Attention whores τύποι ανθρώπων

Τους ξέρεις, τους έχεις δει, ίσως να είσαι απ' αυτούς. Αυτοί είναι οι Attention whore motherfuckers της διπλανής πόρτας.

Ο τύπος με το μεγάλο σκυλί

Ξεκινάει στην ηλικία των δώδεκα όταν υιοθετεί ένα στρυφνό πεκινουά που μισούν οι πάντες. Στα 19 του περνάει υπαρξιακή κρίση αγοράζοντας παπαγάλο, στα 23 κάνει μοϊκάνα κι όταν καταλαβαίνει πως οι γύρω του τον έχουν χεσμένο, έρχεται και η μεγάλη ιδέα: ο ογκώδης σκύλος ράτσας Αγίου Βερνάρδου... Το ενοχλητικό στην περίπτωση του, είναι που τελικά κερδίζει αυτό που ήθελε εξαρχής, την πολυπόθητη προσοχή και κυρίως των γυναικών.

Αγαπημένη του φράση: "Μπορείς να τον πιάσεις...".

Τιμωρία: ΜΗΝ τον κοιτάς! Αγνόησε τον ΤΩΡΑ.

Ο τύπος με το μουστάκι

Μπορεί κάποιοι να έφαγαν τα νιάτα τους διαβάζοντας -έτσι ώστε να μπορέσουν να ξεχωρίσουν απ' την άμαθη μάζα- αλλά OXI, ο συγκεκριμένος αρκείται στην εύκολη λύση του να ξεχωρίσει αφήνοντας απλώς ένα τσιγκελωτό μουστάκι αλά Νταλί -χωρίς το ταλέντο του Νταλί- και να τραβήξει την προσοχή με τον πιο τεμπέλικο και νάρκισσο τρόπο. Συχνά μάλιστα, αρέσκεται να παριστάνει το σκεπτόμενο παίρνοντας φάτσα βαθυστόχαστη και θλιμμένη κι αφού βεβαιωθεί ότι βρίσκεται ανάμεσα σε κόσμο που τον παρατηρεί. Σε ακραίες καταστάσεις, το μουστάκι συνδυάζεται με μία ριγέ εσάρπα που σταματάει να φοράει γύρω στα μέσα Μαϊου.

Αγαπημένη του φράση: "Nτάξει, καθένας έχει δικαίωμα να κάνει αυτό που αισθάνεται".
Τιμωρία: Ξύρισμα, κούρεμα με την ψιλή και δουλειά οκτάωρο σε κατάστημα κινητής τηλεφωνίας.

Η Influencer

Είναι η γκόμενα που μας υπενθυμίζει διαρκώς πόσο πλούσια, όμορφη και sexy είναι βγάζοντας φωτογραφίες στα καλύτερα σημεία του πλανήτη αλλά εστιασμένες στη σαγηνευτική της ομορφιά. Ο συγκεκριμένος τύπος γυναίκας, έχει την ίδια διαδικτυακή συμπεριφορά μέχρι την ηλικία των 30-32 ώσπου κάποια ημέρα, καταλαβαίνει πως πρέπει να κάνει στροφή στην ποιότητα -αφού το στήθος κι ο κώλος της δε στέκονται πλέον στο ίδιο σημείο- και μ' αποτέλεσμα, να πασχίζει στα 37 της να δείξει σκεπτόμενη κλέβοντας ατάκες που άκουσε σε μεσημεριανή εκπομπή του τύπου "αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο δε χρειάζεται την έγκριση κανενός" ή "όπου υπάρχει ένα θέλω υπάρχει κι ένα μπορώ".

Αγαπημένη της φράση: "Γλυκούλα μου σου πάει!".
Τιμωρία: Unfollow στο Facebook, unfollow στο Instagram.

Ο δημόσιος συγγραφέας

Τι κι αν χρειάζεσαι ηρεμία κι απομόνωση έτσι ώστε να καταφέρεις να γράψεις στη σειρά δυο λογικές προτάσεις; Τι κι αν η συγγραφή είναι μια πράξη επώδυνη που απαιτεί τη συγκέντρωση στο έπακρο; Ο συγκεκριμένος είναι τόσο αισθαντικός που επιλέγει να κάνει τη δουλειά του στα μπαράκια του κέντρου όντας βουτηγμένος στη μυρωδιά της ανθρώπινης σάρκας ή ίσως σε σταθμούς του μετρό δακτυλογραφώντας τις προτάσεις του σε μια παλιά γυαλιστερή γραφομηχανή εν έτει 2020.

Αγαπημένη του φράση: "O έρωτας πετούσε στις στέγες των σπιτιών την ώρα που το μούχρωμα ξεθώριαζε με βία το χρώμα του κόκκινου ουρανού".

Τιμωρία: Yποχρέωση εξάμηνης εργασίας στο τμήμα αγγελιών της Χρυσής Ευκαιρίας.

Το "τυπάκι"...

Πρόκειται για νεαρή φοιτήτρια που απολαμβάνει το ρόλο της αστείας ΚΑΙ cool τύπισσας που κάνει χαβαλέ με τα πάντα και χρησιμοποιεί ατάκες του τύπου "μαλάκα το είδες;" ή "μαλάκα τα πήρα κράνα" ή μαλάκα σκέτο αντιγράφοντας μ' αποτυχία (παρ΄ότι οι φίλες της γελάνε) την αντίστοιχη αντρική συμπεριφορά που έχει ξεσηκώσει απ' τον αδερφό και τους φίλους του. Συχνά, τ' αστεία που κάνει στο κυλικείο της σχολής μπορούν να χαρακτηριστούν χοντροκομμένα, σεξιστικά κι ελαφρώς παρωχημένα μα κάτω από αυτή την alegro επιθετική φιγούρα, κρύβεται η πληγωμένη εκδοχή της Ελένης του Ρετιρέ που αποζητάει εναγωνίως την αγάπη του περίγυρου. Πιθανή αιτία της συμπεριφοράς της, δεν είναι άλλη απ' τη μέτρια εμφάνιση που τη στοιχειώνει από τα πρώτα κιόλας χρόνια της εφηβείας.

Αγαπημένη της φράση: "Μαλάκα κάνεις πλάκα!"

Τιμωρία: Καμία αν αναλογιστείς πως ύστερα απ' τα εκκεντρικά της one woman show, συνηθίζει να κλαίει στο σπίτι μόνη και βυθισμένη στην υπαρξιακή της οδύνη.

It's movie time: Leon: The Professional (1994)

Σκηνοθεσία: Luc Besson

Είδος: Crime/Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,5

Μικρή περίληψη: Όταν δολοφονείται η οικογένεια του, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι αναζητά καταφύγιο στο διαμέρισμα ενός επαγγελματία εκτελεστή.

Γιατί να τη δεις: Γιατί πίστεψε με, είναι ελάχιστες οι ταινίες σ' αυτό τον κόσμο που καταφέρνουν να σε χώσουν τόσο βαθιά στην ατμόσφαιρα τους απ' τα πρώτα δευτερόλεπτα. Το έκανε ο Coppola στο Dracula, το έκανε ο Kubrick στο Full Metal Jacket και το 'κανε κι ο Bresson στο Leon. Δίχως φιοριτούρες και χαζοσάλτσες, το Leon σε βυθίζει μαεστρικά απ' την αρχή και με τον ίδιο σχεδόν ρυθμό συνεχίζει μέχρι το τέλος: όχι περιττές σκηνές, όχι βαρετές σκηνές, όχι ανουσιότητες, όχι πλάνα για να μας δείξει ο σκηνοθέτης πόσο ταλαντούχος είναι. Αντίθετα, κάθε σκηνή είναι γεμάτη συναισθηματική ένταση κι εξυπνάδα και τα πρώτα σαράντα λεπτά, πιθανότατα είναι τα καλύτερα πρώτα σαράντα λεπτά που έχεις δει ποτέ σου σε ταινία. Κάθε σκηνή μοιάζει με κομψοτέχνημα: απ' τον τρόπο που παρουσιάζεται η εισβολή στο διαμέρισμα του dealer, μέχρι τις αντιδράσεις της πιτσιρίκας Natalie Portman έξω απ' την πόρτα του ανθρώπου που στο πρόσωπο του αναζητά μια καινούργια οικογένεια. Τα πάντα φωνάζουν καλό κινηματογράφο. Οι σκηνές δράσεις είναι εξαιρετικές ενώ χωρίς να μας πρήξει με βαρετούς διαλόγους, ο Besson καταφέρνει να μας δείξει το σακατεμένο εσωτερικό κόσμο των ηρώων με χειρουργικές σκηνές to the point. Για το τέλος, αξίζει ν' αναφερθεί πως το Leon, έχει τον κακό που θα έπρεπε να έχουν όλες οι αντίστοιχες του είδους: συναισθηματικό σκουπίδι, έξυπνος, είρωνας, κυνικός μέχρι το κόκκαλο και αρκετά ψυχοπαθής ώστε να παρακαλάς να σκοτωθεί απ' το πρώτο λεπτό. Αν όχι το καλύτερο, ένα απ' τα καλύτερα crime dramas στην ιστορία του κινηματογράφου.

Μειονεκτήματα: 120 λεπτά ταινίας και υπάρχουν κανά δυο σκηνές που δεν πατάνε καλά. Μια απ' αυτές, όταν η Mathilda μπαίνει στο διαμέρισμα του εγκλήματος μπροστά στη μούρη των αστυνομικών. Ασήμαντο.