Μια προσωπική ιστορία μεταφυσικού (;) μυστηρίου

  
Μια παράξενη προσωπική εμπειρία απ' το μακρινό 1997

 

    Δηλώνω αγνωστικιστής. Παρ' ότι πέρασα από διάφορες φάσεις (κυρίως μέχρι τα εικοσιπέντε), κατέληξα σήμερα να βρίσκομαι στην ουδέτερη ζώνη της άγνοιας, ένα σημείο ανάμεσα στον παράδεισο και στην κόλαση, στο δικό μου καθαρτήριο που περιμένει μια ευκαιρία (που ίσως δε θα 'ρθει ποτέ) για να βγάλει ένα συμπέρασμα σχετικά με την ύπαρξη ή όχι κάποιας ανώτερης δύναμης ή κάποιου νοήματος γύρω απ' τη ζωή και για να είμαι ειλικρινής, μέχρι αυτή τη στιγμή δε βρήκα κανένα, τουλάχιστον όσον αφορά στα εξωτερικά νοήματα στα οποία αρεσκόμαστε να πιστεύουμε. Και για να μη φλυαρώ, νομίζω πως αυτή είναι η πιο λογική θέση που μπορεί να πάρει κάποιος. Γιατί δηλώνοντας ένθεος ή άθεος υποδηλώνεις ταυτόγχρονα και μία γνώση. Πως όμως μπορείς να ξέρεις; Πως μπορείς να έχεις απάντηση σ' αυτό το απύθμενο μυστήριο; Έχοντας πει αυτά, υπάρχει κάτι που μού συνέβη στα δεκαπέντε, είναι αληθινή ιστορία και δε μπόρεσα ποτέ να δώσω κάποια λογική εξήγηση. Και την ιστορία αυτή θα σας τη διηγηθώ αμέσως όπως συνέβη. Ή όπως νομίζω ότι συνέβη...

Μεγάλωσα σε μια τυπική χριστιανική οικογένεια όπως οι περισσότερες. Εκκλησία το Πάσχα και σπανιότερα σε καμιά μεγάλη γιορτή και μέχρι εκεί. Για να μπω στο θέμα, τον Αύγουστο του 1997 (τη μέρα την έχω ξεχάσει αλλα όχι το μήνα και τη χρονιά), είδα ένα παράξενο όνειρο: ήταν σ' ένα δωμάτιο ένας παππούς που μού έλεγε μια φράση για το Θεό. Αν απορείτε για τη φράση, αυτή ήταν "το Θεό να τον προσκυνάς". Φορούσε μαύρα, είχε καλοκάγαθο βλέμμα κι αυτά είναι όσα θυμάμαι απ' το όνειρο που κράτησε δευτερόλεπτα. Θυμάμαι πως ξύπνησα τρομαγμένος στη μέση της νύχτας γιατί είχα την αίσθηση πως μ' είχε επισκεφτεί κάποιος που δεν ήταν άνθρωπος αλλά κάτι ανώτερο (το παιδικο-εφηβικό μυαλουδάκι μου είχε φτιάξει τη φαντασίωση ήδη). Μέχρι εδώ, θα μπορούσε κανείς να πει για το υποσυνείδητο και τη δύναμη του, η οικογένεια μου δεν ήταν μακριά απ' τη θρησκεία (παρ' ότι δεν ήταν φανατισμένη όπως είπα) και ίσως είχα ακούσει κάτι που είχε εγγραφεί στο ασυνείδητο και αναδύθηκε στο όνειρο. Το παράξενο όμως, είναι πως δυο-τρεις μέρες μετά, βρήκα μια εικόνα σ' ένα συρτάρι της κουζίνας που δεν είχα ξαναδεί στο σπίτι. Το μάτι μου έπεσε πάνω της και όπως μαντέψατε, έμοιαζε εξαιρετικά με το πρόσωπο του ονείρου μου. Δε θ' αναφέρω ποιανού Αγίου ήταν η εικόνα γιατί το κείμενο γράφεται για να ειπωθεί μια προσωπική εμπειρία και όχι για να προσηλυτίσει τον οποιοδήποτε μιας κι όπως είπα, δεν έχω καμία απάντηση για το παραμικρό. Θυμάμαι τότε τον εαυτό μου να παίρνει την εικόνα, να την προσκυνάει δραματικά και να τη βάζει στο τρίτο συρτάρι του κομοδίνου, στο κάτω κάτω συρτάρι δίπλα απ' το κρεβάτι μου. Θυμάμαι ν' αντιλαμβάνομαι συγκλονισμένος το περιστατικό ως θεϊκό σημάδι και να είμαι πεπεισμένος ότι η εξήγηση είναι μία και μοναδική... 

Την ίδια μέρα μετά το μεσημέρι, βγήκα στη γειτονιά με την αδιανόητη αίσθηση πως κάτι ανώτερο μ' είχε επισκεφτεί και συγχρόνως μ' αυτό που κάποιοι ονομάζουν "δέος" και συνάντησα ένα φίλο μου σ' ένα γήπεδο μπάσκετ όπου συνηθίζαμε να πηγαίνουμε τ' απογεύματα του καλοκαιριού. Μιας κι έλειπαν σχεδόν όλοι και κανείς δε φαινόταν πρόθυμος να παίξει Αυγουστιάτικα μονό μαζί μας, ξεκινήσαμε να μιλάμε ενώ κάναμε βόλτα σ' ένα παρκάκι πίσω από ένα συγκρότημα σχολείων. Άρχισα τότε να του λέω την ιστορία κι εκείνος άρχισε να με αμφισβητεί κατευθείαν. Δεν ενοχλήθηκα τόσο γιατί είχαμε μεγάλη οικειότητα. Ωστόσο, με πείραξε ότι δε μου άφηνε κανένα περιθώριο να λέω αλήθεια. Θυμάμαι μια φράση του όταν ορκιζόμουν πως η ιστορία είναι αληθινή, ήταν κάτι σαν "αν πίστευα ότι μου έλεγε ο καθένας θα είχα αποτρελαθεί". Κάπως έτσι κι έπειτα από αρκετό δούλεμα κι αμφισβήτηση, πείστηκα πως έλεγα ανοησίες κι άρχισα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και κυρίως αυτόν που είδα στο όνειρο και πίστεψα ως Άγιο κ.ο.κ. Κοροϊδέψαμε τόσο που στο τέλος μετάνιωσα που το είχα πει. Όταν επέστρεψα στο σπίτι όμως, συνέβη το πραγματικά αξοσημείωτο της υπόθεσης: άνοιξα το τρίτο συρτάρι του κομοδίνου για να βρω την εικόνα κι εκείνη είχε εξαφανιστεί. Ναι, η εικόνα που ήξερα πως είχα τοποθετήσει εκεί, δεν υπήρχε πουθενά! Ήταν σα να με "τιμωρεί" για την κοροϊδία μου, δε θα πω ψέμματα, αυτό σκέφτηκα. Έβγαλα τρομαγμένος όλα τα συρτάρια έξω κι άρχισα να ψάχνω μανιωδώς. Άδειασα τα πάντα κι ύστερα μετακίνησα το κομοδίνο και κοίταξα στο πάτωμα κι όπου αλλού σκεφτόμουν. Είχα ιδρώσει κι έλεγα στον εαυτό μου ότι αυτό αποκλείεται να συμβαίνει. Θυμόμουν ότι την είχα βάλει εκεί και το να μην τη βρίσκω δεν έβγαζε κανένα νόημα. Τίποτα όμως, λες και την είχε καταπιεί η γη! Ένιωθα τρομακτική ένταση που είναι αδύνατο να περιγράψω. Το βράδυ ρώτησα τη μάνα μου αν άνοιξε το συρτάρι και την πήρε αλλά δεν ήξερε τίποτα κι επιπλέον από νωρίς το μεσημέρι έλειπε στο σπίτι της θείας μου και στο σπίτι δεν υπήρχε κανείς. Της είπα την ιστορία κι άρχισε να μιλάει για θαύμα και δεν ήθελε και πολύ για να μπει σε τέτοιο τριπάκι. Δεν ήταν καμιά ιεραπόστολος αλλά είχε μεγάλη ευκολία να πιστεύει σε τέτοια. Εν κατακλείδι, η εικόνα δε βρέθηκε ποτέ και παρ' ότι έψαχνα για καιρό σ' όλες τις πιθανές κι απίθανες γωνίες του σπιτιού. Ένα χρόνο μετά, στα τέλη του επόμενου καλοκαιριού μετακομίσαμε στα προάστια και φυσικά σταμάτησα να ψάχνω. Βασικά είχα σταματήσει αρκετά νωρίτερα και είχα θεωρήσει το γεγονός ως "μεταφυσικό". Ήταν η ηλικία που ακόμα μού επέτρεπε να σκέφτομαι έτσι κι ο ορθολογισμός μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση ανεπτυγμένος.

Σήμερα ωστόσο κι έχοντας διασχίσει εικοσιέξι χρόνια από τότε, βρίσκομαι ξανά στο σημείο της άγνοιας (ήδη από τα εικοσικάτι μου χρόνια). Το περιστατικό υπάρχει στο μυαλό μου σα βίωμα αλλά δεν προσφέρει αληθινή συγκινησιακή διέγερση για να με ωθήσει σε κάποια πίστη. Και όσο μεγαλώνω, γίνομαι δύσπιστος με τα πάντα. Είναι αλήθεια ότι με τα χρόνια αμφισβητείς ακόμα και την ίδια σου τη μνήμη με σκέψεις "μήπως τελικά δεν την έβαλα εκεί;" και άλλα παρόμοια. Και γενικότερα είμαι καχύποπτος με τη θρησκεία την οποία θεωρώ ανθρώπινη κατασκευή.

    Ολοκληρώνοντας αυτό το κείμενο, έχω την αίσθηση πως αυτό το μυστήριο μάλλον δε θα λυθεί. Και μέχρι να συμβεί κι αν ποτέ συμβεί, θα συνεχίσω να ζω στην άγνοια και να οδεύω στα τυφλά αποδεχόμενος την περιορισμένη αντίληψης θέση μου όπως όλοι. Γιατί σε τελική ανάλυση έτσι είναι, γιατί όπως έλεγε κάποιος "το μυστήριο της ζωής δεν είναι πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε. Είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να βιώσουμε".