EPIC FAILS: Τέσσερις ιστορικές Eλληνικές στιγμές γεμάτες απογοήτευση

Προσδοκίες που δεν ευοδώθηκαν

Μουντιάλ 1994

Ήταν αλήθεια: η χώρα σε Μουντιάλ για πρώτη φορά κι ο ενθουσιασμός στη χώρα ξεχείλιζε. Πριν απ' το τεράστιο γεγονός, ήμασταν βέβαιοι ότι τα ημιτελικά είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε και ότι ο τελικός ήταν μια αρκετά καλή πιθανότητα μιας κι είχαμε πραγματικά σπουδαίο υλικό... Τι ήταν άλλωστε ο Μαραντόνα κι ο Μπεμπέτο μπροστά στην τεράστια εληνική καρδιά ρε; Ποιος Μπάτζιο ρε βλάκες, εμείς έχουμε τσαγανό και φιλότιμο και φέτα... Εδώ να σημειωθεί, ότι πριν τους αγώνες, ο προπονητής της Εθνικής έκανε τουρ στην Αμερική αλλά δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, είχαμε Σαραβάκο, Μαχλά και Γιώτη Τσαλουχίδη και ήταν δεδομένο ότι ο πλανήτης θα υποκλινόταν μπροστά στο ταλέντο του Νίκου Τσιαντάκη. Τελικά τα πράγματα πήγαν στραβά και το κατάλαβαμε απ' το πρώτο παιχνίδι, όταν τσιμπήσαμε 4 απ' τους Αργεντίνους (με την εκστασιασμένη μούρη του Ντιέγκο στην κάμερα μετά από κατανάλωση μεγάλης ποσότητας Coca Cola light), 4 απ' τους Βούλγαρους και 2 απ' τους Νιγηριάνους ενώ στη συλλογική μνήμη έμεινε χαραγμένη η ατάκα του Αλκέτα στο ημίχρονο με Βουλγαρία: "Τι σας ζητάω ρε; Ένα βαθμό να πάρουμε κι ένα γκολ να βαλουμε, τι σας ζητάω πια;".

Eurovision 2006

Εκείνη τη χρονιά, είχαμε μια φαεινή ιδέα: αφού ρε μάγκες το πήραμε πέρισυ, δε στέλνουμε φέτος το πιο μεγάλο όνομα να το σηκώσουμε back to back και να μας θαυμάσουν οι Ευρωπαίοι; Στείλαμε λοιπόν τη Σελίν Ντιόν της Λάρνακας Άννα Βίσση (με απευθείας ανάθεση) και ήμασταν βέβαιοι ότι η Ομόνοια το βραδάκι θα πάρει φωτιά. Και μπορεί η Άννα να βγήκε να τραγουδήσει 16η αλλά η φωνή κλείστηκε στο καβούκι της και δεν βγήκε ποτέ τη ενώ ένας γιγάντιος ανεμιστήρας φυσούσε τη φράντζα της αοιδού για 4 λεπτά. Τελικά, η 9η θέση έφερε χλευασμό απ΄ το κακομαθημένο ελληνικό κοινό που μέσα σε 2 χρόνια είχε σηκώσει Euro, Eurobasket και Eurovision ενώ κάποιοι μεταλλάδες απ' τη Φινλανδία έπαιρναν την κούπα στο παγωμένο Ελσίνκι. 

Εκλογές 4ης Οκτωβρίου 2009

Ήταν 2 Σεπτεμβρίου του 2009 όταν ο πολυμήχανος πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, έπειτα από ένα παιχνίδι στο Pro όπου είχε χάσει με τρία γκολ απ' τη Lombardia, το αποφάσισε: θα κάνω εκλογές για να γλιτώσω αυτό που έρχεται κι άστους να κουρεύονται! Κι έτσι έγινε. Τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου του 2009 τις κέρδισε ο ταλαντούχος Γιώργος Παπανδρέου (που δεν είχε καταλάβει Χριστό) και το σύνθημα "Σήκω Ανδρέα για αν δεις το παιδί της αλλαγής" αντήχησε στο ουρανό της Χαριλάου Τρικούπη με πάθος. Και μπορεί ο Ανδρέας να μη σηκώθηκε ποτέ (θα ήταν πρόβλημα αν συνέβαινε), η αλλαγή όμως ήρθε σίγουρα: λίγο καιρό μετά απ' το "λεφτά υπάρχουν" και με βάση την αδυναμία να δανειστεί με χαμηλό επιτόκιο απ' τις αγορές, η χώρα θα έμπαινε σε μια τεράστια κρίση χρέους με την ανεργία να αυξάνει, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων να μεταναστεύουν κι εμείς να παίζουμε χαστούκια μέρα παρά μέρα στο δρόμο για το αν πρέπει να μείνουμε στην Ευρώπη ή να γυρίσουμε στη δραχμή και να τρώμε φτηνό σουβλάκι.

Εκλογές Ιανουρίου 2015

Και φτάνουμε στην ημερομηνία που άλλαξε το ρου της ιστορίας. Ήταν η μέρα όπου χιλιάδες συμπολίτες μας βγήκαν στο Σύνταγμα να χορέψουν με την πατούσα για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα και την Ευρώπη που επιτέλους θ' άλλαζε (μετά τη Γαλλική επανάσταση άλλωστε είχαμε μείνει πίσω). Γενικά ο ενθουσιασμός ήταν τεράστιος γιατί τα χρέη θα σβήνονταν, ο ΕΝΦΙΑ θα κοβόταν, οι αγορές θα μας έπαιρναν πίπες, τα διόδια θα κερνούσαν εκλέρ, οι κατατρεγμένοι θα γινόντουσαν πλούσιοι, οι πλούσιοι θα μαστιγώνονταν στην Ομόνοια για τα κλεμμένα, θα υπήρχε κοινωνική δικαιοσύνη παντού κι αντί για ψωμί θα τρώγαμε παντεσπάνι. Για να μην τα πολυλογώ, λίγους μήνες μετά, όλοι ξέρουμε πως τελείωσε αυτή η ιστορία.

Μια προσωπική ιστορία μεταφυσικού (;) μυστηρίου

  
Μια παράξενη προσωπική εμπειρία απ' το μακρινό 1997

 

    Δηλώνω αγνωστικιστής. Παρ' ότι πέρασα από διάφορες φάσεις (κυρίως μέχρι τα εικοσιπέντε), κατέληξα σήμερα να βρίσκομαι στην ουδέτερη ζώνη της άγνοιας, ένα σημείο ανάμεσα στον παράδεισο και στην κόλαση, στο δικό μου καθαρτήριο που περιμένει μια ευκαιρία (που ίσως δε θα 'ρθει ποτέ) για να βγάλει ένα συμπέρασμα σχετικά με την ύπαρξη ή όχι κάποιας ανώτερης δύναμης ή κάποιου νοήματος γύρω απ' τη ζωή και για να είμαι ειλικρινής, μέχρι αυτή τη στιγμή δε βρήκα κανένα, τουλάχιστον όσον αφορά στα εξωτερικά νοήματα στα οποία αρεσκόμαστε να πιστεύουμε. Και για να μη φλυαρώ, νομίζω πως αυτή είναι η πιο λογική θέση που μπορεί να πάρει κάποιος. Γιατί δηλώνοντας ένθεος ή άθεος υποδηλώνεις ταυτόγχρονα και μία γνώση. Πως όμως μπορείς να ξέρεις; Πως μπορείς να έχεις απάντηση σ' αυτό το απύθμενο μυστήριο; Έχοντας πει αυτά, υπάρχει κάτι που μού συνέβη στα δεκαπέντε, είναι αληθινή ιστορία και δε μπόρεσα ποτέ να δώσω κάποια λογική εξήγηση. Και την ιστορία αυτή θα σας τη διηγηθώ αμέσως όπως συνέβη. Ή όπως νομίζω ότι συνέβη...

Μεγάλωσα σε μια τυπική χριστιανική οικογένεια όπως οι περισσότερες. Εκκλησία το Πάσχα και σπανιότερα σε καμιά μεγάλη γιορτή και μέχρι εκεί. Για να μπω στο θέμα, τον Αύγουστο του 1997 (τη μέρα την έχω ξεχάσει αλλα όχι το μήνα και τη χρονιά), είδα ένα παράξενο όνειρο: ήταν σ' ένα δωμάτιο ένας παππούς που μού έλεγε μια φράση για το Θεό. Αν απορείτε για τη φράση, αυτή ήταν "το Θεό να τον προσκυνάς". Φορούσε μαύρα, είχε καλοκάγαθο βλέμμα κι αυτά είναι όσα θυμάμαι απ' το όνειρο που κράτησε δευτερόλεπτα. Θυμάμαι πως ξύπνησα τρομαγμένος στη μέση της νύχτας γιατί είχα την αίσθηση πως μ' είχε επισκεφτεί κάποιος που δεν ήταν άνθρωπος αλλά κάτι ανώτερο (το παιδικο-εφηβικό μυαλουδάκι μου είχε φτιάξει τη φαντασίωση ήδη). Μέχρι εδώ, θα μπορούσε κανείς να πει για το υποσυνείδητο και τη δύναμη του, η οικογένεια μου δεν ήταν μακριά απ' τη θρησκεία (παρ' ότι δεν ήταν φανατισμένη όπως είπα) και ίσως είχα ακούσει κάτι που είχε εγγραφεί στο ασυνείδητο και αναδύθηκε στο όνειρο. Το παράξενο όμως, είναι πως δυο-τρεις μέρες μετά, βρήκα μια εικόνα σ' ένα συρτάρι της κουζίνας που δεν είχα ξαναδεί στο σπίτι. Το μάτι μου έπεσε πάνω της και όπως μαντέψατε, έμοιαζε εξαιρετικά με το πρόσωπο του ονείρου μου. Δε θ' αναφέρω ποιανού Αγίου ήταν η εικόνα γιατί το κείμενο γράφεται για να ειπωθεί μια προσωπική εμπειρία και όχι για να προσηλυτίσει τον οποιοδήποτε μιας κι όπως είπα, δεν έχω καμία απάντηση για το παραμικρό. Θυμάμαι τότε τον εαυτό μου να παίρνει την εικόνα, να την προσκυνάει δραματικά και να τη βάζει στο τρίτο συρτάρι του κομοδίνου, στο κάτω κάτω συρτάρι δίπλα απ' το κρεβάτι μου. Θυμάμαι ν' αντιλαμβάνομαι συγκλονισμένος το περιστατικό ως θεϊκό σημάδι και να είμαι πεπεισμένος ότι η εξήγηση είναι μία και μοναδική... 

Την ίδια μέρα μετά το μεσημέρι, βγήκα στη γειτονιά με την αδιανόητη αίσθηση πως κάτι ανώτερο μ' είχε επισκεφτεί και συγχρόνως μ' αυτό που κάποιοι ονομάζουν "δέος" και συνάντησα ένα φίλο μου σ' ένα γήπεδο μπάσκετ όπου συνηθίζαμε να πηγαίνουμε τ' απογεύματα του καλοκαιριού. Μιας κι έλειπαν σχεδόν όλοι και κανείς δε φαινόταν πρόθυμος να παίξει Αυγουστιάτικα μονό μαζί μας, ξεκινήσαμε να μιλάμε ενώ κάναμε βόλτα σ' ένα παρκάκι πίσω από ένα συγκρότημα σχολείων. Άρχισα τότε να του λέω την ιστορία κι εκείνος άρχισε να με αμφισβητεί κατευθείαν. Δεν ενοχλήθηκα τόσο γιατί είχαμε μεγάλη οικειότητα. Ωστόσο, με πείραξε ότι δε μου άφηνε κανένα περιθώριο να λέω αλήθεια. Θυμάμαι μια φράση του όταν ορκιζόμουν πως η ιστορία είναι αληθινή, ήταν κάτι σαν "αν πίστευα ότι μου έλεγε ο καθένας θα είχα αποτρελαθεί". Κάπως έτσι κι έπειτα από αρκετό δούλεμα κι αμφισβήτηση, πείστηκα πως έλεγα ανοησίες κι άρχισα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και κυρίως αυτόν που είδα στο όνειρο και πίστεψα ως Άγιο κ.ο.κ. Κοροϊδέψαμε τόσο που στο τέλος μετάνιωσα που το είχα πει. Όταν επέστρεψα στο σπίτι όμως, συνέβη το πραγματικά αξοσημείωτο της υπόθεσης: άνοιξα το τρίτο συρτάρι του κομοδίνου για να βρω την εικόνα κι εκείνη είχε εξαφανιστεί. Ναι, η εικόνα που ήξερα πως είχα τοποθετήσει εκεί, δεν υπήρχε πουθενά! Ήταν σα να με "τιμωρεί" για την κοροϊδία μου, δε θα πω ψέμματα, αυτό σκέφτηκα. Έβγαλα τρομαγμένος όλα τα συρτάρια έξω κι άρχισα να ψάχνω μανιωδώς. Άδειασα τα πάντα κι ύστερα μετακίνησα το κομοδίνο και κοίταξα στο πάτωμα κι όπου αλλού σκεφτόμουν. Είχα ιδρώσει κι έλεγα στον εαυτό μου ότι αυτό αποκλείεται να συμβαίνει. Θυμόμουν ότι την είχα βάλει εκεί και το να μην τη βρίσκω δεν έβγαζε κανένα νόημα. Τίποτα όμως, λες και την είχε καταπιεί η γη! Ένιωθα τρομακτική ένταση που είναι αδύνατο να περιγράψω. Το βράδυ ρώτησα τη μάνα μου αν άνοιξε το συρτάρι και την πήρε αλλά δεν ήξερε τίποτα κι επιπλέον από νωρίς το μεσημέρι έλειπε στο σπίτι της θείας μου και στο σπίτι δεν υπήρχε κανείς. Της είπα την ιστορία κι άρχισε να μιλάει για θαύμα και δεν ήθελε και πολύ για να μπει σε τέτοιο τριπάκι. Δεν ήταν καμιά ιεραπόστολος αλλά είχε μεγάλη ευκολία να πιστεύει σε τέτοια. Εν κατακλείδι, η εικόνα δε βρέθηκε ποτέ και παρ' ότι έψαχνα για καιρό σ' όλες τις πιθανές κι απίθανες γωνίες του σπιτιού. Ένα χρόνο μετά, στα τέλη του επόμενου καλοκαιριού μετακομίσαμε στα προάστια και φυσικά σταμάτησα να ψάχνω. Βασικά είχα σταματήσει αρκετά νωρίτερα και είχα θεωρήσει το γεγονός ως "μεταφυσικό". Ήταν η ηλικία που ακόμα μού επέτρεπε να σκέφτομαι έτσι κι ο ορθολογισμός μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση ανεπτυγμένος.

Σήμερα ωστόσο κι έχοντας διασχίσει εικοσιέξι χρόνια από τότε, βρίσκομαι ξανά στο σημείο της άγνοιας (ήδη από τα εικοσικάτι μου χρόνια). Το περιστατικό υπάρχει στο μυαλό μου σα βίωμα αλλά δεν προσφέρει αληθινή συγκινησιακή διέγερση για να με ωθήσει σε κάποια πίστη. Και όσο μεγαλώνω, γίνομαι δύσπιστος με τα πάντα. Είναι αλήθεια ότι με τα χρόνια αμφισβητείς ακόμα και την ίδια σου τη μνήμη με σκέψεις "μήπως τελικά δεν την έβαλα εκεί;" και άλλα παρόμοια. Και γενικότερα είμαι καχύποπτος με τη θρησκεία την οποία θεωρώ ανθρώπινη κατασκευή.

    Ολοκληρώνοντας αυτό το κείμενο, έχω την αίσθηση πως αυτό το μυστήριο μάλλον δε θα λυθεί. Και μέχρι να συμβεί κι αν ποτέ συμβεί, θα συνεχίσω να ζω στην άγνοια και να οδεύω στα τυφλά αποδεχόμενος την περιορισμένη αντίληψης θέση μου όπως όλοι. Γιατί σε τελική ανάλυση έτσι είναι, γιατί όπως έλεγε κάποιος "το μυστήριο της ζωής δεν είναι πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε. Είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να βιώσουμε".