It's movie time (15): Perfume: The Story of a Murderer (2006)

Σκηνοθεσία: Tom Tykwer

Είδος: Fantasy, Crime, Drama

Βαθμολογία Imdb: 7,5

Μικρή περίληψη: O Jean Baptiste-Grennouille, ο άνθρωπος με την καλύτερη όσφρηση στον κόσμο, σχεδιάζει να φτιάξει το σπουδαιότερο άρωμα της ιστορίας αλλά με μια μικρή λεπτομέρεια: αυτό, θα είναι απόσταγμα απ΄ τα σώματα νεκρών γυναικών...

Γιατί να τη δεις: Στα τέλη της δεκαετίας του '80 κι όταν το βιβλίο του Patrick Suskind Perfume: The Story of a Murderer ή αλλιώς Το Άρωμα: Η ιστορία ενός δολοφόνου, ήταν ήδη best seller παγκοσμίως, ο Stanley Kubrick αποφάσισε να το μεταφέρει στον κινηματογράφο και αργότερα να εγκαταλείψει το εγχείρημα του ως "unfilmable". Ο λόγος; Ήταν αδύνατο ν' αποτυπώσει στην οθόνη την αίσθηση της όσφρησης. Ευτυχώς ωστόσο, αυτό το κατάφερε είκοσι χρόνια αργότερα ο Γερμανός Tom Tykwer. Απ' την αρχή της ταινίας, καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις μ' έναν σκηνοθέτη με τεράστιο ταλέντο στην εικόνα (οι σκηνές που ξεκινάνε απ΄ τα ρουθούνια του πρωταγωνιστή και καταλήγουν σε ποτάμια και λίμνες είναι καταπληκτικές) ενώ και τα υπόλοιπα στοιχεία της αξίζουν αναφοράς. Ποια είναι αυτά; Οι ατμοσφαιρικές σκηνές στο Μεσαιωνικό Παρίσι και προτού ο Haussmann το διαμορφώσει με τις τεράστιες σημερινές λεωφόρους του για να περνάνε τα στρατεύματα του Ναπολέοντα (έχουν γυριστεί στη Μεσαιωνική συνοικία της Βαρκελώνης Barri Gotic), το υπέροχο soundtrack όταν ο ήρωας περπατάει στην ψαραγορά, η επιβλητική φωνή του John Hurt ως αφηγητή, η ψυχαναλυτική ιδέα περί "αγάπης", ο καταπληκτικός Alan Rickman και φυσικά μια γιγαντιαία υπαίθρια παρτούζα σε μια απ΄ τις τελευταίες σκηνές της ταινίας. Τα 147 λεπτά περνούν νερό κι εμείς μιλάμε για μια απ΄ τις πιο εμπνευσμένες μεταφορές βιβλίων στον κινηματογράφο όλων των εποχών.

Μειονεκτήματα: Πέρα απ' το φανφαρόνικο παίξιμο του Dustin Hoffman με τα καραγκιοζιλίκια που κάνει και μας κουράζει, κανένα άλλο.

It's movie time (14): Misery (1990)

Σκηνοθεσία: Rob Reiner

Είδος: Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,8

Μικρή περίληψη: Ένας διάσημος συγγραφέας που διασώζεται από αυτοκινητιστικό ατύχημα, σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια μεγάλη και θανάσιμη απειλή...  

Γιατί να τη δεις: Δεν υπάρχουν πολλές ταινίες που ενώ στην ουσία γυρίζονται σ΄ ένα δωμάτιο, καταφέρνουν να σε τρομάξουν τόσο πολύ. Το Misery όμως, μια ταινία του ταλαντούχου Rob Reiner  (σκηνοθέτη ακόμα μιας ακόμα ταινιάρας με το όνομα "Stand by me") και μεταφορά από νουβέλα του Stephen King, είναι μία από αυτές. Ένα παλιάς κοπής ψυχολογικό θρίλερ μ΄ εξαιρετικά σωστή κλιμάκωση και μια Kathy Bates που ενσαρκώνει το ρόλο της creeper θαυμάστριας στο έπακρο (για την ερμηνεία της αυτή κέρδισε το Όσκαρ). Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο συνήθως ανικανοποίητος Stephen King για τη μεταφορά των βιβλίων του στον κινηματογράφο, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ απ' την απόδοση της Bates που έγραψε αργότερα κι ένα ακόμα βιβλίο έχοντας στο μυαλό του τη συγκεκριμένη ηθοποιό. Η ταινία ονομάζεται "Dolores Claipborn" και είναι περισσότερο βαρετή κι από παρακολούθηση αγώνα της Formua 1.

Μειονεκτήματα: Ουδέν.

It's movie time (13): The Straight Story (1999)

Σκηνοθεσία: David Lynch

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,0

Μικρή περίληψη: Ένας ηλικωμένος άντρας, ταξιδεύει με χορτοκοπτικό μια τεράστια απόσταση για να συναντήσει τον άρρωστο αδερφό του έπειτα από πάρα πολλά χρόνια.

Γιατί να τη δεις: Γιατί το The Straight Story είναι η μόνη ταινία του David Lynch που δε θυμίζει σε τίποτα David Lynch (fans του σκηνοθέτη συγχωρέστε με). Εδώ, δεν υπάρχουν ούτε ποζεριές τύπου "Μπλε Βελούδο", ούτε δηθενιές τύπου "Lost Highway", ούτε επιτηδευμένα κενά, ούτε μπερδέματα που πρέπει να σκέφτεσαι πέντε μέρες για να τα καταλάβεις όπως το "Mulholand Drive", ούτε τίποτα το ενοχλητικό απ' αυτά που εφευρίσκει συνήθως ο κύριος David για να μας χαλάει τα βράδια της Παρασκευής. Πρόκειται για μια ιστορία ξεκάθαρη, ήρεμη, συγκινητική, με όμορφες ιδέες για τις ανθρώπινες σχέσεις και για την αξία του να κατανοείς τα λάθη σου και μ΄ ένα καταπληκτικό soundtrack του Badalamenti που πρέπει να είσαι κουφός για να μη σου αρέσει. Θα σε χορτάσει επίσης από υπέροχες εικόνες.

Μειονεκτήματα:  Θα είμαι ειλικρινής. Για σένα που έχεις μάθει αλλιώς (και το κατανοώ), η ταινία είναι αργή. Ki όταν λέμε αργή εννοούμε βραδύκαυστη κάτι που βέβαια είναι αναγκαίο για το ύφος και το θέμα της ταινίας αφού ο πρωταγωνιστής είναι ένας δυσκίνητος γεράκος που ζει την Οδύσσεια του μέχρι να συναντήσει τον άρρωστο αδερφό του (παρεμπιπτόντως, ο καταπληκτικός Richard Farnsworth που τον ενσαρκώνει, αυτοκτόνησε 4 χρόνια μετά την ταινία). Επίσης, είναι μάλλον αλήθεια πως μέχρι να πάρεις μπρος και να μπεις στο κλίμα -κάτι που θέλει γύρω στα είκοσι λεπτά- η ταινία μπορεί να σε ξενίσει και να πεις "χέστο, ας βάλω κάτι άλλο". Αν θες όμως τη συμβουλή μου, μην το κάνεις. Αν συνειδητοποιήσεις πως δεν παρακολουθείς το "Τρέξε Λόλα Τρέξε" και μπεις στο ρυθμό, μπορείς να είσαι βέβαιος ότι θα δεις την καλύτερη ταινία αυτογνωσίας στην ιστορία του κινηματογράφου. 

It's movie time (12): The Hidden Face (2011)

 

Σκηνοθεσία: Andres Baiz

Είδος: Mystery/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,4

Μικρή περίληψη: Ένας μουσικός με μεγάλη μύτη, πενθεί για την κοπέλα του που εξαφανίστηκε ξαφνικά ενώ την ίδια στιγμή, ανεξήγητα γεγονότα συμβαίνουν στο σπίτι που κατοικεί...

Γιατί να τη δεις: Γιατί είσαι οπαδός των ταινιών μυστηρίου και το The Hidden Face αποτελεί τον ορισμό μιας ταινίας του είδους. Το σενάριο δεν είναι τρομερό με την έννοια της  πολυπλοκότητας αλλά  είναι god damn it έ-ξ-υ-π-ν-ο. Αν μπορούσαμε να πούμε κάτι παραπάνω, θα ήταν πως η ταινία καταφέρνει με μινιμαλισμό να σε βάλει στο κλίμα, να μη σε ζαλίσει με άχρηστες λεπτομέρειες και να σού δώσει μονάχα τις πληροφορίες που απαιτούνται, τη στιγμή που πρέπει. Approved.

Μειονεκτήματα: Η ταινία είναι υπέροχη σε πρώτο επίπεδο, ανύπαρκη σε δεύτερο. Βασικά, δεν έχει καν δεύτερο επίπεδο και δε θα σου αλλάξει σε καμία περίπτωση τη ζωή.  Μην περιμένεις λοιπόν σκηνές ανατριχίλας με ατάκες για τη ζωή και το θάνατο γιατί θα πικραθείς. Δε βλέπεις άλλωστε Μπέργκμαν αλλά Ισπανικό κινηματογράφο διάολε. Ωστόσο, το The Hidden Face είναι πιστό στο είδος του, φτιάχνει μυστήριο με υψηλές δόσεις σασπένς και δεν πασχίζει ποτέ να δείξει κάτι περισσότερο απ' αυτό που είναι (σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες της δεκαετίας του 2010 κι έπειτα, όπου σε κάθε κωλοθρίλερ πρέπει να έχουμε κι ένα νόημα μπας και τσιμπήσουμε κανά βραβείο, τύπου Get Out)...