αφορά μάλλον τους περισσότερους από μας- γύρω απ' την οποία χτίζεται η ταινία. Υπάρχουν επίσης σκηνές που τρομάζεις με κάτι απλό (!) (π.χ η σκηνή με τη μουσική στ' αμάξι) και σκηνές που διεισδύουν στην ανθρώπινη σεξουαλική συμπεριφορά ανελέητα (δε θέλω να είμαι ο τύπος που γράφει τέτοια αλλά τσέκαρε απλώς τη σκηνή μετά το ντουζ...). Τελικό αποτέλεσμα; Εξαιρετικό. Τελικό συμπέρασμα; Όταν οι Σκανδιναβοί θέλουν, είναι αρκετά εφυείς για να το κάνουν πραγματικά καλά.

Γιατί οι σημερινές ταινίες ΔΕ βλέπονται...

    Ταινία δεκαετίας 2010 ή ακόμα χειρότερα, ταινία δεκαετίας του 2020: την έβαλες, την έκλεισες και κατέληξες να γκρινιάζεις σαν τη Γιουλάκη στο Ρετιρέ. Τι πάει όμως τόσο στραβά;

    

Υπερβολές κατευθείαν: Ζούμε σ' έναν κόσμο φθηνής και άφθονης ψυχαγωγίας. Κάπως έτσι, αν ξεκινήσεις μια ταινία και δε σου προκαλέσει αμέσως το ενδιαφέρον, δε θα το πολυζορίσεις και θα πας στην επόμενη. Κι αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που μια καινούργια ταινία είναι συχνά υπερβολική απ' τα πρώτα λεπτά: για να μη τη βαρεθείς κι επιλέξεις την επόμενη. Κάπως έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε οτι οι σημερινοί σκηνοθέτες είναι κατά ένα τρόπο θύματα της εποχής τους. Παρ' όλ' αυτά κι επειδή τα πάντα χρειάζονται timing, αυτοί που επιλέγουν βιασμούς, δολοφονίες και κατάθεση ψυχής στα πρώτα έξι λεπτά, έχουν αφ΄ενός την ευθύνη της τέχνης τους κι αφετέρου επιτυγχάνουν το αντίθετο. Το θέμα είναι να τραβάς την προσοχή γρήγορα αλλά ξεκινώντας απ' το Α και όχι απ' το Ω. Εκτός φυσικά αν είσαι ο Nolan και φτιάχνεις το Memento...

Διαρκής ανάγκη για "μήνυμα": Διδασκαλία. Διδαχή. Βαρύγδουπα μηνύματα. Συνέβαινε πάντοτε αλλά εδώ και κάποια χρόνια, αυτή η νοοτροπία γίνεται ακόμα πιο έντονη και μ' όλο και πιο επιθετικό τρόπο. Δεν αρκεί να με συγκινήσεις ή να με διασκεδάσεις ή να με κάνεις να ξεχάσω τα προβλήματα μου για μιάμιση ώρα, πρέπει να περάσεις και το βαθύ σου μήνυμα σε κάθε σχεδόν σκηνή. Γιατί είσαι φοβερός, γιατί είσαι ο Ingmar Bergman του κώλου δηλαδή ο Jordan Peele. Δε λέω φυσικά ότι δεν πρέπει να υπάρχει μήνυμα, λέω ότι δε χρειάζεται να γίνεται τόσο διάφανο και τόσο ενοχλητικά συχνό εις βάρος της ψυχαγωγίας. Διαφορετικά θα διάβαζα δοκίμιο, δε θα έβλεπα ταινία.

Κακή ηθοποιία: Απ' την κακή ηθοποιία των 40s και 50s, περάσαμε σταδιακά στην επίδραση Stanislavski (που μας έδωσε ηθοποιούς σαν το Marlon Brando) για να φτάσουμε σήμερα να βλέπουμε στις οθόνες μας ηθοποιούς όπως: Scarlet Johansson, Daniel Radcliff, Kristen Stewart, John Krasinski 

και Jennifer Lawrence. Ε δεν ξεχειλίζει κι από ταλέντο η οθόνη.

Ποζεριλίκια: Με τον όρο αυτό, υπονοούμε όσα κάνουν οι σκηνοθέτες και ΔΕΝ εξυπηρετούν τη ροή της ιστορίας αλλά την ικανοποίηση του "εγώ" τους. Και ναι, οι νέες γενιές σκηνοθετών είναι εγκλωβισμένες στην εικόνα (γιατί άραγε;) και στην επιτήδευση. Η κάμερα περιστρέφεται (χωρίς λόγο), τα χρώματα είναι ασπρόμαυρα (χωρίς λόγο) και κάθε ατάκα του πρωταγωνιστή είναι πανέξυπνη ή cool όπως στη χιπστερική ντροπή των ταινιών που λέγεται Juno. Άλλωστε είπαμε, το ζήτημα δεν είναι να κάνεις καλή ταινία αλλά να μην σε κλείσουν και πάνε στην επόμενη.

It's movie time (34): Rosemary's baby (1968)

 

Σκηνοθεσία: Roman Polanski

Είδος: Horror/Thriller/Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,0

Μικρή περίληψη: Ένα ζευγάρι που μετακομίζει σ' ένα όμορφο διαμέρισμα και προσπαθεί να κάνει παιδί, σταδιακά περικυκλώνεται από παράξενους γείτονες που αμβισβητούν το Θεό, ξεπερνάνε τα όρια της διακριτικότητας και μέσα στην αστική τους ευγένεια, γίνονται όλο και περισσότερο πιεστικοί...

Γιατί να τη δεις: Γιατί κανένας δε μπορεί να σκηνοθετήσει καλύτερα απ' τον Πολάνσκι μια ταινία για το Διάβολο ή τον Εωσφόρο ή το Σατανά ή τέλος πάντων, ονόμασε τον όπως θέλεις. Είναι επίσης δεδομένο πως για τους λάτρεις των ταινιών με τις ανατριχιαστικές θρησκευτικές δοξασίες, η δεκαετία των 70s (ναι ξέρω, το Rosemary's baby είναι γυρισμένο στα τέλη του 60 αλλά η αισθητική της ανήκει στα 70s) ήταν σαφώς η καλύτερη ως αποτέλεσμα της ενασχόλησης με τον πνευματισμό μέσα στα πλούσια καφέ σαλόνια της Νέας Υόρκης ή ακόμα κι εξαιτίας των αλλόκοτων γεγονότων με τον ψυχοπαθή Manson λίγο καιρό μετά την προβολή της ταινίας. Στα τέλη της δεκατίας του 60 λοιπόν, όταν ο Ira Levin έγραφε στο δωμάτιο του το βιβλίο του για μια νεαρή κοκκινομάλλα και την απειλή της από Σατανιστές διψασμένους για αλλόκοτες κατακτήσεις κι αμφίβολα κέρδη, είμαι σίγουρος ότι δε μπορούσε να φανταστεί σε καμιά περίπτωση το χαμό που θα επακολουθούσε όταν το στιβαρό σενάριο του βιβλίου του θα γινόταν ταινία. Το Μωρό της Ρόζμαρι σε εισάγει απαλά γνωρίζοντας σου τους χαρακτήρες και με τον αδύναμο χαρακτήρα της ηρωίδας, μιας αθώας κι αδύνατης κοπελίτσας που μοιάζει πιο εύθραυστη κι από γυαλί, καταφέρνει να σε κάνει να νοιαστείς ενώ η απειλητική ατμόσφαιρα χτίζεται ανελέητα λεπτό με το λεπτό χωρίς να βγει ούτε ένα μαχαίρι και χωρίς να υπάρχει ούτε καν μία ξεκάθαρη απειλή. Επίσης, θα δείτε το πλέον τρομακτικό όνειρο που έχετε δει σε ταινία, καταπληκτικούς δεύτερους ρόλους όπως εκείνος της σκερτσόζας κι αντιπαθέστατης (στην ταινία) Ruth Gordon και θ΄ακούσετε ένα ίσως όχι ωραίο μα οπωσδήποτε ανατριχιαστικό soundtrack βγαλμένο κατευθείαν απ' τα βάθη της κόλασης...

Οι χειρότερες δικαιολογίες που σκαρφίζονται οι επιχειρήσεις...

 Ψησταριά

"Το παιδί έχει φύγει". 

Παρήγγειλες 9 η ώρα είναι 10:30, το στομάχι σου έχει τεντώσει σαν κάλτσα κι αυτή είναι η προγραμματισμένη απάντηση γι' αυτές τις ερωτήσεις:

-Καλησπέρα. Έχει περάσει μιάμιση ώρα απ' την παραγγελία μου.

-Καλησπέρα. Το παιδί έχει φύγει.

-Καλησπέρα ξανά. Παρήγγειλα χθες τ' απόγευμα κι η παραγγελία μου δεν έφτασε ποτέ.

-Σας είπα κύριε. Το παιδί έχει φύγει.

Εταιρεία courier

"Ο υπάλληλος διανομής ήρθε αλλά δε σας βρήκε εκεί".

Αφού σού έδωσαν το πιθανό ωράριο παράδοσης, έφτασε επιτέλους κι η πολυπόθητη στιγμή της παραλαβής. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: τη στιγμή που χτυπάει το κουδούνι, βρίσκεσαι στην τουαλέτα. Πετάγεσαι έξω σα σίφουνας μα μέχρι ν' ανοίξεις, ο υπάλληλος έχει απομακρυνθεί αφήνοντας σημείωμα για να παραλάβεις το δέμα από ένα κατάστημα μερικά χιλιόμετρα μακριά. Βγαίνεις στο μπαλκόνι να τον φωνάξεις μα εκείνος έχει ήδη χαθεί στο ηλιοβασίλεμα...

Επαρχιώτικη ταβέρνα

"Δεν πουλάμε τίποτα μπαγιάτικο κύριε, τα υλικά μας είναι ολόφρεσκα".

Όταν μιλάμε για ταβέρνα επαρχίας, οι πελάτες είναι συνήθως δύο ειδών: οι ντόπιοι στους οποίους σερβίρουμε το φρέσκο (για να μη βγάλουν περίστροφο την επόμενη ημέρα) κι οι τουρίστες στους οποίους σερβίρουμε το φρέσκο αν κι εφ' όσον περισσεύει για τους ντόπιους. Διαφορετικά, είναι βέβαιο πως οι δεύτεροι είναι καταδικασμένοι να φάνε απ' το δεύτερο ψυγείο (εκείνο το κρυφό ψυγείο με τ' απομεινάρια μιας εβδομάδας) κι ακόμα πιο βέβαιο πως η ήπια δηλητηρίαση που ακολουθεί, θα φέρει την εξής στιχομυθία:

-Γεια σας. Το μεσημέρι έφαγα ρολό στην ταβέρνα σας κι ήταν μπαγιάτικο.

-Τι λέτε κύριε; Δεν πουλάμε τίποτα μπαγιάτικο.

-Σας λέω πως έκανα εμετό 4 φορές και 8 φορές διάρροια.

-Θα σας πείραξε κάτι άλλο.

-Μα το στομάχι μου ήταν άδειο, δεν είχα φάει τίποτα για ώρες!

-Μπορεί να κρυώσατε τότε.

-Μα έχει 38 βαθμούς κελσίου!

-Σας παρακαλώ κύριε, τα υλικά μας είναι ολόφρεσκα. Δε μας παραπονέθηκε κανένας ποτέ (ίσως γιατί πέθαναν όλοι από δηλητηρίαση).

Οι χειρότερες δικαιολογίες που ακούς κι αυτό που απαντάς...

 "Εξαιρούνται οι παρόντες".

Κλασσική ατάκα. Αφού μας εξήγησες πόσο μαλάκες είναι όλοι όσοι στέκονται στα δύο πόδια, στη συνέχεια ανέφερες τη φράση "εξαιρούνται οι παρόντες". Αυτό που μας λες δηλαδή, είναι ότι απ' όλη την εν ζωή και πεθαμένη ανθρωπότητα, οι μόνοι που εξαιρούνται απ' την κακεντρέχεια σου είναι άλλοι τρεις που βρίσκονται σ' ένα σαλόνι στο Χολαργό, ένα Σάββατο του Γενάρη του 2021. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να ισχύει και να μην το λες απλώς για να μη γίνεις αντιπαθής;

"Σας παρακαλώ, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος".

Η κάμερα σε κατέγραψε:

1) να κλέβεις τα χρυσαφικά του σπιτιού 2) να κατουράς στο νιπτήρα 3) να μυρίζεις τις κάλτσες της οικοδέσποινας και 4) να φοράς τα τακούνια της κι αυτή είναι η καλύτερη εξήγηση που έχεις να δώσεις;

"Sorry ρε συ, δεν ήξερα πως έχεις πρόβλημα"...

Τα έφτιαξες με την πρώην μου, κάνατε δύο παιδιά, πήρατε στεγαστικό, αγοράσατε εξοχικό, πήρατε 2 χοντρούς σκύλους και δεν ήξερες ότι μπορεί να έχω πρόβλημα; Συγνώμη κιόλας που σε κατηγορήσαμε και πληγώσαμε τα αισθήματα σου.

"Δεν είναι αυτό που νομίζεις"!

Όχι γλυκιά μου, είναι αυτό που νομίζω. Δε φοράς ρούχα, δε φοράει ούτε αυτός, είστε ξαπλωμένοι σε στάση 69 και το έπιπλο τρίζει. Επίσης υπάρχει λιπαντικό στο κομοδίνο κι ένα κουτάκι με προφυλακτικά. Ας είμαστε ειλικρινείς.

"Με παρεξήγησες. Δεν το εννοούσα έτσι".

  

Βασικά το εννοούσες έτσι αλλά δεν περίμενες να σχολιάσω ή να "τσιμπήσω" το πικρόχολο σχόλιο σου κι όταν σε ξεμπρόστιασα αισθάνθηκες ντροπή κι αμηχανία. 

"Συγνώμη για όλα! Είμαι πολύ πιεσμένος τελευταία".

Αφού σε χώρισε στον πρώτο μήνα της σχέσης, μπήκες στο διαμέρισμα κι έσπασες το σαλόνι της, πέταξες τα πράγματα της απ' το μπαλκόνι, έσπασες τη γυάλα με το χρυσόψαρο και πέταξες το ψάρι στη λεκάνη, διέλυσες τα ράφια της κουζίνας και πέταξες τη γιαγιά της απ' το φωταγωγό. Επίσης: έστειλες γυμνές της φωτογραφίες στο Viber του πατέρα της και τη διαπόμπευσες στις παρέες της λέγοντας πως είναι πουτάνα και ότι δεν έχει ψυχή. Δεν είμαι λοιπόν σίγουρος πως η συγνώμη σου είναι αρκετή για ν' αλλαξει την πορεία της σχέσης σας.

It's movie time (32): Gattaca (1997)

 

Σκηνοθεσία: Andrew Niccol

Είδος: Drama/Sci-fi

Βαθμολογία Imdb: 7,8

Μικρή περίληψη: Σε μια δυστοπική κοινωνία όπου τα περισσότερα πράγματα είναι προκαθορισμένα, ένας γενετικά "κατώτερος" άνδρας παίρνει την ταυτότητα ενός γενετικά "ανώτερου" ώστε να κάνει τ' όνειρο του να ταξιδέψει στο διάστημα πραγματικότητα...

Γιατί να τη δεις: Υπάρχει μια φράση στη ταινία που από τότε που την είδα πιτσιρικάς, καρφώθηκε στο μυαλό μου και στην πραγματικότητα δεν έφυγε ποτέ: "Never swim back"! Εν ολίγοις, αυτός είναι κι ο λόγος για να δεις το Gattaca, να πάρεις δηλαδή κουράγιο για τις δυσκολίες που έχεις να ξεπεράσεις όταν τα πάντα είναι εναντίον σου, όταν τα πάντα δείχνουν απροσπέλαστα! Και στον κόσμο του Vincent όπου η ευγονική χρησιμοποιείται κατά κόρον (το να παραγγέλνεις δηλαδή τα χαρακτηριστικά του παιδιού που θα φέρεις στον κόσμο), εκείνος βιώνει ακριβώς αυτό: τη δυσκολία να ξεπεράσει τους φρικτούς περιορισμούς απ' την κακή του τύχη και την ανυπέρβλητη δυσκολία να ξεπεράσει τη ματαιοδοξία των ανθρώπων που επιζητούν το τέλειο και το κατάλληλο. Μιλάμε άλλωστε για μια κοινωνία όπου τα πάντα είναι προκαθορισμένα απ' τη γέννηση σου, η τεχνολογία είναι στο ζενίθ της και είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγεις απ' αυτήν. Στην ουσία, μιλάμε για ένα ολοκληρωτισμό που χρησιμοποιεί τα γενετικά χαρακτηριστικά για να ορίσει την αξία σου στη ζωή και τι στόχους μπορείς να έχεις (τι να θυμίζει άραγε; χμμμμ...).  Για το τέλος, η ταινία έχει καταπληκτική φωτογραφία, δυνατό soundtrack και ατάκες που έμειναν στην κινηματογραφική ιστορία: "This is how I did it. I never saved anything for the swim back" ή "I was never more certain of how far away from my goal i was standing right beside it"...

It's movie time (31): Train to Busan (2016)

 

Σκηνοθεσία: Sang-ho Yeon

Είδος: Action/Horror

Βαθμολογία Imdb: 7,6

Μικρή περίληψη: Όταν μια επιδημία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι ξεσπάει στη Σεούλ, οι επιβάτες ενός τρένου προσπαθούν να επιβιώσουν φτάνοντας στο Μπουσάν... 

Γιατί να τη δεις: Γιατί παρ' ότι μιλάμε για ταινία με ζόμπι και που εκ πρώτης όψεως η ιδέα της εξυπηρετεί την ψυχαγωγία, το Train to Busan καταφέρνει να σε κάνει να νοιαστείς... Και σ' αντίθεση μ' αρκετές υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ, το συγκεκριμένο φιλμ, σε βάζει σε διάθεση αγωνίας για τους ήρωες του και σού κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Γιατί το βασικότερο αξίωμα για μια πετυχημένη σκηνοθεσία και άσχετα με το είδος ή το σενάριο, είναι να ενδιαφέρεσαι για την κατάληξη των ηρώων του. Κι αυτό το καταφέρνει περίφημα ο Sang-ho Yeon, δημιουργώντας παράλληλες προσωπικές ιστορίες αλλά πάντα με κεντρικό ήρωα έναν χωρισμένο πατέρα και την κόρη του. Κατά ' άλλα, υπάρχουν μαεστρικές σκηνές comic relief, ζόμπι μ' εντυπωσιακά παραλυτικές κινήσεις (CGI μεν, καλοφτιαγμένο δε) και συγκίνηση που σε χτυπάει την κατάλληλη στιγμή.  Σε δεύτερο βαθμό ωστόσο (κι αυτό έχει επίσης ενδιαφέρον), αντιμετωπίζουμε κάποια διλήμματα ηθικής φύσεως. Κι αλήθεια, μιας και περάσαμε μια διετία με παγκόσμια επιδημία, εσείς τι θα κάνατε και πόσο ανεκτικοί θα ήσασταν με την υποψία ότι στο διπλανό βαγόνι σας ζητούσε βοήθεια κάποιος που είχατε την υποψία ότι έχει μολυνθεί; Και πριν προλάβετε ν' απαντήσετε ότι "εγώ θα άνοιγα την πόρτα του βαγονιού και θα βοηθούσα τον άνθρωπο", σκεφτείτε απλώς τι κάνατε με τον covid19 και φέρτε το στο σύμπαν της ταινίας όπου ο συγκεκριμένος ιός μετατρέπει τους ανθρώπους σε τέρατα μέσα σε λίγα λεπτά.