Πρόταση ψυχαγωγίας: 7 κλασσικά (και λιγότερο κλασσικά...) βιβλία που αξίζουν την προσοχή σου!

    Λογοτεχνικές βιβλιαράρες που πρέπει να διαβάσεις

1. Τίτλος βιβλίου: Το Περιστέρι
Συγγραφέας: Πάτρικ Ζίσκιντ
θετικά: ακρίβεια γραφής, ακρίβεια ιδέας, ευανάγνωστο, ισχυρή δομή και ψυχολογικό βάθος. Τα πάντα δένουν υπέροχα, τίποτα το περιττό!
αρνητικά: αν δεν είσαι ηλίθιος κανένα.
bonus tip: η "φορτισμένη" περιγραφή τη στιγμή της καταιγίδας...

2. Τίτλος βιβλίου: Έγκλημα και Τιμωρία
Συγγραφέας: Φίοντορ Ντοστογιέφσκι
θετικά: η παθιασμένη ιδέα, το ψυχολογικό βάθος και το απίστευτο σασπένς.
αρνητικά: κάποιες φορές μπορεί και να πλατιάζει...
bonus tip: η σκηνή του ονείρου δεν ψάρωσε μόνο εμένα... αλλά και το Νίτσε (συν τους διανοούμενους της εποχής)!

3. Τίτλος βιβλίου: Ο ένοικος
Συγγραφέας: Ρολάντ Τοπόρ
θετικά: απλότητα γραφής, χιούμορ κι εμπνευσμένη αποτύπωση της φρίκης και του τρόμου!

αρνητικά: τίποτα άξιο αναφοράς στ' αλήθεια.

bonus tip: η σελίδα 57. Τελικά τι συνιστά το εγώ του ανθρώπου;

4. Τίτλος βιβλίου: Τοστ ζαμπόν

Συγγραφέας: Τσαρλς Μπουκόφσκι
θετικά: διεισδυτικότητα, συναίσθημα, χιούμορ, απλότητα κι η μοναδική οπτική του Τσαρλς Μπουκόφσκι.

αρνητικά: αφού το τελειώσεις αηδιάζεις με τους πάντες!

bonus tip: η σκηνή με τον συμμαθητή και ο τρόπος που την "κλείνει".

5. Τίτλος βιβλίου: Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι

Συγγραφέας: Οσκαρ Ουάιλντ
θετικά: έξυπνες ατάκες, καλός ρυθμός και σασπένς που σε κρατάει μέχρι την τελευταία σελίδα (πρόκειται για υπαρξιακό θρίλερ).

αρνητικά: οι σελίδες που φλυαρεί για τα βάζα και τις Περσικές μπουχάρες...

bonus tip: οι ατάκες του Λόρδου Χένρυ στα τραπεζώματα της μπουρζουαζίας!

6. Τίτλος βιβλίου: Ταξίδι στην άκρη της νύχτας

Συγγραφέας: Λουίς Φερντινάν Σελίν

θετικά: η εμπνευσμένη γραφή και το πάθος του Σελίν, δημιουργούν το καλύτερο ξεκίνημα βιβλίου στην ιστορία της λογοτεχνίας!

αρνητικά: όπως κάθε μεγάλο (ποσοτικά) κείμενο αυτού του κόσμου, δεν αποφεύγει να κάνει κοιλιά από την μέση και μετά...

 bonus tip: οι 150 πρώτες περίπου σελίδες...

7. Τίτλος βιβλίου: Ρώτα τον άνεμο

Συγγραφέας: Τζων Φάντε

θετικά: Όπως είπε ο Μπουκόφσκι, "ο Τζων Φάντε δε φοβάται το συναίσθημα ποτέ". Επίσης, έχει χιούμορ.

αρνητικά: οι πρώτες 30 σελίδες μοιάζουν δυσνόητες και κάπως κακογραμμένες, πράγμα που δεν πρέπει να σε αποθαρρύνει καθόλου.

bonus tip: η πρώτη συνάντηση στο καφέ.

Το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ατενσιοχοριλίκι στο θάνατο που ΠΡΕΠΕΙ να σταματήσεις τώρα!

   Το διαδικτυακό πένθος στα χρόνια των Social Media

    Έχει συμβεί ξανά και στο μέλλον θα γίνει και πάλι. Ωστόσο, με αφορμή το θάνατο του Kobe Bryant καθώς και του διαδικτυακού θρήνου που στήθηκε στα social media, παίρνω το θάρρος να παραθέσω εδώ πέρα κάποια μηνύματα που γράφτηκαν δημοσίως εκείνες τις ημέρες σε μπασκετικό φόρουμ:


"Πρώτη φορά που μπαίνω Facebook και ψυχοπλακωνομαι........ Αχ ρε Χαρε όχι και τη 14χρονη....φοβήθηκες ότι θα γίνοταν και αυτή το επόμενο αστέρι στ γυναικείο μπάσκετ και τη πήρες νωρις".

"Οχι και τα παιδακια ρε γαμωτο...
Ποσο κριμα και για την κορη του και για το παιδακι του αλλου συνεπιβατη...
Απιστευτη τραγωδια.Δυναμη στις μαναδες τους πραγματικα".

"ΔΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΈΨΩ ΘΕΈ Μ 😥😥😥".

"Δυστυχώς οι νεκροί τελικά ήταν 9, ο πιλότος και 8 επιβάτες, εκ των οποίων οι 4 που αναφέρθηκαν...".

"Τελευταίες πληροφορίες...Στο ελικόπτερο ήταν μόνο η μία κόρη του Κόμπι, η Gianna. Οι άλλοι 3 νεκροί είναι ο πιλότος και ενα ζευγάρι, η κόρη του οποίου επαιζε μπάσκετ μαζί με την Gianna".

Ας είμαστε λίγο ειλικρινείς

    

    Παρατηρείτε κι εσείς κάτι; Υπάρχει μια διάθεση "απόλαυσης" εδώ πέρα και αυτή η κρυφή κανιβαλιστική απόλαυση εκφράζεται με περαιτέρω πληροφορίες για το νεκρό, με διάθεση για κουτσομπολιό και με θεατρινισμούς που δεν έχουν καμία ρεαλιστική υπόσταση γιατί:

α) οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ΚΑΜΙΑ μα ΚΑΜΙΑ συγγενική, φιλική ή ίσως πνευματική σχέση με το νεκρό που να αιτιολογεί ένα τέτοιο συναίσθημα πένθους. 

β) τα σχόλια τους δεν εξυπηρετούν τίποτα μιας και κανένας από τους συγγενείς -που έχουν πραγματική ανάγκη από παρηγοριά και συμπόνοια- δεν πρόκειται να τα διαβάσει ΠΟΤΕ και

γ) ο αληθινός ανθρώπινος πόνος είναι βουβός. ΝΑΙ ΜΑΡΘΕΣ ΒΟΥΡΤΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ, ΒΟΥΒΟΣ! Δεν εκφράζεται με φωναχτές ατάκες του τύπου "ΩΙΜΕ τι μας βρήκε" ή "μακάρι να μην ξημέρωνε ποτέ αυτή η ημέρα" αλλά με ειλικρινή και βαθιά συναισθηματική απόσυρση, με έλλειψη όρεξης να ακολουθήσεις ακόμα και την παραμικρή σου συνήθεια και τόσα ακόμα συναισθήματα που είναι αδύνατον να καταγραφούν εδώ πέρα αυτή τη στιγμή...

Συμπέρασμα

    O μόνος τελικά που εξυπηρετείται απ' όλο αυτό αγαπημένε μου ανθρωποχιμπατζή, είναι το φιλάρεσκο ένστικτο σου καθώς και το κανιβαλίστικο ένστικο των γύρω σου. Δεν είναι εγκληματικό ούτε και μη εξηγήσιμο αλλά είναι τουλάχιστον καιρός να το αντιληφθείς. Προτού λοιπόν ετοιμαστείς για την επόμενη βαρύγδουπη ατάκα πένθους, θυμήσου ότι ο θάνατος κάποιου -όσο σημαντικός ή ασήμαντος σου μοιάζει-, ίσως ν' αξίζει για μία και μόνη φορά να κάνεις κάτι που δεν έχεις κάνει ποτέ μέχρι τώρα, να βγάλεις το σκασμό σεβόμενος με τη σιωπή σου αυτούς που πενθούν πραγματικά.

ΥΓ: το μικρό σημερινό άρθρο, δεν αναφέρεται φυσικά σε ανθρώπους που έγραψαν ένα "κρίμα" ή ένα "RIP" ή πόσταραν δημοσίως τη φωτογραφία του Bryant προσπαθώντας να ξεγελάσουν κάπως την υπαρξιακή τους αγωνία...