Επαγγέλματα που σε τσαντίζουν και πρέπει ν' απαγορευτούν ΣΗΜΕΡΑ!

Τηλεφωνητής προώθησης προϊόντων

2024 κι ακόμα υπάρχουν τύποι που σε καλούν χωρίς τη συναίνεση σου ώστε να σου πουν για το καινούργιο πρόγραμμα της Χ τηλεφωνικής εταιρείας ή για τη νέα πρόταση που θα έχεις ρεύμα με 7 ευρώ το μήνα καίγοντας το φούρνο και το σεσουάρ όλη μέρα. Λες και δεν υπάρχει διαδίκτυο για να ψάξω να βρω οτιδήποτε μ' ενδιαφέρει, λες και ζούμε στο μακρινό 92 στο Ρετιρέ κι η πληροφορία πηγαίνει από στόμα σε στόμα όταν απ' την Ειρήνη έφτανε στην κυρά Σοφία μετά στη Χαρούλα και στο τέλος στον Ιάσωνα Σέκερη που έριχνε μπινελίκια. Και δε φτάνουν οι ανούσιες προτάσεις που ενίοτε είναι και προϊόν εξαπάτησης, πρέπει να γίνονται κι αποκλειστικά μεσημεριανές ώρες έτσι για το σπάσιμο. Block ρε!

Πανελίστας

Ας το κάνουμε εικόνα: σηκώνεσαι στις έξι κι αφού βγαίνεις στον γεμάτο υγρασία δρόμο, μπαίνεις σ' ένα τηλεοπτικό στούντιο να βαφτείς και να κάνεις το εξής: να σχολιάσεις το τακούνι της Λάσπα, το χωρισμό βόμβα ενός τύπου απ' το Survivor και να θέσεις φιλοσοφικά ερωτήματα γύρω απ' το αξύριστο πηγούνι του Τσιμιτσέλη και υποτίθεται πως πρέπει να σέβομαι το επάγγελμα σου και να υποστηρίζω ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή; Ε λοιπόν πανελίστα μάντεψε: κάποιες δουλειές είναι όντως ντροπή και όχι, δε θα σεβαστώ το επάγγελμα σου γιατί εφάπτεται στα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα: στο κουτσομπολιό, στη χαιρεκακία και στην κανιβαλιστική διάθεση εις βάρος των υπολοίπων. Τον πούλο.

Προπαγανδιστής θρησκείας  

Δεν ήξερα ακριβώς πως να το γράψω αλλά καταλαβαίνεις τι λέω. Τύποι που γυρίζουν στους δρόμους με βιβλία απ' τις Γραφές, με μπλε πουκάμισα και μ' ατάκες του τύπου "όλοι υποφέρουμε φίλε μου ή "έλα να σου μιλήσουμε για το Χριστό" πρέπει να σταματήσουν αυτό το χούι σήμερα. Είναι ενοχλητικό, είναι χαζό και δεν έχουν καμία γνώση γι' αυτό που μιλάνε περισσότερο από σένα. Οπότε παιδιά κόφτε το και σταματήστε να μας τα πρήζετε μ' αυτό το μειλίχιο ύφος Ιεροκήρυκα. Τι; Έχετε να εμφανιστείτε απ' το 2006; Το δέχομαι αλλά έπρεπε να το γράψω.

Συνδικαλιστής 

Ναι ξέρω, δεν είναι επαγγελματική ιδιότητα αλλά στην ουσία είναι: αμέτρητες άδειες σ' όποιο πόστο στο δημόσιο κι αν εργάζονται, χτυπημένες κάρτες, πληρωμένα ταξιδάκια απ' το κράτος και φυσικά τοξικότητα όλη την ώρα. Για τα πάντα και γιατί έτσι γουστάρουν. Αν τους πεις να δουλέψουν, θα σε κοιτάξουν με ύφος απορίας του τύπου "εγώ προστατεύω τα δικαιώματα του εργάτη κι εσύ μου λες να δουλέψω ρε καριόλη;" και σα να μην έφταναν όλ' αυτά, θέτουν πάντoτε θέμα δημοκρατίας για οποιαδήποτε ψήφιση νόμου δεν τους συμφέρει και δεν εξυπηρετεί το σινάφι τους. Καρατόμηση άμεσα.

Πορτιέρης 

Κάθε φορά που πήγαινα πιτσιρικάς να μπω σε club, ένας χοντρός με ξυρισμένο κεφάλι ή γένια και παλτό ως τα γόνατα σαν καμπαρντινάκιας στο Πεδίο του Άρεως, έπρεπε να σε τσεκάρει προσεκτικά για να σού κάνει τη χάρη να μπεις στο μαγαζί και ν' ακούσεις τα τελευταία σκυλάδικα της κακιάς ώρας. Το πιο θλιβερό, είναι πως αυτή η πρακτική συνεχίζεται (πιο σπάνια πάντως) ακόμα και σήμερα κι είναι δεδομένο πως τίθεται και θέμα δικαωμάτων μιας κι αφορά το λήμμα "διακρίσεις".

It's movie time (44): The monk (2011)

Σκηνοθεσία: Dominik Moll

Βαθμολογία Imdb: 5,9

Είδος: Drama/Thriller/Mystery

Μικρή περίληψη: Σε κάποιο μοναστήρι της Ισπανίας, ένας καλόγερος δέχεται την επίθεση του Κακού...

Γιατί να τη δεις: Καταρχήν για την ατμόσφαιρα, κατά δεύτερον για τη φωτογραφία και κατά τρίτον, γιατί δεν κάνει το λάθος στο οποίο υποπίπτουν τα τελευταία χρόνια οι Ευρωπαίοι ξανά και ξανά: δε μιμείται τον Αμερικάνικο τρόπο κινηματογράφησης τον οποίο αφενός γνωρίζουν λιγότερο απ' τους Αμερικάνους κι αφετέρου τους μετατρέπει σ' ευνουχισμένους μιμητές δίχως πρωτοτυπία και πετώντας στα σκουπιδια τα δικά τους ποιοτικά χαρακτηριστικά. Σε δεύτερη φάση, μιλάμε για ένα ευρωπαϊκού τύπου φιλμ το οποίο κρατάει τη σημαία της ηπείρου ψηλά. Όχι, το The Monk ή Le Moine δεν είναι ταινιάρα. Έχει όμως την πυγμή να σε πάει με συνταγές old school κινηματογράφου εκεί που θέλει (αργά και σταθερά και μ΄ έναν Vincent Cassel που είναι πραγματικά καλός). Υπό αυτή την έννοια, μην περιμένεις τα κλασσικά jump scares και το Διάβολο να βγάζει δόντια για να σε τρομάξει με την ασχήμια του γιατί δεν πρόκειται να συμβεί. Να περιμένεις ένα βραδύκαυστο δράμα/θρίλερ εποχής, με ξεκάθαρη τάση στο πρώτο αλλά και με έντονα τα στοιχεία του ψυχολογικού τρόμου μιας κι η απειλή κρέμεται πάνω απ' τα κεφάλια των ηρώων απ΄ την αρχή της ταινίας.  Αν υπάρχει ένα ζήτημα με το φιλμ του Moll, είναι ότι στην πραγματικότητα αποτυγχάνει να δείξει τη μεταμόρφωση του ήρωα και την "πτώση στην άβυσσο" πειστικά μια και το δεύτερο μισό κυλάει με γρηγορότερο ρυθμό απ' το πρώτο κι οι λεπτομέρειες που απαιτούνται απουσιάζουν. Τέλος, η ταινία προτείνεται στους λάτρεις των θρηκευτικών ταινιών μυστηρίου (δεν υπάρχουν και αμέτρητα καλά στο είδος) και σε όσους αγαπάνε τις βραδύκαυστες απολαύσεις. Οι υπόλοιποι συνεχίστε αυτό που κάνατε γιατί πιθανότατα θα το μισήσετε.

It's movie time (43): Se7en (1995)

Σκηνοθεσία: David Fincher

Βαθμολογία Imdb: 8,6

Είδος: Crime/Drama

Μικρή περίληψη: Δύο αστυνομικοί αναλαμβάνουν να πιάσουν το δολοφόνο μιας σειράς φόνων που στοιχειώνουν μια πόλη του Αμερικανικού νότου...

Γιατί να τη δεις: Ξέρω πως φυσικά δεν ανακάλυψα τη βαρύτητα με την πρόταση Seven αλλά μιας κι οι περισσότεροι την είδατε στα είκοσι κι είστε πλέον σαραντάρηδες με παιδιά και φαλάκρα, έχω την αίσθηση ότι θ' άξιζε μια προσπάθεια ακόμη... Γιατί το Seven δεν είναι μόνο η έξυπνη αλλά κλισέ ιδέα που θυμίζει μ' ένα τρόπο το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι (και στις δύο περιπτώσεις, ο δολοφόνος έκανε το έγκλημα με την πρόθεση να κάνει τον κόσμο καλύτερο). Το Seven είναι οι χαρακτήρες του, οι διάλογοι μεταξύ των πρωταγωνιστών, οι πικρές διαπιστώσεις γύρω απ' το επάγγελμα του αστυνομικού που συχνά ματαιοπονεί. Είναι οι σκηνές στις οποίες περιγράφεται ο φοβερός χαρακτήρας του ρεαλιστή μεν Γουίλλιαμ (Morgan Freeman) που κρατάει την ευαισθησία του και δε γίνεται ποτέ μηδενιστής και κυνικός. Είναι οι σκηνές που ο ίδιος κοιτάζει απ' το τζάμι του ταξί μία ακόμα δολοφονία στην πόλη με πεσσιμισμό και με το βλέμμα ότι αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτέ. Είναι ο υστερικός χαρακτήρας του Ντέηβιντ (Brad Pitt) που φέρνει το ενθουσιασμό της νεότητας και που σε κάποιες σκηνές θέλει οπωσδήποτε τα χαστούκια του για να στρώσει χαρακτήρα (ευτυχώς, φροντίζει γι' αυτό ο καταπληκτικός Kevin Spacey). Το Seven είναι ο κινηματογράφος του μερακλή. Γιατί δεν αναλώνεται τόσο στο ψάξιμο του δολοφόνου που έχουμε δει τόσες και τόσες φορές αλλά στη ζωή και τη ματιά των πρωταγωνιστών με πλήρη ανάπτυξη χαρακτήρων, καταπληκτικούς διαλόγους και σκηνές ευαισθησίας σ' έναν κόσμο γεμάτο κυνική σκληρότητα (βλ. σκηνή στη βιβλιοθήκη).  Συμπερασματικά, αυτό είναι το κορυφαίο φιλμ νουάρ της σύγχρονης ιστορίας και μιας απ' τις σπουδαιότερες κινηματογραφικές ταινίες όλων των εποχών, συνεπώς ξαναδέστο. Είναι δεδομένο ότι θα σκεφτείς πολύ περισσότερα πράγματα απ' ότι σε αντίστοιχες ταινίες του 2020 και του 2023.