It's movie time (25): The Ninth Gate (1999)

"Τόλμησε πολύ κι ο κίνδυνος θα έρθει από ψηλά"...

Σκηνοθεσία: Roman Polanski

Είδος: Mystery/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 6,7

Μικρή Περίληψη: Ένας ταλαντούχος αναζητητής βιβλίων, αναλαμβάνει να βρει τα τελευταία αντίγραφα μιας σπάνιας τριλογίας που φημολογείται πως έγραψε ο ίδιος ο Διάβολος...

Γιατί να τη δεις: Γιατί θες να δεις μια ταινία με πρωταγωνιστή το Διάβολο και ποιος θα μπορούσε να τη σκηνοθετήσει καλύτερα απ΄τον κορυφαίο σκηνοθέτη του Σύμπαντος Roman Polanski (Rosemary's Baby); Ας τα πάρουμε όμως απ' την αρχή: η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Αρτούρο Πέρεθ "Λέσχη Δουμάς", το οποίο είχε μεν μέτρια λογοτεχνική αξία -έως κι ανύπαρκτη- αλλά δεν έπαυε να είχε ένα εξαιρετικό storyline σε όρους δυνητικής κινηματογραφικής μεταφοράς. Κι ο άνθρωπος που βίωσε μια απ' τις μεγαλύτερες τραγωδίες του Χόλυγουντ με τη δολοφονία της συζύγου του Sharon Tate απ' τους καθυστερημένους ψυχοπαθείς σατανιστές της οικογένειας Μάνσον, το διέκρινε. Η Ένατη Πύλη διακρίνεται για το θέμα της το οποίο έχει αιώνιες προεκτάσεις (αλλά δεν κάνω spoiler) και για το καλοχτισμένο μυστήριο που κορυφώνει μέχρι την τελευταία στιγμή (μάθετε μπαλίτσα απ' το Ρομάν hipsters) και λύνεται! αλλά αυτοί που έκραξαν το αριστούργημα δεν το κατάλαβαν ποτέ... Η ταινία σε κερδίζει απ' τoυς τίτλους αρχής με το υποβλητικό soundtrack του Πολωνού συνθέτη Wojciech Kilar (Dracula), το έξυπνο χιούμορ (ο Johnny Depp πετάει απολαυστικές comic relief ατάκες), την προσμονή για την εμφάνιση του διαβόλου... και την σούπερ ηθοποϊία του Frank Langella, της καυτής cougar Lena Olin αλλά και της Emanuelle Sagnier. Η ατμόσφαιρα είναι υποδειγματική, η κλιμάκωση για σεμινάριο, οι οπτικές λεπτομέρειες σπέρνουν (θυμηθείτε να προσέξετε καλά τη σκηνή στο κάστρο...) και το The Ninth Gate ένα απ' τα καλύτερα φιλμ στην ιστορία του κινηματογράφου. 

It's movie time (24): Tout les matins du monde

Σκηνοθεσία: Alain Corneau

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 7,5

Μικρή περίληψη: Ο Saint Colombe, ένας ταλαντούχος μουσικός, μετά το θάνατο της γυναίκας του βυθίζεται στην κατάθλιψη ενώ προσπαθεί να μεγαλώσει τις δυο του κόρες και να επιβιώσει.

Γιατί να τη δεις: Υπάρχουν ήρωες που σού περνούν αδιάφοροι και ήρωες που σε κεντρίζουν και χαράσσονται στο μυαλό σου. Στο Όλα τα πρωινά του κόσμου ή αλλιώς στο Tout les matins du monde, συμβαίνει το δεύτερο. Όταν η γυναίκα του Saint Colombe πεθαίνει ξαφνικά, εκείνος τα κάνει όλα λάθος: δεν εκφράζει ποτέ του μισό συναίσθημα και κλείνεται στον εαυτό του. Βυθίζεται στην κατάθλιψη κι αποσύρεται από τα πάντα, σταματάει να φροντίζει τον εαυτό και τις κόρες του και γίνεται ζωντανός νεκρός μέχρι το τέλος της ζωής του.  Τα νοσηρά στοιχεία της προσωπικότητας του τον καταπίνουν και η μόνη του διέξοδος είναι η μουσική. Τα στοιχεία αυτά, σε συνδυασμό με τις ιδέες του περί μουσικής και την αντίδραση του στο φαινομενικό αριβισμό του μαθητευόμενου Marais που υποδύεται ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ κι ο γιος του, καθώς κι η αντίδραση του στον υλισμό που τού προτείνεται απλόχερα απ΄ τους αυλικούς του βασιλιά, συνθέτουν εντέλει μια από τις πιο ιδιαίτερες φιγούρες στην ιστορία του κινηματογράφου. Κι αυτός, είναι ένας απ' τους λόγους για τον οποίο αξίζει να δεις το Tout les Latins du Monde. Υπάρχουν κι άλλοι κι ανάμεσα τους, είναι και η υπέροχη φωτογραφία  (λες και βλέπεις πίνακα της Αναγέννησης) του Yves Angelo.

Μειονεκτήματα: Θα το τολμήσω. Υπάρχουν στιγμές που κάποιοι απ' τους διαλόγους σού μοιάζουν επιτηδευμένοι. Ότι κανένας δε θα μιλούσε έτσι ακόμα και στις πιο μπουρζουαστικές συνοικίες του Παρισιού στο 17ο αιώνα. Εν μέρει και για να 'μαστε δίκαιοι, ο τρόπος αυτός εξυπηρετεί την αισθητική της ταινίας (και λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό) μα ίσως και να στερεί στη δυνατότητα εμβάθυνσης των τριών βασικών χαρακτήρων. Αυτό, μπορεί να συμβαίνει γιατί οι χαρακτήρες έχουν ένα εύρος συγκεκριμένο ανάμεσα στ' οποίο μπορούν να κινηθούν αφού κι η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι συγκεκριμένη και δεν παρεκκλίνει ποτέ. Δε συμφωνώ ωστόσο με κριτικές που λένε πως η ταινία είναι αργή. Η ταινία είναι μεγάλη αλλά όχι αργή. Τουλάχιστον δεν είναι αργή επιτηδευμένα. Άλλωστε, μιλάμε για ένα δράμα εσωτερικό όπου δύσκολα θα μπορούσε ν' αποτυπωθεί δίχως τα αργόσυρτα πλάνα που εστιάζουν καθώς κι εκείνα με το τοπίο της περιοχής και στα οποία καταλαβαίνεις την αίσθηση απομόνωσης του ήρωα όχι μονάχα σε επίπεδο ψυχικό αλλά και σε επίπεδο ωμού ρεαλισμού.