Οι χειρότεροι συνταξιδιώτες για roadtrip στην Ευρώπη...

    1. Ο Μανιώδης Καπνιστής

Ποιος/α είναι: Άντρας μεταξύ 30-40 ετών.

Τι κάνει: Καπνίζει το ένα τσιγάρο πίσω απ' τ' άλλο αφήνοντας το παράθυρο ελάχιστα ανοιχτό έτσι ώστε η καμπίνα του αυτοκινήτου, να μοιάζει σταδιακά με Χριστουγεννιάτικο τραπέζι πόκερ του 1988. Το αστείο, είναι πως ενώ κάνει διάλειμμα για τσιγάρο και καφέ σ' εστιατόρια δρόμου, έπειτα καπνίζει στο αμάξι ξανά!

Τι κάνεις εσύ: Δε σχολιάζεις το παραμικρό γιατί φοβάσαι μην καταστρέψεις το ταξιδιάρικο κλίμα... Ο καπνιστής φυσικά το εκμεταλλεύεται κι εσύ καταλήγεις να ταξιδεύεις στην Ευρώπη μυρίζοντας καπνό σαν τζάκι στην Αράχωβα. 

2. Η Γκρινιάρα Κοκέτα

Ποιος/α είναι: Γυναίκα ηλικίας 35-43 ετών.

Τι κάνει: Γκρινιάζει για ΟΛΑ: έχει πιαστεί, ζεσταίνεται, κρυώνει, νυστάζει, κατουριέται, χέζεται και πεινάει ταυτόγχρονα. Ενίοτε, την ενοχλεί κι η μουσική που είναι στη διαπασών. Βγάζει το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής με Panmigran και τα μάτια κλειστά γιατί την ενοχλεί το φως. Ρωτάει "πόσο θέλουμε ακόμα;" ακόμα και πριν τη Θεσσαλονίκη.

Τι κάνεις εσύ: Την κατευνάζεις με γλυκόλογα και πυκνώνεις τις στάσεις καλοπιάνοντας την. Ωστόσο, αυτή την παθητικότητα εκ μέρους σου, η κοκέτα την εκλαμβάνει σαν έλλειψη δύναμης και το τραβάει περισσότερο.

3. Ο Ξελιγωμένος/η

Ποιος/α είναι: Άντρας ή γυναίκα 27-34 ετών. 

Τι κάνει: Σαν ένα αχόρταγο παιδί που θέλει πάντα κάτι παραπάνω, εκφράζει απαιτήσεις για στάσεις ακόμα και σε κάποιο αδιάφορο χωριουδάκι ανάμεσα στο Πόγραδετς και στην Ωχρίδα. Οι ιδέες του, εκτός από ανέμπνευστες και ηλίθιες, φέρνουν τον κορεσμό γρηγορότερα κι επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό του ταξιδιού σημαντικά.

Τι κάνεις εσύ: Τον/Την ανέχεσαι μέχρι και τη στιγμή του δραματικού σου ξεσπάσματος λίγο μετά το Σαράγεβο.

4. Η Καγκούροβιτς

Ποιος/α είναι: Γυναίκα ηλικίας 22-30 ετών.

Τι κάνει: Αδιαφορεί για όλα! Δεν πάει να βλέπει μπαρόκ και ροκοκό, στολισμένους κήπους με τριαντάφυλλα και πλατείες σε σχήμα ωοειδές και μέγεθος αεροδρομίου; Το μόνο που ενδιαφέρει την Καγκούροβιτς είναι τα ψώνια στο εμπορικό και να στολίσει το δέρμα της με  μπιχλιμπίδια και ρούχα. Ο συγκεκριμένος τύπος συνταξιδιώτη, μένει συχνά άφραγκος την προ-τελευταία ημέρα του ταξιδιού ενώ οι υπόλοιποι αναγκάζονται να τσοντάρουν για να γλιτώσει την ασιτία.

Τι κάνεις εσύ: Τη βρίσκεις χαριτωμένη γιατί εκτός από ρηχή, η Καγκούροβιτς είναι όμορφη και σκερτσόζα κι εσύ αγάμητος και λιγούρης.

5. O Τσίπης

Ποιος/α είναι: Άντρας 28-44 ετών.

Τι κάνει: Μετράει το κόστος για ΟΛΑ και καταντάει εμμονικός. Κλείνει τον κλιματισμό για να μην κάψει βενζίνη και αποφεύγει τις στάσεις όπως ο διάολος το λιβάνι. Στα διόδια δε βάζει ευρώ λέγοντας πως άφησε το πορτοφόλι στη βαλίτσα και "θα τα βρούμε μετά"... Φαγητό δεν αγοράζει ποτέ και κουβαλάει τ' αβγά που τού έβρασε η μάνα του απ' το χωριό. Δεν αγοράζει ούτε νερό ξερογλείφοντας μέχρι τη Βιέννη ένα παγούρι θερμός ίσα ίσα για να μη σκάνε τα χείλια του απ' την ξηρασία.

Τι κάνεις εσύ: Ανοίγεις το παράθυρο και πίνεις νερό. Παίρνεις ένα φυλλάδιο στα διόδια και το κουνάς για βεντάλια. Βγάζεις τη μπλούζα και μένεις με τη φανέλα μέχρι που κάποια στιγμή, αναγκάζεσαι να μιλήσεις στα ίσια.

It's movie time: Phone Booth (2002)

Σκηνοθεσία: Joel Schumacher

Είδος: Crime/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,1

Μικρή περίληψη: Ένας αεριτζής της Νέας Υόρκης (σαν αυτούς που θα βρεις στο Da Cappo τις καθημερινές το μεσημέρι), βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος μ' έναν επικίνδυνο δολοφόνο που τον έχει εγκλωβίσει σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο και μέσα σε μια πολύβουη γειτονιά.

Γιατί να τη δεις: Ολόκληρη η ταινία εκτυλίσσεται μέσα σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο. Αυτό, θα μπορούσε να οδηγήσει είστε στη συντριβή του σκηνοθετικού "πειράματος" είτε στην καθήλωση του θεατή και τελικά καταφέρνει το δεύτερο. Γιατί το Phone Booth έχει μια δυνατή κεντρική ιδέα (την αλλοτρίωση του ανθρώπου στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον) και ο Σουμάχερ τη σκηνοθετεί λιτά αφήνοντας χώρο στο καλογραμμένο σενάριο (που ωστόσο έχει απλοϊκότητες σε κάποιες φάσεις) και σ' ερμηνείες όπως αυτή του νεαρού τότε Κόλιν Φάρελ. Δεν είναι κανένα αριστούργημα αλλά αν προσθέσεις σ' αυτά τον εξαιρετικό του ρυθμό, το σασπένς μέχρι τέλους και την τελευταία σκηνή (πόσοι και πόσοι δεν ταυτιστήκαμε σε κάποια φάση της ζωής μας μ' εκείνον τον τύπο στο τέλος...), ο συνδυασμός είναι τόσο δυνατός ώστε να σε οδηγήσει σε συνειρμούς ακόμα και αρκετά μετά το τέλος του. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο, είναι ότι αυτό που δεν καταλαβαίναμε το 2002 που βγήκε το Phone Booth, έρχεται και δένει απόλυτα στην Ελλάδα είκοσι χρόνια αργότερα. Κι αυτό, δεν το γράφει κάποιος που προτείνει να ζούμε στα βουνά και να καλλιεργούμε μελιτζάνες αλλά κάποιος που αγαπάει τις πόλεις και το δυτικό τρόπο ζωής... Εντέλει όμως, αυτό δεν αναιρεί το εύστοχο σχόλιο του Larry Cohen που έγραψε το σενάριο.

Μειονεκτήματα: Υπάρχουν οι φλύαρες ταινίες, οι ισορροπημένες ταινίες (που συνήθως προτείνω) κι οι ταινίες που το κάνουν όσο πιο μινιμαλιστικά μπορούν να το κάνουν. Το Phone Booth ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Για σένα που απεχθάνεσαι το γρήγορο μοντάζ και τις ταινίες που δεν έχουν σπουδαίες εναλλαγές εικόνων και χρόνου, η ταινία κρίνεται ακατάλληλη. Δεν θεωρώ πως αποτελεί μειονέκτημα αλλά υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δουν ιστορίες απλωμένες στη ροή του χρόνου και όχι ταινίες που εκτυλίσσονται σ' ένα μικρό χρονικό πλαίσιο και σε περιορισμένο σκηνικό όπως το Phone Booth. 

It's movie time (15): Perfume: The Story of a Murderer (2006)

Σκηνοθεσία: Tom Tykwer

Είδος: Fantasy, Crime, Drama

Βαθμολογία Imdb: 7,5

Μικρή περίληψη: O Jean Baptiste-Grennouille, ο άνθρωπος με την καλύτερη όσφρηση στον κόσμο, σχεδιάζει να φτιάξει το σπουδαιότερο άρωμα της ιστορίας αλλά με μια μικρή λεπτομέρεια: αυτό, θα είναι απόσταγμα απ΄ τα σώματα νεκρών γυναικών...

Γιατί να τη δεις: Στα τέλη της δεκαετίας του '80 κι όταν το βιβλίο του Patrick Suskind Perfume: The Story of a Murderer ή αλλιώς Το Άρωμα, ήταν ήδη best seller παγκοσμίως, ο Stanley Kubrick αποφάσισε να το μεταφέρει στον κινηματογράφο και αργότερα να εγκαταλείψει το εγχείρημα του ως "unfilmable". Ο λόγος; Ήταν αδύνατο ν' αποτυπώσει στην οθόνη την αίσθηση της όσφρησης. Ευτυχώς ωστόσο, αυτό το κατάφερε είκοσι χρόνια αργότερα ο Γερμανός Tom Tykwer. Απ' την αρχή της ταινίας, καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις μ' έναν σκηνοθέτη με τεράστιο ταλέντο στην εικόνα (οι σκηνές που ξεκινάνε απ΄ τα ρουθούνια του πρωταγωνιστή και καταλήγουν σε ποτάμια και λίμνες είναι καταπληκτικές) ενώ και τα υπόλοιπα στοιχεία της αξίζουν αναφοράς. Ποια είναι αυτά; Οι ατμοσφαιρικές σκηνές στο Μεσαιωνικό Παρίσι (έχουν γυριστεί στη συνοικία της Βαρκελώνης Barri Gotic), το γαμάτο soundtrack όταν ο ήρωας περπατάει στην ψαραγορά, η επιβλητική φωνή του John Hurt ως αφηγητή, η ψυχαναλυτική ιδέα περί "αγάπης", ο καταπληκτικός Alan Rickman, η φοβερή ατμόσφαιρα και φυσικά μια γιγαντιαία υπαίθρια παρτούζα σε μια απ΄ τις τελευταίες σκηνές της ταινίας. Τα 147 λεπτά περνούν νερό κι εμείς μιλάμε για μια απ΄ τις πιο εμπνευσμένες μεταφορές βιβλίων στον κινηματογράφο όλων των εποχών.

Μειονεκτήματα: Πέρα απ' το φανφαρόνικο παίξιμο του Dustin Hoffman, κανένα άλλο.