Οι χειρότερες κατηγορίες Ελλήνων οδηγών κι η τιμωρία τους

Ο Ασπροκάλτσας

Ποιος είναι: Άντρας ηλικίας 17-38 ετών

Τι κάνει: Οδηγεί παπάκι κι έχει ένα μικρό μεράκι: γουστάρει να προσπερνάει οτιδήποτε και μ' οποιοδήποτε τρόπο. Από δεξιά, από αριστερά, από πάνω, από κάτω, απ' όπου υπάρχει κενό. Αν δεν ανοίξεις δρόμο στραβοκοιτάζει κι όταν σού χτυπήσει μοιραία τον καθρέφτη, εξαφανίζεται με σλάλομ γιατί 9 στις 10 φορές είναι ανασφάλιστος από άποψη. Κατά τους θερινούς μήνες, θα τον πετύχεις να οδηγεί στο δρόμο ανάποδα, μιλώντας στο κινητό, χωρίς κράνος, χωρίς εγκέφαλο, φορώντας μαγιό και σαγιονάρα δίχαλο, συνθήκες που ανεβάζουν το δείκτη θνησιμότητας στο 96 τοις εκατό.

Τιμωρία: Εγγραφή στο ανοιχτό πανεπιστήμιο και υποχρέωση τετράχρονης φοίτησης. 

Οι Εθισμένοι

Ποιοι είναι: Άντρες/Γυναίκες 20-50 ετών

Τι κάνουν: Κινούνται στην αριστερή με 15 χιλιόμετρα ανά ώρα, ενώ οι υπόλοιπες λωρίδες κυκλοφορίας είναι άδειες. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο γιατί όταν τους προσπεράσεις, θα τους δεις να μιλούν στο τηλέφωνο, να στέλνουν μηνύματα σ' αγαπημένους τους, να φλερτάρουν στο Tinder, να κλείνουν δωμάτιο για τις καλοκαιρινές τους διακοπές ή ν' αγοράζουν οικόπεδο στο Δήλεσι. Το άναμμα των φώτων σου δε δείχνει να τους απασχολεί ιδιαίτερα και γενικότερα, η αντίληψη των Εθισμένων για το δρόμο, είναι ότι αυτός τους ανήκει.

Τιμωρία: Για ένα ολόκληρο χρόνο, τους υποχρεώνεις να οδηγούν σε γερμανικές εθνικές οδούς, μονάχα στην αριστερή λωρίδα.

Η Ξανθούμπα

Ποια είναι: Γυναίκα ηλικίας 25-55 ετών

Τι κάνει: Σταματάει τ' αμάξι της όπου τη βολεύει. Αν έχει να πάει σε τράπεζα σταματάει έξω απ' την τράπεζα και πάνω στο πεζοδρόμιο. Αν θέλει να πάρει καφέ, σταματάει έξω απ' την είσοδο του μαγαζιού, αν δει ένα ωραίο τακούνι σε βιτρίνα και δίπλα σε φανάρι, σταματάει στο φανάρι ανάβοντας όμως φλας για ξεκάρφωμα. Σε γενικές γραμμές, η Ξανθούμπα κάνει ότι γουστάρει και με τη νοοτροπία ότι ο κόσμος οφείλει να την κατανοεί και ν' αντιδράει φιλικά. Αν ωστόσο τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς, οι αντιδράσεις της θα είναι πιθανότατα δύο ειδών: η μία να κάνει ghosting (δε σ' ακούει και δε σε βλέπει) και να συνεχίσει ανέμελη την πορεία της προς το δρόμο της οδηγικής παρανομίας. Η άλλη, να ζητήσει και τα ρέστα φωνάζοντας και με σκοπό να μαζευτούν περαστικοί που θα πάρουν το μέρος της επειδή είναι γυναίκα.

Τιμωρία: Αστυνομία, αυτοκόλλητο στο παρμπρίζ και διαπόμπευση στα μέσα κοινωνικών δικτύων.

Ο Michael Knight

Ποιος είναι: Άντρας ηλικίας 19-40 ετών.

Τι κάνει: Σού κολλάει προφυλακτήρα και σε πηγαίνει προφυλακτήρα ως και τη στιγμή που θα του ανοίξεις το δρόμο. Βέβαια, αυτή είναι απλώς μια προειδοποίηση γιατί αν δεν υποχωρήσεις έγκαιρα πιάνοντας δεξιά, στρίβοντας στο πρώτο στενό ή ακόμα και πέφτοντας στο γκρεμό, είναι ικανός να σου πετάει τα φώτα κορνάροντας ενώ απ' τα ηχεία του ακούγεται το Sandstorm των Darude ή το Dance with the Devil στη διαπασών.

Τιμωρία: 60 βουρδουλιές σε δημόσια θέα και κάτω απ' τον καυτό ήλιο της Ομόνοιας. Έπειτα περπάτημα σ' αναμμένα κάρβουνα και για το τέλος, τη διαδρομή της ντροπής απ' την Ομόνοια μέχρι και την Πλατεία Καραϊσκάκη.

It's movie time (49): Lucky (2017)

Σκηνοθεσία: John Carroll Lynch

Βαθμολογία Imdb: 7,3

Είδος: Drama/Comedy

Μικρή περίληψη: Ένας ενενηντάχρονος για τον οποίο δε γνωρίζουμε τίποτα, παίρνει ξαφνικά ένα σημάδι επικείμενου θανάτου...

Γιατί να τη δεις: Αν παντρευόταν το Straight Story του David Lynch με το Wild Strawberries του Ingmar Bergman, το παιδί τους θα ονομαζόταν Lucky και θα 'ταν σκηνοθετημένο από έναν άλλο Lynch που δεν έχει καμία συγγενική σχέση με τον David ενώ ο David παίζει και στην ταινία! Σχετικά με το ΥΠΕΡΟΧΟ φιλμ του John Carrol Lynch τώρα, παρακολουθούμε τη ζωή ενός άντρα 90 χρονών στη ζωή του οποίου δε συμβαίνει τίποτα το σπουδαίο μέχρι και κάποιο μοιραίο απόγευμα... Από εκείνο το σημείο και μετά, ερχόμαστε αντιμέτωποι μ' έναν άνθρωπο που έστω και την τελευταία στιγμή μπαίνει στο νόημα τη ζωής περισσότερο από ποτέ. Οι σκηνές της μοναξιάς του ήρωα είναι pure art, οι σκηνές στις οποίες αντιλαμβάνεται πόση έλλειψη σοφίας χαρακτηρίζει τις ζωές των άλλων και πόσο ξόδεμα χρόνου με ανούσιες συζητήσεις είναι πανέξυπνες, οι μουσικές επιλογές υπέροχες και ταιριαστές με το περιβάλλον και η ιστορία αστεία, συγκινητική και τρυφερή. Ο Harry Dean Stanton εκπληκτικός (παρεμπιπτόντως πέθανε ένα χρόνο μετά την ταινία) στο ρόλο του και εν ολίγοις, δε θα μπορούσα να βρω ούτε ένα ψεγάδι σε μια απ' τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών.

It's movie time (48): The Car (1977)

Σκηνοθεσία: Elliot Silverstein

Βαθμολογία Imdb: 6,1

Είδος: Horror/Mystery/Action

Μικρή περίληψη: Μια μικρή πόλη του Αμερικάνικου νότου, απειλείται απ' την εμφάνιση ενός μαύρου αυτοκινήτου που παρασέρνει στο διάβα του τον οποιοδήποτε.

Γιατί να τη δεις: Στο ύφος των Road horror movies -παρότι δεν είναι καθαρό τέτοιο- και σαφώς επηρεασμένο απ' τη ναυαρχίδα του είδους Duel (όπως και το επίσης καλό Roadgames του 1981), εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που χωρίς πολλά πολλά καταφέρνει να σε βάλει στην κατάλληλη ατμόσφαιρα αμέσως. Με τα όμορφα εξωτερικά πλάνα και τον τρόμο που έρχεται απότομα (η σκηνοθεσία στο πως έρχεται το αυτοκίνητο στην πρώτη σκηνή είναι υπέροχη διάολε!) κι εστιάζοντας στο δυναμισμό του αμαξιού και στο παράλογο της υπόθεσης, το The Car, όσο γελοίο και να σου φαίνεται σα story καταφέρνει να σε βάλει στο κλίμα και να σε ψυχαγωγήσει με τον καλύτερο τρόπο. Οι σκηνές με τ' αυτοκίνητο είναι φτιαγμένες αριστουργηματικά, οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι καλές κι η σκηνοθεσία μερακλίδικη (αργό χτίσιμο με ενδιαφέροντα γεμίσματα ενδιάμεσα απ' τις σκηνές που υπάρχει δράση). Για το τέλος, δε μπορώ να μη σχολιάσω πως η επιλογή της τοποθεσίας  (Utah) με τις αχανείς έρημες εκτάσεις δείχνουν σκηνοθετική εφυία και όποιος δει την ταινία θα καταλάβει και το γιατί. Συμπερασματικά: αν είσαι λάτρης του είδους, το The Car πρέπει οπωσδήποτε να μπει στη συλλογή σου το συντομότερο!

It's movie time (47): Α very long engagement (2004)

"Αλλά τα λόγια φέρνουν καμιά φορά κλάματα. Με τα κλάματα λες αυτά που δε μπορείς να πεις αλλιώς".

Σκηνοθεσία: Jean Pierre Jeunet

Βαθμολογία Imdb: 7.6

Είδος: Drama/Mystery

Μικρή περίληψη: Μια νεαρή γυναίκα, δε σταματά ν' αναζητά τον αρραβωνιαστικό της (πόσο βλάχος νιώθω μ' αυτή τη λέξη) που είχε καταταγεί στο Γαλλικό στρατό και είναι πιθανόν να σκοτώθηκε στη μάχη του Σομμ, κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Γιατί να τη δεις: Ο τύπος που έφερε στον κόσμο το θρυλικό Amelie, εδώ καταφέρνει να δημιουργήσει τη δεύτερη σπουδαιότερη ταινία του που είναι άρτια: παραμυθένια φωτογραφία (αυτά τα ζεστά χρώματα κι επίσης τα ψυχρά στις σκηνές των πολεμικών μαχών μόνο στις ταινίες του Ζενέ τα βλέπεις και παρ΄ότι ο Ντελμπονέ προτάθηκε για Όσκαρ φωτογραφίας, το πήρε τελικά Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών), ενδιαφέρον θέμα (ποιος δεν έχει ματαιοπονήσει για κάτι άπιαστο σ' αυτή τη ζωή), καλή ροή, δυνατό soundtrack (Badalamenti) και φυσικά αγωνία μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Οι αναφορές στη σκληρότητα του πολέμου, στις κάφρικες τακτικές KAI του Γαλλικού στρατού με τους δικούς του (γεγονός), στη διεφθαρμένη κυβέρνηση και στο ψυχικό φαινόμενο της άρνησης ν' αποδεχτείς κάτι εφιαλτικό, δίνονται στην οθόνη σου όπως ακριβώς πρέπει: Α-ΠΟ-ΛΑΥ-ΣΤΙ-ΚΑ! Για το τέλος, πάρε δυο εικόνες για να καταλάβεις: 

It's movie time (46): The Mothman Prophecies

"Ας πούμε ότι τα πνεύματα είναι πιο δυνατά από εμάς. Γιατί δε φανερώνονται να μας πουν ανοιχτά τι σκέφτονται;".

"Είσαι ανώτερος από μια κατσαρίδα. Προσπάθησες ποτέ να δώσεις εξήγηση σε μια κατσαρίδα;".

Σκηνοθεσία: Mark Pellington

Βαθμολογία Imdb: 6.4

Είδος: Mystery/Thriller/Drama

Μικρή περίληψη: Μετά το θάνατο της συντρόφου του, ένας ρεπόρτερ πηγαίνει στη Δυτική Βιρτζίνια να ερευνήσει ένα παράξενο φαινόμενο που τον έχει στοιχειώσει...

Γιατί να τη δεις: Ας πούμε καταρχήν γιατί να μην τη δεις: γιατί αγαπάς την έντονη δράση, τη γρήγορη εναλλαγή σκηνών και γιατί στο τέλος, έχεις την ανάγκη να έχεις όλες τις απορίες σου λυμένες... Από 'κει και πέρα, το The Mothman Prophecies (Ο χρησμός της πεταλούδας), προτείνεται σε λάτρεις του μυστηρίου και της ατμόσφαιρας, σ' αυτούς που πιστεύουν στη διαίσθηση, στ' ότι αυτό που μας περιβάλλει είναι ένα απειροελάχιστο κομμάτι της ατέλειωτης πραγματικότητας καθώς και στους οπαδούς του αργόσυρτου χτισίματος όπου βουτάς στις δυσκολίες του ήρωα απ' την αρχή μέχρι το τέλος. Γιατί αυτό είναι το φιλμ του Mark Pellington: μια ατμοσφαιρική προσέγγιση του μυστηρίου της ζωής (που στηρίζεται σε έναν αρκετά παλιό μύθο για τις εμφανίσεις ενός μυστηριώδου πλάσματος πριν από μεγάλα ή μικρότερα τραγικά γεγονότα) που σε βγάζει απ' την πραγματικότητα σου σα να 'χεις βουτήξει στον ωκεανό για ώρες και θέλω να σταθώ σ' αυτό το τελευταίο: είναι ο τρόπος κινηματογράφησης με χρώματα ψυχρά σαν τον πάγο ή κι η ίδια η θεματολογία του φιλμ κι είχα την αίσθηση ότι είχα βουτηχτεί σ' ένα τελείως διαφορετικό κόσμο απ' τον δικό μου κι αυτό είναι επιτυχία του σκηνοθέτη. Συμπερασματικά, τo The Mothman Prophecies δε θα σου αλλάξει τη ζωή αλλά είναι μια στιβαρή προσπάθεια να προσεγγιστεί ένα δύσκολο θέμα για το οποίο δεν έδωσε απάντηση σίγουρη ποτέ κανένας. Κι αυτό, συμβαίνει με σοβαρότητα και ατμόσφαιρα πειστική όσο ελάχιστα φιλμ του συγκεκριμένου είδους.

Οι ομορφότερες πόλεις της Ελλάδας (NOT).

Λαμία

Ένα απ' τα μεγάλα πολεοδομικά θαύματα της μεταπολίτευσης, γνωστή κι ως "Βενετία της Φθιώτιδας". Η πλανεύτρα της Κεντρικής Ελλάδας και συνώνυμο της υψηλής αισθητικής με τα όμορφα γλυπτά και τα  κτίρια με τους κρεμάμενους ηλιακούς θερμοσίφωνες, ξεχωρίζει για το καλό φαγητό (μόνο κρέας), τα κομψά γραφικά καλντερίμια (μόνο άσφαλτος) και τα όμορφα δημόσια κτίρια. Ένα απ' τα μέρη που πρέπει να επισκεφθείς προτού χαιρετήσεις αυτό το μάταιο κόσμο.

Κιάτο

Το διαμάντι του Κορινθιακού με τα κρυστάλλινα νερά. Στη δεκαετία του 60, προτιμήθηκε μαζί με τη Νίκαια (της Γαλλίας) σαν τόπος γυρισμάτων σπουδαίων ταινιών του Άλφρεντ Χίτσκωκ. Οι δρόμοι της πόλης μαρτυρούν την επιρροή της αρχιτεκτονικής μπαρόκ με τα κτίρια να διακρίνονται για τα χρώματα, τον επιβλητικό εξωτερικό διάκοσμο και τα ολάνθιστα πάτια. Μια απ' τις εντυπωσιακότερες πόλεις της πασοκικής λαίλαπα...εεεε της Ελληνικής δημοκρατίας.

Τολό

Κτίρια εμπνευσμένα απ' τη Σοβιετική εποχή, ξενοδοχεία μ' αλουμίνιο που μοιάζουν με τη ΔΟΥ της γειτονιάς σου, παραλίες 18 τετραγωνικών (το υπόλοιπο είναι χτισμένο), το Τολό αποτελεί ένα ακόμα σπουδαίο επίτευγμα της χώρας. "Δεν υπολογίσαμε ποτέ το κόστος και το συμφέρον, θέλαμε να φτιάξουμε μια πόλη πρότυπο" αναφέρουν κάτοικοι της περιοχής.

Ηγουμενίτσα

Το αντίπαλο δέος της Κέρκυρας, η Ηγουμενίτσα (γνωστή και ως πόλη φάντασμα), διακρίνεται για το ιστορικό της κέντρο και το υπέροχο κλίμα. Τα μεσημέρια του Ιουλίου και με την υγρασία στο 97%, μπορείς να βολτάρεις ανενόχλητος σε κάποιο απ' τα καφενεία της περιοχής ή να φας ένα σουβλάκι στις γραφικές ψησταριές της πόλης με τις ελενίτ κατασκευές και τις παχιές μύγες του θέρους να κολλάνε στο κάθιδρο μέτωπο σου. 

Πύργος

Αφήσαμε για το τέλος την πόλη των πόλεων. Ο Πύργος, φημίζεται για τους επιδέξιους οδηγούς δικύκλων με τις κομμένες εξατμίσεις, οι θόρυβοι των οποίων μπορούν να ξεκολλήσουν το σφράγισμα απ' το χαλασμένο δόντι σου αν βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή (δηλαδή στο 87% του Πύργου). Επίσης, φημίζεται για το υπέροχο κλίμα που επηρεάζεται έντονα απ' τους τοπικούς βάλτους που εκτείνονται σε απόσταση 500 μέτρων απ' το κέντρο της πόλης. Η ζεστή φιλοξενία, οι τοπικές gelaterie καθώς κι ο τοπικός σταθμός ΚΤΕΛ είναι απ' τα must see του εμπορικού και πολιτισμικού κέντρου της Ηλείας.

It's movie time (45): Under the Shadow (2016)

Σκηνοθεσία: Babak Anvari

Βαθμολογία Imdb: 6.8

Είδος: Horror/Drama

Μικρή περίληψη: Καθώς ο πόλεμος με το Ιράκ μαίνεται, μια νεαρή Ιρανή με τη μικρή της κόρη, βιώνουν μία αόρατη κι απειλητική κατάσταση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Γιατί να τη δεις: Για να είμαι ειλικρινής, παρ' ότι ενδιαφέρον κι ατμοσφαιρικό, το Under the Shadow είναι σα να μην ολοκληρώθηκε ποτέ κι αυτή είναι η γεύση που σου αφήνει στο τέλος ή τουλάχιστον αυτή είναι η γεύση που άφησε σ' εμένα. Ο βασικός λόγος για τον οποίο προτείνεται (πέρα απ' ότι έχει τον τρόπο να είναι ένα δυνατό horror movie), είναι πως λειτουργεί καλά μέσα στο πλαίσιο στ' οποίο εξιστορείται η ταινία κι εξηγούμαι: για όσους έχουμε συνηθίσει στα θρίλερ που γυρίζονται στα βαρετά αμερικάνικα προάστια με τα κουρεμένα γκαζόν ή σε κάποιο σημείο της αστικής Ευρώπης, το περιβάλλον μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η ταινία έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: σε βγάζει απ΄την comfort zone σου και σε τοποθετεί σ' ένα άβολο μέρος του πλανήτη και σε μια απ' τις χειρότερες εποχές για τους ίδιους τους κατοίκους του (δηλαδή στο Ιράν και στην εποχή του πολέμου με το Ιράκ στη δεκαετία του 1980) όπου εκτός απ' τον πόλεμο, τ' ανθρώπινα δικαιώματα απουσιάζουν και κάθε προσπάθεια για εξέλιξη περνάει μέσα από τη σύγκρουση με την κυρίαρχη τάξη εξουσίας του Ιράν. Κάπως έτσι και μέσα σ' αυτό το εχθρικό περιβάλλον (που σε προδιαθέτει περισσότερο για μη λογικές καταστάσεις απ' ότι στην τεχνολογικά εξοπλισμένη κι ορθολογιστική Δύση), μια μεταφυσική οντότητα στοιχειώνει την ηρεμία της συμπαθούς πρωταγωνίστριας (και μόνο που τη βλέπεις να προσπαθεί να σταθεί σ' ένα περιβάλλον ούγκανων αρκεί να τη συμπαθήσεις) και της μικρής της κόρης. Και η συνέχεια είναι γεμάτη δυνατές σκηνές τρόμου (με μία να ξεχωρίζει και να σου προκαλεί ταχυκαρδία) κι ενδιαφέρουσες αναφορές στην καθημερινότητα των Ιρανών την εποχή που στην Ευρώπη βλέπαμε το Rocky, κάναμε στα γυμναστήρια bodybuilding και βλέπαμε τις σαραντάρες να κάνουν τα μαλλιά τους permanant και να φοράνε δερμάτινα jacket. Η συνέχεια στους δέκτες σας.