It's movie time: Quo Vado (2016)

Σκηνοθεσία: Gennaro Nunziante

Είδος: Comedy

Βαθμολογία Imdb: 6,6

Μικρή περίληψη: Όταν η Ιταλική κυβέρνηση αποφασίζει να προχωρήσει σε απολύσεις, ένας τεμπέλης δημόσιος υπάλληλος που αρνείται να παραιτηθεί, βρίσκεται αντιμέτωπος με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας.

Γιατί να τη δεις: Γιατί η ταινία του Nunziante έχει ένα βασικό προσόν: είναι κανονική κωμωδία (μεγάλο κατόρθωμα για τη χρονιά που γυρίστηκε) κι εντέλει σε κάνει να γελάς και κατά στιγμές να γελάς πολύ. Αυτό, σημαίνει ότι αποφεύγει το προσεκτικό χιούμορ, φλερτάρει με πολιτικά μη ορθές ατάκες, σατιρίζει τους πάντες -γιατί δεν υπάρχει τίποτα τόσο ιερό ώστε να μη μπορούμε να το κοροϊδέψουμε καλοπροαίρετα- και μας δίνει μια ανάλαφρη ταινία 86 λεπτών (αυτό κι αν είναι προσόν). Η ταινία εστιάζει στο Zalone ο οποίος είναι αρκετά καλός ώστε να κουβαλάει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας στις πλάτες του αλλά έχει κι αρκετά αστείους δεύτερους ρόλους καθώς και συνεχείς εναλλαγές περιβάλλοντος που κάνουν την ταινία να κρατάει το ενδιαφέρον της σχεδόν σ' όλη της τη διάρκεια. Με άλλα λόγια, το Quo Vado αποτελεί μια καυστική και ειλικρινή ματιά σχετικά με την Ιταλική (και όχι μόνο...) κοινωνία και τη νοοτροπία της. Και εντάξει, δε θα σου αλλάξει τη ζωή αλλά καταφέρνει το στόχο της κι αυτός δεν είναι άλλος απ' το να περάσεις καλά.

Μειονεκτήματα: Υπάρχουν κάποια κλισέ αστειάκια που χτίζονται στην υπερβολή και κάποιες στιγμές όπου ο ρυθμός πέφτει κι επαναλαμβάνονται τα ίδια μοτίβα πράγμα που για να είμαστε ειλικρινείς κάνουν το Quo Vado λιγότερο σπουδαία κωμωδία απ' αυτό που θα μπορούσε να είναι.

Οι χειρότερες κατηγορίες "συναδέλφων"...

    

Η κουρασμένη εξηντάρα

Τι κάνει: Είναι μονίμως κουρασμένη και σκυθρωπή. Συχνά, θα τη δεις να πίνει το γαλλικό της καφέ κοιτάζοντας έξω απ' το παράθυρο μελαγχολικά λες και προσμένει το Στρατηγό που έφυγε πριν 11 χρόνια για τσιγάρα και δεν ήρθε ποτέ. Δουλεύει ελάχιστα και όλη την ώρα παραπονιέται για μια δουλειά στην Αντίπαρο που αρνήθηκε το μακρινό 89 (σε μια ψαροταβέρνα επάνω στο κύμα) για να επιλεγεί από το κράτος στο διοικητικό προσωπικό της Νομαρχίας Αθηνών. Είναι καλόψυχη αλλά η παρουσία της είναι τόσο υποτονική και μίζερη που φέρνει στους άλλους μια έντονη αίσθηση κατάπτωσης και ψυχικής δυσφορίας.

Βαθμός τοξικότητας: Μικρός μέχρι που διογκώνεται επικίνδυνα τις ημέρες των αδειών.

Η κυκλοθυμική σαρανταπεντάρα

Τι κάνει: Τη Δευτέρα σε χαιρετάει, την Τρίτη όχι. Αναρωτιέσαι αν έκανες κάτι ώσπου την Τετάρτη σε χαιρετάει ξανά αλλά την Πέμπτη σε αγνοεί. Την Παρασκευή όχι μόνο σε χαρετάει αλλά σού δείχνει κι ένα βιντεάκι απ' το χορό της κόρης της στο Τρίτο Δημοτικό Βύρωνα και το πρωί της Δευτέρας, σε αγνοεί ξανά για να σε χαιρετήσει με χαρά τη στιγμή του σχολάσματος.

Βαθμός τοξικότητας: Μικρός μεν, καθημερινός δε. Μακροπρόθεσμα, η κυκλοθυμική σαρανταπεντάρα είναι ο υπάλληλος που λατρεύεις να μισείς περισσότερο απ' όλους. Εκτός αν πρόκειται για τον επόμενο...

                                                 

                                                                 Ο παλιός

Τι κάνει: Αφού σε "μετρήσει" απ' την πρώτη χαιρετούρα, σού ράβει κοστούμι κοροϊδεύοντας οποιαδήποτε ανεπάρκεια διακρίνει σε σένα. Επίσης: 1) κουτσομπολιό πίσω απ' την πλάτη σου, 2) μπηχτές για την ανεπάρκεια σου μπροστά σε τρίτους και 3) από την τρίτη εβδομάδα βλέμματα δυσφορίας. Αν τον ρωτήσεις τι έχει, θα σου πει "όλα καλά" και έπειτα από λίγο τα ίδια μέχρι και τη στιγμή που θα πάρει τη σκυτάλη το επόμενο "νεούδι" λυτρώνοντας σε. Fun fact, ο συγκεκριμένος υπακούει μόνο στον κανόνα της δύναμης. Κοινώς, τη δεύτερη εβδομάδα γνωριμίας σας, ουρλιάζεις ακατάληπτα σαν τη Χαρούλα στο Ρετιρέ και ο παλιός όχι μόνο μαζεύεται, γίνεται και ο καλύτερος σύμμαχος που έχεις στην εταιρεία.

Βαθμός τοξικότητας: ΤΕΡΑΣ-ΤΙΟΣ μέχρι και τη στιγμή που ουρλιάζεις ακατάληπτα σαν τη Χαρούλα στο Ρετιρέ.

Ο ιδρυματοποιημένος

Τι κάνει: Ζει και αναπνέει για την εταιρεία. Αδέρφια του οι managers, κολλητοί του οι υπάλληλοι του R&D, όνειρο του να τον θάψουν με τη σημαία της ασφαλιστικής. Είναι ο τύπος με το positive vibe ακόμα κι όταν στην εταιρεία όλοι ξεφτιλίζονται στα μπινελίκια με όλους. Είναι τόσο πιστός που σού δίνει την εντύπωση πως γεννήθηκε για να υπηρετεί την εταιρεία με κάθε κόστος και τόσο τυπικός που ενδέχεται να τον πετύχεις ακόμα και στις καλοκαιρινές του διακοπές με το κοστούμι της δουλειάς.

Βαθμός τοξικότητας: Μέτριος. Αν εξαιρέσεις τις ανησυχίες που αδυνατείς να μοιραστείς μαζί του (π.χ για το οκτάωρο που έγινε δεκαεφτάωρο την τέταρτη εβδομάδα που έπιασες δουλειά), ο ιδρυματοποιημένος υπάλληλος είναι από τις περιπτώσεις που οι περισσότεροι εκτιμούν και που συνήθως πεθαίνουν φτωχοί.

Η καβαντζόπουστα

Τι κάνει: Σού αναθέτει τις δουλειές της δίχως καν να το πάρεις χαμπάρι. Γι' αυτό το σκοπό, κάποιες φορές χρησιμοποιεί τη βιολογία της (δηλαδή κουνάει προκλητικά τον όμορφο κώλο της) και κάποιες άλλες τη διαβολική της πονηριά με ναρκισσιστικά χαδάκια για το "πόσο καλός είσαι στη δουλειά σου", "πόσο καλογυμνασμένα χέρια έχεις" ή ακόμα και με ψεύτικα χαμόγελα. Κατά κάποιο τρόπο, η τακτική της μοιάζει με του ταξιτζή που πειράζει το ταξίμετρο. Πρώτα σε γλυκαίνει, ύστερα σε μαθαίνει, μετά σε κερνάει εκλέρ για τη γιορτή της και στο τέλος στη φοράει κανονικά.

Βαθμός τοξικότητας: Μεγάλος, ιδίως αν δεν αντισταθείς στην απύθμενη επιθυμία της για καβάντζωμα.

It's movie time: Shallow Grave (1994)

-Να σου κάνω μια ερώτηση; Έχεις σκοτώσει ποτέ άνθρωπο;

Σκηνοθεσία: Danny Boyle

Είδος: Crime/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,3

Μικρή περίληψη: Τρία κωλοπαιδάκια της Σκωτίας, από εκείνα που έβαζαν στο walkman το Underwater Love των Smoke City, ψάχνουν συγκάτοικο για να μοιραστούν τα έξοδα ενός ευρύχωρου διαμερίσματος στο πανέμορφο Εδιμβούργο. Αργότερα, όταν τον αντικρύζουν νεκρό στο δωμάτιο, τα πράγματα στις ζωές τους αλλάζουν ραγδαία.

Γιατί να τη δεις: Γιατί δεν υπάρχουν πολλές ταινίες που μ' ένα τόσο μικρό budget καταφέρνουν να σε βάλουν τόσο πολύ στην ατμόσφαιρα τους. Το Shallow Grave είναι μια νεανική ταινία ηθικής παρακμής και διάλυσης, με ψήγματα χιούμορ και δόσεις ψυχολογικού τρόμου. Εκείνος, προέρχεται απ' τον τρόπο που σκηνοθετείται η βία, κάτι που μόνο ένας Βρετανός σκηνοθέτης και στην προκειμένη περίπτωση ο Danny Boyle (Trainspotting), θα μπορούσε ν' απεικονίσει τόσο καλά και προσέξτε: δε μιλάμε για σκηνές splatter όπως σε κακές ταινίες τύπου Martyrs. Η βία στο Shallow Grave δεν έχει να κάνει με την ποσότητα του αίματος που χύνεται, ούτε μ΄ επιτηδευμένες σφαγές, ούτε με την πληθώρα σκηνών στις οποίες κόβονται κεφάλια και χέρια. Η βία στο Shallow Grave, έχει να κάνει με την ωμότητα. Τις λίγες φορές που συμβαίνει, είναι απροκάλυπτη, ακραία και ΕΧΕΙ αιτία. Σε δεύτερη φάση, οι χαρακτήρες της ταινίας παρ' ότι αμφιλεγόμενοι, καταφέρνουν να έχουν υπόσταση. Δε σε νοιάζει ποιος θα ζήσει στο τέλος γιατί κανείς δεν είναι αθώος. Και αυτό το τέλος της αθωότητας, αντικατοπτρίζεται στο βλέμμα τους μαεστρικά ενώ δε λείπει και το καλό σκοτεινό βρετανικό χιούμορ και η εξίσου καλή επιλογή της μουσικής.

Μειονεκτήματα: Βλέποντας ξανά την ταινία, έχω την αίσθηση πως κορυφώνει απότομα πάνω στην ώρα, ύστερα κάνει μια μικρή κοιλιά και σύντομα, το Shallow Grave ξαναβρίσκει τα πατήματα του για τις τελευταίες σκηνές.

It's movie time: Swimming pool (2003)

                                     

Σκηνοθεσία: Francois Ozon

Είδος: Mystery/Crime/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 6,7

Μικρή περίληψη: Μια Βρετανίδα συγγραφέας, ταξιδεύει απ' το βροχερό Λονδίνο στον ηλιόλοστο Γαλλικό νότο ώστε να βρει την έμπνευση για το καινούργιο της βιβλίο. Εκεί ωστόσο, η συνύπαρξη με την κόρη του εκδότη της, θα φέρει τα πράγματα στα όρια τους...

Γιατί να τη δεις: Γιατί σου αρέσουν τα θρλεράκια σε ύφος των ταινιών "Ρίπλεϋ". Ξέρεις για τι μιλάω. Για ευχάριστες ταινίες με ενδιαφέροντες χαρακτήρες που δημιουργούν ιντριγκαδόρικες καταστάσεις κάτω από τον καυτό ήλιο της όμορφης Μεσογείου και που στην πραγματικότητα είναι ρηχοί και απαίδευτοι αλλά στο τέλος τα καταφέρνουν καλά. Γιατί παρότι δεν είναι καμιά ταινιάρα, το Swimming Pool είναι ένα ήσυχο θρίλερ κι ότι πρέπει για να περάσεις καλά ένα βραδάκι καλοκαιριού σε θερινό cinema... Ο ρυθμός κυλάει απαλά, το περιβάλλον είναι όμορφο και το κορμί της Sagnier (που συνήθως κυκλοφορεί γυμνή και με τσόκαρα) υπέροχο. Επίσης: Στο background υπάρχει μια αίσθηση απειλής τόση ώστε να θες να δεις τι πρόκειται να συμβεί ενώ η ένταση μεγαλώνει. Η δομή του κειμένου είναι απλή και αφήνει χώρο στη φαντασία να οργιάζει ενώ το εύρημα της σύγκρουσης ανάμεσα στην ανέραστη Sarah Morton και την αυθάδικη πιτσιρίκα Julie είναι έξυπνο και ιδίως απ' τη στιγμή που δύο τόσο αντίθετες τύπισσες σε όλα πρέπει να συγκατοικήσουν έστω και για μικρό χρονικό διάστημα σ' ένα όμορφο σπίτι κάπου στο Γαλλικό νότο. Για να είμαι ειλικρινής πάντως, δεν είμαι σίγουρος ότι η ταινία έχει κάτι να πει σε βαθύτερο επίπεδο (ίσως την ύπαρξη πολλών αληθειών ταυτόγχρονα ή την έκφραση της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας ή τίποτα απ' όλ' αυτά και ο τύπος ήθελε να κάνει μια ταινία που κάποιος θα απολαύσει μέχρι την τελευταία στιγμή και νομίζω ποντάρω σ' αυτό). Αυτό φυσικά δε στερεί τίποτα απ' τους λόγους που προανέφερα ώστε να στηθείς στην οθόνη σου και να νιώσεις τη ντοπαμίνη να κυλάει στο αίμα σου. Γιατί μερικές ταινίες είναι καλές γι' αυτό που προσφέρουν και τίποτα περισσότερο.

Μειονεκτήματα: Η απειλητική ατμόσφαιρα που δημιουργείται απ' τη σχέση των δύο γυναικών, είναι μεν ρεαλιστική αλλά δε φτάνει ποτέ τα πράγματα σε ακραία αντιπαράθεση που θα προσέδιδε στην ταινία μεγαλύτερο suspense. Το σενάριο θυμίζει Patricia Highsmith (Ο ταλαντούχος κύριος Ripley) αλλά χωρίς ποτέ το μεγάλο δίλημμα ή την τεράστια απειλή που θα έφτανε την ένταση στα κόκκινα. Τού λείπει ένα κλικ πολυπλοκότητας για να έκανε τα πράγματα λίγο περισσότερο ενδιαφέρντα and that's it.