Σκηνοθεσία: Ingmar Bergman
Είδος: Drama
Βαθμλογία Imdb: 8.1
Μικρή περίληψη: Λίγο πριν τη βράβευση του στη Λουντ και μετά από ένα δυσάρεστο όνειρο, ένας ηλικιωμένος καθηγητής Ιατρικής θα έρθει αντιμέτωπος με τις σκοτεινότερες πτυχές της ζωής του.
Γιατί να τη δεις: Γιατί δεν υπήρξε ποτέ σκηνοθέτης που να διείσδυσε περισσότερο στην ανθρώπινη ψυχή απ' τον Ingmar Bergman. Και κατά τη γνώμη μου, σ' αυτή την ταινία, το κάνει καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Απ' τον ψυχαναλυτικά αναλυμένο εφιάλτη με το κάρο που σπάει (και τι να υποννοεί άραγε....) μέχρι τις σκηνές που νοσταλγεί τη νιότη του που παρομοιάζεται με "Άγριες Φράουλες" έως και τις ψυχρές συζητήσεις με την κυνική και πληγωμένη κουκλάρα νύφη του μέσα στ' αυτοκίνητο. Απ' τη σκηνή που εξηγεί τους λόγους της απομόνωσης του (όλοι συζητάνε για τη συμπεριφορά της γειτόνισσας όπως σήμερα συζητούν για κάτι τύπους που τρώνε καρύδες στο Survivor παρεμπιπτόντως), τις συζητήσεις για το Θεό, τις συζητήσεις με το μετρ (είμαι σίγουρος πως είχε διαβάσει Φρόυντ) την υπέροχη σκηνή που η μοναξιά παρουσιάζεται με φρικτό σκοτάδι και φυσικά, την κατά κάποιο τρόπο αισιόδοξη τελευταία σκηνή (οκ, δεν είναι και τόσο αισιόδοξη αλλά δε βλέπεις Δαλιανίδη), η ταινία φωνάζει ψυχικό βάθος. Και αν είσαι στην κατάλληλη φάση της ζωής σου, δεν πρόκειται κανένας να στο προσφέρει καλύτερα απ' αυτόν κι απ' τις Άγριες Φράουλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου