It's movie time: Enemy at the gates (2001)

Σκηνοθεσία: Jean-Jacques Annaud 

Imdb rating: 7,6 

Είδος: War/Drama 

Μικρή περίληψη: Κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου και συγκεκριμένα στη μάχη του Στάλινγκραντ, δυο κορυφαίοι ελεύθεροι σκοπευτές προσπαθούν να εξουδετερώσουν ο ένας τον άλλο...

Γιατί να τη δεις: Θα ξεκινήσω ανάποδα: το Enemy at the Gates δεν είναι μια ταινία με σπουδαίο βάθος μιας και χρησιμοποιεί συναισθηματικά κι αφηγηματικά κλισέ (που λειτουργούν για όσο τη βλέπεις αλλά δεν ξεγελιέσαι στο τέλος της μέρας...), και συχνά μπλέκει παράλληλες αφηγήσεις που τού σπάνε το ρυθμό σε κατ' εμέ αχρείαστες ιστορίες. Είναι πως να το πω, λιγότερο εστιασμένο και περισσότερο μαξιμαλιστικό απ' όσο θα έπρεπε για να θεωρηθεί η κορυφαία ταινία του είδους ή αριστούργημα, αυτό είναι ξεκάθαρο. Οκ και τότε γιατί το προτείνεις είναι το εύλογο ερώτημα. Γιατί σε επίπεδο ατμόσφαιρας αγαπητέ αναγνώστη, μιλάμε πιθανότατα για ένα απ' τα καλύτερα φιλμ της ιστορίας. Για το πανέξυπνο σενάριο (το εύρημα της προσωπικής αντιπαράθεσης δύο ατόμων μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της αντιπαράθεσης δύο στρατών σε κάνει να ταυτίζεσαι  ακόμα περισσότερο) και για την εξαιρετική ερμηνεία του παγωμένου και απάνθρωπου εκτελεστή που υποδύεται ο Ed Harris και την αντίστοιχη του συναισθηματικού κι ανθρώπινου εκτελεστή που φέρνει ο Jude Law στο ρόλο του Βασίλι Ζαϊτσέφ. Γιατί υπάρχουν κι άλλες λεπτομέρειες όπως η μουσική κι η φωτογραφία που το κάνουν ακόμα καλύτερο. Συμπερασματικά, μιλάμε για μια εξαιρετικά διασκεδαστική ταινία (ξέρω ότι διαβάζεται "κάπως" όταν μιλάμε για θέμα με πόλεμο) που σε απορροφάει και σε κάνει δικό της. Κι αν τελικά δεν πιάνει τα βάθη του Πιανίστα ή του Paths of Glory του Stanley Kubrick μην την παρεξηγείς: ο σκοπός της είναι λίγο διαφορετικός απ' αυτούς και τον καταφέρνει περίφημα.

It's movie time: House of Sand and Fog (2003)

Σκηνοθεσία: Vadim Perelman

Imdb rating: 7,5

Είδος: Drama

Μικρή περίληψη: Μια νεαρή γυναίκα σε κατάθλιψη, ενημερώνεται απ' τη Νομαρχία ότι το σπίτι της βγαίνει σε δημοπρασία πράγμα που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί μια οικογένεια μεταναστών. 

Γιατί να τη δεις: Διαβάζοντας το θέμα, περιμένεις να δεις μια κλασσική ιστορία για τη βιαιότητα του κράτους και τον καλό φτωχό μα κάνεις λάθος. Γιατί το House of Sand and Fog πάει αρκετά πιο πέρα από τέτοιες ιδέες μικροαστικού συμβολισμού αγαπητέ αναγνώστη. Και γι' αυτό το λόγο είναι μια πραγματικά καλή ταινία: γιατί αποφεύγει να πατήσει εύκολα κουμπιά όπως κάνουν συχνά οι σκηνοθέτες σε κατώτερες ταινίες από το Σπίτι από Άμμο και Ομίχλη. Γιατί στο σύμπαν του Πέρελμαν, οι πάντες μπορούν να είναι καλοί και κακοί συγχρόνως ενώ οι λόγοι που φέρονται όπως φέρονται είναι πολύπλοκοι όπως και στη ζωή. Κι αυτό αφορά και σένα που κρίνεις τους πάντες και τα πάντα με την αίσθηση του αλάθητου κριτηρίου σου. Όπως κι εμένα άλλωστε. Ο αιτίες της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου είναι πολύπλοκες και γι' αυτό το λόγο, ακόμα κι η παραμικρή μετακίνηση κάποιου απ' τη θέση του ενώ μας φαίνεται λογική και δεδομένη είναι συχνά αδύνατη. Κάπως έτσι, ιδέες όπως "το αίσθημα του ανήκειν" και η ηθική γκρίζα ζώνη είναι στο επίκεντρο της ανάλυσης, τα κλισέ αποφεύγονται, η συγκίνηση και το πάθος πλεονάζουν, ο Kingsley και η Conelly δίνουν ρέστα και τελικά παρακολουθούμε μια απ' τις καλύτερες ταινίες στο είδος του Drama για τη δεκαετία του 2000.

Μειονεκτήματα: Μια-δυο σκηνές όπου η Conelly είναι φτιασιδωμένη λίγο περισσότερο απ' όσο δικαιολογείται σε μία άστεγη και that's all. 

Ηλίθιοι θάνατοι που έχουν καταγραφεί...

    

:

    Αγαπητέ μου κανίβαλε: Αυτό δεν είναι άρθρο διδασκαλίας για το πως ν' αποφεύγεις τις κακοτοπιές που σ΄ οδηγούν στον άλλο κόσμο με το Express X95 (αν και μπορείς να το λάβεις κι έτσι) αλλά ένα άρθρο ένοχης απόλαυσης. Δεν είναι φυσικά λόγος χαράς το να πεθαίνει κάποιος (αλίμονο, δεν είμαστε τόσο καθίκια...) αλλά κάποιες φορές είναι αστείο. Γιατί αν πληρεί κάποιες προϋποθέσεις, ακόμα κι ο θάνατος βγάζει γέλιο.

Jose Luis Ochoa

Το 2011 στην Καλιφόρνια, ο Χοσέ είχε πάρει σ' ένα κλουβί τον κόκκορα του και τον πήγαινε να συμμετάσχει σε μία κοκκορρομαχία, μια απ' τις πολλές που διοργάνωνε παράνομα εδώ και χρόνια. Για να είναι ακόμα πιο βάρβαρο το σκηνικό, οι διοργανωτές (δηλαδή ο Χοσέ κι ο ιδιοκτήτης του αντίπαλου κόκκορα), έδεσαν στα πόδια των πτηνών μικρά μαχαιράκια και τα πάντα ήταν έτοιμα για το μεγάλο γεγονός. Ωστόσο, ο αγώνας που ξεκίνησε μ' εκατέρωθεν κροσέ ανάμεσα στους κόκκορες, πήρε ξαφνικά μια παράξενη τροπή: το πτηνό επιτέθηκε με μανία στον ιδιοκτήτη του κι ο Χοσέ που είχε πάει να βγάλει κανένα φράγκο για να πληρώσει την εφορία, αποχαιρέτησε το μάταιο ντουνιά από ακατάσχετη αιμορραγία. Α ρε Χοσέ.

Krystof Azninski

Εν έτει 1995, ο Πολωνός αγρότης Κριστόφ έπινε ποτάκια με τους φίλους του μέχρι τη στιγμή που στο τραπέζι έπεσε μια όμορφη ιδέα: γιατί ρε μάγκες δεν τα βγάζουμε όλα να παίξουμε παιχνίδια σκληρά κι αντρικά; Κι έτσι και έγινε! Το μεθυσμένο παρεάκι γδύθηκε και για κάποιο λόγο που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, ξεκίνησε ο ένας να βαράει το κεφάλι του άλλου με παγωμένα λάχανα. Ο Κριστόφ ωστόσο δεν είχε πει την τελευταία του λέξη για το πόσο πιο σκληρός μπορούσε να γίνει και πόσο πιο άντρας ήταν απ' όλους τους άλλους: πήρε λοιπόν ένα πριόνι κι άρχισε να κόβει το λαιμό του μέχρι που το κεφάλι κόπηκε τελείως κι εκείνος πέθανε σε χρόνο dt. Next.

Waffler69

Ο διάσημος tiktoker Waffler έτρωγε σε ζωντανή μετάδοση στο λογαριασμό του, τα πιο ανθυγιεινά τρόφιμα σε τεράστιες ποσότητες. Ο κόσμος διασκέδαζε και τα likes έπεφταν βροχή, κάτι που ώθησε τον 33χρονο να προχωρήσει το πράγμα λίγο περισότερο: να φάει την ίδια μέρα τα πιο ανθυγιεινά λουκάνικα, μερικούς πύργους μπέργκερ και να ολοκληρώσει το λουκούλειο γεύμα του με μεγάλα donuts γεμάτα ζάχαρη. Η συνέχεια μας ξάφνιασε όλους: λίγη ώρα μετά, ο άντρας νοσηλεύτηκε σε κρίσιμη κατάσταση όπου πέθανε από φραγμένες αρτηρίες.

Hike.Sofi

Το καλοκαίρι του 2021, μια διάσημη Κινέζα influencer είχε μια ιδέα απ' αυτές που είχαν χιλιάδες άλλοι στον κόσμο και είναι δεδομένο πως θα την έχουν κι άλλοι όσο υπάρχει ανθρώπινη φυλή: να τολμήσει να σταθεί στην άκρη ενός γκρεμού 100 μέτρων και να βγάλει φωτογραφία για να την ποστάρει στο Instagram της ικανοποιώντας το κοινό της! Για να μην τα πολυλογώ, η Sofi το τόλμησε κι έφαγε τούμπα απ' τα εκατό μέτρα.

Max Pierce

Το βραβείο του πιο ηλίθιου θανάτου ωστόσο, πηγαίνει στον Max Pierce αλλά ας αρχίσουμε απ' την αρχή. Ο μαθητής του Arnold, ήταν καλό παιδί αλλά είχε ένα ελάττωμα: ήθελε να συμμετάσχει στον ετήσιο διαγωνισμό πορδής της Βοστώνης το 2015. Την προπόνηση του, είχε αναλάβει ένας ειδικός πορδοπροπονητής, ο έμπειρος Max Pierce ο οποίος είχε ανακαλύψει τρόπους ώστε το σώμα του να παράγει μεγάλες ποσότητες αερίων μέσα από ειδική διατροφή και άλλα υπέροχα κόλπα. Την αποφράδα εκείνη ημέρα ωστόσο και καθώς προπαθούσε να μεταδώσει τις γνώσεις του στο νεαρό, ο έμπειρος Max είχε μια φαεινή ιδέα: να βάλει έναν αναπτήρα κοντά στον πισινό του Arnold για να τσεκάρει το πόσο αποδοτική ήταν η σκληρή προπόνηση που είχαν κάνει όλο αυτο τον καιρό. Ο Arnold τελικά έκλασε κι ο αναπτήρας δημιούργησε τόσο μεγάλη φλόγα που έβαλε φωτιά στον Max και τον σκότωσε από εγκαύματα βαριάς μορφής. Κι αυτή ήταν η φάτσα μου όταν πληροφορήθηκα αυτή την ιστορία:

It's movie time: The Tenant (1976)

Σκηνοθεσία:  Roman Polanski

Βαθμολογία Imdb: 7,6

Είδος: Drama /Thriller

Μικρή περίληψη: Βασισμένο στη νουβέλα του Τοπόρ, η ιστορία ακολουθεί τον Τρελκόφσκι, ένα μοναχικό υπάλληλο, ο οποίος νοικιάζει ένα μικρό διαμέρισμα στο Παρίσι. Το διαμέρισμα φέρει την βαριά σκιά της προηγούμενης ενοίκου που αυτοκτόνησε πηδώντας απ' το παράθυρο. Καθώς ο Τρελκόφσκι αρχίζει να αντιλαμβάνεται την εχθρική στάση των γειτόνων του, βυθίζεται σταδιακά σε έναν λαβύρινθο παράνοιας...

Γιατί να τη δεις: Γιατί το The Tenant ή Ο ένοικος είναι η καλύτερη ταινία ψυχολογικού τρόμου που θα δεις ποτέ. Γιατί δε βασίζεται σε φθηνά τρομάγματα αλλά σε αγνό και αρχιδάτο ψυχολογικό τρόμο. Η ταινία έχει οπτική τελειότητα και ψυχολογική εμβάθυνση. Έχει κλειστοφοβικά πλάνα και γκροτέσκ μουτσούνες (παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει ούτε μια νορμάλ φάτσα σ' αυτό το cast) που δημιουργούν ένα κλίμα κινδύνου χωρίς να εκφράζεται καν απειλή. Περιγράφει την ανελέητη βουτιά του Τρελκόφσκι στην άβυσσο της ψυχικής ασθένειας που σ' ενοχλεί αλλά θες να την αντικρύσεις μέχρι το τέλος (γιατί είσαι κανίβαλος). Ο Πολάνσκι ενσωματώνει την ιδέα της κοινωνικής απομόνωσης και της ψυχολογικής επιρροής που έχει το περιβάλλον πάνω στον άνθρωπο. Παρεμπιπτόντως, ο ίδιος προσφέρει μια λιτή αλλά τρομερά ρεαλιστική ερμηνεία δείχνοντας και το πόσο καλός ηθοποιός και ταλαντούχος καλλιτέχνης είναι. Η σκηνοθετική αφήγηση σε κρατά σε αγωνία, ενώ ταυτόχρονα σε οδηγεί σε μια φιλοσοφική ενδοσκόπηση για την ύπαρξη και την κοινωνική απομόνωση. Εν ολίγοις, αν αγαπάς τις ταινίες που σκαλίζουν την ανθρώπινη ψυχή και προσφέρουν κάτι παραπάνω από απλό θέαμα, το The Tenant είναι η απόλυτη ταινιάρα που πρέπει να δεις το συντομότερο.

Ντροπιαστικό λάθος: Τη στιγμή που ο Τρελκόφσκι ξεπακετάρει στο νέο διαμέρισμα, δυο τύποι απ' το συνεργείο καθρεφτίζονται πίσω απ' τη ντουλάπα. Μικρό το κακό.

It's movie time: Spoorloos (1988)

Σκηνοθεσία: George Sluizer

Imdb rating: 7,7

Είδος: Mystery/Horror/Drama

Μικρή περίληψη: Ένα ερωτευμένο ζευγάρι έχει ξεκινήσει για τις καλοκαιρινές του διακοπές όταν σε κάποια στάση του ταξιδιού, η κοπέλα εξαφανίζεται... Τρία χρόνια μετά κι ενώ ο άντρας συνεχίζει να ψάχνει απαντήσεις, αρχίζει να λαμβάνει γράμματα από κάποιον που ισχυρίζεται ότι την έχει απαγάγει...

Γιατί να τη δεις: Υπήρξε μια εποχή όπου οι Ευρωπαίοι δεν ασχολούνταν με χάρτινα καλαμάκια, η σκέψη των διαννοούμενων της είχε βάθος και δεν προσπαθούσαν να μιμηθούν το Χόλιγουντ για πράγματα που οι Αμερικάνοι κάνουν και θα κάνουν καλύτερα, αλλά έκαναν τη δουλειά με βάση τα προτερήματα των δικών τους σχολών. Ποια ήταν αυτά; Η δραματουργία και το σενάριο (συν την ανάγκη για προσεγμένη φωτογραφία σε δεύτερο πλάνο). Μια τέτοια λοιπόν ταινία είναι και το γαλλο-ολλανδικής παραγωγής φιλμ Spoorloos ή αλλιώς Τhe Vanishing στην πολύ χειρότερη Αμερικάνικη βερσιόν. Σκηνοθετημένη από τo George Sluizer και χωρίς να καταφεύγει σε κλισέ σκηνές και φτηνά συναισθήματα, σε βυθίζει αργά σ' έναν αβάσταχτο κατήφορο επιλέγοντας την ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ και όχι τη χωρίς λόγο βία που τρώμε στη μάπα απ' τους ατάλαντους σημερινούς σαραντάρηδες και κακούς μίμους του Spielberg και του De Palma. Η σκηνοθεσία του Ολλανδού μάστορα είναι ψυχρή, μεθοδική, χωρίς μουσικές και εφέ και παίζει δεξιοτεχνικά με την έννοια της μοίρας και της επιλογής. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Spoorloos βάζει το θεατή μπροστά στον αιώνιο ανθρώπιο φόβο: σ' εκείνον για το άγνωστο. Και γι' αυτό και είναι τόσο τρομακτικό και για όλους αυτούς τους λόγους, 4 δεκαετίες μετά είναι ένα απ' τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ της κινηματογραφικής ιστορίας.

Οι χειρότερες δικαιολογίες που ακούς...

 "Εξαιρούνται οι παρόντες".

    Αφού εξήγησες πόσο μαλάκες είναι όσοι στέκονται στα δυο τους πόδια, στη συνέχεια ανέφερες τη φράση "εξαιρούνται οι παρόντες". Αυτό που λες δηλαδή, είναι ότι απ' όλη τη ζωντανή και πεθαμένη ανθρωπότητα, οι μόνοι που εξαιρούνται απ' την κακεντρέχεια σου είναι άλλοι τρεις που βρίσκονται σ' ένα σαλόνι στο Χολαργό, ένα Σάββατο του Γενάρη του 2021. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να ισχύει και να μην το λες απλώς για να μη γίνεις αντιπαθής;

"Σας παρακαλώ, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος".

    Η κάμερα σε κατέγραψε:

1) Να κλέβεις τα χρυσαφικά 

2) Να κατουράς στο νιπτήρα 

3) Να μυρίζεις τις κάλτσες της οικοδέσποινας και

 4) Να φοράς τα τακούνια της. Πιστεύεις ότι αυτή είναι η καλύτερη εξήγηση που είχες να δώσεις;

"Sorry ρε συ, δεν ήξερα πως έχεις πρόβλημα"...

     Τα έφτιαξες με την πρώην μου, κάνατε παιδιά, αγοράσατε σπίτι και δεν ήξερες ότι μπορεί να έχω πρόβλημα; 

"Δεν είναι αυτό που νομίζεις"!

    Δε φοράς ρούχα, δε φοράει ούτε αυτός κι είστε ξαπλωμένοι σε στάση 69. Επίσης: στο δωμάτιο υπάρχει λιπαντικό, ένας μωβ δονητής, ένα μαστίγιο, κολπικές μπίλιες, μια πρωκτική σφήνα, ένα ζευγάρι χειροπέδες, μαύρες καλτσοδέτες, δερμάτινα εσώρουχα και πεταμένα προφυλακτικά. Ας είμαστε ειλικρινείς...

"Με παρεξήγησες. Δεν το εννοούσα έτσι".

  

    Βασικά το εννοούσες έτσι αλλά δεν περίμενες να "τσιμπήσω" και να σχολιάσω το πικρόχολο σχόλιο σου κι όταν σε ξεμπρόστιασα αισθάνθηκες ντροπή κι αμηχανία. 

"Συγνώμη για όλα! Τελευταία είμαι πολύ πιεσμένος".

    Αφού σε χώρισε, μπήκες στο διαμέρισμα και διέλυσες το σαλόνι, πέταξες τα πράγματα της απ' το μπαλκόνι κι αφού έσπασες τη γυάλα με το χρυσόψαρο, πέταξες το ψάρι στη λεκάνη. Επίσης: έδειρες τον πατέρα της, γρατζούνισες τ' αμάξι της, έστειλες γυμνές της φωτογραφίες στο internet και τη διαπόμπευσες στις παρέες λέγοντας πως είναι πουτάνα. Δεν είμαι λοιπόν σίγουρος πως η συγγνώμη σου είναι αρκετή για ν' αλλάξει την πορεία της σχέσης σας.

It's movie time: These Final Hours (2013)

Σκηνοθεσία: Zach Hildith

Βαθμολογία Imdb: 6,7

Είδος: Drama/Sci-fi/Thriller

Μικρή περίληψη: Η Αυστραλία έχει 12 ώρες μέχρι να καταστραφεί τελείως από έναν αστεροειδή που έχει χτυπήσει ήδη το Δυτικό ημισφαίριο...

Γιατί να τη δεις: Γιατί ακόμα κι αν το χαμηλού iq κοινό που έχει μάθει να ψαρώνει με ταινίες τύπου Greenland δεν την εκτίμησε ιδιαίτερα (το 6,7 για την αξία της ταινίας είναι απλά αστείο), στην πραγματικότητα θα δεις την κορυφαία ταινία του είδους στην ιστορία του κινηματογράφου. Ναι, δεν έχει κανένα τεράστιο μπάτζετ αλλά η αποκαλυπτική θρίλερ ταινιάρα του Zac Hldith είναι τόσο καλοφτιαγμένη που κάνει ακόμα και το 28 Days του Danny Boyle να μοιάζει λίγο. Σοβαρολογώ. Οι σκηνές είναι χειρουργικές και κατευθείαν στο ψαχνό. Η ωμότητα τους, όσο σκληρή κι αν μοιάζει, είναι απόλυτα to the point. Υπάρχει καλός ρυθμός και αγωνία και φόρτιση. Υπάρχει ρεαλισμός. Και πράγματι, αν ξέραμε ότι σε λίγες ώρες ο κόσμος θα καταστραφεί κι ότι η εξάλειψη μας είναι βέβαιη και άμεση, αυτά θα κάναμε. Και μιλάω για αδυσώπητο σεξ, για άρνηση θανάτου και θρησκοληψία, για ακραία βία και χάος, για ωμότητα και φρίκη και κατανάλωση ουσιών. Τα άγρια ένστικτα θα κυριαρχούσαν κι η ηθική μας θα τιθόταν εν αμφιβόλω. Κάπως έτσι και μέσα σ' αυτό το τρομερά φρικτό πλαίσιο, εμείς παρατηρούμε τη ζωή του James που πρέπει να πάρει τις τελευταίες αποφάσεις. Να σώσει ένα μικρό κορίτσι από βιασμό και θάνατο ή όχι; Έχει κάποιο νόημα; Να πει την αλήθεια σε φίλους του; Να χαιρετήσει τη μάνα του; Ν' αγκαλιάσει την έγκυο σύντροφο του ή να πάει στην ημίτρελη ερωμένη του για εκείνες τις τελευταίες ώρες; Να πει σε κάποιον τους φόβους του ή να γίνει λιώμα στο ποτό και τα ναρκωτικά για να μη νιώσει τίποτα; Να συνδεθεί συναισθηματικά με κάποιον έστω και στo τέλος ή απλά να κλείσει τα μάτια και να περιμένει; Οι απαντήσεις δίνονται ξεκάθαρα, οι τελευταίες σκηνές σε κάνουν να κλαις σα μωρό στην κούνια κι η συναισθηματική ενέργεια αυτής της ταινίας που δε σε κουράζει καθόλου, είναι κάτι που θα δεις ελάχιστες φορές στην κινηματογραφική ζωή σου. Κυρίες και κύριοι, These Final Hours.

Μειονεκτήματα: Τα πρώτα περίπου 10 λεπτά, ο σκηνοθέτης κάνει μια γρήγορη αναδρομή στις ιστορίες των ηρώων με σκοπό να τις χρησιμοποιήσει αργότερα. Το μοντάζ είναι λίγο νευρικό κι η ταινία ξεκινάει με τετάρτη... και λίγη περισσότερη δράση απ' αυτή που μπορείς να σηκώσεις αλλά σύντομα βρίσκει το ρυθμό που της πρέπει. Μικρό το κακό.

Ντροπιαστικό λάθος: Ο Τζέιμς συζητάει με τη μητέρα του που κρατάει τσιγάρο. Δευτερόλεπτα μετά, ο Τζέιμς συζητάει με τη μητέρα του που κρατάει κρασί. Μια οπτική ασυμφωνία και that's all.

Τα στάδια εξέλιξης μιας ερωτικής σχέσης...

1η ημέρα-6 μήνες

Που βγαίνουν για διασκέδαση: Στην πλατεία Καρύτση για ποτό, σε καλά εστιατόρια για φαγητό.

Tι φοράνε: Πουκάμισο-σακάκι εκείνος, μίνι-τακούνια εκείνη.

Που πηγαίνουν διακοπές: Σαντορίνη ή Ύδρα ή Κέρκυρα ή Πάρο.
Φράση που κυριαρχεί:  Mη βγάζεις λεφτά, θα πληρώσω εγώ.

6 μήνες-1,5 χρόνος

Που βγαίνουν για διασκέδαση: Σε χουχουλιάρικα καφέ καθώς και στον κινηματογράφο τις Τρίτες τα βράδια.
Τι φοράνε: Trendy πουλοβεράκι εκείνος, trendy ζιβάγκο εκείνη.
Που πηγαίνουν διακοπές: Βιέννη τα Χριστούγεννα, Λονδίνο το Πάσχα, Φολέγανδρο το καλοκαίρι.

Φράση που κυριαρχεί: "Πάρε με τώρα"!

1,5 χρόνος- 3 χρόνια

Που βγαίνουν για διασκέδαση: Στη θάλασσα για καφέ κι ύστερα στο τσαρδί για ταινία.

Τι φοράνε: Trendy μπλουζάκι εκείνος, trendy μπλουζάκι εκείνη. 

Που πηγαίνουν διακοπές: Στην Κρήτη για είκοσι ημέρες.

Φράση που κυριαρχεί: "Σ' αγαπώ".

3 χρόνια-5 χρόνια

Που βγαίνουν για διασκέδαση: Σε συνοικιακές καφετέριες για καφέ, σε ψησταριές για φαγητό.

Τι φοράνε: Hoodie και φόρμα εκείνος, hoodie και φόρμα εκείνη.

Που πηγαίνουν διακοπές: Στο εξοχικό της ξαδέρφης της στο Μαντούδι για έξι ημέρες.
Φράση που κυριαρχεί: "Το δικό σου κοστίζει τρισήμιση...".

5 χρόνια-8 χρόνια

Που βγαίνουν για διασκέδαση: Για μπιφτέκι στου Κόλλια στα Καλύβια και στο σπίτι της θείας του τα Χριστούγεννα.

Τι φοράνε: Φόρμα και κολεγιακή εκείνος, σαλβάρι κι αμάνικο εκείνη.

Που πηγαίνουν διακοπές: Στο Κιάτο 15-18 Αυγούστου.
Φράση που κυριαρχεί: Η μάνα σου μου κάνει μάγια.

8 χρόνια-12 χρόνια

Που βγαίνουν για διασκέδαση: Σε super μάρκετ για ψώνια και στο ΙΚΕΑ για αγορά ειδών σπιτιού.
Τι φοράνε: Πυτζάμα-φανελάκι εκείνος, χαμηλοκάβαλη φόρμα εκείνη.
Που πηγαίνουν διακοπές: Πουθενά.
Φράση που κυριαρχεί: ΣΚΑΣΕ.

It's movie time: Eastern Promises (2007)

Σκηνοθεσία: David Cronenberg

Βαθμολογία Imdb: 7,6

Είδος: Crime/Drama/Thriller

Μικρή περίληψη: Μια έφηβη που πεθαίνει κατά τη διάρκεια του τοκετού, αφήνει στοιχεία στο ημερολόγιό της που θα μπορούσαν να συνδέσουν το παιδί της μ' έναν βιασμό και στον οποίο εμπλέκεται μια βίαιη οικογένεια της Ρωσικής μαφίας.

Γιατί να τη δεις: Σ' αντίθεση με ταινίες του είδους που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για σεναριακά ευρήματα ή ακόμα και μ' άψυχες ακαδημαϊκές προσεγγίσεις τύπου Zodiac που πασχίζουν να είναι τυπικά "σωστές", το Eastern Promises τα κάνει όλα σωστά σε σχέση με την ουσία: καλή ιδέα, ενδιαφέροντες πρώτοι και δεύτεροι ρόλοι (με ισάξιο τρόπο), δυνατή ατμόσφαιρα και το σημαντικότερο απ' όλα: το φιλμ είναι κινηματογραφημένο με ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, μια κινηματογραφική δεξιότητα (ή ποιότητα) μιας άλλης εποχής όπου οι σκηνοθέτες έστηναν το σενάριο με βάση ένα ψυχικό χαρακτηριστικό του ήρωα στο οποίο εμβάθυναν μέσω των γεγονότων που έρχονταν ως αποτέλεσμα και όχι το αντίθετο, όπως δηλαδή συμβαίνει συχνά στις μέρες μας (χτίσιμο χαρακτήρων σε δεύτερο πλάνο και προσπάθεια να ταιριάξουν το πρόσωπο στα γεγονότα που είναι ο πυρήνας της ταινίας). Με λίγα λόγια και για να μην το κουράζουμε, το Eastern Promises έχει ψυχή όσο λίγα, έχει σασπένς όσο λίγα και είναι μακράν η κορυφαία ταινία του Cronenberg και μια απ' τις σπουδαιότερες που έχουν γυριστεί στο συγκεκριμένο είδος.

Οι χειρότερες προτάσεις για φαγητό και ο τρόπος που στις πλασάρουν...

    Οι γαστριμαργικές προτάσεις του θανάτου

    Λοιπόν ψηλέ, μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Ξέρεις καλά για τι μιλάω. Για "ψαγμένα" μαγαζάκια που προτείνουν φιλαράκια που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τα μυστικά των ιδιοκτητών τους και που ο θησαυρός αποδεικνύεται άνθρακας.

Η αυλίτσα της Χαράς

Πως την πλασάρει το βλήμα: "Οι νοστιμότεροι κεφτέδες που έφαγες ποτέ! Τους ζυμώνει η Χαρά με την πατούσα και βάζει μπαχάρια απ' την Ινδία. Το κρασί το παράγει η ίδια και στο σερβίρει ρίχνοντας μπινελίκια. Ναι ρε σού λέω, πολύ γέλιο η Χαρά, φοβερό άτομο... Όσο για τις πατάτες της ότι καλύτερο: παίρνει το λάδι απ' τα Ιμαλάια και κατευθείαν με τσάρτερ''.

Η σκληρή πραγματικότητα: Ένα άβολο μικρό κωλομάγαζο με τριάντα τραπέζια στοιβαγμένα και με μουσάτους που τραγουδούν τον Αποσπερίτη και διάφορα τέτοια. Οι κεφτέδες είναι σκληροί σα στραγάλια, οι μερίδες για παιδιά μ' ανορεξία (γιατί το ρεύμα της Χαράς ήρθε φέτος φουσκωμένο) κι οι καρέκλες μικρές και σκληρές για να είναι βέβαιο ότι θα φας και θα φύγεις στην ώρα για να 'ρθει ο επόμενος.

Η Λαφιώτισσα

Πως την πλασάρει το βλήμα: "Εμπειρία ζωής! Η ιδιοκτήτρια έχει ζήσει στο Θιβέτ κι έχει γνωρίσει το Δαλάϊ Λάμα. Οι συνταγές της είναι επηρεασμένες απ΄ τη φιλοσοφία του Βουδισμού και ότι σερβίρει το σερβίρει απ' το μποστάνι της".

"Μα μού πες πως μένει στην Κυψέλη, ποιο μποστάνι;

"Έχει κάπου ένα μποστάνι, δεν ξέρω που ακριβώς αλλά το 'χω ακούσει".

"Τέλος πάντων. Είναι νόστιμα;".

"Είναι ιδιαίτερα".

"Δηλαδή νόστιμα;".

"Ναι ιδιαίτερα"...

Η σκληρή πραγματικότητα: Άθλιο γκουρμέ μαγαζί που ανοίγει η σαραντάχρονη Λυδία ή Δανάη ή Αριάδνη ή Ίριδα στη Φωκίονος Νέγρη. Για να κάτσεις, πρέπει να 'χεις κάνει κράτηση γιατί ως γνωστόν υπάρχουν αμέτρητοι ηλίθιοι εκεί έξω που θα σπεύσουν πριν από σένα. Ανοίγοντας τον κατάλογο, θα συναντήσεις φαγητά όπως: "Πετινάρι Ογκρατέν", "Τσιροπούλι με βανίλια Μαδαγασκάρης" ή "Χορτόπιτα μ΄ αγριοκύδωνο Νιγρίτας" κι άλλες τέτοιες αρλούμπες ενώ οι τιμές κοστίζουν χρυσάφι. Το φαγητό εννοείται ότι δεν τρώγεται, οι μερίδες είναι μικρές και κάθε φορά που κατεβάζεις μια πηρουνιά, το μίσος σου γι' αυτόν που στην πρότεινε βαθαίνει ολοένα και περισσότερο.

Tο στέκι του Μάνου

Πως το πλασάρει το βλήμα: " Ο Μάνος ήρθε απ΄ τη Σμύρνη με τους διωγμούς και άνοιξε το μαγαζί στην κορυφή του νησιού για ν' ατενίζει από εκεί πάνω τη γενέτειρα του. Δε με πιστεύεις; Εκατό τοις εκατό αληθινή ιστορία, για εύπιστο με περνάς; Δοκίμασε συκωτάκι στο λίπος και αρνίσια παϊδάκια στη λαδόκολλα. Πάρε και μια σταβλίσια κι έγινες. Δε θέλω να υπερβάλλω αλλά στο Μάνο έρχονται ακόμα και μ' ελικόπτερο οι πιο διάσημοι celebrities, θα είστε τυχεροί αν βρείτε να κάτσετε".

Η σκληρή πραγματικότητα: Ένα μέτριο φαγητό με τεράστιες μερίδες γιατί σ' αντίθεση με τη Χαρά, ο Μάνος έχει φιλότιμο. Βρίσκεται ψηλά σε βουνό νησιού και ο μόνοι celebrity που συναντάς είναι ο δήμαρχος του χωριού κι ο παπάς. Τουλάχιστον, η θέα είναι όντως καλή.

Άβολες καταστάσεις στο πρώτο σας ραντεβού (...και η συνήθης κατάληξη αν δεν το "σώσεις")

   

Τα βρισίδια του Ασπροκάλτσα

Συμβάν: Την παίρνεις απ' το σπίτι και το ραντεβού ξεκινά. Σε κάποιο στενό ωστόσο κι όταν πετάς λίγη μούρη στο Stop, συμβαίνει το εξής: ένας κάγκουρας με παπάκι σ' αρχίζει στα "γαλλικά". Το πράγμα είναι εξαιρετικά άβολο γιατί βρίσκεσαι ανάμεσα σε Συμπληγάδες: αν δεν αντιδράσεις φαίνεσαι κότα ενώ αν τον αρχίσεις στα βρισίδια και στις μπουνιές γίνεσαι ρεζίλι...

Πότε συμβαίνει: Όταν κρατάς τιμόνι αλλά συγχρόνως παίρνεις μάτι και λίγο μπούτι.

Πρόληψη συμβάντος: Συγκεντρώσου στό δρόμο κι oδήγα προσεκτικά. Αν εντούτοις σε βρίσουν, απάντα χαμογελώντας ένα "Κι εγώ σ' αγαπώ". Για κάποιο λόγο πιάνει και φαίνεσαι cool.

Κατάληξη (σε περίπτωση που δεν το σώσεις): Πληρώνεις το ποτό, λες καληνύχτα κι αργότερα στο σπίτι σου, σκεπασμένος με μία ανοιξιάτικη κουβέρτα.

Η πτώση

Συμβάν: Ενώ το ραντεβού κυλάει κανονικά, πέφτεις ξαφνικά απ' την καρέκλα. 

Πότε συμβαίνει: Μετά το πρώτο ποτό κι ενώ κοιτάς το μπράτσο σου σ' έναν καθρέφτη του μαγαζιού.

Πρόληψη συμβάντος: Αποφεύγεις τα stands, κοιτάζεις ευθεία.

Κατάληξη (σε περίπτωση που δεν το σώσεις): Πληρώνεις το ποτό, λες καληνύχτα κι αργότερα στο σπίτι σου σκεπασμένος με μία ανοιξιάτικη κουβέρτα.

Το τραύλισμα

Συμβάν: Πας να πεις αστείο και κεκεδίζεις.

Πότε συμβαίνει: Όταν μιλάς γρήγορα για να δείχνεις ευστροφία. 

Πρόληψη συμβάντος: Μίλα αργά (λίγο γρηγορότερα απ' την ομιλία του εγκεφαλικού) και ψύχραιμα. Μην κάνεις τεράστια αστεία σε μάκρος, γίνε λιτός και περιεκτικός. Μικρές φράσεις, νορμάλ ταχύτητα.

Κατάληξη (σε περίπτωση που δεν το σώσεις): Πληρώνεις το ποτό, λες καληνύχτα κι αργότερα στο σπίτι σου, σκεπασμένος με μία ανοιξιάτικη κουβέρτα.

Η σιωπή

Συμβάν: Δεν έχετε τι να πείτε κι οι παύσεις σας διαδέχονται η μία την άλλη.

Πότε συμβαίνει: Όταν έχεις σχεδιάσει από πριν τι θα πεις κι εκείνη δε δίνει feedback γιατί α) δεν την ενδιαφέρουν αυτά που λες ή γιατί β) δεν της αρέσεις!

Πρόληψη συμβάντος: Μη σχεδιάζεις να πεις τίποτα. Εστίασε απλώς σ΄ αυτά που λέει και πιάσου απ΄ τις μικρές λεπτομέρειες. Αν ακούσεις καλά θα μιλήσεις και καλά.

Κατάληξη (σε περίπτωση που δεν το σώσεις): Πληρώνεις το ποτό, λες καληνύχτα κι αργότερα στο σπίτι σου, σκεπασμένος με μία ανοιξιάτικη κουβέρτα.

Το παρκάρισμα

 

Συμβάν: Τα χέρια σου δεν πιάνουν με τίποτα κι αδυνατείς να παρκάρεις. Κάποιοι κορνάρουν, ένας με Yugo σ' αποκαλεί πριγκηπέσσα και το εξεταστικό της βλέμμα σε μπλοκάρει.

Πότε συμβαίνει: Όταν έχεις πάρει μόλις το δίπλωμα. 

Πρόληψη συμβάντος: Δώσε ραντεβού έξω απ' το μαγαζί ή πήγαινε την κάπου ήσυχα και με τεράστιο χώρο ή βάλτο σε parking. Ναι σπάγγο, ακόμα κι αν έχει 11 ευρώ το πρώτο μισάωρο.
Κατάληξη (σε περίπτωση που δεν το σώσεις): Πηγαίνεις στο σπίτι της, της βάζεις απαλή μουσική και κάνετε έρωτα. Βασικά όχι: Πληρώνεις το ποτό, λες καληνύχτα κι αργότερα στο σπίτι σου, σκεπασμένος με μία ανοιξιάτικη κουβέρτα.

Οι χειρότερες ιστορίες τρόμου που έχουμε ακούσει...

   Παρασκευή βραδάκι. Ο φωτισμός στο δωμάτιο ιδανικός. Ο καφές αχνίζει. Ο κολλητός με τα γυαλιά και το μπιμπίκι στη μύτη όλος αυτιά. Υπάρχει και μια σαραντάρα με μεγάλο μπράτσο στο δωμάτιο και που κανένας δεν ξέρει πως βρέθηκε εκεί αλλά anyway, είσαι έτοιμος να τους ψαρώσεις με τις τρομακτικές σου ιστορίες τρόμου!

                                                            

Ένα boyfriend που την έβρισκε με πτώματα

 

    Τύπισσα που κάνει εξετάσεις, ανακαλύπτει πως έχει κολλήσει μικρόβιο που απαντάται στους νεκρούς. Το τρομακτικό της ιστορίας; Το αγόρι της εργάζεται νυχτοφύλακας σε κάποιο νεκροτομείο...

Ποιος/α τη λέει: Η αδερφή μιας παλιάς σου γκόμενας.

Γιατί να μην την πιστέψεις: Πρώτον, γιατί πηγάζει απ' το μεταμφιεσμένο φόβο μιας έφηβης για σεξουαλικά νοσήματα. Δεύτερον, οι νυχτοφύλακες που "κανονίζουν" πτώματα δε ζουν στην Αθήνα αλλά στη φαντασία του Clive Barker.

                                                                  

Η επίκληση

    Παρέα εφήβων κάνει επίκληση πνευμάτων με πίνακα Ouija ωστόσο τα πράγματα πηγαίνουν στραβά: αντί για το πνεύμα του Ναπολέοντα, τους επισκέπεται ο διάβολος. Ακούγονται τριξίματα στο πάτωμα, το σφηνοπότηρο τρέχει και στο τέλος, ακούγεται ένα τραγούδι απ' το κασσετόφωνο του διοργανωτή της seance, το "It's a wonderful life". 

Ποιος/α τη λέει: Ο φίλος φίλου που έρχεται στην παρέα πρώτη φορά και θέλει να εντυπωσιάσει.

Γιατί να μην την πιστέψεις: Πρώτον, γιατί ο διάβολος δεν ακούει Pop και δεύτερον, εσύ που είπες αυτή την ιστορία την έχεις κλέψει από σκηνή ταινίας και το ανακάλυψα χτες. Μετά από 11 συναπτά έτη που την πίστευα.

Η νεκρή που έβγαινε στα Friday's

   Κάποιο χειμώνα, ένας φαντάρος βγαίνει ραντεβού με μία κοπέλα και περνάνε υπέροχα. Την επόμενη (και μιας κι εκείνη ξεχνάει το παλτό της στο αμάξι του), πηγαίνει στο σπίτι της με σκοπό να της το δώσει (και να πιάσει και λίγο μπούτι). Τότε, μαθαίνει απ΄ τον έκπληκτο πατέρα της πως η κοπέλα είναι νεκρή! Όχι Θεέ μου!

Γιατί να μην την πιστέψεις: Γιατί καμιά δε θα ξεχνούσε το παλτό της στο καταχείμωνο και γιατί μια πεθαμένη δε νοιάζεται για ραντεβού μ' έναν κοντοκουρεμένο εξοδούχο του Καποτά αλλά για επιμνημόσυνη δέηση.

Ποιος/α τη λέει: Ο ξάδερφος σου πριν πάει φαντάρος.

Ο παππούς 

 

   Γέρος ασθενής βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση σε κάποιο νοσοκομείο. Ξαφνικά, σηκώνεται καθιστός (!) και ρωτάει την ώρα. Ο εγγονός απαντάει δώδεκα παρά τέταρτο κι ο παππούς σχολιάζει με αργόσυρτη άρθρωση: "έχω ένα τέταρτο ακόμα"... Πράγματι, στις δώδεκα τα μεσάνυχτα ο γέρος τα κακαρώνει.

Ποιος/α τη λέει: Μεταλάς φίλος σου που πασχίζει να φτιάξει ατμόσφαιρα. Δεν τα καταφέρνει ποτέ.

Γιατί να μην την πιστέψεις: Πρώτον, για την επίπλαστη σημειολογία της ώρας. Δεύτερον, όταν ο κλινικά νεκρός παππούς σου ρωτάει την ώρα δεν απαντάς σα να σε ρώτησε η μάνα σου τι ώρα άναψες το θερμοσίφωνα και τρίτον, κανένας δε θα έμενε στο νοσοκομείο για τον παππού του στις 12 το βράδυ. 

Η μαυροφορεμένη έξω απ' τον Ευαγγελισμό

    Σάββατο κάποιου Δεκέμβρη, δέκα το βράδυ. Μαυροφορεμένη γριούλα ψάχνει ταξί έξω απ' το Νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Ο ανυποψίαστος ταρίφας τη βάζει στο πίσω κάθισμα κι η κούρσα ξεκινάει για Παλλήνη. Όταν φτάνουν στην ερημιά, η γριά αφαιρεί το μαντήλι κι αποδεικνύεται πως πρόκειται για αιμοσταγή δολοφόνο που το 'χει σκάσει από την Ψυχιατρική πτέρυγα Κορυδαλλού.

Ποιος/α τη λέει: Ο ταρίφας που σε πηγαίνει στο σπίτι.

Γιατί να μην την πιστέψεις: Γιατί τη λέει ο ταρίφας που σε πηγαίνει στο σπίτι. Δεύτερον,  κανένας δολοφόνος δε μετατρέπεται σε γριά φορώντας απλώς ένα τσεμπέρι, το πολύ πολύ να τον πέρναγες για Drag queen. Τρίτον, η φωνή του δολοφόνου που γλυκαίνει για να μοιάζει με γριάς θυμίζει έναν παλιό παραμύθι σε διασκευή...

Η μπανιέρα

    Παραμονές Χριστουγέννων κι ένας τύπος τα πίνει μόνος του σε κάποιο μπαρ. Κάποια στιγμή, μέσα στο μαγαζί μπαίνει μια πανέμορφη κοπέλα κι αφού εκείνος την κερνάει κάθονται μαζί. Η νύχτα κυλάει υπέροχα και καταλήγουν στο κρεβάτι. Όταν το πρωί ξυπνάει, αντί για το κρεβάτι του βρίσκεται σε μια μπανιέρα με πάγο κι ένα νεφρό λιγότερο. 

Ποιος/α τη λέει: Ο χαζός ανηψιός σου.

Γιατί να μην την πιστέψεις: Πόσες πανέμορφες κοπέλες έχεις δει να μπαίνουν μόνες τους σε μπαρ;