It's movie time (31): Train to Busan (2016)

 

Σκηνοθεσία: Sang-ho Yeon

Είδος: Action/Horror

Βαθμολογία Imdb: 7,6

Μικρή περίληψη: Όταν μια επιδημία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι ξεσπάει στη Σεούλ, οι επιβάτες ενός τρένου προσπαθούν να επιβιώσουν φτάνοντας στο Μπουσάν... 

Γιατί να τη δεις: Γιατί παρ' ότι μιλάμε για ταινία με ζόμπι και που εκ πρώτης όψεως η ιδέα της εξυπηρετεί την ψυχαγωγία, το Train to Busan καταφέρνει να σε κάνει να νοιαστείς... Και σ' αντίθεση μ' αρκετές υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ, το συγκεκριμένο φιλμ, σε βάζει σε διάθεση αγωνίας για τους ήρωες του και σού κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Γιατί το βασικότερο αξίωμα για μια πετυχημένη σκηνοθεσία και άσχετα με το είδος ή το σενάριο, είναι να ενδιαφέρεσαι για την κατάληξη των ηρώων του. Κι αυτό το καταφέρνει περίφημα ο Sang-ho Yeon, δημιουργώντας παράλληλες προσωπικές ιστορίες αλλά πάντα με κεντρικό ήρωα έναν χωρισμένο πατέρα και την κόρη του. Κατά ' άλλα, υπάρχουν μαεστρικές σκηνές comic relief, ζόμπι μ' εντυπωσιακά παραλυτικές κινήσεις (CGI μεν, καλοφτιαγμένο δε) και συγκίνηση που σε χτυπάει την κατάλληλη στιγμή.  Σε δεύτερο βαθμό ωστόσο (κι αυτό έχει επίσης ενδιαφέρον), αντιμετωπίζουμε κάποια διλήμματα ηθικής φύσεως. Κι αλήθεια, μιας και περάσαμε μια διετία με παγκόσμια επιδημία, εσείς τι θα κάνατε και πόσο ανεκτικοί θα ήσασταν με την υποψία ότι στο διπλανό βαγόνι σας ζητούσε βοήθεια κάποιος που είχατε την υποψία ότι έχει μολυνθεί; Και πριν προλάβετε ν' απαντήσετε ότι "εγώ θα άνοιγα την πόρτα του βαγονιού και θα βοηθούσα τον άνθρωπο", σκεφτείτε απλώς τι κάνατε με τον covid19 και φέρτε το στο σύμπαν της ταινίας όπου ο συγκεκριμένος ιός μετατρέπει τους ανθρώπους σε τέρατα μέσα σε λίγα λεπτά.

It's movie time (30): Wings of Desire (1987)

Σκηνοθεσία: Wim Wenders

Είδος: Drama/Fantasy

Βαθμολογία Imdb: 8

Μικρή περίληψη: Ένας άγγελος (πόσο γελοίο να ξεκινάς την περιγραφή με τη λέξη "άγγελος"), ερωτευμένος με μια χορεύτρια και κουρασμένος απ' την πνευματική του υπόσταση επιθυμεί να γίνει άνθρωπος... 

Γιατί να τη δεις: Γιατί έχεις τη διάθεση να βυθιστείς στην ατμόσφαιρα ενός ποιητικού αριστουργήματος με σπουδαίο μήνυμα. Και ναι αναγνώστη που διαβάζεις το κείμενο, το μήνυμα της ταινίας είναι σπουδαίο και τείνουμε να το ξεχνάμε. Απ' τις βουτηγμένες στην αστική κατάθλιψη σκηνές και μέσα στo απογοητευμένο ψυχροπολεμικό Βερολίνο όπου ο Damiel γυροφέρνει αόρατος για ν' απαλύνει τον πόνο των άλλων, μέχρι και την ποιητική σκηνή έπος του μελλοθάνατου μοτοσικλετιστή, η ιδέα είναι ξεκάθαρη: το μεγαλύτερο δώρο είναι που μπορείς να αισθάνεσαι. Και όχι απλώς που αισθάνεσαι σα ζώο πoυ εκτελεί τις βιολογικές του λειτουργίες αλλά που μπορείς να αισθάνεσαι σαν άνθρωπος. Και το υπέρτατο δώρο απ' αυτές τις συναισθηματικές δυνατότητες δεν είναι άλλο από τον έρωτα. Και είναι κι ο λόγος που αξίζει να θυσιάσεις την ατάταχη αιωνιότητα σου και να βυθιστείς στην ανθρώπιινη υπόσταση. Ακόμα και μ' όλες τις πικρές καταστάσεις που ο Wenders δεν παραλείπει να δείξει -και είναι ένας από τους λόγους που η ταινία ξεχωρίζει- αλλά στο τέλος τέλος, αυτή είναι η ζωή. Γεμάτη λεπτομέρειες κι αποχρώσεις που ο Damiel δε μπορεί να καταλάβει παρά μόνο όταν γίνεται έκπτωτος και θνητός. Γιατί στο τέλος της ημέρας, "πρέπει να μάθεις μόνος σου", άλλος τρόπος δεν υπάρχει και στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ.

Μειονεκτήματα: Δομικά μιλώντας, απ' τη μέση της ταινίας και μετά, υπάρχει μια φλυαρία που ίσως ν' αποπροσανατολίσει το θεατή απ' το πραγματικό της θέμα. Θα είμαι και λίγο αυστηρός με μία δεύτερη παρατήρηση: η ιδέα για τον "έρωτα" υπάρχει στην ταινία σαν εξιδανικευμένη έννοια αλλά όχι σαν συναίσθημα. Κατά ένα τρόπο. οι ερωτικές σκηνές έρχονται λίγο σαν κομήτης και όχι σαν αποτέλεσμα μεθοδικού χτισίματος. Η ταινία είναι αριστουργηματική τμηματικά μεν, όχι ιδιαίτερα συμπαγής δε...