Σκηνοθεσία: Alain Corneau
Είδος: Drama
Βαθμολογία Imdb: 7,5
Μικρή περίληψη: Ο Saint Colombe, ένας ταλαντούχος μουσικός, μετά το θάνατο της γυναίκας του βυθίζεται στην κατάθλιψη ενώ προσπαθεί να μεγαλώσει τις δυο του κόρες και να επιβιώσει.
Γιατί να τη δεις: Υπάρχουν ήρωες που σού περνούν αδιάφοροι και ήρωες που σε κεντρίζουν και χαράσσονται στο μυαλό σου. Στο Όλα τα πρωινά του κόσμου ή αλλιώς στο Tout les matins du monde, συμβαίνει το δεύτερο. Όταν η γυναίκα του Saint Colombe πεθαίνει ξαφνικά, εκείνος τα κάνει όλα λάθος: δεν εκφράζει ποτέ του μισό συναίσθημα και κλείνεται στον εαυτό του. Βυθίζεται στην κατάθλιψη κι αποσύρεται από τα πάντα, σταματάει να φροντίζει τον εαυτό και τις κόρες του και γίνεται ζωντανός νεκρός μέχρι το τέλος της ζωής του. Τα νοσηρά στοιχεία της προσωπικότητας του τον καταπίνουν και η μόνη του διέξοδος είναι η μουσική. Τα στοιχεία αυτά, σε συνδυασμό με τις ιδέες του περί μουσικής και την αντίδραση του στο φαινομενικό αριβισμό του μαθητευόμενου Marais που υποδύεται ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ κι ο γιος του, καθώς κι η αντίδραση του στον υλισμό που τού προτείνεται απλόχερα απ΄ τους αυλικούς του βασιλιά, συνθέτουν εντέλει μια από τις πιο ιδιαίτερες φιγούρες στην ιστορία του κινηματογράφου. Κι αυτός, είναι ένας απ' τους λόγους για τον οποίο αξίζει να δεις το Tout les Latins du Monde. Υπάρχουν κι άλλοι κι ανάμεσα τους, είναι και η υπέροχη φωτογραφία (λες και βλέπεις πίνακα της Αναγέννησης) του Yves Angelo.
Μειονεκτήματα: Θα το τολμήσω. Υπάρχουν στιγμές που κάποιοι απ' τους διαλόγους σού μοιάζουν επιτηδευμένοι. Ότι κανένας δε θα μιλούσε έτσι ακόμα και στις πιο μπουρζουαστικές συνοικίες του Παρισιού στο 17ο αιώνα. Εν μέρει και για να 'μαστε δίκαιοι, ο τρόπος αυτός εξυπηρετεί την αισθητική της ταινίας (και λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό) μα ίσως και να στερεί στη δυνατότητα εμβάθυνσης των τριών βασικών χαρακτήρων. Αυτό, μπορεί να συμβαίνει γιατί οι χαρακτήρες έχουν ένα εύρος συγκεκριμένο ανάμεσα στ' οποίο μπορούν να κινηθούν αφού κι η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι συγκεκριμένη και δεν παρεκκλίνει ποτέ. Δε συμφωνώ ωστόσο με κριτικές που λένε πως η ταινία είναι αργή. Η ταινία είναι μεγάλη αλλά όχι αργή. Τουλάχιστον δεν είναι αργή επιτηδευμένα. Άλλωστε, μιλάμε για ένα δράμα εσωτερικό όπου δύσκολα θα μπορούσε ν' αποτυπωθεί δίχως τα αργόσυρτα πλάνα που εστιάζουν καθώς κι εκείνα με το τοπίο της περιοχής και στα οποία καταλαβαίνεις την αίσθηση απομόνωσης του ήρωα όχι μονάχα σε επίπεδο ψυχικό αλλά και σε επίπεδο ωμού ρεαλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου