It's movie time: The Straight Story (1999)

Σκηνοθεσία: David Lynch

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,0

Μικρή περίληψη: Ένας ηλικωμένος άντρας, ταξιδεύει με χορτοκοπτικό μια τεράστια απόσταση για να συναντήσει τον άρρωστο αδερφό του έπειτα από πάρα πολλά χρόνια...

Γιατί να τη δεις: Γιατί το The Straight Story είναι η μόνη ταινία του David Lynch που δε θυμίζει σε τίποτα David Lynch (fans του σκηνοθέτη συγχωρέστε με). Εδώ πέρα δεν υπάρχουν ποζεριές τύπου "Μπλε Βελούδο", ούτε δηθενιές τύπου "Lost Highway", ούτε επιτηδευμένα κενά, ούτε μπερδέματα που πρέπει να σκέφτεσαι πέντε μέρες για να τα καταλάβεις όπως το "Mulholand Drive", ούτε τίποτα ενοχλητικό απ' αυτά που εφευρίσκει ο κύριος David για να μας χαλάει τα βράδια της Παρασκευής. Πρόκειται για μια ιστορία ξεκάθαρη, ήρεμη, συγκινητική, με όμορφες ιδέες για τις ανθρώπινες σχέσεις και για την αξία του να κατανοείς τα λάθη σου και μ΄ ένα καταπληκτικό soundtrack του Badalamenti που πρέπει να είσαι κουφός για να μη σου αρέσει. To Straight Story είναι ένα αργό ποιητικό road movie που ακολουθεί τον ηλικιωμένο Άλβιν Straight καθώς διασχίζει την Αμερική σε χορτοκοπτική μηχανή για να συμφιλιωθεί με το χαμένο αδερφό του. Το αχανές μελαγχολικό τοπίο θυμίζει πίνακα του Έντουαρντ Χόπερ κι ακόμα περισσότερο οι νυχτερινές σκηνές με τα φώτα να χάνονται στον ορίζοντα φανερώνοντας τόσο εξαίσια τη μοναξιά του ταξιδιώτη.

Μειονεκτήματα:  Θα είμαι ειλικρινής. Για σένα που έχεις μάθει αλλιώς (και το κατανοώ), η ταινία είναι αργή. Ki όταν λέμε αργή εννοούμε βραδύκαυστη κάτι που βέβαια είναι αναγκαίο για το ύφος και το θέμα της ταινίας αφού ο πρωταγωνιστής είναι ένας δυσκίνητος γεράκος που ζει την Οδύσσεια του μέχρι να συναντήσει τον άρρωστο αδερφό του (παρεμπιπτόντως, ο καταπληκτικός Richard Farnsworth που τον ενσαρκώνει, αυτοκτόνησε 4 χρόνια μετά την ταινία). Επίσης, είναι μάλλον αλήθεια πως μέχρι να πάρεις μπρος και να μπεις στο κλίμα -κάτι που θέλει γύρω στα είκοσι λεπτά- η ταινία μπορεί να σε ξενίσει. Αν θες όμως τη συμβουλή μου, μην το κάνεις. Δώστης το χρόνο της και μπορείς να είσαι βέβαιος ότι θα δεις την καλύτερη ταινία αυτογνωσίας στην ιστορία του κινηματογράφου. 

Οι χειρότερες δικαιολογίες που ακούς...

 "Εξαιρούνται οι παρόντες".

    Αφού εξήγησες πόσο μαλάκες είναι όσοι στέκονται στα δυο τους πόδια, στη συνέχεια ανέφερες τη φράση "εξαιρούνται οι παρόντες". Αυτό που λες δηλαδή, είναι ότι απ' όλη τη ζωντανή και πεθαμένη ανθρωπότητα, οι μόνοι που εξαιρούνται απ' την κακεντρέχεια σου είναι άλλοι τρεις που βρίσκονται σ' ένα σαλόνι στο Χολαργό, ένα Σάββατο του Γενάρη του 2021. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να ισχύει και να μην το λες απλώς για να μη γίνεις αντιπαθής;

"Σας παρακαλώ, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος".

    Η κάμερα σε κατέγραψε:

1) Να κλέβεις τα χρυσαφικά 

2) Να κατουράς στο νιπτήρα 

3) Να μυρίζεις τις κάλτσες της οικοδέσποινας και

 4) Να φοράς τα τακούνια της. Πιστεύεις ότι αυτή είναι η καλύτερη εξήγηση που είχες να δώσεις;

"Sorry ρε συ, δεν ήξερα πως έχεις πρόβλημα"...

     Τα έφτιαξες με την πρώην μου, κάνατε παιδιά, αγοράσατε σπίτι και δεν ήξερες ότι μπορεί να έχω πρόβλημα; 

"Δεν είναι αυτό που νομίζεις"!

    Δε φοράς ρούχα, δε φοράει ούτε αυτός κι είστε ξαπλωμένοι σε στάση 69. Επίσης: στο δωμάτιο υπάρχει λιπαντικό, ένας μωβ δονητής, ένα μαστίγιο, κολπικές μπίλιες, μια πρωκτική σφήνα, ένα ζευγάρι χειροπέδες, μαύρες καλτσοδέτες, δερμάτινα εσώρουχα και πεταμένα προφυλακτικά. Ας είμαστε ειλικρινείς...

"Με παρεξήγησες. Δεν το εννοούσα έτσι".

  

    Βασικά το εννοούσες έτσι αλλά δεν περίμενες να "τσιμπήσω" και να σχολιάσω το πικρόχολο σχόλιο σου κι όταν σε ξεμπρόστιασα αισθάνθηκες ντροπή κι αμηχανία. 

"Συγνώμη για όλα! Τελευταία είμαι πολύ πιεσμένος".

    Αφού σε χώρισε, μπήκες στο διαμέρισμα και διέλυσες το σαλόνι, πέταξες τα πράγματα της απ' το μπαλκόνι κι αφού έσπασες τη γυάλα με το χρυσόψαρο, πέταξες το ψάρι στη λεκάνη. ΕΠΙΣΗΣ: έδειρες τον πατέρα της, γρατζούνισες τ' αμάξι της, έστειλες γυμνές της φωτογραφίες στο internet και τη διαπόμπευσες στις παρέες λέγοντας πως είναι πουτάνα. Δεν είμαι λοιπόν σίγουρος πως η συγγνώμη σου είναι αρκετή για ν' αλλάξει την πορεία της σχέσης σας.

It's movie time: I am Sam (2001)

Σκηνοθεσία: Jessie Nelson

Imdb Rating: 7,6

Είδος: Drama

Μικρή περίληψη: Ένας άντρας με νοητική υστέρηση, παλεύει ν' αποκτήσει την κηδεμονία της κόρης του με μόνη του βοήθεια μια αρχικά αρνητική κι αδιάφορη δικηγόρο...

Γιατί να τη δεις: Υπάρχουν ταινίες σαν το Cinema Paradiso ή το The Life of David Gale που σε συγκινούν με την τελευταία σκηνή. Είναι φτιαγμένες γι' αυτό. Υπάρχουν ταινίες που σε συγκινούν με μια έξυπνη ιδέα τη στιγμή της μεγάλης μάχης, όπως το Lord of the Rings όπου ο πρώτος που ορμάει στα Ορκς είναι το κοντό κι αδύναμο Χόμπιτ που κάνει την καρδιά σου να ραγίζει και να θέλεις να μπουκάρεις στην οθόνη για να πετσοκόψεις τα κτήνη μαζί του. Υπάρχουν όμως και (ελάχιστες) ταινίες που σε κρατάνε σε συναισθηματική διέγερση σ' όλη τους τη διάρκεια. Μια από αυτές, είναι το I am Sam αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος για να τη δεις. Η ταινία θέτει το ερώτημα για το αν η αγάπη μπορεί ν' αντισταθμίσει τη νοητική αναπηρία και την ίδια στιγμή, αναδεικνύει την προκατάληψη απέναντι στα άτομα με νοητικές αναπηρίες ειδικότερα όταν αναλαμβάνουν "υπεύθυνους ρόλους". Αν υπάρχει όμως ένα στοιχείο που κάνει την ταινία πραγματικά καλή, είναι ότι ο Σαμ δεν παρουσιάζεται σαν ήρωας ή σα θύμα, αλλά σαν ένας άνθρωπος με δυσκολίες και ΔΕΝ εξιδανικεύεται με κλισεδιάρικους τρόπους που θα έκαναν τη γλείτσα να τρέχει στο κουρασμένο σου κορμί. Για το τέλος, είναι υπέροχο πραγματικά ότι οι χαρακτήρες μεταμορφώνονται σταδιακά και αλλάζουν (τ' ακούς Παπακαλιάτη?) καθώς κι η μουσική με τις τραγουδάρες των Beattles να λειτουργούν ίσως και λίγο συμβολικά υπογραμμίζοντας ενδεχομένως τη σοφία της αγάπης. Ή απλά το γράφω γιατί είμαι φαντασιόπληκτος και τρελός.

Μειονεκτήματα: Η φωτογραφία είναι λίγο μίζερη και θυμίζει B-movie αλλά ωστόσο ταιριαστή με τη δικαστική ιστορία και το σκηνικό που διαδραματίζεται. Κατά τ' άλλα ουδέν.

It's movie time: The Hidden Face (2011)

 

Σκηνοθεσία: Andres Baiz

Είδος: Mystery/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,4

Μικρή περίληψη: Ένας μουσικός με μεγάλη μύτη, πενθεί για την κοπέλα του που εξαφανίστηκε ξαφνικά ενώ την ίδια στιγμή, ανεξήγητα γεγονότα συμβαίνουν στο σπίτι που κατοικεί...

Γιατί να τη δεις: Γιατί είσαι οπαδός των ταινιών μυστηρίου και το The Hidden Face ή La cara oculta αποτελεί τον ορισμό του είδους. Το σενάριο δεν είναι τρομερό με την έννοια της πολυπλοκότητας αλλά με την έννοια της σύλληψης και της προσεγμένης δομής.  Το φιλμ του Baiz δεν αρκείται σε φτηνά τρομάγματα και παίζει με τις πιο σκοτεινές πτυχές και φόβους του εγκεφάλου σου. Η ατμόσφαιρα είναι ασφυκτική ενώ η μουσική λειτουργεί σα χτύπος καρδιάς, όσο πιο βαθιά μπαίνεις στην ιστορία τόσο δυνατότερα αντηχεί. Το σπίτι με το ηχομονωμένο δωμάτιο λείτουργεί σα σύμβολο της καταπίεσης και της αδυναμίας να εμπιστευτείς πραγματικά τον άλλον. Το μεγαλειώδες στοιχείο της ταινίας για μένα (πέρα απ' την ιδέα και το σασπένς), είναι ότι δε σου επιτρέπει να πάρεις το μέρος κανενός όπως γίνεται συχνά και στην πραγματική ζωή. Γιατί η "αλήθεια" βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση.