Μια ιστορία πόνου: Ελληνικές πόλεις...

    

    Κέρκυρα, Ερμούπολη, Ρέθυμνο, Χανιά. Ωραίες ελληνικές πόλεις με πολύχρωμα ιστορικά κέντρα που μαζεύουν τουρίστες απ' όλο τον κόσμο. Στα στενά τους μπορείς να φας, να πιεις, ν' αυτοκτονήσεις ή να κάνεις τη βόλτα σου σε δαιδαλώδη δρομάκια που σού δημιουργούν την αίσθηση του μυστηρίου. Κοινό τους στοιχείο; Χτίστηκαν απ' τους Ενετούς. Όταν το 2020 ξαναβρέθηκα στην Κέρκυρα, θυμάμαι ν' απολαμβάνω τρομερά τις βόλτες που μ' έβγαζαν μέσα από έρημα καντούνια μ' απλωμένες μπουγάδες, σε ηλιόλουστες πλατείες γεμάτες ζωή και όμορφα κτίρια.

    Όμως φτάνουν τα γλυκανάλατα. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα πολεοδομικά κατορθώματα της σύγχρονης Ελλάδας.

Εικόνες σύγχρονων ελληνικών πόλεων

    Τετραώροφη πολυκατοικία δίπλα σε διώροφο με κεραμίδια και δίπλα απ' αυτές εξαώροφη με πιλοτή. Κάποια γωνιακά κτίρια δεν έχουν καν παράθυρα και διακρίνεται μόνο ένας τσιμεντένιος κάθετος όγκος. Το ένα κτίριο ξεκινάει τρία μέτρα απ' το πεζοδρόμιο και τ' άλλο ένα. Τα γύψινα απουσιάζουν και βλέπεις μονάχα μπαλκόνια και τέντες για ν' αράζει ο μερακλής με σαγιονάρα δίχαλο τα καλοκαίρια. Οι ταράτσες δεν έχουν σκεπές όπως στην Ευρώπη αλλά κεραίες και θερμοσίφωνες όπως στο Κάϊρο και στη Βηρυτό. Η άσφαλτος ξεθωριασμένη, οι διαγραμμίσεις ανύπαρκτες και τα μπαλώματα απ' τα έργα υποδομής ορατά. Οι κολώνες της ΔΕΗ εμποδίζουν το περπάτημα στα ήδη στενά πεζοδρόμια που οι ρίζες των δέντρων έχουν σηκώσει. Έλλειψη χώρου και έλλειψη πρασίνου. Αφίσες και γκράφιτι. Γιατί είναι όμως τόσο σκατά οι ελληνικές πόλεις;

Μικρασιατική καταστροφή και αστικοποίηση του 50 και του 60

    Δεκαετία του 30 λίγο μετά την καταστροφή της Σμύρνης: 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι καταφθάνουν σταδιακά (σε μια χώρα 5 εκατομμυρίων) απ' τα παράλια της Μικράς Ασίας στην όμορφη Αθήνα προσπαθώντας να βρουν καταφύγιο. Υπάρχει ωστόσο ένα πρόβλημα: η Αθήνα είναι μικρή και μεγάλο κομμάτι της έκτασης της θυμίζει ύπαιθρο. Η γρήγορη ανάπτυξη που απαιτείται, δημιουργεί μια κακή συνθήκη για την εικόνα της πόλης: στη θέση δίπατων αρχοντικών, χτίζονται πολυκατοικίες δίχως καμιά αρχιτεκτονική σύνδεση με το νεοκλασσικό παρελθόν της πόλης. Το ενδιαφέρον των ανθρώπων για τα κτίρια μετατοπίζεται απ' έξω προς τα μέσα. Η πολυτέλεια του να έχεις ασανσέρ και τουαλέτα, θολώνει την κρίση των περισσότερων σχετικά με το τι είναι ωραίο και θεμιτό και τι όχι. Αυτό είναι όμως μόνο το πρώτο χτύπημα. Αργότερα και τη δεκαετία του 60, ο πρωτογενής τομέας της χώρας μαραζώνει, κάτι που ωθεί ξανά όλο και περισσότερους ν' αναζητήσουν τις τύχες τους στις πόλεις και κυρίως στην Αθήνα. Αυτή τη φορά, η αντιπαροχή δίνει το τελειωτικό χτύπημα στις ελληνικές πόλεις. Εκείνη την περίοδο, γκρεμίζονται μερικά απ' τα πιο όμορφα κτίρια της Αθήνας όπως αυτό 

και αυτό.

 

    Οι ελληνικές πόλεις αναπτύσσονται μεν με κάποιο σχέδιο αλλά όχι με αυστηρές προδιαγραφές μιας και απουσιάζει το νομικό πλαίσιο εκτός από κάποιους κανόνες όπως το ύψος των κτιρίων στις κεντρικές αρτηρίες των μεγάλων πόλεων. Οι τολμηρές αποφάσεις που χρειάζονται (απαλλοτριώσεις οικοπέδων και διαπλάτυνση δρόμων) λαμβάνονται σπάνια. Πυκνοκατοίκηση και τσιμέντο εδραιώνονται σχεδόν παντού.

Αυθαίρετα και κρατική αντιμετώπιση

    Μέχρι και σήμερα και παρά το νόμο του 1983 για τα αυθαίρετα, οι κυβερνήσεις δεν προβαίνουν σε γκρέμισμα αλλά σε νομιμοποίηση των αυθαίρετων αποφεύγοντας ν' αναλάβουν το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας διαδικασίας. Και γιατί στο τέλος της ημέρας, ακόμα κι ένα κτίριο που δεν πληροί τις προϋποθέσεις είναι ένα ακόμη έσοδο στον κρατικό προϋπολογισμό. Και γιατί ακόμα κι αν γίνει το σωστό, θα βρεθούν αυτοί που θ' αντιδράσουν δημιουργώντας ένα κλίμα υποστήριξης και με τ' οποίο κανένας πρωθυπουργός δε θα ΄θελε να βρεθεί ποτέ αντιμέτωπος. 

Ας σκάψουμε όμως λίγο βαθύτερα...

Ιστορικές συγκυρίες

    Τον καιρό που διαδίδονται οι ιδέες της Αναγέννησης, η Ελλάδα βρίσκεται κάτω απ' την Οθωμανική κυριαρχία. Στην Ευρώπη συμβαίνουν πολιτισμικά θαύματα αλλά οι κάτοικοι της τότε Ελλάδας δεν παίρνουν μυρωδιά. Η ανατολίτικη κουλτούρα ριζώνει στο συλλογικό ασυνείδητο κι η ομοιότητα των Ελληνικών πόλεων μ' εκείνες της Μέσης Ανατολής έρχεται ως φυσιολογικό επακόλουθο. Στην από κάτω φωτογραφία βλέπετε τη Βηρυτό...

Νεο-ελληνική νοοτροπία

      Σκεφτείτε ότι γίνεται μια ανάπλαση. Κάποιοι θα γκρινιάξουν γιατί τους χαλάει τη φάση, κάποιοι θα ισχυριστούν ότι συμβαίνει "για να φάνε λεφτά", αλλά στη χώρα της μιζέριας και της κλάψας, δε θα βρεθεί σχεδόν κανένας να πει το προφανές: ότι άσχετα μ' όλ' αυτά που μπορεί να συμβαίνουν ή όχι, αυτή θα επιφέρει μια βελτίωση της καθημερινότητας τους. Ότι η ζωή τους θα γίνει έστω κι ελάχιστα καλύτερη! Στο τέλος της ημέρας λοιπόν, όσες ιστορικές συγκυρίες κι αν ψάξεις, καταλήγεις εκεί: η νεοελληνική νοοτροπία είναι το μεγάλο πρόβλημα. Δες το σαν αποτέλεσμα κλίματος ή σα μικροαπατεωνίστικη συμπεριφορά κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας, η ουσία είναι αυτή: οι σύγχρονοι Έλληνες αδυνατούμε να δούμε τη σύνδεση του προσωπικού μας συμφέροντος μ' αυτό που ονομάζουμε "κοινόχρηστος χώρος". Απ' το καφάσι στους δρόμους μέχρι το graffiti και το παρκαρισμένο παπί του κάγκουρα στο πεζοδρόμιο, οι περισσότεροι γύρω σου είναι στην καλύτερη περίπτωση αδιάφοροι και στη χειρότερη εχθρικοί με αυτό που τους περιβάλλει. Κι αυτό το συνδυασμό αναρχίας και παρτακισμού, σήμερα τον ονομάζουμε ελληνικές πόλεις.

     

It's movie time (27): Crimen Ferpecto (2004)

Σκηνοθεσία: Alex de la Iglesia

Είδος: Comedy/Thriller

Βαθμολογία: 7,1

Μικρή περίληψη: Ένα πρωϊνό στη Βαρκελώνη, ένας ψωνισμένος πωλητής ρούχων, θα μπλέξει σε μια υπόθεση απ' την οποία δύσκολα θα ξεφύγει και που θα κάνει τη ζωή του α-φ-ό-ρ-η-τ-η.

Γιατί να τη δεις: Γιατί το Crimen Ferpecto θα σε κάνει να περάσεις περίφημα. Βασικά, είναι ο ορισμός μιας καλής ταινίας ψυχαγωγίας. Κι αν το σενάριο είναι ενίοτε υπερβολικό, είναι σε κάθε περίπτωση καλογραμμένο. Και ακριβώς γι' αυτό, η ταινία κυλάει εξαιρετικά. Ο αριβίστας πωλητής, οι γκόμενες που ψαρώνουν με την εικόνα του κάγκουρα, η ίντριγκα μεταξύ των υπαλλήλων, τα μη πολιτικώς ορθά αστεία και οι καταστάσεις που δημιουργούνται στο εμπορικό, συνθέτουν τον καμβά μιας ταινίας κάποιες φορές κάπως φτηνής αλλά εντέλει ιδιαίτερα ευχάριστης που ξέρουν λίγοι και που έχουν δει λιγότεροι. Είναι επίσης απ' τις ελάχιστες φορές που σ' ένα φιλμ υβρίδιο από άποψη είδους, εναλλάσσεται  ισορροπημένα το χιούμορ με το σασπένς (η ταινία γίνεται αστυνομικό θρίλερ αλλά δε χάνει ποτέ τ' αστεία στοιχεία της). So, give it a try κι ευχαρίστησε με αργότερα.

Μειονεκτήματα: Το Crimen Ferpecto ή Ferpect Crime δεν πρόκειται να σου αλλάξει τη ζωή ούτε και να σου πει κάποια βαθύτερη αλήθεια που θα σου φανεί χρήσιμη μ' οποιοδήποτε τρόπο. Ως εκ τούτου, παρ' ότι θα περάσεις υπέροχα όπως κι αν έτρωγες ένα cheeseburger στα Goody's, καλό είναι να ξέρεις ότι θα δεις μια ταινία που δεν έχει δεύτερο επίπεδο και επομένως κάποιο περαιτέρω όφελος. And this is fine! Δε χρειάζεται τα πάντα να έχουν βάθος! Μερικές ταινίες έχουν να προσφέρουν χαλάρωση και διασκέδαση κι αυτό είναι καλοδεχούμενο. Και σε καμία περίπτωση εύκολο.

It's movie time (26): Un Cuento Chino (2011)

Σκηνοθεσία: Sebastian Borensztein

Είδος: Cοmedy/Drama

Βαθμολογία Imdb: 7,3

Μικρή περίληψη: Ένας μοναχικός κι απογοητευμένος μεσήλικας, βλέπει τη ζωή του ν' αναποδογυρίζει όταν αναλαμβάνει να βοηθήσει έναν Κινέζο που βρίσκεται στο Μπουένος Άϊρες για να βρει το θείο του αλλά δε μιλάει ούτε μια ισπανική λέξη...

Γιατί να τη δεις: Μια μικρή παρατήρηση. Ο ελληνικός τίτλος με τον οποίο μεταφράστηκε το Un Cuento Chino, δηλαδή "Η Αγελάδα που έπεσε απ' τον Ουρανό" δεν είναι μόνο ανούσιος (μιας και η σύνδεση με την ιστορία είναι αδρή και η αιτία θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε) αλλά θυμίζει κι έντονα το συγγραφέα που μισώ περισσότερο σ' αυτό τον κόσμο, τον Τομ Ρόμπινς και τους αντίστοιχους εξυπνακίστικους τίτλους βιβλίων του, όπως π.χ το "Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα". Σχετικά με την ταινία μας τώρα. Ο Roberto Bennet είναι φρικιό. Τη βρίσκει με τις κατεστραμμένες ερωτικές ιστορίες που φυλάει σ' αποκόμματα εφημερίδων, ζει στη μιζέρια κι απομονωμένος απ' όλους κι έχει σα μοναδική διασκέδαση να βλέπει τις προσγειώσεις στο αεροδρόμιο του Μπουένος Άϊρες σε μια μεταλλική καρεκλίτσα σαν παραθεριστής στη Ραφήνα το 1980. Με λίγα λόγια, έχουμε ήδη ένα χαρακτήρα που μας έχει τραβήξει την προσοχή. Τι τον κλείδωσε και γιατί είναι έτσι; Τι τον έκανε μισάνθρωπο και τόσο θυμωμένο με τα πάντα; Και πως η ξαφνική συνύπαρξη μ' έναν Κινέζο που δε μιλάει ούτε μια κοινή λέξη μ' εκείνον και τον εκνευρίζει βαθιά θα είναι καθοριστική για την πορεία της ζωής του; Δε θέλω να είμαι ο τύπος που γράφει κλισέ πραγματα αλλά ναι, η ταινία είναι γεμάτη από στιγμές ανθρωπιάς, από λίγο αλλά καλό χιούμορ και ένα τέλος που του πρέπει και που θυμίζει έντονα κάποιο αγαπημένο βιβλίο του Patrick Suskind... 

Μειονεκτήματα: Ok, παρ' ότι ξέρουμε ότι είναι καλός ηθοποιός και παρ' ότι οι οι περισσότεροι τον εκθείασαν, προσωπικά θα διαφωνήσω με το πόσο υπέροχη ήταν η ερμηνεία του Ricardo Darin στη συγκεκριμένη ταινία. Υπήρξαν στιγμές που ήταν σα να έλεγε "δες με, είμαι ψυχαναγκαστικός και βασανίζομαι" αλλά αυτό δεν πρόκειται να επηρεάσει ιδιαίτερα την άποψη σου για την ταινία.

It's movie time (25): The Ninth Gate (1999)

"Τόλμησε πολύ κι ο κίνδυνος θα έρθει από ψηλά"...

Σκηνοθεσία: Roman Polanski

Είδος: Mystery/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 6,7

Μικρή Περίληψη: Ένας ταλαντούχος αναζητητής βιβλίων, αναλαμβάνει να βρει τα τελευταία αντίγραφα μιας σπάνιας τριλογίας που φημολογείται πως έγραψε ο ίδιος ο Διάβολος...

Γιατί να τη δεις: Γιατί θες να δεις μια ταινία με πρωταγωνιστή το Διάβολο και ποιος θα μπορούσε να τη σκηνοθετήσει καλύτερα απ΄τον κορυφαίο σκηνοθέτη του Σύμπαντος Roman Polanski (Rosemary's Baby); Ας τα πάρουμε όμως απ' την αρχή: η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Αρτούρο Πέρεθ "Λέσχη Δουμάς", το οποίο είχε μεν μέτρια λογοτεχνική αξία -έως κι ανύπαρκτη- αλλά δεν έπαυε να είχε ένα εξαιρετικό storyline σε όρους δυνητικής κινηματογραφικής μεταφοράς. Κι ο άνθρωπος που βίωσε μια απ' τις μεγαλύτερες τραγωδίες του Χόλυγουντ με τη δολοφονία της συζύγου του Sharon Tate απ' τους καθυστερημένους ψυχοπαθείς σατανιστές της οικογένειας Μάνσον, το διέκρινε. Η Ένατη Πύλη διακρίνεται για το θέμα της το οποίο έχει αιώνιες προεκτάσεις (αλλά δεν κάνω spoiler) και για το καλοχτισμένο μυστήριο που κορυφώνει μέχρι την τελευταία στιγμή (μάθετε μπαλίτσα απ' το Ρομάν hipsters) και λύνεται! αλλά αυτοί που έκραξαν το αριστούργημα δεν το κατάλαβαν ποτέ... Η ταινία σε κερδίζει απ' τoυς τίτλους αρχής με το υποβλητικό soundtrack του Πολωνού συνθέτη Wojciech Kilar (Dracula), το έξυπνο χιούμορ (ο Johnny Depp πετάει απολαυστικές comic relief ατάκες), την προσμονή για την εμφάνιση του διαβόλου... και την σούπερ ηθοποϊία του Frank Langella, της καυτής cougar Lena Olin αλλά και της Emanuelle Sagnier. Η ατμόσφαιρα είναι υποδειγματική, η κλιμάκωση για σεμινάριο, οι οπτικές λεπτομέρειες σπέρνουν (θυμηθείτε να προσέξετε καλά τη σκηνή στο κάστρο...) και το The Ninth Gate ένα απ' τα καλύτερα φιλμ στην ιστορία του κινηματογράφου. 

It's movie time (24): Tout les matins du monde

Σκηνοθεσία: Alain Corneau

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 7,5

Μικρή περίληψη: Ο Saint Colombe, ένας ταλαντούχος μουσικός, μετά το θάνατο της γυναίκας του βυθίζεται στην κατάθλιψη ενώ προσπαθεί να μεγαλώσει τις δυο του κόρες και να επιβιώσει.

Γιατί να τη δεις: Υπάρχουν ήρωες που σού περνούν αδιάφοροι και ήρωες που σε κεντρίζουν και χαράσσονται στο μυαλό σου. Στο Όλα τα πρωινά του κόσμου ή αλλιώς στο Tout les matins du monde, συμβαίνει το δεύτερο. Όταν η γυναίκα του Saint Colombe πεθαίνει ξαφνικά, εκείνος τα κάνει όλα λάθος: δεν εκφράζει ποτέ του μισό συναίσθημα και κλείνεται στον εαυτό του. Βυθίζεται στην κατάθλιψη κι αποσύρεται από τα πάντα, σταματάει να φροντίζει τον εαυτό και τις κόρες του και γίνεται ζωντανός νεκρός μέχρι το τέλος της ζωής του.  Τα νοσηρά στοιχεία της προσωπικότητας του τον καταπίνουν και η μόνη του διέξοδος είναι η μουσική. Τα στοιχεία αυτά, σε συνδυασμό με τις ιδέες του περί μουσικής και την αντίδραση του στο φαινομενικό αριβισμό του μαθητευόμενου Marais που υποδύεται ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ κι ο γιος του, καθώς κι η αντίδραση του στον υλισμό που τού προτείνεται απλόχερα απ΄ τους αυλικούς του βασιλιά, συνθέτουν εντέλει μια από τις πιο ιδιαίτερες φιγούρες στην ιστορία του κινηματογράφου. Κι αυτός, είναι ένας απ' τους λόγους για τον οποίο αξίζει να δεις το Tout les Latins du Monde. Υπάρχουν κι άλλοι κι ανάμεσα τους, είναι και η υπέροχη φωτογραφία  (λες και βλέπεις πίνακα της Αναγέννησης) του Yves Angelo.

Μειονεκτήματα: Θα το τολμήσω. Υπάρχουν στιγμές που κάποιοι απ' τους διαλόγους σού μοιάζουν επιτηδευμένοι. Ότι κανένας δε θα μιλούσε έτσι ακόμα και στις πιο μπουρζουαστικές συνοικίες του Παρισιού στο 17ο αιώνα. Εν μέρει και για να 'μαστε δίκαιοι, ο τρόπος αυτός εξυπηρετεί την αισθητική της ταινίας (και λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό) μα ίσως και να στερεί στη δυνατότητα εμβάθυνσης των τριών βασικών χαρακτήρων. Αυτό, μπορεί να συμβαίνει γιατί οι χαρακτήρες έχουν ένα εύρος συγκεκριμένο ανάμεσα στ' οποίο μπορούν να κινηθούν αφού κι η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι συγκεκριμένη και δεν παρεκκλίνει ποτέ. Δε συμφωνώ ωστόσο με κριτικές που λένε πως η ταινία είναι αργή. Η ταινία είναι μεγάλη αλλά όχι αργή. Τουλάχιστον δεν είναι αργή επιτηδευμένα. Άλλωστε, μιλάμε για ένα δράμα εσωτερικό όπου δύσκολα θα μπορούσε ν' αποτυπωθεί δίχως τα αργόσυρτα πλάνα που εστιάζουν καθώς κι εκείνα με το τοπίο της περιοχής και στα οποία καταλαβαίνεις την αίσθηση απομόνωσης του ήρωα όχι μονάχα σε επίπεδο ψυχικό αλλά και σε επίπεδο ωμού ρεαλισμού. 

It's movie time (23): 4 months, 3 weeks and 2 days (2007)

Σκηνοθεσία: Cristian Mungiu

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 7,9

Μικρή περίληψη: Μια νεαρή κοπέλα, βοηθάει τη φίλη της να κάνει έκτρωση στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου εν μέσω απαγόρευσης...

Γιατί να τη δεις: Γιατί το 4 months, 3 weeks and 2 days έχει ατμόσφαιρα. Γιατί έχει ρεαλισμό. Γιατί καταφέρνει διακριτικά να σου δείξει πως ζούσαν οι Ρουμάνοι στα χρόνια του Τσαουσέσκου (εστιάζοντας στο νόμο του δικτάτορα για τις αμβλώσεις) την ώρα που στην Ελλάδα σπάγαμε πιάτα στη Ρίτα Σακελλαρίου. Και ακριβώς γι' αυτό, οι επόμενες γενιές των Ελλήνων γύρισαν ως επί το πλείστον ταινίες σαν το "Σούλα έλα ξανά" την ώρα που ο κινηματογράφος στη Ρουμανία έβγαλε τουλάχιστον μία αληθινά καλή ταινία. Γιατί εντέλει, άσχετα που κανένας δε θέλει να τη ζήσει, η δυσκολία είναι το σπουδαιότερο κίνητρο για καλλιτεχνική δημιουργία...

    Η ταινία ξεκινάει με καθημερινές σκηνές απ' τη ζωή στην πόλη όπου έρχεσαι γρήγορα αντιμέτωπος με την έννοια του πως είναι να ζεις σε καθεστώς απολυταρχίας: έλλειψη προϊόντων, άνθρωποι μουτρωμένοι και στοιβαγμένοι στα λεωφορεία, άνθρωποι που συμπεριφέρονται σκληρά στους άλλους ή τους εκμεταλλεύονται γιατί κι εκείνοι προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε μία δηλητηριώδη και ζόρικη ατμόσφαιρα. Η ζωή των κατοίκων θυμίζει στιγμές ψυχρού πολέμου κι η φωτογραφία, σκηνές απ' την ΕΡΤ του 89 (όταν έβλεπες ρεπορτάζ για τη Σοβιετική 'Ενωση και μετά Φρουτοπία γιατί ήσουν εφτά). Τα πλάνα είναι αργά (αλλά όχι βαρετά) κι η μουσική απουσιάζει παντελώς (δεν είμαι σίγουρος ότι μου άρεσε αυτό). Για το τέλος, δεν είμαι ειδικός στο Ρουμάνικο κινηματογράφο αλλά αυτή είναι μάλλον η κορυφαία του ταινία εδώ και δεκαετίες. Εκτός αν υπάρχει κι άλλη που να ψηφίστηκε απ' το BBC σαν 15η καλύτερη ταινία του αιώνα, ενώ βραβεύτηκε και στο Φεστιβάλ Καννών του 2007 με το βραβείο του Χρυσού Φοίνικα.

Μειονεκτήματα: Θα έλεγε κανείς ότι η ταινία δεν κορυφώνει ποτέ ιδιαίτερα αλλά θα ήταν λάθος. Κορυφώνει όσο πρέπει και τη στιγμή που πρέπει. Απλά δεν το κάνει με grande σκηνές αλλά με τρόπο χειρουργικό. Κι αυτό είναι ξεκάθαρα επιτυχία του σκηνοθέτη. 

It's movie time (22): Cinema Paradiso (1988)

Σκηνοθεσία: Giuseppe Tornatore

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,5

Μικρή περίληψη: Ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης, επιστρέφει στη γενέτειρα του ενθυμούμενος τα περιστατικά και τους "ήρωες" των παιδικών του χρόνων.

Γιατί να τη δεις: Γιατί χωρίς την τελευταία σκηνή, το Cinema Paradiso είναι μια καλή ταινία την ώρα που με την τελευταία σκηνή, το Cinema Paradiso είναι μια πραγματικά σπουδαία ταινία. Βασικά, μιλάμε πιθανότατα για τα πιο γλυκόπικρα τελευταία δευτερόλεπτα στην ιστορία του κινηματογράφου που κάνουν ακόμα και τον πιο χοντρόπετσο βλάχο να λυγίσει. Ολόκληρο το φιλμ κινείται απαλά σα χάδι, δίνοντας το μήνυμα ότι θα δεις μια γλυκιά ταινιούλα που σύντομα θα ξεχάσεις αλλά εκείνο, χτίζει υπομονετικά μια κορύφωση που αργεί (η ταινία κρατάει δυόμιση ώρες αλλά κυλάει νερό), με στιγμές νοσταλγίας απ' τα παιδικά και τα νεανικά χρόνια του πρωταγωνιστή που πλέον είναι γνωστός, επιτυχημένος και πλούσιος αλλά παρ' όλ' αυτά κάτι μοιάζει να του λείπει. Υπάρχουν επίσης ωραίες εικόνες του Ιταλικού νότου (το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται στη Σικελία), ένα καταπληκτικό soundtrack του Ennio Morricone και πινελιές χιούμορ που εντέλει συνθέτουν μια απ' τις κορυφαίες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Μειονεκτήματα: Ουδέν.

It's movie time (21): The Machinist (2004)

Σκηνοθεσία: Brad Anderson

Είδος: Mystery/Drama/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,7

Μικρή περίληψη:  Ένας σκελετωμένος εργάτης που έχει να κοιμηθεί πάνω από ένα χρόνο, αρχίζει ν' αμφιβάλλει για το μυαλό του όταν αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα κι ανεξήγητα γεγονότα...

Γιατί να τη δεις: Να το ξεκαθαρίσω: Το The Machinist δεν είναι η κορυφαία ταινία που έχεις δει σ΄ επίπεδο πλοκής. Η ιδέα της είναι μεν decent (και παραπέμπει στο "Έγκλημα και Τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι) αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση η ταινία που θα πεις "Ουαου ρε φίλε, μα πως το σκέφτηκε;". Ούτε κι έχει τις κορυφαίες ατάκες (παρ' ότι το παλεύει και είναι στιβαρό σ' επίπεδο διαλόγων) ούτε κι είναι πραγματικά τρομακτική παρ' ότι πλασαρίστηκε ως ταινία θρίλερ. Εκεί που το The Machinist κερδίζει και πιστέψτε με, κερδίζει τις περισσότερες ταινίες εκεί έξω, είναι στην ατμόσφαιρα. Πράγματι, το συγκεκριμένο φιλμ του Brad Anderson έχει ίσως την πιο όμορφη, μυστηριώδη και σκοτεινή ατμόσφαιρα που έχεις δει σε ταινία του είδους. Είναι τ' ανοιχτά πλάνα στο συννεφιασμένο ουρανό, είναι το χρώμα που παραπέμπει σε σέπια κι αναρωτιέσαι αν είναι επιλογή του σκηνοθέτη για να δηλώσει κάτι ή απλώς θέμα αισθητικής, είναι ο ήχος της βροχής, η νωχελική ομιλία του κουρασμένου πρωταγωνιστή που σέρνει το κουφάρι του, είναι η μελαγχολική μουσική κι είναι οι σκηνές στο εργοστάσιο όπου χωρίς πολλά πολλά καταλαβαίνεις τη σκληρή καθημερινότητα του σκελετωμένου βιοπαλαιστή που υποδύεται ο πειστικός Christian Bale (έχασε για την ταινία 30 κιλά μέσα σε τέσσερις μήνες). Βασικά, όπου και να κοιτάξεις σ' αυτή την ταινία βλέπεις ατμόσφαιρα που κρατάει μέχρι το μυστήριο να λυθεί στις τελευταίες σκηνές.

Μειονεκτήματα: Τίποτα τ' αξιοσημείωτο.

It's movie time (20): Leon: The Professional (1994)

Σκηνοθεσία: Luc Besson

Είδος: Crime/Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,5

Μικρή περίληψη: Όταν δολοφονείται η οικογένεια του, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι αναζητά καταφύγιο στο διαμέρισμα ενός επαγγελματία εκτελεστή.

Γιατί να τη δεις: Γιατί πίστεψε με, είναι ελάχιστες οι ταινίες κι οι σκηνοθέτες σ' αυτό τον κόσμο που καταφέρνουν να σε χώσουν τόσο βαθιά στην ατμόσφαιρα τους απ' τα πρώτα δευτερόλεπτα. Το έκανε ο Coppola στο Dracula, το έκανε ο Kubrick στο Full Metal Jacket και το 'κανε κι ο Bresson στο Leon. Δίχως φιοριτούρες και χαζοσάλτσες, το Leon σε βυθίζει μαεστρικά απ' την αρχή και με τον ίδιο σχεδόν ρυθμό συνεχίζει μέχρι το τέλος: όχι περιττές σκηνές, όχι βαρετές σκηνές, όχι ανουσιότητες, όχι πλάνα για να μας δείξει ο σκηνοθέτης πόσο ταλαντούχος είναι. Αντίθετα, κάθε σκηνή είναι γεμάτη συναισθηματική ένταση κι εξυπνάδα και τα πρώτα σαράντα λεπτά, πιθανότατα είναι τα καλύτερα πρώτα σαράντα λεπτά που έχεις δει ποτέ σου σε ταινία. Κάθε σκηνή μοιάζει με κομψοτέχνημα: απ' τον τρόπο που παρουσιάζεται η εισβολή στο διαμέρισμα του dealer, μέχρι τις αντιδράσεις της πιτσιρίκας Natalie Portman έξω απ' την πόρτα του ανθρώπου που στο πρόσωπο του αναζητά μια καινούργια οικογένεια. Τα πάντα φωνάζουν καλό κινηματογράφο. Οι σκηνές δράσεις είναι εξαιρετικές ενώ χωρίς να μας πρήξει με βαρετούς διαλόγους, ο Besson καταφέρνει να μας δείξει το σακατεμένο ψυχικό κόσμο των ηρώων με χειρουργικές σκηνές to the point ή μ' ατακάρες του τύπου "θέλω αγάπη ή θάνατο". Για το τέλος, αξίζει ν' αναφερθεί πως το Leon, έχει τον κακό που θα έπρεπε να έχουν όλες οι αντίστοιχες του είδους: συναισθηματικό σκουπίδι, έξυπνο, είρωνα, επιβλητικό, κυνικό και αρκετά ψυχοπαθή ώστε να παρακαλάς να σκοτωθεί απ' το πρώτο λεπτό. Αν όχι το καλύτερο, ένα απ' τα καλύτερα crime dramas στην ιστορία του κινηματογράφου.

Μειονεκτήματα: 120 λεπτά ταινίας και οκ, υπάρχουν κανά δυο σκηνές που δεν πατάνε καλά. Μια απ' αυτές όταν η Mathilda μπαίνει στο διαμέρισμα του εγκλήματος μπροστά στη μούρη των αστυνομικών. Ασήμαντο.

It's movie time (19): Quo Vado (2016)

Σκηνοθεσία: Gennaro Nunziante

Είδος: Comedy

Βαθμολογία Imdb: 6,6

Μικρή περίληψη: Όταν η Ιταλική κυβέρνηση αποφασίζει να προχωρήσει σε απολύσεις, ένας τεμπέλης δημόσιος υπάλληλος που αρνείται να παραιτηθεί, βρίσκεται αντιμέτωπος με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας.

Γιατί να τη δεις: Λοιπόν, θα μπορούσαμε να προτείνουμε την καλύτερη κωμωδία της ιστορίας (The Dictator) αλλά δε θα είχε αξία γιατί την ξέρετε όλοι. Για σήμερα λοιπόν, η πρόταση μας είναι το Quo Vado και θα είμαι ειλικρινής: στα πρώτα λεπτά της ταινίας, σκέφτηκα πως θα δω μια παρωχημένη κωμωδία μικροαστικής κριτικής για το κακό δημόσιο του τύπου "Τα θέλει ο Κωλοτράβας μας" αλλά -ευτυχώς- δεν είναι καθόλου έτσι. Πιο συγκεκριμένα, η ταινία του Nunziante έχει ένα βασικό προσόν: Είναι ΚΑΝΟΝΙΚΗ κωμωδία! Αυτό, σημαίνει ότι αποφεύγει το προσεκτικό χιούμορ, φλερτάρει με πολιτικά μη ορθές ατάκες, σατιρίζει τους πάντες -γιατί όλοι έχουν δικαίωμα στο σαρκασμό και δεν υπάρχει τίποτα το τόσο ιερό ώστε να μη μπορούμε να το κοροϊδέψουμε καλοπροαίρετα- και μας δίνει μια ανάλαφρη ταινία 86 λεπτών (αυτό κι αν είναι προσόν) που μας κάνει εντέλει ν' αναρωτόμαστε για το πόσο μοιάζουμε οι Έλληνες με τους Ιταλούς. Και κυρίως τους νότιους γιατί οι άλλοι είναι σοβαροί.

Μειονεκτήματα: Υπάρχουν μερικά παρωχημένα αστειάκια -κάτι που μεγάλωσε το εύρος του κοινού που θα παρακολουθούσαν την ταινία- και μέχρι εκεί.

It's movie time (18): Shallow Grave (1994)

-Να σου κάνω μια ερώτηση; Έχεις σκοτώσει ποτέ άνθρωπο;

Σκηνοθεσία: Danny Boyle

Είδος: Crime/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,3

Μικρή περίληψη: Τρία κωλοπαιδάκια της Σκωτίας, από εκείνα που έβαζαν στο walkman το Underwater Love των Smoke City, ψάχνουν συγκάτοικο για να μοιραστούν τα έξοδα ενός ευρύχωρου διαμερίσματος στο πανέμορφο Εδιμβούργο. Αργότερα, όταν τον αντικρύζουν νεκρό στο δωμάτιο, τα πράγματα στις ζωές τους αλλάζουν ραγδαία...

Γιατί να τη δεις: Γιατί δεν υπάρχουν πολλές ταινίες εκεί έξω που μ' ένα τόσο μικρό budget καταφέρνουν να σε βάλουν τόσο πολύ στην ατμόσφαιρα τους. Το Shallow Grave είναι μια νεανική ταινία crime, με ψήγματα χιούμορ και δόσεις ψυχολογικού τρόμου. Εκείνος, προέρχεται απ' τον τρόπο που σκηνοθετείται η βία, κάτι που μόνο ένας Βρετανός σκηνοθέτης και στην προκειμένη περίπτωση ο Danny Boyle (Trainspotting), θα μπορούσε ν' απεικονίσει τόσο καλά και προσέξτε: δε μιλάμε για σκηνές splatter όπως σ΄ αηδίες τύπου Martyrs. Η βία στο Shallow Grave δεν έχει να κάνει με την ποσότητα του αίματος που χύνεται, ούτε μ΄ επιτηδευμένες σφαγές, ούτε με την πληθώρα σκηνών στις οποίες κόβονται κεφάλια και χέρια. Η βία στο Shallow Grave, έχει να κάνει με την ωμότητα. Τις λίγες φορές που συμβαίνει, είναι απροκάλυπτη, ακραία και έχει αιτία. Σε δεύτερη φάση, οι χαρακτήρες της ταινίας παρ' ότι αμφιλεγόμενοι, καταφέρνουν να έχουν υπόσταση. Το τέλος της αθωότητας τους αντικατοπτρίζεται στο βλέμμα μαεστρικά ενώ για το τέλος, δε λείπει το χιούμορ κι η καλή επιλογή της μουσικής.

Μειονεκτήματα: Βλέποντας ξανά την ταινία, έχω την αίσθηση πως κορυφώνει απότομα πάνω στην ώρα, ύστερα κάνει μια μικρή κοιλιά και σύντομα, το Shallow Grave ξαναβρίσκει τα πατήματα του για τις τελευταίες σκηνές.

It's movie time (17): Swimming pool (2003)

Σκηνοθεσία: Francois Ozon

Είδος: Mystery/Crime/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 6,7

Μικρή περίληψη: Μια Βρετανίδα συγγραφέας, ταξιδεύει απ' το Λονδίνο στο Γαλλικό νότο και στο εξοχικό του εκδότη της ώστε να βρει την έμπνευση για το καινούργιο της βιβλίο. Εκεί ωστόσο, η απροσδόκητη συνύπαρξη με την κόρη του, θα φέρει τα πράγματα στα όρια τους.

Γιατί να τη δεις: Το Swimming Pool δεν είναι καμιά ταινιάρα, είναι ωστόσο μια αληθινά ευχάριστη ταινία για ένα βραδάκι καλοκαιριού and that's all. Ο ρυθμός του κυλάει απαλά, το περιβάλλον στ' οποίο διαδραματίζεται είναι όμορφο και ήρεμο και το κορμί της Sagnier που συνήθως κυκλοφορεί γυμνή -κι ενίοτε με τσόκαρα- είναι god damn it υπέροχο (και το λέω συγκρατημένα). Σεναριακά, η δομή του κειμένου θυμίζει ταινία δρόμου, έχει δηλαδή ελάχιστες αναφορές στο παρελθόν κι ασχολείται μ' αυτό που διαδραματίζεται στο παρόν. Μ' αυτή την έννοια, ανήκει στις κατηγορίες των ταινιών easy watching που παρακολουθείς ακόμα κι αν είσαι άϋπνος και μετά από ταξίδι Πάτρα-Θεσσαλονίκη οδηγώντας νταλίκα έντεκα συνεχόμενες ώρες. Υπάρχει ακόμα μυστήριο, (που συνίσταται στην απορία σου "τι θα συμβεί" και όχι σε κάποιο μυστικό του παρελθόντος που πρόκειται να φανερωθεί, πράγμα που επιτρέπει στο σκηνοθέτη να μη διαταράσσει ποτέ το ρυθμό της ταινίας), η ομορφιά της γαλλικής φύσης με τα φινετσάτα πέτρινα σπίτια, ένα διακριτικό σχολιάκι για τη ζωή στην πόλη (που εννοείται πως προτιμώ) και μια υποφαινόμενη σύγκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την εφυία που βρίσκει χαμένες και τις δύο γιατί είναι πάντα προτιμότερο να έχεις και τα δύο.

Μειονεκτήματα: Η απειλητική ατμόσφαιρα που δημιουργείται απ' τη σχέση των δύο γυναικών, είναι μεν ρεαλιστική αλλά δε φτάνει ποτέ τα πράγματα σε μια ακραία αντιπαράθεση που θα προσέδιδε στην ταινία μεγαλύτερο suspense. Το σενάριο θυμίζει Patricia Highsmith (Ο ταλαντούχος κύριος Ripley) αλλά χωρίς ποτέ το μεγάλο δίλημμα ή την τεράστια απειλή που θα έφτανε την ένταση στα κόκκινα και χρησιμοποιούσε πετυχημένα η ίδια. Για βάθος σκέψης φυσικά ούτε λόγος εκτός από κάποιες παρατηρήσεις που αναφέραμε ή κάποιες άλλες, σχετικές με την καλλιτεχνική εκμετάλλευση που τρώει η Charlotte Rampling αλλά κι αυτό δίνεται λίγο λαϊκίστικα, του τύπου "ο κακός εκδότης που εκμεταλλεύεται την ξυνή συγγραφέα που γράφει για φόνους". 

It's movie time (16): Phone Booth (2002)

Σκηνοθεσία: Joel Schumacher

Είδος: Crime/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,1

Μικρή περίληψη: Ένας αερατζής της Νέας Υόρκης (σαν αυτούς που θα βρεις στο Da Cappo τις καθημερινές το μεσημέρι), βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος μ' έναν επικίνδυνο δολοφόνο που τον έχει εγκλωβίσει σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο και μέσα σε μια πολύβουη γειτονιά της Νέας Υόρκης.

Γιατί να τη δεις: Ο σημαντικότερος λόγος για να δεις το Phone Booth, δεν είναι ούτε η δράση, ούτε και το σασπένς που καταφέρνει να φτιάξει μέσα σε 80 λεπτά. Είναι η παρατήρηση που κάνει για τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, στην αρχή συγκαλυμμένα και λίγο πριν το τέλος, με το λυτρωτικό μονόλογο του πιο εγκλωβισμένου πρωταγωνιστή (Colin Farrell) στον κόσμο. Και ναι, ο πρωταγωνιστής με το όνομα Stuart Shepard είναι ο περισσότερο εγκλωβισμένος τύπος που έχεις δει ποτέ σε ταινία. Ψυχικά και σωματικά. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο, είναι ότι αυτό που δεν καταλαβαίναμε και τόσο σα σενάριο το 2002 που βγήκε το Phone Booth γιατί ήμασταν απλώς βλάχοι που πατούσαν κουμπιά, έρχεται και δένει απόλυτα στην Ελλάδα ακόμα και είκοσι χρόνια αργότερα. Κι αυτό, δεν το γράφει κάποιος που προτείνει να ζήσουμε στα βουνά και να καλλιεργούμε μελιτζάνες αλλά κάποιος που αγαπάει τις πόλεις και το δυτικό τρόπο ζωής... Εντέλει όμως, αυτό δεν αναιρεί το εύστοχο σχόλιο του Larry Cohen που έγραψε το σενάριο.

Μειονεκτήματα: Υπάρχουν οι φλύαρες ταινίες, οι ισορροπημένες ταινίες (που συνήθως προτείνω) κι οι ταινίες που το κάνουν όσο πιο μινιμαλιστικά μπορούν να το κάνουν. Το Phone Booth ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Για σένα που απεχθάνεσαι το γρήγορο μοντάζ και τις ταινίες που δεν έχουν σπουδαίες εναλλαγές εικόνων και χρόνου, η ταινία κρίνεται ακατάλληλη. Δεν θεωρώ πως αποτελεί μειονέκτημα αλλά υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δουν ιστορίες απλωμένες στη ροή του χρόνου και όχι ταινίες που εκτυλίσσονται σ' ένα μικρό χρονικό πλαίσιο και σε περιορισμένο σκηνικό όπως το Phone Booth. 

Οι χειρότερες προτάσεις για φαγητό και ο τρόπος που στις πλασάρουν

    Οι γαστριμαργικές προτάσεις του θανάτου

    Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Ξέρεις καλά για τι μιλάω. Για εκείνα τα "ψαγμένα" μαγαζάκια που στα προτείνουν ψαγμένα φιλαράκια που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τα μυστικά των ιδιοκτητών τους και που εντέλει, ο θησαυρός αποδεικνύεται άνθρακας.

Η αυλίτσα της Χαράς

Πως στην πλασάρει το βλήμα: "Οι νοστιμότεροι κεφτέδες που 'χεις φάει! Τους ζυμώνει η Χαρά με τις πατούσες και βάζει ένα μπαχάρι που δεν έχει ανακαλύψει κανένας μέχρι τώρα. Το κρασί το παράγει η ίδια και στο σερβίρει ρίχνοντας μπινελίκια. Ναι ρε man σού λέω, πολύ γέλιο η Χαρά, φοβερό άτομο λέμε. Όσο για τις πατάτες της ότι καλύτερο. Παίρνει το λάδι απ' τα Ιμαλάια και κατευθείαν με τσάρτερ''.

Η σκληρή πραγματικότητα: Ένα άβολο μικρό κωλομάγαζο με τριάντα τραπέζια στοιβαγμένα το ένα πάνω στ' άλλο και με μουσάτους που τραγουδούν τον Αποσπερίτη και διάφορα τέτοια. Οι κεφτέδες είναι σκληροί σα στραγάλια, οι μερίδες για παιδιά μ' ανορεξία (γιατί το ρεύμα της Χαράς ήρθε φέτος φουσκωμένο) κι οι καρέκλες ξύλινες και μικρές για να είναι βέβαιο ότι θα φας και θα φύγεις πάνω στην ώρα για να 'ρθει ο επόμενος.

Η Λαφιώτισσα

Πως στην πλασάρει το βλήμα: "Εμπειρία ζωής! Η ιδιοκτήτρια έχει ζήσει στο Θιβέτ κι έχει γνωρίσει ακόμα και το Δαλάϊ Λάμα. Οι συνταγές της είναι επηρεασμένες απ΄ τη φιλοσοφία του Βουδισμού και ότι σερβίρει το σερβίρει απ' το μποστάνι της".

"Μα μού πες πως μένει στην Κυψέλη, ποιο μποστάνι;

"Έχει κάπου ένα μποστάνι, δεν ξέρω που ακριβώς αλλά το έχω ακούσει".

"Τέλος πάντων. Είναι νόστιμα;".

"Είναι ιδιαίτερα".

"Δηλαδή νόστιμα;".

"Ναι ιδιαίτερα"...

Η σκληρή πραγματικότητα: Άθλιο γκουρμέ μαγαζί που ανοίγει η σαραντάχρονη Λυδία ή Δανάη ή Αριάδνη στη Φωκίονος Νέγρη. Για να κάτσεις, πρέπει να 'χεις κάνει κράτηση γιατί ως γνωστόν υπάρχουν αμέτρητοι ηλίθιοι εκεί έξω που θα σπεύσουν πριν από σένα. Ανοίγοντας τον κατάλογο, θα συναντήσεις φαγητά όπως: "Πετινάρι Ογκρατέν", "Τσιροπούλι με βανίλια Μαδαγασκάρης" ή "Χορτόπιτα μ΄ αγριοκύδωνο Νιγρίτας" κι άλλες τέτοιες αρλούμπες ενώ οι τιμές κοστίζουν χρυσάφι. Το φαγητό εννοείται ότι δεν τρώγεται, οι μερίδες είναι μικρές και κάθε φορά που κατεβάζεις μια πηρουνιά, το μίσος σου γι' αυτόν που στην πρότεινε βαθαίνει ολοένα και περισσότερο.

Tο στέκι του Μάνου

Πως στο πλασάρει το βλήμα: " Ο Μάνος ήρθε απ΄ τη Σμύρνη με τους διωγμούς και άνοιξε το μαγαζί στην κορυφή του νησιού για ν' ατενίζει από εκεί πάνω τη γενέτειρα του. Δε με πιστεύεις; Εκατό τοις εκατό αληθινή ιστορία, για εύπιστο με περνάς; Δεν έχεις φάει τέτοιο κρέας ρε. Θα δοκιμάσεις συκωτάκι τυλιγμένο στο λίπος και αρνίσια παϊδάκια στη λαδόκολλα. Πάρε και μια σταβλίσια κι έγινες. Δε θέλω να υπερβάλλω αλλά στο Μάνο έρχονται ακόμα και μ' ελικόπτερο οι πιο διάσημοι celebrities, θα είστε τυχεροί αν βρείτε να κάτσετε".

Η σκληρή πραγματικότητα: Ένα μέτριο φαγητό με τεράστιες μερίδες γιατί σ' αντίθεση με τη Χαρά, ο Μάνος έχει φιλότιμο. Βρίσκεται ψηλά σε βουνό νησιού και ο μόνος celebrity που συναντάς είναι ο δήμαρχος του χωριού. Τουλάχιστον, η θέα είναι όντως καλή.

It's movie time (15): Perfume: The Story of a Murderer (2006)

Σκηνοθεσία: Tom Tykwer

Είδος: Fantasy, Crime, Drama

Βαθμολογία Imdb: 7,5

Μικρή περίληψη: O Jean Baptiste-Grennouille, ο άνθρωπος με την καλύτερη όσφρηση στον κόσμο, σχεδιάζει να φτιάξει το σπουδαιότερο άρωμα της ιστορίας αλλά με μια μικρή λεπτομέρεια: αυτό, θα είναι απόσταγμα απ΄ τα σώματα νεκρών γυναικών...

Γιατί να τη δεις: Στα τέλη της δεκαετίας του '80 κι όταν το βιβλίο του Patrick Suskind Perfume: The Story of a Murderer ή αλλιώς Το Άρωμα: Η ιστορία ενός δολοφόνου, ήταν ήδη best seller παγκοσμίως, ο Stanley Kubrick αποφάσισε να το μεταφέρει στον κινηματογράφο και αργότερα να εγκαταλείψει το εγχείρημα του ως "unfilmable". Ο λόγος; Ήταν αδύνατο ν' αποτυπώσει στην οθόνη την αίσθηση της όσφρησης. Ευτυχώς ωστόσο, αυτό το κατάφερε είκοσι χρόνια αργότερα ο Γερμανός Tom Tykwer. Απ' την αρχή της ταινίας, καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις μ' έναν σκηνοθέτη με τεράστιο ταλέντο στην εικόνα (οι σκηνές που ξεκινάνε απ΄ τα ρουθούνια του πρωταγωνιστή και καταλήγουν σε ποτάμια και λίμνες είναι καταπληκτικές) ενώ και τα υπόλοιπα στοιχεία της αξίζουν αναφοράς. Ποια είναι αυτά; Οι ατμοσφαιρικές σκηνές στο Μεσαιωνικό Παρίσι και προτού ο Haussmann το διαμορφώσει με τις τεράστιες σημερινές λεωφόρους του για να περνάνε τα στρατεύματα του Ναπολέοντα (έχουν γυριστεί στη Μεσαιωνική συνοικία της Βαρκελώνης Barri Gotic), το υπέροχο soundtrack όταν ο ήρωας περπατάει στην ψαραγορά, η επιβλητική φωνή του John Hurt ως αφηγητή, η ψυχαναλυτική ιδέα περί "αγάπης", ο καταπληκτικός Alan Rickman και φυσικά μια γιγαντιαία υπαίθρια παρτούζα σε μια απ΄ τις τελευταίες σκηνές της ταινίας. Τα 147 λεπτά περνούν νερό κι εμείς μιλάμε για μια απ΄ τις πιο εμπνευσμένες μεταφορές βιβλίων στον κινηματογράφο όλων των εποχών.

Μειονεκτήματα: Πέρα απ' το φανφαρόνικο παίξιμο του Dustin Hoffman με τα καραγκιοζιλίκια που κάνει και μας κουράζει, κανένα άλλο.

It's movie time (14): Misery (1990)

Σκηνοθεσία: Rob Reiner

Είδος: Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,8

Μικρή περίληψη: Ένας διάσημος συγγραφέας που διασώζεται από αυτοκινητιστικό ατύχημα, σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια μεγάλη και θανάσιμη απειλή...  

Γιατί να τη δεις: Δεν υπάρχουν πολλές ταινίες που ενώ στην ουσία γυρίζονται σ΄ ένα δωμάτιο, καταφέρνουν να σε τρομάξουν τόσο πολύ. Το Misery όμως, μια ταινία του ταλαντούχου Rob Reiner  (σκηνοθέτη ακόμα μιας ακόμα ταινιάρας με το όνομα "Stand by me") και μεταφορά από νουβέλα του Stephen King, είναι μία από αυτές. Ένα παλιάς κοπής ψυχολογικό θρίλερ μ΄ εξαιρετικά σωστή κλιμάκωση και μια Kathy Bates που ενσαρκώνει το ρόλο της creeper θαυμάστριας στο έπακρο (για την ερμηνεία της αυτή κέρδισε το Όσκαρ). Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο συνήθως ανικανοποίητος Stephen King για τη μεταφορά των βιβλίων του στον κινηματογράφο, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ απ' την απόδοση της Bates που έγραψε αργότερα κι ένα ακόμα βιβλίο έχοντας στο μυαλό του τη συγκεκριμένη ηθοποιό. Η ταινία ονομάζεται "Dolores Claipborn" και είναι περισσότερο βαρετή κι από παρακολούθηση αγώνα της Formua 1.

Μειονεκτήματα: Ουδέν.

It's movie time (13): The Straight Story (1999)

Σκηνοθεσία: David Lynch

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,0

Μικρή περίληψη: Ένας ηλικωμένος άντρας, ταξιδεύει με χορτοκοπτικό μια τεράστια απόσταση για να συναντήσει τον άρρωστο αδερφό του έπειτα από πάρα πολλά χρόνια.

Γιατί να τη δεις: Γιατί το The Straight Story είναι η μόνη ταινία του David Lynch που δε θυμίζει σε τίποτα David Lynch (fans του σκηνοθέτη συγχωρέστε με). Εδώ, δεν υπάρχουν ούτε ποζεριές τύπου "Μπλε Βελούδο", ούτε δηθενιές τύπου "Lost Highway", ούτε επιτηδευμένα κενά, ούτε μπερδέματα που πρέπει να σκέφτεσαι πέντε μέρες για να τα καταλάβεις όπως το "Mulholand Drive", ούτε τίποτα το ενοχλητικό απ' αυτά που εφευρίσκει συνήθως ο κύριος David για να μας χαλάει τα βράδια της Παρασκευής. Πρόκειται για μια ιστορία ξεκάθαρη, ήρεμη, συγκινητική, με όμορφες ιδέες για τις ανθρώπινες σχέσεις και για την αξία του να κατανοείς τα λάθη σου και μ΄ ένα καταπληκτικό soundtrack του Badalamenti που πρέπει να είσαι κουφός για να μη σου αρέσει. Θα σε χορτάσει επίσης από υπέροχες εικόνες.

Μειονεκτήματα:  Θα είμαι ειλικρινής. Για σένα που έχεις μάθει αλλιώς (και το κατανοώ), η ταινία είναι αργή. Ki όταν λέμε αργή εννοούμε βραδύκαυστη κάτι που βέβαια είναι αναγκαίο για το ύφος και το θέμα της ταινίας αφού ο πρωταγωνιστής είναι ένας δυσκίνητος γεράκος που ζει την Οδύσσεια του μέχρι να συναντήσει τον άρρωστο αδερφό του (παρεμπιπτόντως, ο καταπληκτικός Richard Farnsworth που τον ενσαρκώνει, αυτοκτόνησε 4 χρόνια μετά την ταινία). Επίσης, είναι μάλλον αλήθεια πως μέχρι να πάρεις μπρος και να μπεις στο κλίμα -κάτι που θέλει γύρω στα είκοσι λεπτά- η ταινία μπορεί να σε ξενίσει και να πεις "χέστο, ας βάλω κάτι άλλο". Αν θες όμως τη συμβουλή μου, μην το κάνεις. Αν συνειδητοποιήσεις πως δεν παρακολουθείς το "Τρέξε Λόλα Τρέξε" και μπεις στο ρυθμό, μπορείς να είσαι βέβαιος ότι θα δεις την καλύτερη ταινία αυτογνωσίας στην ιστορία του κινηματογράφου. 

It's movie time (12): The Hidden Face (2011)

 

Σκηνοθεσία: Andres Baiz

Είδος: Mystery/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,4

Μικρή περίληψη: Ένας μουσικός με μεγάλη μύτη, πενθεί για την κοπέλα του που εξαφανίστηκε ξαφνικά ενώ την ίδια στιγμή, ανεξήγητα γεγονότα συμβαίνουν στο σπίτι που κατοικεί...

Γιατί να τη δεις: Γιατί είσαι οπαδός των ταινιών μυστηρίου και το The Hidden Face αποτελεί τον ορισμό μιας ταινίας του είδους. Το σενάριο δεν είναι τρομερό με την έννοια της  πολυπλοκότητας αλλά  είναι god damn it έ-ξ-υ-π-ν-ο. Αν μπορούσαμε να πούμε κάτι παραπάνω, θα ήταν πως η ταινία καταφέρνει με μινιμαλισμό να σε βάλει στο κλίμα, να μη σε ζαλίσει με άχρηστες λεπτομέρειες και να σού δώσει μονάχα τις πληροφορίες που απαιτούνται, τη στιγμή που πρέπει. Approved.

Μειονεκτήματα: Η ταινία είναι υπέροχη σε πρώτο επίπεδο, ανύπαρκη σε δεύτερο. Βασικά, δεν έχει καν δεύτερο επίπεδο και δε θα σου αλλάξει σε καμία περίπτωση τη ζωή.  Μην περιμένεις λοιπόν σκηνές ανατριχίλας με ατάκες για τη ζωή και το θάνατο γιατί θα πικραθείς. Δε βλέπεις άλλωστε Μπέργκμαν αλλά Ισπανικό κινηματογράφο διάολε. Ωστόσο, το The Hidden Face είναι πιστό στο είδος του, φτιάχνει μυστήριο με υψηλές δόσεις σασπένς και δεν πασχίζει ποτέ να δείξει κάτι περισσότερο απ' αυτό που είναι (σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες της δεκαετίας του 2010 κι έπειτα, όπου σε κάθε κωλοθρίλερ πρέπει να έχουμε κι ένα νόημα μπας και τσιμπήσουμε κανά βραβείο, τύπου Get Out)...

It's movie time (11): I am Sam (2001)

Σκηνοθεσία: Jessie Nelson

Imdb Rating: 7,6

Είδος: Drama

Μικρή περίληψη: Ένας άντρας με νοητική υστέρηση, παλεύει ν' αποκτήσει την κηδεμονία της κόρης του με μόνη του βοήθεια μια αρχικά αρνητική κι αδιάφορη δικηγόρο...

Γιατί να τη δεις: Υπάρχουν ταινίες σαν το Cinema Paradiso ή το The Life of David Gale που σε συγκινούν με την τελευταία σκηνή. Είναι φτιαγμένες γι' αυτό. Υπάρχουν ταινίες που σε συγκινούν με μια έξυπνη ιδέα τη στιγμή της μεγάλης μάχης, όπως το Lord of the Rings που ο πρώτος που ορμάει στα Ορκς είναι το κοντό κι αδύναμο Χόμπιτ που κάνει την καρδιά σου να ραγίζει και να θέλεις να μπουκάρεις στην οθόνη για να πετσοκόψεις τα κτήνη μαζί του. Υπάρχουν όμως κι ελάχιστες ταινίες που σε κρατάνε σε συναισθηματική διέγερση σ' όλη τους τη διάρκεια. Μια από αυτές, λέγεται I am Sam. Κι αυτό συμβαίνει απ' την αρχή δίχως καμιά υπερβολή. Πότε με τις σκηνές αλλλουποστήριξης των φίλων του Sam, πότε με την αδικία που υφίσταται, πότε με την αγάπη της κόρης και τις σκηνές που πασχίζει να δείξει λιγότερο έξυπνη για να μην τον πληγώσει και φυσικά με την υπέρβαση του ίδιου, με τις κομματάρες των Beattles, ακόμα και με την υπέρβαση αυτής της αντιπαθητικής ξεπεσμένης αριβίστριας στο ρόλο της δικηγόρου του Sam. Μια από τις κορυφαίες ταινίες της δεκαετίας του 2000.

Μειονεκτήματα: Η φωτογραφία είνα λίγο μίζερη και θυμίζει B-movie αλλά ωστόσο ταιριαστή με τη δικαστική ιστορία και το σκηνικό που διαδραματίζεται. Κατά τ' άλλα ουδέν.

It's movie time (10): In Bruges (2008)

Σκηνοθεσία: Martin McDonagh

Imdb Rating: 7,9

Είδος: Crime/Drama

Μικρή περίληψη: Ένα δίδυμο εκτελεστών καταφθάνει στη Μπριζ για να εκτελέσει μια απόρρητη αποστολή. Όλα πηγαίνουν βαρετά και μίζερα μέχρι και τη στιγμή που αποκαλύπτεται ο αληθινός σκοπός...

Γιατί να τη δεις: Είναι σπάνια η περίπτωση μια ταινία να μην έχει συναισθηματικό βάθος αλλά να καταφέρνει εντέλει να είναι τόσο αποτελεσματική και διασκεδαστική. Γιατί το In Bruges, υστερεί σ' έναν τομέα αλλά υπερτερεί στους υπόλοιπους: άψογος ρυθμός, ενδιαφέρον σενάριο που αποκαλύπτεται σταδιακά και δεν είναι ηλίθια περίπλοκο, όμορφη φωτογραφία, καλή μουσική και καλό μαύρο χιούμορ με μπαφοσυζητήσεις νάνων για παγκόσμιο πόλεμο με μαύρους και λευκούς. Το σημαντικότερο στοιχείο της ταινίας όμως, είναι πως όλες αυτά τα μεμονωμένα πλεονεκτήματα δένουν μεταξύ τους άρτια. Ο Pharrell είναι στην καλύτερη φάση του, ο Brendan Gleeson εξαιρετικός, η χημεία μεταξύ τους σούπερ, η μουσική με την εικόνα δένουν περίφημα και εσύ θέλεις οπωσδήποτε να ταξιδέψεις στην "shithole" Μπριζ για να δεις από κοντά τη μαγευτική της πλατεία με τον καθεδρικό ναό λες και βρίσκεσαι σε παραμύθια τύπου Hansel and Gretel.

Μειονεκτήματα: Ok, το ξέρω πως δεν είναι αυτός ο σκοπός της συγκεκριμένης ταινίας αλλά θα ήταν ένα εξτρά πλεονέκτημα αν είχε καταφέρει να πει δυο πράγματα για τους χαρακτήρες των ηρώων σ΄ ένα βαθύτερο επίπεδο. Δεν το κατάφερε γιατί στην ουσία δεν το προσπάθησε ποτέ. Βάζω επίσης το χέρι μου στη φωτιά, ότι η έμπνευση του Mc Donagh είναι το Sexy Beast (2000) που γυρίστηκε λίγα χρόνια πριν και είχε τα ίδια μειονεκτήματα (συν ότι ήταν σαφώς κατώτερη ταινία). Οι χαρακτήρες έχουν μεν ενδιαφέρον αλλά δεν παύει να κουβαλάνε κάποια κλισέ του τύπου "ο τυπάς μαφιόζος Ιρλανδός που έχει τιμή" ή "ο κλασσικός Βρετανός που έχει χιούμορ και λέει ατακάρες" πράγμα που σε κάνει μεν να γελάς μα δε βοηθάει στη δημιουργία ενός αληθινού χαρακτήρα αλλά περισσότερο μιας καλογυαλισμένης καρικατούρας. 

It's movie time (9): Duel (1971)

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg

Βαθμολογία Imdb: 7,6

Είδος: Road Thriller/Mystery

Γιατί να τη δεις: Γιατί όταν ήσουν πιτσιρικάς, πέρασες εξαιρετικά με αντίστοιχα road thriller κι ένοχες απολαύσεις όπως το Wolf Creek και γιατί δεύτερον, βαριέσαι να πήξεις το μυαλό σου και τη συγκεκριμένη ταινία τη βλέπεις πανεύκολα ακόμα και με μισό εγκέφαλο... Το Duel που παίχτηκε αρχικά στην τηλεόραση, ανήκει σ' αυτό που κάποιοι ονομάζουν easy watching films. Η δομή του είναι απλή και για να 'μαστε ειλικρινείς, το σενάριο μηδενικό. Αυτό που καθιστά το συγκεκριμένο φιλμ ενδιαφέρον κι εξαιρετικό στο είδος του ψυχολογικού τρόμου, είναι οι φυσιολογικές αντιδράσεις του ήρωα καθώς και το μυστήριο που διατηρείται μέχρι το τέλος. Παρεμπιπόντως, όσο κακόβουλος και κομπλεξάρας κι αν είσαι, η σκηνή στο εστιατόριο αποδεικνύει το τεράστιο ταλέντο του Spielberg στο να φτιάχνει ένα κλίμα απειλής και χωρίς να πέσει καν μια πιστολιά.

Μειονεκτήματα: Το σενάριο είναι αδύναμο αλλά μιλάμε για μία ταινία δύο χαρακτήρων...

Τα 5 χειρότερα πάρτυ γενεθλίων που έχεις βρεθεί...

    

 Το σαλόνι με τους άσχετους

Ποια το οργανώνει: Εικοσοκτάχρονη φίλη σου απ' τη Σχολή με το διαολεμένο χούι της ατέρμονης κοινωνικότητας

Τι λάθος διαπράτει: Καλεί ένα μάτσο αγνώστους που δεν καταφέρνουν παρά ν΄ αλλάξουν κάποιες ελάχιστες τυπικές κουβέντες συστάσεων και αρκετά παγωμένα αμήχανα χαμόγελα.

Σημείο καμπής: Το χαμήλωμα του Μηλιώγκα μαζί με το ταυτόχρονο άνοιγμα της τηλεόρασης...

Κορυφαία αμήχανη στιγμή: Το "τι άλλα;" που ακούγεται από μία τριανταπεντάχρονη υπάλληλο της Πρόνοιας πριν απ' το σερβίρισμα του γλυκού.

 Το κάλεσμα στα μπουζούκια

Ποιος το οργανώνει: Συνάδελφος απ' τη δουλειά με σύμβαση έξι μηνών. 

Τι λάθος διαπράτει: Χωρίς να ρωτήσει κανέναν, αγοράζει λουλούδια και παραγγέλνει μπουκάλια ενώ από την πίστα, ακούγονται τα χειρότερα γυφτοτράγουδα στην ιστορία της μουσικής.

Σημείο καμπής: Η ατάκα του εορτάζοντα "είχα τρελά έξοδα αυτό το μήνα..." μισή ώρα πριν έρθει ο λογαριασμός.
Κορυφαία αμήχανη στιγμή: Η ατάκα του ίδιου "παιδιά είναι 53 ευρώ το άτομο" όταν έρχεται ο λογαριασμός.

Το σπίτι με την τούρτα

Ποιος το οργανώνει: Ένας παλιός σου συμμαθητής απ' το Γυμνάσιο.

Τι κάνει ο εορτάζοντας: Σε προϊδεάζει για party "μπόμπα" στο οποίο θα υπάρχουν ποτά, μουσική και κορίτσια που θα χορεύουν στο καθιστικό φορώντας bikini. Τελικά, στο κάλεσμα δεν ανταποκρίνεται κανένα άλλο κορόϊδο εκτός από σένα.

Σημείο καμπής: Η αναπάντητη κλήση του εορτάζοντα στον κολλητό του στις δέκα και μισή...

Κορυφαία αμήχανη στιγμή: Όταν χτυπάει το κουδούνι και καταφτάνει η θεία με την τούρτα μπισκότο.

Τα γενέθλιας της σαραντάρας

Ποια το οργανώνει: Η σαραντάχρονη αγαπημένη ξαδέρφη σου.

Τι λάθος διαπράττει: Ενώ αισθάνεται άθλια εδώ και μέρες, για να ξεγελάσει τη θλίψη της καλεί κάποιους φίλους και συγγενείς σε μπαρ και με σκοπό να γιορτάσει τα σαρακοστά της γενέθλια. Στην αρχή μοιάζει κεφάτη, τα χαμόγελα είναι πλατιά και κατεβάζει τα ποτά το ένα πίσω απ' το άλλο...

Σημείο καμπής: Η φαινομενικά αθώα φράση " Ρε πως περνάνε τα ρημάδια τα χρόνια" που εικάζεται να λέει μετά το τρίτο ποτηράκι ουίσκι...

Κορυφαία αμήχανη στιγμή: το κουβάλημα της στ' αμάξι σου και το γοερό της κλάμα επάνω στον ώμο σου ενώ βάζεις δευτέρα.

Τα γενέθλια μπόμπα-σάντουιτς

Ποιος τα οργανώνει: Ένας σπαγγοραμένος φίλος σου απ' το στρατό.

Τι λάθος διαπράττει: Καλεί εσένα κι άλλους δέκα με σκοπό να κεράσει φαγητό και να "βρέξετε" το διαμέρισμα. Τελικά όμως, ο θησαυρός αποδεικνύεται άνθρακας και μένεις νηστικός.

Σημείο καμπής: Το σερβίρισμα φυστικιών, κομμένων καρότων και οκτώ κομματιών από μπομπάκια με ζαμπόν και τυρί.

Κορυφαία αμήχανη στιγμή: Το μπαγλαμαδάκι που πιάνει στα χέρια του ένας τύπος με μουστάκι και φουλάρι.