It's movie time: Cinema Paradiso (1988)

Σκηνοθεσία: Giuseppe Tornatore

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,5

Μικρή περίληψη: Ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης, επιστρέφει στη γενέτειρα του ενθυμούμενος τα περιστατικά και τους "ήρωες" των παιδικών του χρόνων.

Γιατί να τη δεις: Γιατί θες να βυθιστείς σε γλυκόπικρη νοσταλγία (μπας και νιώσεις επιτέλους κανένα συναίσθημα) και κανένας ποτέ δεν έφτιαξε ταινία που να προσδίδει περισσότερο αυτό το συναίσθημα. Το Cinema Paradiso είναι μια πραγματικά καλή ταινία την ώρα που με την τελευταία σκηνή, το Cinema Paradiso γίνεται μια πραγματικά σπουδαία ταινία. Βασικά, μιλάμε πιθανότατα για τα πιο γλυκόπικρα τελευταία δευτερόλεπτα στην ιστορία του κινηματογράφου που κάνουν ακόμα και τον πιο χοντρόπετσο βλάχο να λυγίσει. Ολόκληρο το φιλμ κινείται απαλά σα χάδι, δίνοντας το μήνυμα ότι θα δεις μια γλυκιά ταινιούλα που σύντομα θα ξεχάσεις αλλά εκείνο, χτίζει υπομονετικά μια κορύφωση που αργεί αλλά δε λησμονεί. Υπάρχουν επίσης ωραίες εικόνες του Ιταλικού νότου (το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται στη Σικελία), ένα καταπληκτικό soundtrack του Ennio Morricone και πινελιές καλού χιούμορ που συνθέτουν μια απ' τις κορυφαίες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

It's movie time: 4 Months, 3 Weeks and 2 Days (2007)

Σκηνοθεσία: Cristian Mungiu

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 7,9

Μικρή περίληψη: Μια νεαρή κοπέλα, βοηθάει τη φίλη της να κάνει έκτρωση στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου εν μέσω απαγόρευσης...

Γιατί να τη δεις: Γιατί το 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, καταφέρνει διακριτικά να σου δείξει πως ζούσαν οι Ρουμάνοι στα χρόνια του Τσαουσέσκου (εστιάζοντας στο νόμο του δικτάτορα για τις αμβλώσεις) την ώρα που στην Ελλάδα σπάγαμε πιάτα στη Ρίτα Σακελλαρίου. Και ακριβώς γι' αυτό, οι επόμενες γενιές των Ελλήνων γύρισαν ως επί το πλείστον ταινίες σαν το "Σούλα έλα ξανά" την ώρα που ο κινηματογράφος στη Ρουμανία έβγαλε τουλάχιστον μία αληθινά καλή ταινία. Γιατί εντέλει, άσχετα που κανένας δε θέλει να τη ζήσει, η δυσκολία είναι το σπουδαιότερο κίνητρο για καλλιτεχνική δημιουργία...

    Η ταινία ξεκινάει με καθημερινές σκηνές απ' τη ζωή στην πόλη όπου έρχεσαι γρήγορα αντιμέτωπος με την έννοια του πως είναι να ζεις σε καθεστώς απολυταρχίας: έλλειψη προϊόντων, άνθρωποι μουτρωμένοι και στοιβαγμένοι στα λεωφορεία, άνθρωποι που συμπεριφέρονται σκληρά στους άλλους ή τους εκμεταλλεύονται γιατί κι εκείνοι προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε μία δηλητηριώδη και ζόρικη ατμόσφαιρα. Η ζωή των κατοίκων θυμίζει στιγμές ψυχρού πολέμου κι η φωτογραφία σκηνές απ' την ΕΡΤ του 89 (όταν έβλεπες ρεπορτάζ για τη Σοβιετική 'Ενωση και μετά Φρουτοπία γιατί ήσουν εφτά). Τα πλάνα είναι αργά (αλλά όχι βαρετά) κι η μουσική απουσιάζει παντελώς (δεν είμαι σίγουρος ότι μου άρεσε αυτό). Για το τέλος, δεν είμαι ειδικός στο Ρουμάνικο κινηματογράφο αλλά αυτή είναι μάλλον η κορυφαία του ταινία εδώ και δεκαετίες. Εκτός αν υπάρχει κι άλλη που να ψηφίστηκε απ' το BBC σαν 15η καλύτερη ταινία του αιώνα, ενώ βραβεύτηκε και στο Φεστιβάλ Καννών του 2007 με το βραβείο του Χρυσού Φοίνικα.

Μειονεκτήματα: Θα έλεγε κανείς ότι η ταινία δεν κορυφώνει ποτέ ιδιαίτερα αλλά θα ήταν λάθος. Κορυφώνει όσο πρέπει και τη στιγμή που πρέπει. Απλά δεν το κάνει με grande σκηνές αλλά με τρόπο χειρουργικό. Κι αυτό είναι ξεκάθαρα επιτυχία του σκηνοθέτη. 

4 σημεία να πεις αντίο (ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ) αν ξέμεινες Αυγουστιάτικα στην Αθήνα

    

    Κάποιες ατάκες που μισώ ν' ακούω τον Αύγουστο (εκτός απ' το 32 Αυγούστου που λέγεται το Σεπτέμβριο):

"Η Αθήνα είναι τέλεια τον Αύγουστο!".

"Όνειρο, κούκλα και άδεια!".

"Η καλύτερη εποχή για να βρίσκεσαι στην πόλη!".

"Βρε και να μού έδιναν λεφτά για διακοπές δε θα τα 'παιρνα! Που θα βρεις καλύτερα;".

    Λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε: η έλλειψη κίνησης και φασαρίας κάνουν την Αθήνα τον Αύγουστο καλύτερη μιας και το μεγάλο πρόβλημα, είναι ότι 6.000.000 άνθρωποι ζούμε σε μία πόλη που θα έπρεπε βάσει υποδομών να ζούμε οι μισοί. Απ' αυτό το σημείο όμως μέχρι και το "η Αθήνα είναι υπέροχη τον Αύγουστο", υπάρχει διαφορά. Και ξέρω πως θες να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου για ν' απαλύνεις τον πόνο αλλά στο τέλος δε λειτουργεί και ξυπνάς το βράδυ κάθιδρος και μ' εφιάλτες. Γιατί τα τσιμέντα εξακολουθούν να βράζουν και χωρίς τόση κίνηση. Γιατί η μόνη σου επαφή με το νερό είναι το συντριβάνι της Ομόνοιας που πηγαίνεις για να κάνεις ποδόλουτρο στο κότσι σου. 

    Με βάση τα δεδομένα λοιπόν, αυτά είναι τα 4 καλύτερα σημεία ν' αυτοκτονήσεις αν ξέμεινες Αυγουστιάτικα στην Αθήνα. Κι εννοείται πως κάνω πλάκα και πως εσύ που διαβάζεις το άρθρο ΔΕΝ πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά. Εκτός και αν...

Πύργος Αθηνών

  Το υψηλότερο κτίριο της χώρας που χτίστηκε το 1971 εν μέσω χούντας και στη θέση ενός πραγματικά υπέροχου κτιρίου που είχαν την ιδέα να γκρεμίσουν. Απ' την ταράτσα του, η ματαιότητα της ζωής σου μοιάζει δεδομένη όπως κι όταν τον κοιτάς από κάτω. Μια θάλασσα τσιμέντου με κεραίες κι ηλιακούς θερμοσίφωνες, κάποια νεοκλασσικά νοσοκομεία που παραπαίουν ως ένδειξη παλιάς αίγλης κι η μυρωδιά καυσαερίου στα ρουθούνια σου. Κάνεις ένα σάλτο κι ο πόνος τελειώνει. Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις...

Λυκαβηττός

    Ο Λυκαβηττός απευθύνεται σ' αληθινούς αυτοκτονικούς μερακλήδες: Ακρόπολη φάτσα φόρα κι απ' την άλλη Σύνταγμα. Ο ήχος απ' τα πηρούνια των τουριστών δίνει και παίρνει ενώ από δίπλα, οι τζαμπατζήδες αράζουν σε καβατζούλες με μπυρίτσα απ' το περίπτερο και ήχους τραπ ή Goin Through για τους boomers.  Καλύτερη στιγμή να το κάνεις; Μετά το παγωτό παρφέ που τρως στο εστιατόριο. Το γεύεσαι, πληρώνεις, αφήνεις 1 ευρώ πουρμπουάρ κι ύστερα συναντάς το επέκεινα.

Λόφος Στρέφη

    Ένας καταπληκτικός τόπος να πεις αντίο είναι κι ο λόφος του Στρέφη. Αν έχεις αμφιβολίες, ο σωρός από τσιμέντο που σε περιμένει από κάτω θα σού δώσει την απαραίτητη ώθηση. Υπάρχει βέβαια ένα πρόβλημα: ο λόφος δεν είναι αρκετά ψηλός και τα κτίρια από κάτω πυκνά οπότε υπάρχει η πιθανότητα να πέσεις κι απλώς να χτυπήσεις τον αυχένα σου στη μπουγάδα της από κάτω. Αν βέβαια τα καταφέρεις, η θέα καθώς θα τερματίζεις τη ζωή σου θα μοιάζει μαγευτική.

Deos

    Η πικρή αλήθεια κοιτάζοντας τη θέα απ΄ το Deos, είναι πως σε πιάνει δέος απ' το πόσο σκατόγυφτοι υπήρξαμε στα 70s και στα 80s και κάναμε την Αθήνα Βομβάη. Και δε μιλάω για όλη την Αθήνα αλλά για εκείνο το κομμάτι απ' το Γκύζη ως το Γουδί και μ' ενδιάμεσο προορισμό την Πανόρμου. Ρε σοβαρά τωρα; Υπάρχει κόσμος που ανεβαίνει στον Πύργο Απόλλων να θαυμάσει τη θέα; Και στην πλασάρουν και σαν το καινούριο must της πόλης;  Σχετικά με το θέμα μας, ο Πύργος της Πανόρμου είναι ένας εξαίρετος τόπος για να λήξεις τη ζωή σου ηρωϊκά και με τη χειρότερη θέα του κόσμου στο πιάτο σου.

It's movie time: The Machinist (2004)

Σκηνοθεσία: Brad Anderson

Είδος: Mystery/Drama/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,7

Μικρή περίληψη:  Ένας σκελετωμένος εργάτης που έχει να κοιμηθεί πάνω από ένα χρόνο, αρχίζει ν' αμφιβάλλει για το μυαλό του όταν αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα κι ανεξήγητα γεγονότα...

Γιατί να τη δεις: Να το ξεκαθαρίσω: Το The Machinist δεν είναι η κορυφαία ταινία που έχεις δει σ΄ επίπεδο πλοκής. Η ιδέα της είναι μεν decent (και παραπέμπει στο "Έγκλημα και Τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι) αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση η ταινία που θα πεις "Ουαου ρε φίλε, μα πως το σκέφτηκε;". Ούτε κι έχει τις κορυφαίες ατάκες (παρ' ότι το παλεύει και είναι στιβαρό σ' επίπεδο διαλόγων) ούτε κι είναι πραγματικά τρομακτική παρ' ότι πλασαρίστηκε ως ταινία θρίλερ. Εκεί που το The Machinist κερδίζει και πιστέψτε με, κερδίζει τις περισσότερες ταινίες εκεί έξω, είναι στην ατμόσφαιρα. Πράγματι, το συγκεκριμένο φιλμ του Brad Anderson έχει ίσως την πιο όμορφη, μυστηριώδη και σκοτεινή ατμόσφαιρα που έχεις δει σε ταινία του είδους. Είναι τ' ανοιχτά πλάνα στο συννεφιασμένο ουρανό, είναι το χρώμα που παραπέμπει σε σέπια κι αναρωτιέσαι αν είναι επιλογή του σκηνοθέτη για να δηλώσει κάτι ή απλώς θέμα αισθητικής, είναι ο ήχος της βροχής, η νωχελική ομιλία του κουρασμένου πρωταγωνιστή που σέρνει το κουφάρι του, είναι η μελαγχολική μουσική κι είναι οι σκηνές στο εργοστάσιο όπου χωρίς πολλά πολλά καταλαβαίνεις τη σκληρή καθημερινότητα του σκελετωμένου βιοπαλαιστή που υποδύεται ο πειστικός Christian Bale (έχασε για την ταινία 30 κιλά μέσα σε τέσσερις μήνες). Βασικά, όπου και να κοιτάξεις σ' αυτή την ταινία βλέπεις ατμόσφαιρα που κρατάει μέχρι το μυστήριο να λυθεί στις τελευταίες σκηνές.

Μειονεκτήματα: Τίποτα τ' αξιοσημείωτο.

It's movie time: Follemente (2025)

Σκηνοθεσία: Paolo Genovese

Είδος: Κωμωδία

Βαμολογία Imdb: 6,9

Μικρή περίληψη: Μια γυναίκα κι ένας άντρας συναντιούνται στο πρώτο τους ραντεβού αλλά δεν είναι μόνοι: μέσα στο κεφάλι τους, οι εσωτερικές φωνές τους παλεύουν για το τι πρέπει να πουν, να νιώσουν, να κρύψουν ή να ρισκάρουν...

Γιατί να τη δεις: Γιατί θα γελάσεις και κάποιες στιγμές θα γελάσεις τόσο που τα μάτια σου θα γεμίσουν δάκρυα. Γιατί θα δεις μια κωμωδία στην οποία το κείμενο είναι καλό κι οι ατάκες δεν είναι για λοβοτομημένους 4χρονους όπως οι περισσότερες ταινίες που βλέπεις τα τελευταία χρόνια. Γιατί το Follemente το χτίζει σταδιακά και τα αστεία έχουν timing. Γιατί η ιδέα είναι έξυπνη. Η ταινία έχει ανάλαφρο χιούμορ κι η παρατήρηση γύρω απ΄τα δύο φύλα είναι τόσο εύστοχη ώστε στο τέλος, να μπορούν να ταυτιστούν οι περισσότεροι άνω των 25. Και ναι, υπάρχουν και κάποια μικρά μειονεκτήματα (το τελευταίο 7λεπτο δεν είναι καλογραμμένο, ο καθηγητής και ο Vallium μοιάζουν με τον ίδιο χαρακτήρα με άλλη εμφάνιση ενώ η ταινία δε διεισδύει σε βαθύτερο επίπεδο) αλλά στο τέλος όλα αυτά είναι ασήμαντα γιατί η ουσία επιτυγχάνεται: τα 97 λεπτά κυλάνε νερό κι εσύ παρακολουθείς την καλύτερη κωμωδία για το φετινό καλοκαίρι.

Attention whores τύποι ανθρώπων

Τους ξέρεις, τους έχεις δει, ίσως να είσαι απ' αυτούς. Αυτοί είναι οι Attention whore motherfuckers της διπλανής πόρτας.

Ο τύπος με το μεγάλο σκυλί

Ξεκινάει στην ηλικία των δώδεκα όταν υιοθετεί ένα στρυφνό πεκινουά που μισούν οι πάντες. Στα 19 του περνάει υπαρξιακή κρίση αγοράζοντας παπαγάλο, στα 23 κάνει μοϊκάνα κι όταν καταλαβαίνει πως οι γύρω του τον έχουν χεσμένο, έρχεται και η μεγάλη ιδέα: ο ογκώδης σκύλος ράτσας Αγίου Βερνάρδου... Το ενοχλητικό στην περίπτωση του, είναι που τελικά κερδίζει αυτό που ήθελε εξαρχής, την πολυπόθητη προσοχή και κυρίως των γυναικών.

Αγαπημένη του φράση: "Μπορείς να τον πιάσεις...".

Τιμωρία: ΜΗΝ τον κοιτάς! Αγνόησε τον ΤΩΡΑ.

Ο τύπος με το μουστάκι

Μπορεί κάποιοι να έφαγαν τα νιάτα τους διαβάζοντας -έτσι ώστε να μπορέσουν να ξεχωρίσουν απ' την άμαθη μάζα- αλλά OXI, ο συγκεκριμένος αρκείται στην εύκολη λύση του να ξεχωρίσει αφήνοντας απλώς ένα τσιγκελωτό μουστάκι αλά Νταλί -χωρίς το ταλέντο του Νταλί- και να τραβήξει την προσοχή με τον πιο τεμπέλικο και νάρκισσο τρόπο. Συχνά μάλιστα, αρέσκεται να παριστάνει το σκεπτόμενο παίρνοντας φάτσα βαθυστόχαστη και θλιμμένη κι αφού βεβαιωθεί ότι βρίσκεται ανάμεσα σε κόσμο που τον παρατηρεί. Σε ακραίες καταστάσεις, το μουστάκι συνδυάζεται με μία ριγέ εσάρπα που σταματάει να φοράει γύρω στα μέσα Μαϊου.

Αγαπημένη του φράση: "Nτάξει, καθένας έχει δικαίωμα να κάνει αυτό που αισθάνεται".
Τιμωρία: Ξύρισμα, κούρεμα με την ψιλή και δουλειά οκτάωρο σε κατάστημα κινητής τηλεφωνίας.

Η Influencer

Είναι η γκόμενα που μας υπενθυμίζει διαρκώς πόσο πλούσια, όμορφη και sexy είναι βγάζοντας φωτογραφίες στα καλύτερα σημεία του πλανήτη αλλά εστιασμένες στη σαγηνευτική της ομορφιά. Ο συγκεκριμένος τύπος γυναίκας, έχει την ίδια διαδικτυακή συμπεριφορά μέχρι την ηλικία των 30-32 ώσπου κάποια ημέρα, καταλαβαίνει πως πρέπει να κάνει στροφή στην ποιότητα -αφού το στήθος κι ο κώλος της δε στέκονται πλέον στο ίδιο σημείο- και μ' αποτέλεσμα, να πασχίζει στα 37 της να δείξει σκεπτόμενη κλέβοντας ατάκες που άκουσε σε μεσημεριανή εκπομπή του τύπου "αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο δε χρειάζεται την έγκριση κανενός" ή "όπου υπάρχει ένα θέλω υπάρχει κι ένα μπορώ".

Αγαπημένη της φράση: "Γλυκούλα μου σου πάει!".
Τιμωρία: Unfollow στο Facebook, unfollow στο Instagram.

Ο δημόσιος συγγραφέας

Τι κι αν χρειάζεσαι ηρεμία κι απομόνωση έτσι ώστε να καταφέρεις να γράψεις στη σειρά δυο λογικές προτάσεις; Τι κι αν η συγγραφή είναι μια πράξη επώδυνη που απαιτεί τη συγκέντρωση στο έπακρο; Ο συγκεκριμένος είναι τόσο αισθαντικός που επιλέγει να κάνει τη δουλειά του στα μπαράκια του κέντρου όντας βουτηγμένος στη μυρωδιά της ανθρώπινης σάρκας ή ίσως σε σταθμούς του μετρό δακτυλογραφώντας τις προτάσεις του σε μια παλιά γυαλιστερή γραφομηχανή εν έτει 2020.

Αγαπημένη του φράση: "O έρωτας πετούσε στις στέγες των σπιτιών την ώρα που το μούχρωμα ξεθώριαζε με βία το χρώμα του κόκκινου ουρανού".

Τιμωρία: Yποχρέωση εξάμηνης εργασίας στο τμήμα αγγελιών της Χρυσής Ευκαιρίας.

Το "τυπάκι"...

Πρόκειται για νεαρή φοιτήτρια που απολαμβάνει το ρόλο της αστείας ΚΑΙ cool τύπισσας που κάνει χαβαλέ με τα πάντα και χρησιμοποιεί ατάκες του τύπου "μαλάκα το είδες;" ή "μαλάκα τα πήρα κράνα" ή μαλάκα σκέτο αντιγράφοντας μ' αποτυχία (παρ΄ότι οι φίλες της γελάνε) την αντίστοιχη αντρική συμπεριφορά που έχει ξεσηκώσει απ' τον αδερφό και τους φίλους του. Συχνά, τ' αστεία που κάνει στο κυλικείο της σχολής μπορούν να χαρακτηριστούν χοντροκομμένα, σεξιστικά κι ελαφρώς παρωχημένα μα κάτω από αυτή την alegro επιθετική φιγούρα, κρύβεται η πληγωμένη εκδοχή της Ελένης του Ρετιρέ που αποζητάει εναγωνίως την αγάπη του περίγυρου. Πιθανή αιτία της συμπεριφοράς της, δεν είναι άλλη απ' τη μέτρια εμφάνιση που τη στοιχειώνει από τα πρώτα κιόλας χρόνια της εφηβείας.

Αγαπημένη της φράση: "Μαλάκα κάνεις πλάκα!"

Τιμωρία: Καμία αν αναλογιστείς πως ύστερα απ' τα εκκεντρικά της one woman show, συνηθίζει να κλαίει στο σπίτι μόνη και βυθισμένη στην υπαρξιακή της οδύνη.

It's movie time: Leon: The Professional (1994)

Σκηνοθεσία: Luc Besson

Είδος: Crime/Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,5

Μικρή περίληψη: Όταν δολοφονείται η οικογένεια του, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι αναζητά καταφύγιο στο διαμέρισμα ενός επαγγελματία εκτελεστή.

Γιατί να τη δεις: Γιατί πίστεψε με, είναι ελάχιστες οι ταινίες σ' αυτό τον κόσμο που καταφέρνουν να σε χώσουν τόσο βαθιά στην ατμόσφαιρα τους απ' τα πρώτα δευτερόλεπτα. Το έκανε ο Coppola στο Dracula, το έκανε ο Kubrick στο Full Metal Jacket και το 'κανε κι ο Bresson στο Leon. Δίχως φιοριτούρες και χαζοσάλτσες, το Leon σε βυθίζει μαεστρικά απ' την αρχή και με τον ίδιο σχεδόν ρυθμό συνεχίζει μέχρι το τέλος: όχι περιττές σκηνές, όχι βαρετές σκηνές, όχι ανουσιότητες, όχι πλάνα για να μας δείξει ο σκηνοθέτης πόσο ταλαντούχος είναι. Αντίθετα, κάθε σκηνή είναι γεμάτη συναισθηματική ένταση κι εξυπνάδα και τα πρώτα σαράντα λεπτά, πιθανότατα είναι τα καλύτερα πρώτα σαράντα λεπτά που έχεις δει ποτέ σου σε ταινία. Κάθε σκηνή μοιάζει με κομψοτέχνημα: απ' τον τρόπο που παρουσιάζεται η εισβολή στο διαμέρισμα του dealer, μέχρι τις αντιδράσεις της πιτσιρίκας Natalie Portman έξω απ' την πόρτα του ανθρώπου που στο πρόσωπο του αναζητά μια καινούργια οικογένεια. Τα πάντα φωνάζουν καλό κινηματογράφο. Οι σκηνές δράσεις είναι εξαιρετικές ενώ χωρίς να μας πρήξει με βαρετούς διαλόγους, ο Besson καταφέρνει να μας δείξει το σακατεμένο εσωτερικό κόσμο των ηρώων με χειρουργικές σκηνές to the point. Για το τέλος, αξίζει ν' αναφερθεί πως το Leon, έχει τον κακό που θα έπρεπε να έχουν όλες οι αντίστοιχες του είδους: συναισθηματικό σκουπίδι, έξυπνος, είρωνας, κυνικός μέχρι το κόκκαλο και αρκετά ψυχοπαθής ώστε να παρακαλάς να σκοτωθεί απ' το πρώτο λεπτό. Αν όχι το καλύτερο, ένα απ' τα καλύτερα crime dramas στην ιστορία του κινηματογράφου.

Μειονεκτήματα: 120 λεπτά ταινίας και υπάρχουν κανά δυο σκηνές που δεν πατάνε καλά. Μια απ' αυτές, όταν η Mathilda μπαίνει στο διαμέρισμα του εγκλήματος μπροστά στη μούρη των αστυνομικών. Ασήμαντο.

It's movie time: Quo Vado (2016)

Σκηνοθεσία: Gennaro Nunziante

Είδος: Comedy

Βαθμολογία Imdb: 6,6

Μικρή περίληψη: Όταν η Ιταλική κυβέρνηση αποφασίζει να προχωρήσει σε απολύσεις, ένας τεμπέλης δημόσιος υπάλληλος που αρνείται να παραιτηθεί, βρίσκεται αντιμέτωπος με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας.

Γιατί να τη δεις: Γιατί η ταινία του Nunziante έχει ένα βασικό προσόν: είναι κανονική κωμωδία (μεγάλο κατόρθωμα για τη χρονιά που γυρίστηκε) κι εντέλει σε κάνει να γελάς και κατά στιγμές να γελάς πολύ. Αυτό, σημαίνει ότι αποφεύγει το προσεκτικό χιούμορ, φλερτάρει με πολιτικά μη ορθές ατάκες, σατιρίζει τους πάντες -γιατί δεν υπάρχει τίποτα τόσο ιερό ώστε να μη μπορούμε να το κοροϊδέψουμε καλοπροαίρετα- και μας δίνει μια ανάλαφρη ταινία 86 λεπτών (αυτό κι αν είναι προσόν). Η ταινία εστιάζει στο Zalone ο οποίος είναι αρκετά καλός ώστε να κουβαλάει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας στις πλάτες του αλλά έχει κι αρκετά αστείους δεύτερους ρόλους καθώς και συνεχείς εναλλαγές περιβάλλοντος που κάνουν την ταινία να κρατάει το ενδιαφέρον της σχεδόν σ' όλη της τη διάρκεια. Με άλλα λόγια, το Quo Vado αποτελεί μια καυστική και ειλικρινή ματιά σχετικά με την Ιταλική (και όχι μόνο...) κοινωνία και τη νοοτροπία της. Και εντάξει, δε θα σου αλλάξει τη ζωή αλλά καταφέρνει το στόχο της κι αυτός δεν είναι άλλος απ' το να περάσεις καλά.

Μειονεκτήματα: Υπάρχουν κάποια κλισέ αστειάκια που χτίζονται στην υπερβολή και κάποιες στιγμές όπου ο ρυθμός πέφτει κι επαναλαμβάνονται τα ίδια μοτίβα πράγμα που για να είμαστε ειλικρινείς κάνουν το Quo Vado λιγότερο σπουδαία κωμωδία απ' αυτό που θα μπορούσε να είναι.

Οι χειρότερες κατηγορίες "συναδέλφων"...

    

Η κουρασμένη εξηντάρα

Τι κάνει: Είναι μονίμως κουρασμένη και σκυθρωπή. Συχνά, θα τη δεις να πίνει το γαλλικό της καφέ κοιτάζοντας έξω απ' το παράθυρο μελαγχολικά λες και προσμένει το Στρατηγό που έφυγε πριν 11 χρόνια για τσιγάρα και δεν ήρθε ποτέ. Δουλεύει ελάχιστα και όλη την ώρα παραπονιέται για μια δουλειά στην Αντίπαρο που αρνήθηκε το μακρινό 89 (σε μια ψαροταβέρνα επάνω στο κύμα) για να επιλεγεί από το κράτος στο διοικητικό προσωπικό της Νομαρχίας Αθηνών. Είναι καλόψυχη αλλά η παρουσία της είναι τόσο υποτονική και μίζερη που φέρνει στους άλλους μια έντονη αίσθηση κατάπτωσης και ψυχικής δυσφορίας.

Βαθμός τοξικότητας: Μικρός μέχρι που διογκώνεται επικίνδυνα τις ημέρες των αδειών.

Η κυκλοθυμική σαρανταπεντάρα

Τι κάνει: Τη Δευτέρα σε χαιρετάει, την Τρίτη όχι. Αναρωτιέσαι αν έκανες κάτι ώσπου την Τετάρτη σε χαιρετάει ξανά αλλά την Πέμπτη σε αγνοεί. Την Παρασκευή όχι μόνο σε χαρετάει αλλά σού δείχνει κι ένα βιντεάκι απ' το χορό της κόρης της στο Τρίτο Δημοτικό Βύρωνα και το πρωί της Δευτέρας, σε αγνοεί ξανά για να σε χαιρετήσει με χαρά τη στιγμή του σχολάσματος.

Βαθμός τοξικότητας: Μικρός μεν, καθημερινός δε. Μακροπρόθεσμα, η κυκλοθυμική σαρανταπεντάρα είναι ο υπάλληλος που λατρεύεις να μισείς περισσότερο απ' όλους. Εκτός αν πρόκειται για τον επόμενο...

                                                 

                                                                 Ο παλιός

Τι κάνει: Αφού σε "μετρήσει" απ' την πρώτη χαιρετούρα, σού ράβει κοστούμι κοροϊδεύοντας οποιαδήποτε ανεπάρκεια διακρίνει σε σένα. Επίσης: 1) κουτσομπολιό πίσω απ' την πλάτη σου, 2) μπηχτές για την ανεπάρκεια σου μπροστά σε τρίτους και 3) από την τρίτη εβδομάδα βλέμματα δυσφορίας. Αν τον ρωτήσεις τι έχει, θα σου πει "όλα καλά" και έπειτα από λίγο τα ίδια μέχρι και τη στιγμή που θα πάρει τη σκυτάλη το επόμενο "νεούδι" λυτρώνοντας σε. Fun fact, ο συγκεκριμένος υπακούει μόνο στον κανόνα της δύναμης. Κοινώς, τη δεύτερη εβδομάδα γνωριμίας σας, ουρλιάζεις ακατάληπτα σαν τη Χαρούλα στο Ρετιρέ και ο παλιός όχι μόνο μαζεύεται, γίνεται και ο καλύτερος σύμμαχος που έχεις στην εταιρεία.

Βαθμός τοξικότητας: ΤΕΡΑΣ-ΤΙΟΣ μέχρι και τη στιγμή που ουρλιάζεις ακατάληπτα σαν τη Χαρούλα στο Ρετιρέ.

Ο ιδρυματοποιημένος

Τι κάνει: Ζει και αναπνέει για την εταιρεία. Αδέρφια του οι managers, κολλητοί του οι υπάλληλοι του R&D, όνειρο του να τον θάψουν με τη σημαία της ασφαλιστικής. Είναι ο τύπος με το positive vibe ακόμα κι όταν στην εταιρεία όλοι ξεφτιλίζονται στα μπινελίκια με όλους. Είναι τόσο πιστός που σού δίνει την εντύπωση πως γεννήθηκε για να υπηρετεί την εταιρεία με κάθε κόστος και τόσο τυπικός που ενδέχεται να τον πετύχεις ακόμα και στις καλοκαιρινές του διακοπές με το κοστούμι της δουλειάς.

Βαθμός τοξικότητας: Μέτριος. Αν εξαιρέσεις τις ανησυχίες που αδυνατείς να μοιραστείς μαζί του (π.χ για το οκτάωρο που έγινε δεκαεφτάωρο την τέταρτη εβδομάδα που έπιασες δουλειά), ο ιδρυματοποιημένος υπάλληλος είναι από τις περιπτώσεις που οι περισσότεροι εκτιμούν και που συνήθως πεθαίνουν φτωχοί.

Η καβαντζόπουστα

Τι κάνει: Σού αναθέτει τις δουλειές της δίχως καν να το πάρεις χαμπάρι. Γι' αυτό το σκοπό, κάποιες φορές χρησιμοποιεί τη βιολογία της (δηλαδή κουνάει προκλητικά τον όμορφο κώλο της) και κάποιες άλλες τη διαβολική της πονηριά με ναρκισσιστικά χαδάκια για το "πόσο καλός είσαι στη δουλειά σου", "πόσο καλογυμνασμένα χέρια έχεις" ή ακόμα και με ψεύτικα χαμόγελα. Κατά κάποιο τρόπο, η τακτική της μοιάζει με του ταξιτζή που πειράζει το ταξίμετρο. Πρώτα σε γλυκαίνει, ύστερα σε μαθαίνει, μετά σε κερνάει εκλέρ για τη γιορτή της και στο τέλος στη φοράει κανονικά.

Βαθμός τοξικότητας: Μεγάλος, ιδίως αν δεν αντισταθείς στην απύθμενη επιθυμία της για καβάντζωμα.

It's movie time: Shallow Grave (1994)

-Να σου κάνω μια ερώτηση; Έχεις σκοτώσει ποτέ άνθρωπο;

Σκηνοθεσία: Danny Boyle

Είδος: Crime/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,3

Μικρή περίληψη: Τρία κωλοπαιδάκια της Σκωτίας, από εκείνα που έβαζαν στο walkman το Underwater Love των Smoke City, ψάχνουν συγκάτοικο για να μοιραστούν τα έξοδα ενός ευρύχωρου διαμερίσματος στο πανέμορφο Εδιμβούργο. Αργότερα, όταν τον αντικρύζουν νεκρό στο δωμάτιο, τα πράγματα στις ζωές τους αλλάζουν ραγδαία.

Γιατί να τη δεις: Γιατί δεν υπάρχουν πολλές ταινίες που μ' ένα τόσο μικρό budget καταφέρνουν να σε βάλουν τόσο πολύ στην ατμόσφαιρα τους. Το Shallow Grave είναι μια νεανική ταινία ηθικής παρακμής και διάλυσης, με ψήγματα χιούμορ και δόσεις ψυχολογικού τρόμου. Εκείνος, προέρχεται απ' τον τρόπο που σκηνοθετείται η βία, κάτι που μόνο ένας Βρετανός σκηνοθέτης και στην προκειμένη περίπτωση ο Danny Boyle (Trainspotting), θα μπορούσε ν' απεικονίσει τόσο καλά και προσέξτε: δε μιλάμε για σκηνές splatter όπως σε κακές ταινίες τύπου Martyrs. Η βία στο Shallow Grave δεν έχει να κάνει με την ποσότητα του αίματος που χύνεται, ούτε μ΄ επιτηδευμένες σφαγές, ούτε με την πληθώρα σκηνών στις οποίες κόβονται κεφάλια και χέρια. Η βία στο Shallow Grave, έχει να κάνει με την ωμότητα. Τις λίγες φορές που συμβαίνει, είναι απροκάλυπτη, ακραία και ΕΧΕΙ αιτία. Σε δεύτερη φάση, οι χαρακτήρες της ταινίας παρ' ότι αμφιλεγόμενοι, καταφέρνουν να έχουν υπόσταση. Δε σε νοιάζει ποιος θα ζήσει στο τέλος γιατί κανείς δεν είναι αθώος. Και αυτό το τέλος της αθωότητας, αντικατοπτρίζεται στο βλέμμα τους μαεστρικά ενώ δε λείπει και το καλό σκοτεινό βρετανικό χιούμορ και η εξίσου καλή επιλογή της μουσικής.

Μειονεκτήματα: Βλέποντας ξανά την ταινία, έχω την αίσθηση πως κορυφώνει απότομα πάνω στην ώρα, ύστερα κάνει μια μικρή κοιλιά και σύντομα, το Shallow Grave ξαναβρίσκει τα πατήματα του για τις τελευταίες σκηνές.

It's movie time: Swimming pool (2003)

                                     

Σκηνοθεσία: Francois Ozon

Είδος: Mystery/Crime/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 6,7

Μικρή περίληψη: Μια Βρετανίδα συγγραφέας, ταξιδεύει απ' το βροχερό Λονδίνο στον ηλιόλοστο Γαλλικό νότο ώστε να βρει την έμπνευση για το καινούργιο της βιβλίο. Εκεί ωστόσο, η συνύπαρξη με την κόρη του εκδότη της, θα φέρει τα πράγματα στα όρια τους...

Γιατί να τη δεις: Γιατί σου αρέσουν τα θρλεράκια σε ύφος των ταινιών "Ρίπλεϋ". Ξέρεις για τι μιλάω. Για ευχάριστες ταινίες με ενδιαφέροντες χαρακτήρες που δημιουργούν ιντριγκαδόρικες καταστάσεις κάτω από τον καυτό ήλιο της όμορφης Μεσογείου και που στην πραγματικότητα είναι ρηχοί και απαίδευτοι αλλά στο τέλος τα καταφέρνουν καλά. Γιατί παρότι δεν είναι καμιά ταινιάρα, το Swimming Pool είναι ένα ήσυχο θρίλερ κι ότι πρέπει για να περάσεις καλά ένα βραδάκι καλοκαιριού σε θερινό cinema... Ο ρυθμός κυλάει απαλά, το περιβάλλον είναι όμορφο και το κορμί της Sagnier (που συνήθως κυκλοφορεί γυμνή και με τσόκαρα) υπέροχο. Επίσης: Στο background υπάρχει μια αίσθηση απειλής τόση ώστε να θες να δεις τι πρόκειται να συμβεί ενώ η ένταση μεγαλώνει. Η δομή του κειμένου είναι απλή και αφήνει χώρο στη φαντασία να οργιάζει ενώ το εύρημα της σύγκρουσης ανάμεσα στην ανέραστη Sarah Morton και την αυθάδικη πιτσιρίκα Julie είναι έξυπνο και ιδίως απ' τη στιγμή που δύο τόσο αντίθετες τύπισσες σε όλα πρέπει να συγκατοικήσουν έστω και για μικρό χρονικό διάστημα σ' ένα όμορφο σπίτι κάπου στο Γαλλικό νότο. Για να είμαι ειλικρινής πάντως, δεν είμαι σίγουρος ότι η ταινία έχει κάτι να πει σε βαθύτερο επίπεδο (ίσως την ύπαρξη πολλών αληθειών ταυτόγχρονα ή την έκφραση της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας ή τίποτα απ' όλ' αυτά και ο τύπος ήθελε να κάνει μια ταινία που κάποιος θα απολαύσει μέχρι την τελευταία στιγμή και νομίζω ποντάρω σ' αυτό). Αυτό φυσικά δε στερεί τίποτα απ' τους λόγους που προανέφερα ώστε να στηθείς στην οθόνη σου και να νιώσεις τη ντοπαμίνη να κυλάει στο αίμα σου. Γιατί μερικές ταινίες είναι καλές γι' αυτό που προσφέρουν και τίποτα περισσότερο.

Μειονεκτήματα: Η απειλητική ατμόσφαιρα που δημιουργείται απ' τη σχέση των δύο γυναικών, είναι μεν ρεαλιστική αλλά δε φτάνει ποτέ τα πράγματα σε ακραία αντιπαράθεση που θα προσέδιδε στην ταινία μεγαλύτερο suspense. Το σενάριο θυμίζει Patricia Highsmith (Ο ταλαντούχος κύριος Ripley) αλλά χωρίς ποτέ το μεγάλο δίλημμα ή την τεράστια απειλή που θα έφτανε την ένταση στα κόκκινα. Τού λείπει ένα κλικ πολυπλοκότητας για να έκανε τα πράγματα λίγο περισσότερο ενδιαφέρντα and that's it.

Οι χειρότεροι συνταξιδιώτες για roadtrip στην Ευρώπη...

    1. Ο Μανιώδης Καπνιστής

Ποιος/α είναι: Άντρας μεταξύ 30-40 ετών.

Τι κάνει: Καπνίζει το ένα τσιγάρο πίσω απ' τ' άλλο αφήνοντας το παράθυρο ελάχιστα ανοιχτό έτσι ώστε η καμπίνα του αυτοκινήτου, να μοιάζει σταδιακά με Χριστουγεννιάτικο τραπέζι πόκερ του 1988. Το αστείο, είναι πως ενώ κάνει διάλειμμα για τσιγάρο και καφέ σ' εστιατόρια δρόμου, έπειτα καπνίζει στο αμάξι ξανά!

Τι κάνεις εσύ: Δε σχολιάζεις το παραμικρό γιατί φοβάσαι μην καταστρέψεις το ταξιδιάρικο κλίμα... Ο καπνιστής φυσικά το εκμεταλλεύεται κι εσύ καταλήγεις να ταξιδεύεις στην Ευρώπη μυρίζοντας καπνό σαν τζάκι στην Αράχωβα. 

2. Η Γκρινιάρα Κοκέτα

Ποιος/α είναι: Γυναίκα ηλικίας 35-43 ετών.

Τι κάνει: Γκρινιάζει για ΟΛΑ: έχει πιαστεί, ζεσταίνεται, κρυώνει, νυστάζει, κατουριέται, χέζεται και πεινάει ταυτόγχρονα. Ενίοτε, την ενοχλεί κι η μουσική που είναι στη διαπασών. Βγάζει το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής με Panmigran και τα μάτια κλειστά γιατί την ενοχλεί το φως. Ρωτάει "πόσο θέλουμε ακόμα;" ακόμα και πριν τη Θεσσαλονίκη.

Τι κάνεις εσύ: Την κατευνάζεις με γλυκόλογα και πυκνώνεις τις στάσεις καλοπιάνοντας την. Ωστόσο, αυτή την παθητικότητα εκ μέρους σου, η κοκέτα την εκλαμβάνει σαν έλλειψη δύναμης και το τραβάει περισσότερο.

3. Ο Ξελιγωμένος/η

Ποιος/α είναι: Άντρας ή γυναίκα 27-34 ετών. 

Τι κάνει: Σαν ένα αχόρταγο παιδί που θέλει πάντα κάτι παραπάνω, εκφράζει απαιτήσεις για στάσεις ακόμα και σε κάποιο αδιάφορο χωριουδάκι ανάμεσα στο Πόγραδετς και στην Ωχρίδα. Οι ιδέες του, εκτός από ανέμπνευστες και ηλίθιες, φέρνουν τον κορεσμό γρηγορότερα κι επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό του ταξιδιού σημαντικά.

Τι κάνεις εσύ: Τον/Την ανέχεσαι μέχρι και τη στιγμή του δραματικού σου ξεσπάσματος λίγο μετά το Σαράγεβο.

4. Η Καγκούροβιτς

Ποιος/α είναι: Γυναίκα ηλικίας 22-30 ετών.

Τι κάνει: Αδιαφορεί για όλα! Δεν πάει να βλέπει μπαρόκ και ροκοκό, στολισμένους κήπους με τριαντάφυλλα και πλατείες σε σχήμα ωοειδές και μέγεθος αεροδρομίου; Το μόνο που ενδιαφέρει την Καγκούροβιτς είναι τα ψώνια στο εμπορικό και να στολίσει το δέρμα της με  μπιχλιμπίδια και ρούχα. Ο συγκεκριμένος τύπος συνταξιδιώτη, μένει συχνά άφραγκος την προ-τελευταία ημέρα του ταξιδιού ενώ οι υπόλοιποι αναγκάζονται να τσοντάρουν για να γλιτώσει την ασιτία.

Τι κάνεις εσύ: Τη βρίσκεις χαριτωμένη γιατί εκτός από ρηχή, η Καγκούροβιτς είναι όμορφη και σκερτσόζα κι εσύ αγάμητος και λιγούρης.

5. O Τσίπης

Ποιος/α είναι: Άντρας 28-44 ετών.

Τι κάνει: Μετράει το κόστος για ΟΛΑ και καταντάει εμμονικός. Κλείνει τον κλιματισμό για να μην κάψει βενζίνη και αποφεύγει τις στάσεις όπως ο διάολος το λιβάνι. Στα διόδια δε βάζει ευρώ λέγοντας πως άφησε το πορτοφόλι στη βαλίτσα και "θα τα βρούμε μετά"... Φαγητό δεν αγοράζει ποτέ και κουβαλάει τ' αβγά που τού έβρασε η μάνα του απ' το χωριό. Δεν αγοράζει ούτε νερό ξερογλείφοντας μέχρι τη Βιέννη ένα παγούρι θερμός ίσα ίσα για να μη σκάνε τα χείλια του απ' την ξηρασία.

Τι κάνεις εσύ: Ανοίγεις το παράθυρο και πίνεις νερό. Παίρνεις ένα φυλλάδιο στα διόδια και το κουνάς για βεντάλια. Βγάζεις τη μπλούζα και μένεις με τη φανέλα μέχρι που κάποια στιγμή, αναγκάζεσαι να μιλήσεις στα ίσια.

It's movie time: Phone Booth (2002)

Σκηνοθεσία: Joel Schumacher

Είδος: Crime/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,1

Μικρή περίληψη: Ένας αεριτζής της Νέας Υόρκης (σαν αυτούς που θα βρεις στο Da Cappo τις καθημερινές το μεσημέρι), βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος μ' έναν επικίνδυνο δολοφόνο που τον έχει εγκλωβίσει σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο και μέσα σε μια πολύβουη γειτονιά.

Γιατί να τη δεις: Ολόκληρη η ταινία εκτυλίσσεται μέσα σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο. Αυτό, θα μπορούσε να οδηγήσει είστε στη συντριβή του σκηνοθετικού "πειράματος" είτε στην καθήλωση του θεατή και τελικά καταφέρνει το δεύτερο. Γιατί το Phone Booth έχει μια δυνατή κεντρική ιδέα (την αλλοτρίωση του ανθρώπου στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον) και ο Σουμάχερ τη σκηνοθετεί λιτά αφήνοντας χώρο στο καλογραμμένο σενάριο (που ωστόσο έχει απλοϊκότητες σε κάποιες φάσεις) και σ' ερμηνείες όπως αυτή του νεαρού τότε Κόλιν Φάρελ. Δεν είναι κανένα αριστούργημα αλλά αν προσθέσεις σ' αυτά τον εξαιρετικό του ρυθμό, το σασπένς μέχρι τέλους και την τελευταία σκηνή (πόσοι και πόσοι δεν ταυτιστήκαμε σε κάποια φάση της ζωής μας μ' εκείνον τον τύπο στο τέλος...), ο συνδυασμός είναι τόσο δυνατός ώστε να σε οδηγήσει σε συνειρμούς ακόμα και αρκετά μετά το τέλος του. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο, είναι ότι αυτό που δεν καταλαβαίναμε το 2002 που βγήκε το Phone Booth, έρχεται και δένει απόλυτα στην Ελλάδα είκοσι χρόνια αργότερα. Κι αυτό, δεν το γράφει κάποιος που προτείνει να ζούμε στα βουνά και να καλλιεργούμε μελιτζάνες αλλά κάποιος που αγαπάει τις πόλεις και το δυτικό τρόπο ζωής... Εντέλει όμως, αυτό δεν αναιρεί το εύστοχο σχόλιο του Larry Cohen που έγραψε το σενάριο.

Μειονεκτήματα: Υπάρχουν οι φλύαρες ταινίες, οι ισορροπημένες ταινίες (που συνήθως προτείνω) κι οι ταινίες που το κάνουν όσο πιο μινιμαλιστικά μπορούν να το κάνουν. Το Phone Booth ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Για σένα που απεχθάνεσαι το γρήγορο μοντάζ και τις ταινίες που δεν έχουν σπουδαίες εναλλαγές εικόνων και χρόνου, η ταινία κρίνεται ακατάλληλη. Δεν θεωρώ πως αποτελεί μειονέκτημα αλλά υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δουν ιστορίες απλωμένες στη ροή του χρόνου και όχι ταινίες που εκτυλίσσονται σ' ένα μικρό χρονικό πλαίσιο και σε περιορισμένο σκηνικό όπως το Phone Booth. 

It's movie time (15): Perfume: The Story of a Murderer (2006)

Σκηνοθεσία: Tom Tykwer

Είδος: Fantasy, Crime, Drama

Βαθμολογία Imdb: 7,5

Μικρή περίληψη: O Jean Baptiste-Grennouille, ο άνθρωπος με την καλύτερη όσφρηση στον κόσμο, σχεδιάζει να φτιάξει το σπουδαιότερο άρωμα της ιστορίας αλλά με μια μικρή λεπτομέρεια: αυτό, θα είναι απόσταγμα απ΄ τα σώματα νεκρών γυναικών...

Γιατί να τη δεις: Στα τέλη της δεκαετίας του '80 κι όταν το βιβλίο του Patrick Suskind Perfume: The Story of a Murderer ή αλλιώς Το Άρωμα, ήταν ήδη best seller παγκοσμίως, ο Stanley Kubrick αποφάσισε να το μεταφέρει στον κινηματογράφο και αργότερα να εγκαταλείψει το εγχείρημα του ως "unfilmable". Ο λόγος; Ήταν αδύνατο ν' αποτυπώσει στην οθόνη την αίσθηση της όσφρησης. Ευτυχώς ωστόσο, αυτό το κατάφερε είκοσι χρόνια αργότερα ο Γερμανός Tom Tykwer. Απ' την αρχή της ταινίας, καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις μ' έναν σκηνοθέτη με τεράστιο ταλέντο στην εικόνα (οι σκηνές που ξεκινάνε απ΄ τα ρουθούνια του πρωταγωνιστή και καταλήγουν σε ποτάμια και λίμνες είναι καταπληκτικές) ενώ και τα υπόλοιπα στοιχεία της αξίζουν αναφοράς. Ποια είναι αυτά; Οι ατμοσφαιρικές σκηνές στο Μεσαιωνικό Παρίσι (έχουν γυριστεί στη συνοικία της Βαρκελώνης Barri Gotic), το γαμάτο soundtrack όταν ο ήρωας περπατάει στην ψαραγορά, η επιβλητική φωνή του John Hurt ως αφηγητή, η ψυχαναλυτική ιδέα περί "αγάπης", ο καταπληκτικός Alan Rickman, η φοβερή ατμόσφαιρα και φυσικά μια γιγαντιαία υπαίθρια παρτούζα σε μια απ΄ τις τελευταίες σκηνές της ταινίας. Τα 147 λεπτά περνούν νερό κι εμείς μιλάμε για μια απ΄ τις πιο εμπνευσμένες μεταφορές βιβλίων στον κινηματογράφο όλων των εποχών.

Μειονεκτήματα: Πέρα απ' το φανφαρόνικο παίξιμο του Dustin Hoffman, κανένα άλλο.

Οι πιο καταθλιπτικές εκπομπές της παιδικής μας ηλικίας...

 Candy Candy

    1990 και τ' αθώα παιδικά σου μάτια, στήνονταν στην οθόνη για να παρακολουθήσουν ένα χαριτωμένο παιδικό Manga με τον τίτλο Candy Candy. Τι ήταν αυτό που αντίκρυζαν; Ορφανοτροφείο και φτώχεια, κακομοιριά κι εγκατάλειψη, δάκρυα από μάτια κρατήρες, δυο κακομαθημένα που έκαναν τη ζωή της πρωταγωνίστριας κόλαση κι έναν έρωτα που τελείωνε με το πέσιμο του γαμπρού από άλογο και τον άδικο χαμό του. Η σειρά τελείωνε χαρούμενα βέβαια αλλά εσύ ήσουν ήδη αλκοολικός απ΄ το τρίτο επεισόδιο και 6 ετών.

Κόμης Δράκουλας 

    Η συγκεκριμένη σειρά μπορούσε να σε στείλει στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή απ' τα πρώτα λεπτά. Ξεκινούσε φορτσάτα μ' επικλήσεις δαιμόνων και τελείωνε τρυφερά, δηλαδή με το ξεκοίλιασμα του Κόμη απ' το κοφτερό μαχαίρι του Βαν Χέλσινγκ. Πριν απ' αυτό βέβαια, μεσολαβούσαν δαγκώματα λαιμών, επιθέσεις βαμπίρ, ανασκολοπισμοί, εμφάνιση του Σατανά, τελετές για εμφάνιση του Σατανά, νυχτερίδες, κατάρες και σκοτάδι. Δε λέω, εξαιρετικό κράμα για βράδυ Σαββάτου αν είσαι εικοσιέξι ετών αλλά όχι οκτώ.

Η Λίμνη των Κύκνων

     Το story έχει ως εξής: ένας κακός μάγος έχει μεταμορφώσει την Οντέτ και τις φίλες της σε κύκνους ώστε να πλασάρει στην κόρη του τον πρίγκηπα Ζίγκφριντ (που όμως αγαπάει την Οντέτ και θέλει να τη σώσει). Και οκ, παρά τις δυσκολίες και τη συμφωνία του Τσαϊκόφσκι (που έσκιζε την παιδική σου καρδιά στα δύο), το δίδαγμα του παραμυθιού ήταν υπέροχο, ιδίως αν ήσουν κορίτσι σε παιδική ηλικία. Το πρόβλημα, ξεκινούσε στην εφηβεία όταν ο πρώτος σου γκόμενος δεν ήταν πρίγκηπας του παραμυθιού αλλά ντελιβεράς στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς.

Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς

    Ναι ξέρω. Η συγκεκριμένη σειρά ΔΕΝ είναι παιδική εκπομπή και ΔΕΝ αφορά την παιδική μας ηλικία αλλά την εφηβεία. Το concept ωστόσο ήταν ηλίθιο και βλαβερό και γι' αυτό αξίζει ειδικής μνείας. Η σειρά, μιλούσε για μια παρέα νέων όπου όλοι είχαν παρθεί μεταξύ τους (εκτός απ' το Νατ που χτυπούσε δωδεκάωρα στο Peach Pit και ήταν 72 χρονών), όλοι είχαν περάσει από φάση σκληρών ναρκωτικών, όλοι ήταν καταθλιπτικοί, όλοι οδηγούσαν αμαξάρες και όλοι ήταν ανήλικοι... Τέλος, όλοι ενδιαφερόντουσαν να κάνουν σεξ με τη Βάλερι ή τουλάχιστον, αυτό συνέβαινε μόνο σε μένα και στο Μπράντον.

It's movie time: Misery (1990)

Σκηνοθεσία: Rob Reiner

Είδος: Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,8

Μικρή περίληψη: Ένας διάσημος συγγραφέας που διασώζεται από αυτοκινητιστικό ατύχημα, σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια μεγάλη και θανάσιμη απειλή...  

Γιατί να τη δεις: Γιατί είναι καταρχήν σπουδαία ταινία! Γιατί το Misery του Reiner αποτελεί τον ορισμό του ψυχολογικού τρόμου. Η μανιακή Annie Wilkes ενσαρκώνει τη σκοτεινότερη πλευρά της λατρείας που νομίζει πως αγαπά αλλά η αγάπη της περνάει μέσα απ' την αίσθηση της κατοχής και του "σε έχω δικό μου"... Και μεταξύ μας, πόσοι άνθρωποι με τη νοοτροπία της Annie Wilkes δεν κυκλοφορούν σ' αυτό τον κόσμο; Στη βάση της όμως, η ταινία είναι μια αλληγορία για το τίμημα της αναγνωρισιμότητας, το τίμημα του ν' ανήκεις στους άλλους... Και μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, προσθέστε πως κι η ατμόσφαιρα του φιλμ επιδεινώνει ακόμα περισσότερο το τίμημα αυτό, χτίζοντας την απειλή που όλο και μεγαλώνει. Γιατί σ' αυτό το χιονισμένο ερημικό τοπίο, ο Sheldon είναι ανυπεράσπιστος. Εδώ πέρα είναι στο έλεος μιας παρανοϊκής οπαδού όπως οι οπαδοί του Αρτέμη Σώρρα. Κι αυτό, ο Reiner το δείχνει εξαίσια. Η σκηνοθεσία είναι ακριβής, με σωστή κλίμακα, χωρίς φτηνές αιματοχυσίες και χωρίς χαζοκόλπα για το 20χρονο κοινό του Netflix. Συμπερασματικά, ένα απ' τα καλύτερα θρίλερ τρόμου που είδαμε ποτέ.

It's movie time: The Straight Story (1999)

Σκηνοθεσία: David Lynch

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,0

Μικρή περίληψη: Ένας ηλικωμένος άντρας, ταξιδεύει με χορτοκοπτικό μια τεράστια απόσταση για να συναντήσει τον άρρωστο αδερφό του έπειτα από πάρα πολλά χρόνια...

Γιατί να τη δεις: Γιατί το The Straight Story είναι η μόνη ταινία του David Lynch που δε θυμίζει σε τίποτα David Lynch (fans του σκηνοθέτη συγχωρέστε με). Εδώ πέρα δεν υπάρχουν ποζεριές τύπου "Μπλε Βελούδο", ούτε δηθενιές τύπου "Lost Highway", ούτε επιτηδευμένα κενά, ούτε μπερδέματα που πρέπει να σκέφτεσαι πέντε μέρες για να τα καταλάβεις όπως το "Mulholand Drive", ούτε τίποτα ενοχλητικό απ' αυτά που εφευρίσκει ο κύριος David για να μας χαλάει τα βράδια της Παρασκευής. Πρόκειται για μια ιστορία ξεκάθαρη, ήρεμη, συγκινητική, με όμορφες ιδέες για τις ανθρώπινες σχέσεις και για την αξία του να κατανοείς τα λάθη σου και μ΄ ένα καταπληκτικό soundtrack του Badalamenti που πρέπει να είσαι κουφός για να μη σου αρέσει. To Straight Story είναι ένα αργό ποιητικό road movie που ακολουθεί τον ηλικιωμένο Άλβιν Straight καθώς διασχίζει την Αμερική σε χορτοκοπτική μηχανή για να συμφιλιωθεί με το χαμένο αδερφό του. Το αχανές μελαγχολικό τοπίο θυμίζει πίνακα του Έντουαρντ Χόπερ κι ακόμα περισσότερο οι νυχτερινές σκηνές με τα φώτα να χάνονται στον ορίζοντα φανερώνοντας τόσο εξαίσια τη μοναξιά του ταξιδιώτη.

Μειονεκτήματα:  Θα είμαι ειλικρινής. Για σένα που έχεις μάθει αλλιώς (και το κατανοώ), η ταινία είναι αργή. Ki όταν λέμε αργή εννοούμε βραδύκαυστη κάτι που βέβαια είναι αναγκαίο για το ύφος και το θέμα της ταινίας αφού ο πρωταγωνιστής είναι ένας δυσκίνητος γεράκος που ζει την Οδύσσεια του μέχρι να συναντήσει τον άρρωστο αδερφό του (παρεμπιπτόντως, ο καταπληκτικός Richard Farnsworth που τον ενσαρκώνει, αυτοκτόνησε 4 χρόνια μετά την ταινία). Επίσης, είναι μάλλον αλήθεια πως μέχρι να πάρεις μπρος και να μπεις στο κλίμα -κάτι που θέλει γύρω στα είκοσι λεπτά- η ταινία μπορεί να σε ξενίσει. Αν θες όμως τη συμβουλή μου, μην το κάνεις. Δώστης το χρόνο της και μπορείς να είσαι βέβαιος ότι θα δεις την καλύτερη ταινία αυτογνωσίας στην ιστορία του κινηματογράφου.