Μια ΑΛΗΘΙΝΗ και λίγο τρομακτική....προσωπική ιστορία

    Συμβαίνει απ' το 2020. Ένας τύπος κάπου απ' τον Πειραιά, με παίρνει τηλέφωνο για να με κατηγορήσει ότι τα έχω με μία Χρύσα (που προφανώς τον έκλασε) και για να μου πει να προσέχω τα παιδιά...".

    Θα ήταν όλα καλά αν δεν υπήρχε ένα βασικό πρόβλημα: εγώ δεν ξέρω ούτε αυτόν, ούτε τα παιδιά, ούτε τη Χρύσα. Και η τελευταία Χρύσα που γνώρισα ήταν στην Τρίτη Γυμνασίου αλλά αποκλείεται να με κατηγορεί για εκείνη. Αρχικά, προσπάθησα να το εξηγήσω ευγενικά: "Κάνετε λάθος κύριε, δεν ξέρω καμία Χρύσα. Κάποιος σας έκανε φάρσα". Εκείνος όμως επέμεινε με στυλάκι "ξέρω πως παίζεις θέατρο και δεν πειράζει, φέρθηκες όμως άσχημα στη Χρύσα".

    Στη συνέχεια τον έβρισα: "Λοιπόν, τρελό αναθεματισμένο καθίκι παράτα με! Δεν ξέρω καμία Χρύσα και κάνεις λάθος". Ο τύπος συνέχισε απτόητος: "Δεν σου αξίζει η Χρύσα ρε!". 

    Ύστερα τον μπλόκαρα αλλά άλλαζε αριθμούς διαρκώς. Τηλεφωνούσε Χριστούγεννα, στην αλλαγή του χρόνου, το Πάσχα, την Πρωτομαγιά, στα πρώτα ψιλόβροχα, στις 2 τη νύχτα μεθυσμένος με κλάματα, στο μεσημεριανό του διάλειμμα για καφέ, μετά το σεξ, πριν το σεξ, στην ορκωμοσία του Τραμπ, κατά τη διάρκεια της κηδείας μιας θείας του κ.ο.κ.

    Στο τέλος, αποφάσισα να μπω στην τρέλα του: "Είμαι με τη Χρύσα και περνάμε υπέροχα. Ναι ρε την αγαπάω, τι θες; Έχεις φιλιά απ' τα παιδιά. Μη φοβάσαι, θα τους προσέχω όλους. Τράβα γαμήσου τώρα".

    Εν κατακλείδι, είναι 2025 κι ο τύπος συνεχίζει ν' ασχολείται μαζί μου και με μία Χρύσα που ίσως δεν υπήρξε ποτέ. Και ότι και να δοκίμασα απέτυχε. Και είμαι βέβαιος ότι το επόμενο τηλεφώνημα δεν πρόκειται ν' αργήσει καθόλου... Και εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι πως πρέπει ν' αλλάξω τηλεφωνικό αριθμό το συντομότερο δυνατό.

Οι χειρότεροι γείτονες που μπορείς να έχεις

    Γείτονες απ' την κόλαση και άτομα της διπλανής πόρτας (ή του πάνω ορόφου) που καταστρέφουν την ψυχική σου υγεία. Ποιοι είναι, που τους συναντάς και πόσο σ' ενοχλούν...

Ο Καρεκλάκιας

Τι κάνει: Τοποθετεί μια καρέκλα στο δρόμο (εναλλακτικά κι ένα καφάσι) μέχρι και τη στιγμή της επιστροφής του απ' τη δουλειά. Τις περισσότερες φορές, βάζει και τη γυναίκα του να παραμονεύει απ' το παράθυρο σε περίπτωση που γίνει η μαλακία και κάποιος θελήσει να παρκάρει.

Που τον συναντάς: Στα δυτικά προάστια της Αθήνας.

Βαθμός ενόχλησης: Τεράστιος κυρίως αν είσαι κουρασμένος. Αν μάλιστα κάνεις το λάθος κι αφού έχεις ψάξει παρκάρισμα σε τέσσερις γειτονικές περιοχές, ένα κεφάλι απ' το παράθυρο θα σε προϋπαντήσει με μπινελίκι μέχρι και τη στιγμή που θα ψάξεις για καλύτερη τύχη αλλού. 

 Το Ατίθασο Ντουέτο

Τι κάνουν: Πενηντάρα μάνα κι έφηβη κόρη που τσακώνονται διαρκώς κι ενίοτε έρχονται στα χέρια. Οι περισσότεροι καβγάδες, λαμβάνουν μέρος κατά την περίοδο της άνοιξης και κάποια Ιουνιάτικα απογεύματα εν τω μέσω της θερινής ραστώνης και σε κλίμα γαλήνης. Συνηθέστερες αιτίες αποτελούν τα ξενύχτια της κόρης, το τατουάζ της στον κώλο καθώς και τα τσιλιμπουρδίσματα της μάνας με το δεύτερο σύζυγο της κατά τη διάρκεια του βραδυνού.

Που τις συναντάς: Στα βόρεια προάστια της Αθήνας καθώς και σ' ακριβές συνοικίες του κεντρικού ιστού.
Βαθμός ενόχλησης: Μικρός εκτός απ' τις στιγμές που σ' επισκέπτεται η νέα σου σχέση κι από δίπλα, η μακρόσυρτη ιαχή "πουτάνααααααααα" σε κάνει να κοκκινίζεις.

 Ο Μπαλκονάκιας

Τι κάνει: Για έξι μήνες το χρόνο και για δύο φορές την εβδομάδα, βάζει "μουσικούλα" δυνατά πίνοντας "μπυρίτσα" στην "καβατζούλα" του μπαλκονιού με τον "ψηλάκο" και την υπόλοιπη παρέα.

Που τον συναντάς: Στον Πειραιά ή σε κάποιο απ' τα προάστια του.

Βαθμός ενόχλησης: Μικρός κατά την περίοδο του χειμώνα, μεγάλος κατά την αντίστοιχη του καλοκαιριού μιας κι έχεις τη μπαλκονόπορτα ανοιχτή.

 Η Κακιά Γριά

Τι κάνει: Αρνείται να πληρώσει κοινόχρηστα αν δεν γίνουν τα πράγματα όπως θέλει (δηλαδή ποτέ) και κάπως έτσι, τα τελευταία λεφτά που έδωσε αφορούν το μακρινό 1988. Η καθαριότητα της εισόδου, το ξεχορτάριασμα του κήπου και το παράνομα παρκαρισμένο παπί στην πιλοτή, είναι τα συνηθέστερα ζητήματα που την απασχολούν όταν μέσα της καταλαγιάζουν ζητήματα όπως το εξαφανισμένο κλειδί της ταράτσας, το άπλωμα ρούχων στον τρίτο, τα βογγητά γαμησιού απ' τον πρώτο κι ένα παλιό mountain bike παρατημένο δίπλα απ' το λέβητα.

Που τη συναντάς: Παντού.

Βαθμός ενόχλησης: Μεγάλος καθώς εξαιτίας της, το πετρέλαιο στην πολυκατοικία αποτελεί μακρινή  ανάμνηση.

 Ο Παλαιοπασόκος

Τι κάνει: ακόμα κι αν κατοικείς σε Βουργουνδιανό ανάκτορο του 1612 και λαξευμένο από πέτρα κι εντυπωσιακά αετώματα, ο εξηντάρης αυτός τύπος -που μένει απέναντι-, έχει τη μόνιμη τάση να υποβαθμίζει τη γειτονιά σου για την ικανοποίηση φαντασιωτικών αναγκών του. Στην αρχή, σηκώνει μια επέκταση που δεν ολοκληρώνει ποτέ, στη συνέχεια τη χρησιμοποιεί για αποθήκη γεμίζοντας τη με βαρέλια και μπάζα και τέλος, κορυφώνει τις πολεοδομικές του ανησυχίες με μια εξωτερική κατασκευή που μοιάζει με δημόσια τουαλέτα στο Κιάτο και χρησιμοποιεί για αποθήκη και ταφή πτωμάτων.

Που το συναντάς: Στο Χαλάνδρι Αττικής.

Βαθμός ενόχλησης: Τεράστιος.

It's movie time: Duel (1971)

                                       

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg

Βαθμολογία Imdb: 7,6

Είδος: Road Thriller/Mystery

Μικρή περίληψη: Ένας άντρας σε επαγγελματικό ταξίδι, καταδιώκεται δίχως λόγο από έναν επικίνδυνο οδηγό...

Γιατί να τη δεις: Γραμμένη απ' το Richard Matheson, αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Steven Spielberg. Το Duel είναι ο ορισμός του road horror movie και της μινιμαλιστικής απλότητας. Η ταινία στην κυριολεξία έχει μηδαμινό σενάριο και ΟΜΩΣ, είναι τόσο ταλαντούχος αυτός ο πιτσιρικάς με το όνομα Steven (παρόλο που ακόμα δε τον ξέρει ούτε η μάνα του...), που η ταινία σε καθηλώνει και σ' αφήνει με το στόμα ανοιχτό απ' την αρχή ως το τέλος. Η ένταση σταδιακά γίνεται απίστευτη, το τοπίο όμορφο και κατάλληλο (γιατί στην έρημο είσαι πάντα ορατός) κι ο ρυθμός τέλειος. Η σκηνοθετική αφήγηση είναι δεξιοτεχνική απόλυτα. Η χρήση της κάμερας είναι σχεδόν χειρουργική: κοντινά πλάνα που αποτυπώνουν την αγωνία του πρωταγωνιστή, μακρινές λήψεις που ενισχύουν την αίσθηση απομόνωσης και σκηνές δράσης γεμάτες δυναμική. Το βρώμικο σκοτεινό φορτηγό ενσαρκώνει το κακό και λειτουργεί ως σύμβολο της ανώνυμης και παράλογης βίας μεταξύ των ανθρώπων. Ή ίσως του φόβου για το άγνωστο...Υπάρχουν ακόμη εξαιρετικές σκηνές δράσης αλλά η καλύτερη σκηνή της ταινίας για μένα, είναι η σκηνή στο εστιατόριο όπου διεισδύουμε στον ψυχισμό του ήρωα με αποτέλεσμα να το συμπαθήσουμε και ν' αγωνιούμε ακόμα περισσότερο για την τύχη του. Κυρίες και κύριοι, το κορυφαίο road horror movie όλων των εποχών.

It's movie time: Frailty (2001)

Σκηνοθεσία: Bill Paxton

Imdb rating: 7,2

Είδος: Thriller

Μικρή περίληψη:  Ένας μυστηριώδης άντρας καταφτάνει σε κάποιο αστυνομικό τμήμα ώστε να δηλώσει στο σερίφη της βάρδιας ότι γνωρίζει το δολοφόνο μιας υπόθεσης που μαστίζει την περιοχή για καιρό.

Γιατί να τη δεις: Κάποιο βραδάκι του μακρινού Ιουλίου του 2001, ανηφόριζα χωρίς προσδοκίες στα θρυλικά Village Center του Αμαρουσίου για να δω μια ταινία με το όνομα Frailty που δεν είχα ιδέα ότι μετέπειτα θα γινόταν ένα απ' τα αγαπημένα μου θρίλερ όλων των εποχών. Το Frailty δεν είχε κανένα τεράστιο μπάτζετ ούτε και κανένα τρομερό casting αλλά είχε κάτι που θα ζήλευαν πολλοί: εξαιρετική ιδέα και καλογραμμένο σενάριο. Το Σπίτι του Τρόμου αποτελεί μια ιστορία μυστηρίου που διαδραματίζεται σε δύο χρονικές αλληλουχίες. Η πρώτη, αφορά την εξιστόρηση των παιδικών χρόνων του πρωταγωνιστή Matthew McConaughey. Η εξιστόρηση γίνεται αργά και νωχελικά αλλά χωρίς να είναι ποτέ βαρετή ή φλύαρη. Αυτό φυσικά συμβαίνει επειδή ο Paxton καταφέρνει να διεισδύσει στον ψυχισμό του ήρωα και στην προβληματική του σχέση με τον πατέρα και τον αδερφό του και να μην ασχοληθεί καθόλου με άχρηστες λεπτομέρειες που θα 'χε ως αναφορές ένα μέτριο σενάριο. Η δεύτερη, αφορά το μυστηριώδες παρόν του ήρωα και αυτό που συμβαίνει στο αστυνομικό τμήμα απ' τη στιγμή που πατάει το πόδι του εν μέσω καταιγίδας. Η ταινία έχει εξαιρετικό ρυθμό και συνδυάζει τη σφιχτή αφήγηση με μια ζοφερή, αποπνικτική ατμόσφαιρα που σε τυλίγει ενώ θέτει ηθικά και φιλοσοφικά ερωτήματα σχετικά με την πίστη, την ηθική και τη φύση του κακού. Η σκηνοθεσία είναι απλή αλλά γεμάτη ένταση, αφήνοντας περιθώριο στις ανατροπές και στην ερμηνεία των γεγονότων. Υπάρχει επίσης μυστήριο που παραμένει μέχρι το τέλος, μια  σκηνή τρόμου που θα σε κάνει να πανιάσεις κι η vintage ατμόσφαιρα των 60s (αν δεν κάνω λάθος) που προσθέτει στην ταινία νοσταλγία.

Μειονεκτήματα: Το budget της ταινίας δεν είναι ελάχιστο μεν (11.000.000$), υπολείπεται ωστόσο αρκετά από αντίστοιχες ταινίες που σάρωσαν τα βραβεία στη δεκαετία του 2000. Ίσως όμως κι αυτή η έλλειψη να ώθησε τον Paxton να δώσει την προσοχή στις λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά. 'Ισως...

Η τεχνοφοβία σου και τι συνέβαινε στους ανθρώπους παλιότερα

Ναι ξέρω. Η τεχνολογία κάνει τον άνθρωπο δυστυχή, εξαρτημένο και πιόνι ενώ την παλιά εποχή ήταν αθώος, ελεύθερος και κοιμόταν με τις πόρτες ανοιχτές... Ας κάνουμε όμως ένα reality check κι ας δούμε τι συνέβαινε παλιά.

Βλάβη με τ' αυτοκίνητο νύχτα σε κάποιον επαρχιακό

Στα χρόνια της αθωότητας

Αφού έβριζες τη γυναίκα και τα παιδιά σου που σε γλωσσόφαγαν, έπαιρνες το φακό κι έβγαινες στο δρόμο για ωτοστόπ. Μια ώρα μετά κι αφού η προσπάθεια ήταν μάταιη, ξανάβριζες τη γυναίκα και τα παιδιά σου που σε γλωσσόφαγαν -και που τώρα έκλαιγαν με λυγμούς- και πήγαινες να βρεις κάποιο σπίτι στην ευρύτερη περιοχή κι ελπίζοντας να μην πέσεις σ΄ εκείνο του Ασημάκη Κατσούλα. Αφού κι αυτό ήταν μάταιο μιας κι ήσουν στη μέση του πουθενά και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα ουρλιαχτά των λύκων απ' τα γύρω βουνά, έμπαινες στο αυτοκίνητο ξανά, κλείδωνες την πόρτα και περίμενες άυπνος να ξημερώσει και να κάνεις την ίδια διαδικασία.

Σύγχρονη εποχή 

Βρίσκεις το στίγμα σου στο Google Maps και παίρνεις τηλέφωνο την οδική.

Η Εφορία 

Στα χρόνια της αθωότητας

Παλιότερα, όσο και να ΄τρεμες με την ιδέα, τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο έπρεπε ν' αντιμετωπίσεις στα ίσια το τέρας της γραφειοκρατίας. Έπαιρνες λοιπόν ανάσα και ξεκινούσες. Για ν' αποφύγεις τον κόσμο σηκωνόσουν χαράματα. Αυτή βέβαια ήταν ελπίδα φρούδα. Ότι ώρα και να πήγαινες στην εφορία, ακόμα και στις 4 το πρωϊ και μετά από ξενύχτι στο Λα Μαμούνια, υπήρχαν εκεί πέρα τουλάχιστον 16 άτομα και καμιά σαρανταριά που ερχόντουσαν μετά κι έμπαιναν στην ουρά εμβόλιμα λέγοντας την ατάκα "έχω ραντεβού με την υπηρεσία από χθες". Τελικά, γύρω στη μία το μεσημέρι (της επόμενης Τετάρτης) κι αφού 1.794 άνθρωποι σε είχαν προσπεράσει γιατί είχαν ραντεβού με την υπηρεσία, είχες πια τελειώσει και μπορούσες να συνεχίσεις τη ζωή σου ακάθεκτος. Μέχρι φυσικά την επόμενη φορά.

Σύγχρονη εποχή

Τι κάνεις: Μπαίνεις στο Taxisnet και κάνεις log in.

Ανθρώπινη επικοινωνία 

Στα χρόνια της αθωότητας  

 Μια όχι και τόσο παλιά εποχή, για να μιλήσεις με τη σχέση σου έπρεπε να πάρεις στο σταθερό της τηλέφωνο. Και ναι, πριν απ' την αναγνώριση κλήσεων, αυτό σήμαινε ότι τις περισσότερες φορές θ' αναγκαζόσουν να μιλήσεις πρώτα με τους γονείς της. Χειμώνα καλοκαίρι λοιπόν και για να ΄χεις ιδιωτικότητα, πήγαινες σε κάποιο καρτοτηλέφωνο που μύριζε σκόρδο και ξυπνούσες τη μάνα και τον πατέρα της -που άσχετα με την ώρα που έπαιρνες κοιμόντουσαν πάντα για μεσημέρι- για να δεχτείς την ξυνισμένη φωνή ή την ανάκριση τους μέχρι που στο τέλος θα σου έλεγαν πως διάβαζε και να πάρεις αργότερα.

Σύγχρονη εποχή

 Την καλείς στο κινητό της. Αν δεν απαντήσει την παίρνεις στο Viber. Αν δεν απαντήσει στο Viber της στέλνεις στο Messenger. Αν δεν απαντήσει στο Messenger περιμένεις δέκα λεπτά και πηγαίνεις σπίτι της.

Επίσκεψη σε φίλο

Στα χρόνια της αθωότητας

Τι έκανες: Στα χρόνια της αθωότητας, αν ήθελες να κάνεις επίσκεψη στο σπίτι φίλου, έπρεπε να πληρείς οπωσδήποτε δυο βασικές προϋποθέσεις: η πρώτη ήταν να κρατάς στο χέρι γλυκά, έστω ένα μισόκιλο εκλέρ. Η δεύτερη, αν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινες στο σπίτι του φίλου σου, ήταν να έχεις ανοίξει το χάρτη από πριν, να ΄χεις βρει τη διεύθυνση και να ΄χεις μετρήσει το στενό που θα στρίψεις για όταν με το καλό πλησιάσεις στο σπίτι. Εναλλακτικά, θα ΄πρεπε να ρωτήσεις τον πρώτο ευγενικό άνθρωπο που θα συναντούσες στο δρόμο και να εύχεσαι να γνωρίζει το σημείο για το οποίο ρωτάς. Κι αυτό μπορεί να συνέβαινε για ώρες και κάποιες φορές να μην τα κατάφερνες ποτέ.

Σύγχρονη εποχή

Βάζεις τη διεύθυνση στο Gps του κινητού.