Όταν σε παίρνει η κατηφόρα

           Προσπαθείς και προσπαθείς και προσπαθείς. Και ξαφνικά, έρχεται μια στιγμή που τα πάντα διαλύονται...

                                                               

                                                            Η διατροφή

                        

Η έκλυση: Καθημερινή διατροφή, το πιο χαρακτηριστικό πρόβλημα εγκράτειας στο δυτικό κόσμο. Για τους υπόλοιπους βέβαια δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί δεν έχουν αρκετό φαγητό. Anyway, για τρεις ολόκληρους μήνες δεν έχεις διανοηθεί όχι απλά να φας μα ούτε καν να μυρίσεις γλυκό ώσπου μια μέρα, η μάνα της κοπέλας σου, σού προσφέρει ένα αθώο κεκάκι μ' αγνά υλικά. Αρχικά αρνείσαι μα έπειτα από αλλεπάλληλες οχλήσεις, τελικά ενδίδεις. Η πρώτη δαγκωνιά μοιάζει μαγεία και είναι η στιγμή που η ατσάλινη πειθαρχία σου έχει πια διαρραγεί.

Οι στιγμές της κατηφόρας: Αφού τελειώσεις το πρώτο ζητάς και δεύτερο, όταν νυχτώσει το τρίτο και την επόμενη ημέρα, αφού αγοράζεις δυο τάρτες φράουλα, επιλέγεις για μεσημεριανό καρμπονάρα και για βραδυνό τηγανητές πατάτες μ' αυγά, κέτσαπ και φέτα. Όμως, η κατηφόρα δε σταματά εδώ. Τα ξημερώματα σηκώνεσαι κι αλείφεις ψωμί με μερέντα και το πιο παχυντικό βούτυρο που βρίσκεις στο ψυγείο. 

H μοιραία κατάληξη: Οι επόμενες ημέρες σε βρίσκουν μελαγχολικό κι εμφανώς παχύτερο να κοιτάζεις στο δρόμο τα παιδιά που παίζουν ανέμελα.

Το sex

Η έκλυση: Τετάρτη βράδυ και την Πέμπτη έρχεται η δικιά σου στη χώρα μετά από τέσσερις μήνες στο Κάρντιφ κι αυτός, είναι ο βασικότερος λόγος που απέχεις απ' τον αυνανισμό εδώ και δέκα ημέρες. Γιατί τη στιγμή της "επαφής", θέλεις να κάνεις το Rocco Sifredi να μοιάζει μ΄ αθώα παιδούλα και τον Δον Ζουάν με λεκανατζού της οδού Φυλής μπροστά στον καλύτερο εραστή στην ιστορία του πλανήτη, δηλαδή εσένα. Για να πετύχεις βέβαια το στόχο, στην πραγματικότητα δεν απέχεις απλώς απ' τον αυνανισμό αλλά απέχεις κι απ' τα πορνό, απ' τα video clips της Britney, απ΄ τα social media, απ' τα μπαρ, απ' τη χαρά και γενικά απέχεις απ' τη ζωή. Το τελευταίο βράδυ ωστόσο κι ενώ οι όρχεις σου έχουν πρηστεί σα μπάλες μπάσκετ, αισθάνεσαι ασφαλής να μπεις σ' ένα "αθώο" ειδησεογραφικό μέσο. Τότε, όταν πετυχαίνεις ένα διαφημιστικό γυναικείο πόδι για καλσόν, ο εγκέφαλος σου σε ξεγελά. Αρχικά σού ζητάει απλώς να δεις, στη συνέχεια να χαϊδευτείς (χωρίς να ολοκληρώσεις) και στο τέλος να ολοκληρώσεις (αλλά μία φορά). 

Οι στιγμές της κατηφόρας: Τον παίζεις άλλες τέσσερις και κοιμάσαι στις 5 τα ξημερώματα. Το πρωί, συνεχίζεις το ταξίδι της μοναχικής απόλαυσης λίγο πριν ξεκινήσεις για τη δουλειά. 

Η μοιραία κατάληξη: Το βράδυ της ίδιας ημέρας, σας βρίσκει στο κρεβάτι σα δυο χαρούμενα αρκούδια να παίζετε παιχνίδια. Επιτραπέζια.

It's movie time (36): Hostel (2005)

Σκηνοθεσία: Eli Roth

Είδος: Horror/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 5.9

Μικρή περίληψη: Τρεις φίλοι που κάνουν διακοπές στην Ευρώπη, αποφασίζουν να κατευθυνθούν στη Σλοβακία με σκοπό το σεξ...

Γιατί να τη δεις: Έβλεπα προχθές το The Tourist (2010). Μια κουλάτη στυλιζαρισμένη αηδία που δεν ήξερε ποτέ τι ταινία ήθελε να γίνει και που δε σε 'νοιαζε ποτέ τι θα γίνει αφού όσα συνέβαιναν ήταν cool και δεν είχε καμία απολύτως λογική. Ε λοιπόν το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με το Hostel. Βέβαια ξέρω τι σκέφτεσαι. Το Hostel είναι απλώς ένα b-movie, ένα χυδαίο σπλατεράκι με μπόλικο αίμα που εστιάζει στα κατώτερα ένστικτα και που αποτέλεσε δυσφήμιση για μια ολόκληρη χώρα (η κυβέρνηση της οποίας μήνυσε τους παραγωγούς παρεμπιπτόντως). Μάλιστα, σ' αυτές τις παρατηρήσεις ίσως και να μην έχεις καν άδικο κι εν πολλοίς, ίσως και ν' αντικατοπτρίζουν ένα κομμάτι πραγματικότητας. Κάπου εδώ όμως, τα κακά νέα σταματάνε. Γιατί σε μια συνέχεια της πραγματικότητας, έχουμε να κάνουμε με μια ταινία σταθμό για το είδος του splatter horror, με μια ταινία που δεν υποκρίνεται πως είναι ταινία τέχνης (γιατί δεν είναι) και με μια ταινία που θα μπορούσε να διεκδικήσει βραβείο στο πόσο πολύ σε βυθίζει στο story της κι εντέλει στο πόσο σε διασκεδάζει. Κι αυτός ήταν ο σημαντικότερος στόχος του πρωτόβγαλτου τότε σκηνοθέτη Eli Roth ο οποίος σύμφωνα με τα λεγόμενα του, ήθελε να φτιάξει ένα διασκεδαστικό φιλμ που θα σόκαρε με τις ακραίες σκηνές βίας το κοινό της Αμερικής όπως σόκαρε και τον ίδιο ο ασιατικός κινηματογράφος μ' εκφραστές τον Τakashi Mike και άλλους (καλό το Audition αλλά άθλιο το Ichi the Κiller για να είμαστε ειλικρινείς). Το Hostel όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ένα slow burn σενάριο που καταφέρνει να σ' εισάγει πετυχημένα και χωρίς καθωσπρεπισμούς στην ανδρική φύση που αναζητάει διαρκώς τη σεξουαλική περιπέτεια. Είναι το όμορφο και πρωτότυπο περιβάλλον στο οποίο εντάσσεται η ιστορία (κάπου στην κεντρική Ευρώπη παριστάνοντας κάποιο προάστιο της Μπρατισλάβας) και φυσικά, είναι η έξυπνη ιδέα του Roth που πρώτα την εκμυστηρεύτηκε στο βασιλιά της καλτίλας Quentin Tarantino ο οποίος τον στήριξε έμπρακτα. Γιατί το να σκοτώνεις με κίνητρο το σαδισμό, όσο και να μας ενοχλεί σαν ιδέα δεν παύει να είναι μια ιδέα έξυπνη η οποία εφάπτεται στην ανθρώπινη φύση μας. Γιατί η βία είναι κι αυτή εγεγραμμένη στο Dna μας... Να σημειώσουμε για το τέλος, πως αν εξαιρέσεις το βασικό πρωταγωνιστή Jay Hernandez (που νομίζω ότι δίνει ερμηνεία χειρότερη κι απ' της Αλίκης Βουγιουκλάκη στο Υπολοχαγός Νατάσσσσα), το υπόλοιπο casting είναι εμπνευσμένο κι αρκετά τίμιο στις ερμηνείες του, με φάτσες αθώες εκεί που πρέπει και αντίστοιχα σκοτεινές εκεί που πρέπει ξανά. Εν ολίγοις, ακόμα κι αν το Hostel σού φανεί φτηνό, είναι σχεδόν αδύνατο να το κλείσεις κι ακόμα πιο αδύνατο να το βρεις βαρετό. Γιατί σ' επίπεδο διασκέδασης, είναι μια απ' τις μεγαλύτερες ένοχες κινηματογραφικές απολαύσεις των τελευταίων δεκαετιών.

It's movie time (35): Speak no evil (2022)

Σκηνοθεσία: Christian Tafrup

Είδος: Horror/Drama/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 6,6

Μικρή περίληψη: Στις καλοκαιρινές του διακοπές στην Τοσκάνη, ένα σεξουαλικά "αποστειρωμένο" ζευγάρι Δανών γνωρίζεται μ' ένα ζευγάρι Ολλανδών στην ίδια ηλικία. Όλα μοιάζουν να πηγαίνουν καλά μέχρι που λίγους μήνες αργότερα, μια πρόσκληση των δεύτερων καταφθάνει στο σπίτι του πρώτου ζευγαριού...

Γιατί να τη δεις: Γιατί το Speak no Evil κυλάει νερό και γιατί σ' εισάγει ομαλά, πράγμα ασυνήθιστο ειδικά για τον κινηματογράφο της τελευταίας δεκαπενταετίας. Αυτό που ωστόσο κάνει μακράν τη διαφορά, είναι ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας Christian Tafrup, έχει προσέξει όλες εκείνες τις ψυχολογικές λεπτομέρειες που δίνουν στο σενάριο πειστικότητα και στους χαρακτήρες βάθος και παρ' ότι η αίσθηση είναι ενοχλητική, τ' ότι τα καταφέρνει να σε κάνει να νιώσεις άβολα (εξαιρετικά λεπτό συναίσθημα), φανερώνει πόσο καλά πήγαν όλα εκείνα τα μικρά πράγματα με τα οποία οι περισσότερο σκηνοθέτες αδυνατούν ν' ασχοληθούν (ή απλά δεν ξέρουν πως να τα κάνουν...) παραγνωρίζοντας τη σημασία τους για το τελικό αποτέλεσμα. Έχουμε λοιπόν μια ταινία με σωστές λεπτομέρειες, με σωστή ατμόσφαιρα, με καλές ερμηνείες, μ' εξαιρετική κλιμάκωση (για σεμινάριο) και με μία έξυπνη κεντρική ιδέα -η οποία αποκαλύπτεται στο τέλος και αφορά μάλλον τους περισσότερους από μας- γύρω απ' την οποία χτίζεται η ταινία. Υπάρχουν επίσης σκηνές που τρομάζεις με κάτι απλό (!) (π.χ η σκηνή με τη μουσική στ' αμάξι) και σκηνές που διεισδύουν στην ανθρώπινη σεξουαλική συμπεριφορά ανελέητα (δε θέλω να είμαι ο τύπος που γράφει τέτοια αλλά τσέκαρε απλώς τη σκηνή μετά το ντουζ...). Τελικό αποτέλεσμα; Εξαιρετικό. Τελικό συμπέρασμα; Όταν οι Σκανδιναβοί θέλουν, είναι αρκετά εφυείς για να το κάνουν πραγματικά καλά.