Οι χειρότερες μόδες ντυσίματος των περασμένων δεκαετιών...

    Οι μόδες αλλάζουν αλλά κάτι μέσα στα χρόνια παραμένει κοινό: το κακό ανθρώπινο γούστο!

60s

Άντρες: Γήινo χρώμα απ' την κορφή ως τα νύχια, μαλλί δεκαριού Λατίνου χαφ, ζώνη πιο πάνω απ' το ύψος του αφαλού. Ούτε στο φούρνο για τυρόπιτα.

Γυναίκες: Φουτουρισμός με καμπάνες και σχέδια τραπουλόχαρτου. Μετά την πρώτη κρίση ηλικίας στα 28.

70s

Άντρες:  Γυαλί ντεγκραντέ, μαλλί καπελάκι περούκα, πουκάμισο που θυμίζει αποτυχημένο βαρώνο ναρκωτικών της Κεντρικής Αμερικής. Ο Τόνυ Σφήνος λίγο πριν από τη σύλληψη του απ' την Αστυνομία μόδας.

Γυναίκες: Βάψιμο πεθαμένου τριών ημερών, ολόσωμο μαύρο see-through με σύμβολα κινέζικης μυθολογίας. Απ' τη συλλογή της Cher όταν τραγουδούσε στο 34ο χιλιόμετρο της Εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας στο ύψος της Βαρυμπόμπης. 

80s

Άντρες: Πλούσια χαίτη, αμάνικο see-through με νεκροκεφαλή, καπέλο Mr Bison, τζιν κολλητό. Αν εξαιρέσεις το καπέλο, τα υπόλοιπα συνέβαιναν όντως.

Γυναίκες: Χρυσά σκουλαρίκια, μαλλί περμανάντ, μπλούζα λαμέ. Μια αναφορά στο Βυζάντιο ή ίσως ένα στοίχημα που πήγε στραβά.

90s

Άντρες: Buggy παντελόνι, μπλούζα τσουβάλι, τρελιάρικα χρώματα, καπέλο ανάποδα. Γιατί ρε μάγκες;

Γυναίκες: Τζιν μπουφάν, κίτρινο μποτάκι, σπίθα στο μάτι. Λατρεμένα nineties.

00s

Άντρες: Η περιγραφή δεν είναι διαθέσιμη.

Γυναίκες: Γαλάζιο πάνω, γαλάζιο κάτω, κάτι ανάμεσα σε φόρμα και παντελόνι, κάτι ανάμεσα στο πάω γυμναστήριο και βγαίνω για καφέ. Από παλιότερη επίσκεψη της Britney Spears στο Λάδι στη φωτιά. 

It's movie time 52: La femme Nikita (1990)

Σκηνοθεσία: Luc Besson

Είδος: Crime/Drama/Adventure

Βαθμολογία Imdb: 7,3

Μικρή περίληψη: Μια καταδικασμένη για κακούργημα γυναίκα, παίρνει μια δεύτερη ευκαιρία αλλά το κόστος της είναι τεράστιο...

Γιατί να τη δεις: Γιατί σου άρεσε πολύ το Leon: The Professional. Γιατί χωρίς υπερβολές, η ταινία έχει μόνο μια βαρετή εσάνς τα πρώτα πέντε μ' έξι λεπτά (γιατί αυτό που γίνεται, το παρακολουθείς αγνοώντας γιατί συμβαίνει και κάπως το βαριέσαι...) κι άλλα 5 λεπτά λίγα μετά τα μισά της ταινίας όπου η σκηνή στην πρεσβεία είναι υπερβολική και μ' έμφαση στο στυλ. Από κει και πέρα, το φιλμ του Besson κυλάει νερό και είναι ένα κρυμμένο -οκ όχι τόσο κρυμμένο...- κινηματογραφικό διαμάντι. Μιλάμε άλλωστε για έναν εξαιρετικά ταλαντούχο σκηνοθέτη που ξέρει καλά πως να τοποθετεί τις σκηνές του, να σου δείχνει με την κάμερα κάτι που έχει ΠΑΝΤΑ ενδιαφέρον και να δίνει βάθος στους παραβατικούς πρωταγωνιστές του (το ίδιο είχε κάνει και στο Leon) που ακόμα κι αν ξέρεις πως είναι δολοφόνοι ή αντικοινωνικά σκουπίδια, στο τέλος τους συμπονάς και τους δικαιολογείς... Συμπερασματικά, μιλάμε για ένα απ' τα καλύτερα crime dramas της ιστορίας. Υστερεί ελάχιστα απ' το Leon (το οποίο γυρίστηκε 4 χρόνια αργότερα και μοιάζει να είναι η βελτιωμένη version του Nikita) αλλά η ταινία είναι υπέροχη και τρομερά διασκεδαστική. 

Staycation του θανάτου: 4 σημεία ν' αυτοκτονήσεις αν ξέμεινες Αυγουστιάτικα στην Αθήνα!

    

    Κάποιες ατάκες που μισώ ν' ακούω τον Αύγουστο (εκτός απ' το 32 Αυγούστου που λέγεται το Σεπτέμβριο):

"Η Αθήνα είναι τέλεια τον Αύγουστο!".

"Όνειρο, κούκλα και άδεια!".

"Η καλύτερη εποχή για να βρίσκεσαι στην πόλη!".

"Βρε και να μού έδιναν λεφτά για διακοπές δε θα τα 'παιρνα! Που θα βρεις καλύτερα;".

    Λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε: η έλλειψη κίνησης και φασαρίας κάνουν την Αθήνα τον Αύγουστο καλύτερη μιας και το μεγάλο πρόβλημα, είναι ότι 6.000.000 μαλάκες ζούμε σε μία πόλη που θα έπρεπε βάσει υποδομών να ζούμε οι μισοί. Απ' αυτό το σημείο όμως μέχρι και το "η Αθήνα είναι υπέροχη τον Αύγουστο", υπάρχει διαφορά. Και ξέρω πως θες να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου για ν' απαλύνεις τον πόνο αλλά στο τέλος δε λειτουργεί και ξυπνάς το βράδυ κάθιδρος και μ' εφιάλτες. Γιατί τα τσιμέντα εξακολουθούν να βράζουν και χωρίς τόση κίνηση. Γιατί η μόνη σου επαφή με το νερό είναι το συντριβάνι της Ομόνοιας που πηγαίνεις για να κάνεις ποδόλουτρο στο κότσι σου. Με βάση τα δεδομένα αυτά λοιπόν, παρακάτω προτείνονται τα 4 καλύτερα σημεία ν' αυτοκτονήσεις αν ξέμεινες Αυγουστιάτικα στην Αθήνα. Κι εννοείται πως κάνω πλάκα και πως εσύ που διαβάζεις το άρθρο ΔΕΝ πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά. Εκτός και αν...

Πύργος Αθηνών

  Το υψηλότερο κτίριο της χώρας που χτίστηκε το 1971 εν μέσω χούντας και στη θέση ενός πραγματικά υπέροχου κτιρίου που είχαν την ιδέα να γκρεμίσουν. Απ' την ταράτσα του, η ματαιότητα της ζωής σου μοιάζει δεδομένη όπως κι όταν τον κοιτάς από κάτω. Μια θάλασσα τσιμέντου με κεραίες κι ηλιακούς θερμοσίφωνες, κάποια νεοκλασσικά νοσοκομεία που παραπαίουν ως ένδειξη παλιάς αίγλης κι η μυρωδιά καυσαερίου στα ρουθούνια σου. Κάνεις ένα σάλτο κι ο πόνος τελειώνει. Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις...

Λυκαβηττός

    Ο Λυκαβηττός απευθύνεται σ' αληθινούς αυτοκτονικούς μερακλήδες: Ακρόπολη φάτσα φόρα κι απ' την άλλη Σύνταγμα. Ο ήχος απ' τα πιατικά και τα πηρούνια των τουριστών δίνει και παίρνει ενώ από δίπλα, οι τζαμπατζήδες αράζουν σε "καβατζούλες" με μπύρα απ' το περίπτερο.  Καλύτερη στιγμή για να κάνεις το απονενοημένο; Μα μετά το παγωτό παρφέ που σού σερβίρουν στο εστιατόριο φυσικά! Το γεύεσαι, πληρώνεις, αφήνεις 1 ευρώ πουρμπουάρ κι ύστερα βουτάς και συναντάς το επέκεινα.

Λόφος Στρέφη

    Άλλος ένας καταπληκτικός τόπος αυτοκτονίας τον Αύγουστο στην πόλη, είναι ο λόφος του Στρέφη. Αν έχεις αμφιβολίες, οι πολυκατοικίες με τις τέντες και τ' αμέτρητα graffiti  θα σού δώσουν το τελειωτικό χτύπημα. Υπάρχει βέβαια ένα πρόβλημα: ο λόφος δεν είναι αρκετά ψηλός και τα κτίρια από κάτω πυκνά οπότε υπάρχει η πιθανότητα να πέσεις κι απλώς να χτυπήσεις τον αυχένα σου στη μπουγάδα της κυρα-Στέλλας από κάτω. Αν βέβαια τα καταφέρεις, η θέα καθώς θα τερματίζεις τη ζωή σου θα μοιάζει μαγευτική.

Deos

    Η πικρή αλήθεια κοιτάζοντας τη θέα απ΄ το Deos, είναι πως σε πιάνει δέος απ' το πόσο σκατόγυφτοι υπήρξαμε στα 70s και στα 80s και κάναμε την Αθήνα χειρότερη κι απ' τη Βομβάη. Και δε μιλάω για όλη την Αθήνα αλλά για εκείνο το κομμάτι απ' το Γκύζη ως το Γουδί και μ' ενδιάμεσο προορισμό την Πανόρμου. Ρε σοβαρά τωρα; Υπάρχει κόσμος που ανεβαίνει στον Πύργο Απόλλων να θαυμάσει αυτή τη θέα; Και στην πλασάρουν και σαν το καινούριο must της πόλης; Τόσο πολύ ξεπέσαμε; Τέλος πάντων, σχετικά με το θέμα μας, ο Πύργος της Πανόρμου είναι ένας εξαίρετος τόπος για να λήξεις τη ζωή σου ηρωϊκά και με τη χειρότερη θέα του κόσμου στο πιάτο σου.

It's movie time 52: Klopka (2007)

Σκηνοθεσία: Srdan Golubovic

Είδος: Crime/Drama/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,9

Μικρή περίληψη: Ένα ζευγάρι αναζητάει απεγνωσμένα χρήματα για το γιο του που χρήζει άμεσης ιατρικής επέμβασης. Όλα μοιάζουν να οδηγούνται σε αδιέξοδο, όταν ξαφνικά, ένας μυστηριώδης τύπος φαίνεται διατεθειμένος να δώσει το ποσό προτείνοντας μια συμφωνία...

Γιατί να τη δεις: Γιατί τo "Klopka" με παχύ λάμδα όπως λέει η πρωταγωνίστρια ή "The Trap" ή "Η παγίδα" είναι πιθανότατα το καλύτερο ψυχολογικό θρίλερ που είδες ποτέ σου. Και όχι δεν κατάλαβες. Δεν είναι ακόμα μια απ' τις βαρετές clickbait ατάκες των βαρετών bloggers που λυμαίνονται τη χώρα και την είδαν κουλτούρα ενώ είναι κακόγουστοι, είναι μια αρκετά πιθανή πραγματικότητα. Η ταινία στην κυριολεξία τα σπάει. Τέλειος ρυθμός χωρίς φιοριτούρες (δε θα βαρεθείς ποτέ), εξαιρετικές ερμηνείες, καλοδουλεμένο σενάριο. Επίσης: ακριβείς  λεπτομέρειες πάνω στις ψυχολογικές αντιδράσεις των ηρώων (το σημαντικότερο στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει για μένα) και δυνατό τελικό μήνυμα (δεν το έχω ψάξει αλλά είμαι σίγουρος πως ο σκηνοθέτης λατρεύει το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι). Το αδιέξοδο του πρωταγωνιστή, σ'  αντίθεση με τα δήθεν αδιέξοδα που βλέπεις στα καλοζωισμένα παιδάκια που σκηνοθετούν στο δυτικό κόσμο, είναι υπαρκτό και σε πείθει.  Ίσως γιατί οι Σέρβοι γνωρίζουν καλά τι σημαίνει φτώχεια και δυσκολία και μπορούν να το ενσαρκώσουν με πειστικότητα. Τέλος, το παράδοξο του φιλμ, είναι ότι ενώ ο ήρωας πράττει το χειρότερο παίρνοντας μια άθλια μεν επιλογή που μοιάζει η μόνη του δε, αναδύεται σαν ένας απ' τους τιμιότερους χαρακτήρες που έχουμε δει στο σινεμά κι αυτό κάνει την αγωνία μας γι' αυτόν μεγαλύτερη. Συμπερασματικά, το Klopka είναι ένα φανταστικό φιλμ νουάρ μ' ελάχιστο μπάτζετ που αξίζει να ψάξεις και να βάλεις στην οθόνη σου άμεσα. 

Πως να ΜΗ φλερτάρεις ΠΟΤΕ

              

    

    Αυτό το άρθρο γράφτηκε για να θυμάσαι: όσο υποσαχάριος μπονόμπο κι αν νιώθεις, όσο ξαναμμένος κι αν είσαι, αυτοί είναι οι τρόποι προσέγγισης που πρέπει ν' αποφύγεις. Για καλό δικό σου και όχι μόνο.

Τρόπος προσέγγισης 1

Τι κάνεις: Ενώ οι γύρω σου διασκεδάζουν, εσύ κρατάς το ποτό ακίνητος και στητός περιμένοντας στο χώρο σαν ιαγουάρος που αναζητάει το θήραμα του. Κάτι που φυσικά σε κάνει να ξεχωρίζεις αρνητικά (αφού όλοι καταλάβαμε πως ψάχνεις να γαμήσεις και η διασκέδαση σού είναι αδιάφορη) και αποδιώχνει οποιαδήποτε τολμηρή θα μπορούσε να σταθεί στο πλάι σου για τα υπόλοιπα 45 χρόνια της ζωής της.

Γιατί το κάνεις: Γιατί είσαι ακοινώνητη και άξεστη μαϊμού.

Τι ελπίζεις: Πως η αναλογία στο μαγαζί (127 άντρες-4 γυναίκες) θ' αλλάξει και πως θα πιάσεις την καλή.

Πως τελειώνεις τη νύχτα σου: Μ' επιστροφή στο μικρό σου διαμέρισμα και σκέπασμα με μια πικέ κουβέρτα. Τι τα 'θελες τα κλαμπάκια ρε κακομοίρη;

Τρόπος προσέγγισης 2

Τι κάνεις: Αφού εντοπίζεις το στόχο σου, προχωράς κατευθείαν στην προσπάθεια. Ωστόσο, το πρόβλημα αρχίζει το αμέσως επόμενο λεπτό: αφού απορριφθείς ευγενικά, μια άλλη κοπέλα σε απόσταση λίγων μέτρων, δέχεται την απρόσκλητη επίσκεψη σου...

Γιατί το κάνεις: Γιατί έχεις αυξημένη αυτοπεποίθηση. Κακώς.

Τι ελπίζεις: Πως ενώ έτρωγες την πρώτη χυλόπιτα, για λίγα δευτερόλεπτα έγινες αόρατος και δε σ' αντιλήφθηκε κανείς. Δυστυχώς δεν ισχύει.

Πως τελειώνεις τη νύχτα σου: Με midget porn στο Χhamster.

Τρόπος προσέγγισης 3

Τι κάνεις: Παιχνίδι με τα μάτια για ώρα και μέχρι τη στιγμή που η γκόμενα στο μπαρ, ενοχλημένη απ' την ατολμία σου, γυρίζει την πλάτη της απ' την άλλη.

Γιατί το κάνεις: Γιατί δεν έχεις τα κότσια για κάτι παραπάνω. 
Τι ελπίζεις: Σ' ένα θαύμα (δηλαδή να σου την πέσει αυτή).
Πως τελειώνεις τη νύχτα σου: Με πίτσα απ' τη Βελανιδιά.

Τρόπος προσέγγισης 4

Τι κάνεις: Φλερτάρεις σουρωμένος. Η γλώσσα σου πηγαίνει ροδάνι και τ' αστειάκια σου είναι μούρλια! Τα κορίτσια που γνώρισες γελάνε και σού αξίζει ένα τεράστιο μπράβο!

Γιατί το κάνεις: Για να ξεπεράσεις το άγχος και για να βρεις τη ρίμη της γλώσσας σου. Οταν βέβαια τη βρίσκεις, χάνεις παράλληλα την ισορροπία σου.

Τι ελπίζεις: Ότι το σώμα σου θα παραβλέψει τη φάση του hangover και θα περάσει κατευθείαν στη φάση του πηδήματος.

Πως τελειώνεις τη νύχτα σου: Ξαπλωμένος σε κάποιο πεζοδρόμιο του κέντρου και δίχως πορτοφόλι.

Τρόπος προσέγγισης 5

Τι κάνεις: Φωνάζεις απ' τ' αμάξι "κωλάρα, μανάρα μου, τι πάτος είσαι συ" κλπ.

                                          

Γιατί το κάνεις: Γιατί έτσι φέρονται τα σκληρά αρσενικά: με ντομπροσύνη και δίχως περιστροφές.

Τι ελπίζεις: Ότι η τύπισσα με το τζην και τους φακέλους στο χέρι, δεν είναι καθηγήτρια Αγγλικών αλλά εκκολαπτόμενη πορνοστάρ που θα μπουκάρει στο Corolla με τη μία.

Πως τελειώνεις τη νύχτα σου: Με midget porn στο Pornhub.

Τρόπος προσέγγισης 6

Τι κάνεις: Παρέα μαζί της για χρόνια και περιμένοντας να βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Ακούς την κλάψα της για όλα και τη στηρίζεις στα προβλήματα με τους φίλους και τους γονείς της.

Γιατί το κάνεις: Γιατί πιστεύεις στην καλοσύνη και πως αυτό θα εκτιμηθεί. Τ' ότι τρώει μπουνίδι κι εξακολουθεί να τον θέλει, δε σε προβληματίζει καθόλου.

Τι ελπίζεις: Στην αγαπησιάρικη φύση των ανθρώπων και στο ρομαντισμό. Στο ότι "όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να σε βοηθήσει βρε αδερφέ".

Πως τελειώνεις τη νύχτα σου: Στο σπίτι της θείας σου για να σου πει τα χαρτιά.

Τρόπος προσέγγισης 7

Τι κάνεις: Φλερτάρεις μέσω dating app. Μετά την ερώτηση "τι μουσική ακούς", έρχεται κι η ώρα της πολυπόθητης dick pic. Επιλέγεις εικόνα, στέλνεις πούτσα και περιμένεις.

Γιατί το κάνεις: Γιατί είσαι pervert. 

Τι ελπίζεις: Τίποτα. Είσαι ελεύθερος. 

Πως τελειώνεις τη νύχτα σου: Κάνοντας την ίδια διαδικασία άλλες έντεκα φορές. Αφού σε διαγράφουν κάνεις έναν καινούργιο λογαριασμό και όταν σε διαγράφουν ξανακάνεις το ίδιο κ.ο.κ.

It's movie time (51): The Fourth Man (1983)

Σκηνοθεσία: Paul Verhoeven

Είδος: Psychological Thriller/Mystery

Βαθμολογία Imdb: 7,2

Μικρή περίληψη: Ένας αλκοολικός συγγραφέας που φεύγει απ' το Άμστερνταμ για να κάνει ομιλία σε κάποιο επαρχιακό μέρος, καταλαμβάνεται απ' την ιδέα πως κάτι κακό πρόκειται να συμβεί. 

Γιατί να τη δεις: Γιατί θα σε βγάλει απ' τα τετριμμένα με τα οποία καταπιάνονται οι περισσότεροι σκηνοθέτες και θα το κάνει καλά, το μυαλό σου θα "ταξιδέψει". Από κει και πέρα, το παραδέχομαι: παρ' ότι fan του Βασικό Ένστικτο (πριν αρχίσεις τα μα και τα μου, για το είδος είναι υπέροχο), οι ταινίες του Βερχόφεν συνήθως με νευρίαζαν: προβοκατόρικες σκηνές κι αυτό το ασαφές στοιχείο που ξέρεις πως είναι αδυναμία σεναρίου και OXI κρυμμένο νόημα παρ΄ότι στους εύπιστους περνούσε ως κάτι τέτοιο. Δε θα διαφωνήσω φυσικά ότι ακόμα και στη συγκεκριμένη ταινία -προάγγελος του Basic Instinct, το μοτίβο μερικώς επαναλαμβάνεται. Θα μπορούσα ν' αναφέρω σκηνές όπου μόνος τους σκοπός ήταν η πρόκληση του θεατή αλλά προτιμώ ν' αυτοκτονήσω τρώγοντας burgers απ' τα Mc Donald's απ' το να πέσω σε τέτοιο ολίσθημα. Δε μπορώ να μην αναφέρω όμως, ότι ο τύπος αυτός έχει ταλέντο: σκηνές που τραβάνε εξ' αρχής το ενδιαφέρον, καλός ρυθμός (αν εξαιρέσεις ίσως τα πρώτα δέκα λεπτά μέχρι να "μπεις" στην ταινία), μυστήριο, ένταση που κλιμακώνει, ερωτικές σκηνές που θα σε κάνουν ν' αναψοκοκκινήσεις σαν 16χρονος έφηβος (σ' αυτό είναι μάλλον ο καλύτερος), έξυπνοι διάλογοι, καλές ερμηνείες (φοβερός Jeroen Krabbe, καλή Renee Soutendijk και με "look" καθόλου τυχαίο) και διείσδυση στην ψυχολογία του ήρωα που επιτέλους δεν είναι μονόπατη αλλά δένει στοιχεία ετερόκλητα. Κι αυτό είναι το τρομερά ενδιαφέρον και σ' αντιδιαστολή με κατώτερες ταινίες όπου ξέρεις απ' την αρχή μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι ήρωες τους. Το μεγαλύτερο όμως πλεονέκτημα της ταινίας για μένα, είναι το πόσο απαλά αποκαλύπτονται τα πράγματα, κοινώς, ο Βερχόφεν κάνει οικονομία στις πληροφορίες που σου δίνει χωρίς ωστόσο να ξεφεύγεις ποτέ απ' την αίσθηση της διασκεδαστικά απειλητικής ατμόσφαιρας και να βαριέσαι. Κι αυτό είναι σπουδαίο, γιατί η "βενζίνη" της ταινίας δεν τελειώνει ποτέ μέχρι να τελειώσει κι η ταινία. Συμπερασματικά, το The Fourth Man είναι ένα πολύ καλό ψυχολογικό/ερωτικό θρίλερ μυστηρίου, διαφορετικό απ' ότι έχεις συνηθίσει και με τέλος που σηκώνει πολλαπλές εξηγήσεις. Και το πιο εντυπωσιακό; Η κάθε μια απ' αυτές βγάζει πράγματι νόημα!

Προβλήματα του δυτικού κόσμου και προβλήματα του τρίτου

    

  Εσύ που γκρινιάζεις για το πόσο κακή είναι η ζωή σου στη Δύση, σού έχω νέα: η ζωή σου στη Δύση είναι σχετικά καλή. Και ναι, κάποια προβλήματα είναι σημαντικά και καθόλου ελιτίστικα αλλά ας είμαστε ρεαλιστές: οι άνθρωποι των δυτικών χωρών γκρινιάζουμε συχνά για το παντεσπάνι μας την ώρα που ένα μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου και κυρίως του τρίτου (Αφγανιστάν, Καμπότζη, Ινδία, Γκάνα, Ιράκ,  Συρία, Βολιβία κ.α), "γκρινιάζει" γιατί δεν έχει να φάει αλλά σ' αντίθεση με σένα την κακομαθημένη Κάρεν, το κάνει λιγότερο φωναχτά. Με λίγα λόγια, είναι θεμιτό να θες καλύτερη ζωή αλλά οφείλεις να είσαι και ρεαλιστής. Και όπως λέει ένα παλιό γνωμικό, "άλλος κλαίει γιατί δεν έχει παππούτσια και άλλος γιατί δεν έχει πόδια".

 

Διατροφή

Προβλήματα της Δύσης: Γλουτένη, Λακτόζη, Κρέας.

Προβλήματα του Τρίτου κόσμου: Άδειο πιάτο.

Πολίτευμα

Προβλήματα της Δύσης: Η φρικτή... διάκριση του να μην σού αναγνωρίζουν το δικαίωμα να είσαι ουδέτερο ή να δηλώνεις transfluid ή να δηλώνεις πορτοκαλί κομοδίνο κι οι άλλοι να το δέχονται.

Προβλήματα του Τρίτου κόσμου: Φυλάκιση και βασανισμός γιατί είσαι άθεος ή ομοφυλόφιλος ή κριτικάρεις το καθεστώς.

Καθημερινότητα

Προβλήματα της Δύσης: Το ακριβό σούπερ μάρκετ (οκ, αυτό δεν είναι αμελητέο), η διάβαση που δε σταμάτησε ο οδηγός, ο ποδηλατόδρομος που δεν υπάρχει, το αργό internet.

Προβλήματα του Τρίτου κόσμου: Η εγκληματικότητα, οι μολυσματικές ασθένειες, η έλλειψη πόρων, η μεγάλη διαφθορά.

Επάγγελμα

Προβλήματα της Δύσης: Email το Σαββατοκύριακο, bullying απ' τους συναδέλφους σου (με τη μορφή καυστικών σχολίων), Gaslighting.

Προβλήματα του Τρίτου κόσμου: παιδική εργασία, ακραία χειρωνακτική εργασία, 6ήμερη εργασία 12 ώρες την ημέρα.

Υγεία

Προβλήματα της Δύσης: η συμμετοχή σου στον ΕΟΠΥ, η καθυστέρηση για την εγχείρηση, το εμβόλιο που σ' "εξανάγκασαν" να κάνεις.

Προβλήματα του Τρίτου κόσμου: Τα άθλια νοσοκομεία, η έλλειψη φαρμάκων, η έλλειψη ιατρικού προσωπικού.

It's movie time (50): Bitter moon (1992)

Σκηνοθεσία: Roman Polanski

Βαθμολογία Imdb: 7.2

Είδος: Drama/Thriller

Μικρή περίληψη: Κατά τη διάρκεια μιας κρουαζιέρας, ένας εκκεντρικός παραπληγικός εξιστορείται σ' έναν άγνωστο την ιστορία του "διαλυμένου" έρωτα του.

Γιατί να τη δεις: Γιατί θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον απ' την αρχή ως το τέλος και γιατί κανένας δε θα μπορούσε να πιάσει ένα βιβλίο σαν αυτό του Πασκάλ Μπρύκνερ (με σαδομαζοχισμό, ακραίες καταστάσεις και μερικές άβολες αλήθειες) και να το σκηνοθετήσει καλύτερα απ' το Ρομάν Πολάνσκι. Και εντάξει, γνωρίζουμε πόσο σπουδαίος σκηνοθέτης είναι ο Πολάνσκι αλλά εδώ μας δείχνει κάτι που νομίζω πως έχει δείξει σ' ελάχιστες ταινίες του, ίσως βασικά να το 'χει κάνει ακόμα μια φορά με το φιλμ Ο Πιανίστας: τη συναισθηματική πλευρά της ανθρώπινης πτώσης. Σε όρους ερωτικών σχέσεων τώρα, θα μποροούσαμε να το περιγράψουμε ως εξής: ο ενθουσιασμός του ξεκινήματος, η αγωνία όταν αυτό σταδιακά χάνεται και η αβυσσαλέα παρακμή στο τέλος. Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα δεν αποτελούν ψυχογράφημα με την έννοια ότι ελάχιστοι θα ταυτιστούν με τις αντιδράσεις των ηρώων που είναι ακραίες στα χρόνια της "παρακμής", είναι όμως μια ειλικρινής ματιά για τη φθορά των σχέσεων που δε συνηθίζει να μας αφηγείται κανένας σκηνοθέτης. Κι ενώ συνήθως οι ταινίες εξιστόρησης τείνουν να γίνονται λίγο βαρετές, εδώ πέρα υπάρχει ενδιαφέρον και σε κανονικό χρόνο μιας και το ταξίδι του ζευγαριού με το κρουαζιερόπλοιο περικλείεται από μυστήριο γύρω απ' τον τελικό τους σκοπό. Για το τέλος, ο συνδυασμός του μελαγχολικού soundtrack απ' το δικό μας Vangelis και του νοσταλγικού παρελθόντος των ηρώων, θα σε κάνει να μελαγχολήσεις και σίγουρα να ταυτιστείς με δικά σου ζητήματα που ήρθε η ώρα να επιλύσεις. Και καμία επίλυση δεν περνάει από εύκολα μονοπάτια...

EPIC FAILS: Τέσσερις ιστορικές Eλληνικές στιγμές γεμάτες απογοήτευση

Προσδοκίες που δεν ευοδώθηκαν

Μουντιάλ 1994

Ήταν αλήθεια: η χώρα σε Μουντιάλ για πρώτη φορά κι ο ενθουσιασμός στη χώρα ξεχείλιζε. Πριν απ' το τεράστιο γεγονός, ήμασταν βέβαιοι ότι τα ημιτελικά είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε και ότι ο τελικός ήταν μια αρκετά καλή πιθανότητα μιας κι είχαμε πραγματικά σπουδαίο υλικό... Τι ήταν άλλωστε ο Μαραντόνα κι ο Μπεμπέτο μπροστά στην τεράστια εληνική καρδιά ρε; Ποιος Μπάτζιο ρε βλάκες, εμείς έχουμε τσαγανό και φιλότιμο και φέτα... Εδώ να σημειωθεί, ότι πριν τους αγώνες, ο προπονητής της Εθνικής έκανε τουρ στην Αμερική αλλά δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, είχαμε Σαραβάκο, Μαχλά και Γιώτη Τσαλουχίδη και ήταν δεδομένο ότι ο πλανήτης θα υποκλινόταν μπροστά στο ταλέντο του Νίκου Τσιαντάκη. Τελικά τα πράγματα πήγαν στραβά και το κατάλαβαμε απ' το πρώτο παιχνίδι, όταν τσιμπήσαμε 4 απ' τους Αργεντίνους (με την εκστασιασμένη μούρη του Ντιέγκο στην κάμερα μετά από κατανάλωση μεγάλης ποσότητας Coca Cola light), 4 απ' τους Βούλγαρους και 2 απ' τους Νιγηριάνους ενώ στη συλλογική μνήμη έμεινε χαραγμένη η ατάκα του Αλκέτα στο ημίχρονο με Βουλγαρία: "Τι σας ζητάω ρε; Ένα βαθμό να πάρουμε κι ένα γκολ να βαλουμε, τι σας ζητάω πια;".

Eurovision 2006

Εκείνη τη χρονιά, είχαμε μια φαεινή ιδέα: αφού ρε μάγκες το πήραμε πέρισυ, δε στέλνουμε φέτος το πιο μεγάλο όνομα να το σηκώσουμε back to back και να μας θαυμάσουν οι Ευρωπαίοι; Στείλαμε λοιπόν τη Σελίν Ντιόν της Λάρνακας Άννα Βίσση (με απευθείας ανάθεση) και ήμασταν βέβαιοι ότι η Ομόνοια το βραδάκι θα πάρει φωτιά. Και μπορεί η Άννα να βγήκε να τραγουδήσει 16η αλλά η φωνή κλείστηκε στο καβούκι της και δεν βγήκε ποτέ τη ενώ ένας γιγάντιος ανεμιστήρας φυσούσε τη φράντζα της αοιδού για 4 λεπτά. Τελικά, η 9η θέση έφερε χλευασμό απ΄ το κακομαθημένο ελληνικό κοινό που μέσα σε 2 χρόνια είχε σηκώσει Euro, Eurobasket και Eurovision ενώ κάποιοι μεταλλάδες απ' τη Φινλανδία έπαιρναν την κούπα στο παγωμένο Ελσίνκι. 

Εκλογές 4ης Οκτωβρίου 2009

Ήταν 2 Σεπτεμβρίου του 2009 όταν ο πολυμήχανος πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, έπειτα από ένα παιχνίδι στο Pro όπου είχε χάσει με τρία γκολ απ' τη Lombardia, το αποφάσισε: θα κάνω εκλογές για να γλιτώσω αυτό που έρχεται κι άστους να κουρεύονται! Κι έτσι έγινε. Τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου του 2009 τις κέρδισε ο ταλαντούχος Γιώργος Παπανδρέου (που δεν είχε καταλάβει Χριστό) και το σύνθημα "Σήκω Ανδρέα για αν δεις το παιδί της αλλαγής" αντήχησε στο ουρανό της Χαριλάου Τρικούπη με πάθος. Και μπορεί ο Ανδρέας να μη σηκώθηκε ποτέ (θα ήταν πρόβλημα αν συνέβαινε), η αλλαγή όμως ήρθε σίγουρα: λίγο καιρό μετά απ' το "λεφτά υπάρχουν" και με βάση την αδυναμία να δανειστεί με χαμηλό επιτόκιο απ' τις αγορές, η χώρα θα έμπαινε σε μια τεράστια κρίση χρέους με την ανεργία να αυξάνει, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων να μεταναστεύουν κι εμείς να παίζουμε χαστούκια μέρα παρά μέρα στο δρόμο για το αν πρέπει να μείνουμε στην Ευρώπη ή να γυρίσουμε στη δραχμή και να τρώμε φτηνό σουβλάκι.

Εκλογές Ιανουρίου 2015

Και φτάνουμε στην ημερομηνία που άλλαξε το ρου της ιστορίας. Ήταν η μέρα όπου χιλιάδες συμπολίτες μας βγήκαν στο Σύνταγμα να χορέψουν με την πατούσα για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα και την Ευρώπη που επιτέλους θ' άλλαζε (μετά τη Γαλλική επανάσταση άλλωστε είχαμε μείνει πίσω). Γενικά ο ενθουσιασμός ήταν τεράστιος γιατί τα χρέη θα σβήνονταν, ο ΕΝΦΙΑ θα κοβόταν, οι αγορές θα μας έπαιρναν πίπες, τα διόδια θα κερνούσαν εκλέρ, οι κατατρεγμένοι θα γινόντουσαν πλούσιοι, οι πλούσιοι θα μαστιγώνονταν στην Ομόνοια για τα κλεμμένα, θα υπήρχε κοινωνική δικαιοσύνη παντού κι αντί για ψωμί θα τρώγαμε παντεσπάνι. Για να μην τα πολυλογώ, λίγους μήνες μετά, όλοι ξέρουμε πως τελείωσε αυτή η ιστορία.