It's movie time (17): Swimming pool (2003)

Σκηνοθεσία: Francois Ozon

Είδος: Mystery/Crime/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 6,7

Μικρή περίληψη: Μια Βρετανίδα συγγραφέας, ταξιδεύει απ' το Λονδίνο στο Γαλλικό νότο και στο εξοχικό του εκδότη της ώστε να βρει την έμπνευση για το καινούργιο της βιβλίο. Εκεί ωστόσο, η απροσδόκητη συνύπαρξη με την κόρη του, θα φέρει τα πράγματα στα όρια τους.

Γιατί να τη δεις: Το Swimming Pool δεν είναι καμιά ταινιάρα, είναι ωστόσο μια αληθινά ευχάριστη ταινία για ένα βραδάκι καλοκαιριού and that's all. Ο ρυθμός του κυλάει απαλά, το περιβάλλον στ' οποίο διαδραματίζεται είναι όμορφο και ήρεμο και το κορμί της Sagnier που συνήθως κυκλοφορεί γυμνή -κι ενίοτε με τσόκαρα- είναι god damn it υπέροχο (και το λέω συγκρατημένα). Σεναριακά, η δομή του κειμένου θυμίζει ταινία δρόμου, έχει δηλαδή ελάχιστες αναφορές στο παρελθόν κι ασχολείται μ' αυτό που διαδραματίζεται στο παρόν. Μ' αυτή την έννοια, ανήκει στις κατηγορίες των ταινιών easy watching που παρακολουθείς ακόμα κι αν είσαι άϋπνος και μετά από ταξίδι Πάτρα-Θεσσαλονίκη οδηγώντας νταλίκα έντεκα συνεχόμενες ώρες. Υπάρχει ακόμα μυστήριο, (που συνίσταται στην απορία σου "τι θα συμβεί" και όχι σε κάποιο μυστικό του παρελθόντος που πρόκειται να φανερωθεί, πράγμα που επιτρέπει στο σκηνοθέτη να μη διαταράσσει ποτέ το ρυθμό της ταινίας), η ομορφιά της γαλλικής φύσης με τα φινετσάτα πέτρινα σπίτια, ένα διακριτικό σχολιάκι για τη ζωή στην πόλη (που εννοείται πως προτιμώ) και μια υποφαινόμενη σύγκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την εφυία που βρίσκει χαμένες και τις δύο γιατί είναι πάντα προτιμότερο να έχεις και τα δύο.

Μειονεκτήματα: Η απειλητική ατμόσφαιρα που δημιουργείται απ' τη σχέση των δύο γυναικών, είναι μεν ρεαλιστική αλλά δε φτάνει ποτέ τα πράγματα σε μια ακραία αντιπαράθεση που θα προσέδιδε στην ταινία μεγαλύτερο suspense. Το σενάριο θυμίζει Patricia Highsmith (Ο ταλαντούχος κύριος Ripley) αλλά χωρίς ποτέ το μεγάλο δίλημμα ή την τεράστια απειλή που θα έφτανε την ένταση στα κόκκινα και χρησιμοποιούσε πετυχημένα η ίδια. Για βάθος σκέψης φυσικά ούτε λόγος εκτός από κάποιες παρατηρήσεις που αναφέραμε ή κάποιες άλλες, σχετικές με την καλλιτεχνική εκμετάλλευση που τρώει η Charlotte Rampling αλλά κι αυτό δίνεται λίγο λαϊκίστικα, του τύπου "ο κακός εκδότης που εκμεταλλεύεται την ξυνή συγγραφέα που γράφει για φόνους". 

It's movie time (16): Phone Booth (2002)

Σκηνοθεσία: Joel Schumacher

Είδος: Crime/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,1

Μικρή περίληψη: Ένας αερατζής της Νέας Υόρκης (σαν αυτούς που θα βρεις στο Da Cappo τις καθημερινές το μεσημέρι), βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος μ' έναν επικίνδυνο δολοφόνο που τον έχει εγκλωβίσει σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο και μέσα σε μια πολύβουη γειτονιά της Νέας Υόρκης.

Γιατί να τη δεις: Ο σημαντικότερος λόγος για να δεις το Phone Booth, δεν είναι ούτε η δράση, ούτε και το σασπένς που καταφέρνει να φτιάξει μέσα σε 80 λεπτά. Είναι η παρατήρηση που κάνει για τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, στην αρχή συγκαλυμμένα και λίγο πριν το τέλος, με το λυτρωτικό μονόλογο του πιο εγκλωβισμένου πρωταγωνιστή (Colin Farrell) στον κόσμο. Και ναι, ο πρωταγωνιστής με το όνομα Stuart Shepard είναι ο περισσότερο εγκλωβισμένος τύπος που έχεις δει ποτέ σε ταινία. Ψυχικά και σωματικά. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο, είναι ότι αυτό που δεν καταλαβαίναμε και τόσο σα σενάριο το 2002 που βγήκε το Phone Booth γιατί ήμασταν απλώς βλάχοι που πατούσαν κουμπιά, έρχεται και δένει απόλυτα στην Ελλάδα ακόμα και είκοσι χρόνια αργότερα. Κι αυτό, δεν το γράφει κάποιος που προτείνει να ζήσουμε στα βουνά και να καλλιεργούμε μελιτζάνες αλλά κάποιος που αγαπάει τις πόλεις και το δυτικό τρόπο ζωής... Εντέλει όμως, αυτό δεν αναιρεί το εύστοχο σχόλιο του Larry Cohen που έγραψε το σενάριο.

Μειονεκτήματα: Υπάρχουν οι φλύαρες ταινίες, οι ισορροπημένες ταινίες (που συνήθως προτείνω) κι οι ταινίες που το κάνουν όσο πιο μινιμαλιστικά μπορούν να το κάνουν. Το Phone Booth ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Για σένα που απεχθάνεσαι το γρήγορο μοντάζ και τις ταινίες που δεν έχουν σπουδαίες εναλλαγές εικόνων και χρόνου, η ταινία κρίνεται ακατάλληλη. Δεν θεωρώ πως αποτελεί μειονέκτημα αλλά υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δουν ιστορίες απλωμένες στη ροή του χρόνου και όχι ταινίες που εκτυλίσσονται σ' ένα μικρό χρονικό πλαίσιο και σε περιορισμένο σκηνικό όπως το Phone Booth. 

Οι χειρότερες προτάσεις για φαγητό και ο τρόπος που στις πλασάρουν

    Οι γαστριμαργικές προτάσεις του θανάτου

    Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Ξέρεις καλά για τι μιλάω. Για εκείνα τα "ψαγμένα" μαγαζάκια που στα προτείνουν ψαγμένα φιλαράκια που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τα μυστικά των ιδιοκτητών τους και που εντέλει, ο θησαυρός αποδεικνύεται άνθρακας.

Η αυλίτσα της Χαράς

Πως στην πλασάρει το βλήμα: "Οι νοστιμότεροι κεφτέδες που 'χεις φάει! Τους ζυμώνει η Χαρά με τις πατούσες και βάζει ένα μπαχάρι που δεν έχει ανακαλύψει κανένας μέχρι τώρα. Το κρασί το παράγει η ίδια και στο σερβίρει ρίχνοντας μπινελίκια. Ναι ρε man σού λέω, πολύ γέλιο η Χαρά, φοβερό άτομο λέμε. Όσο για τις πατάτες της ότι καλύτερο. Παίρνει το λάδι απ' τα Ιμαλάια και κατευθείαν με τσάρτερ''.

Η σκληρή πραγματικότητα: Ένα άβολο μικρό κωλομάγαζο με τριάντα τραπέζια στοιβαγμένα το ένα πάνω στ' άλλο και με μουσάτους που τραγουδούν τον Αποσπερίτη και διάφορα τέτοια. Οι κεφτέδες είναι σκληροί σα στραγάλια, οι μερίδες για παιδιά μ' ανορεξία (γιατί το ρεύμα της Χαράς ήρθε φέτος φουσκωμένο) κι οι καρέκλες ξύλινες και μικρές για να είναι βέβαιο ότι θα φας και θα φύγεις πάνω στην ώρα για να 'ρθει ο επόμενος.

Η Λαφιώτισσα

Πως στην πλασάρει το βλήμα: "Εμπειρία ζωής! Η ιδιοκτήτρια έχει ζήσει στο Θιβέτ κι έχει γνωρίσει ακόμα και το Δαλάϊ Λάμα. Οι συνταγές της είναι επηρεασμένες απ΄ τη φιλοσοφία του Βουδισμού και ότι σερβίρει το σερβίρει απ' το μποστάνι της".

"Μα μού πες πως μένει στην Κυψέλη, ποιο μποστάνι;

"Έχει κάπου ένα μποστάνι, δεν ξέρω που ακριβώς αλλά το έχω ακούσει".

"Τέλος πάντων. Είναι νόστιμα;".

"Είναι ιδιαίτερα".

"Δηλαδή νόστιμα;".

"Ναι ιδιαίτερα"...

Η σκληρή πραγματικότητα: Άθλιο γκουρμέ μαγαζί που ανοίγει η σαραντάχρονη Λυδία ή Δανάη ή Αριάδνη στη Φωκίονος Νέγρη. Για να κάτσεις, πρέπει να 'χεις κάνει κράτηση γιατί ως γνωστόν υπάρχουν αμέτρητοι ηλίθιοι εκεί έξω που θα σπεύσουν πριν από σένα. Ανοίγοντας τον κατάλογο, θα συναντήσεις φαγητά όπως: "Πετινάρι Ογκρατέν", "Τσιροπούλι με βανίλια Μαδαγασκάρης" ή "Χορτόπιτα μ΄ αγριοκύδωνο Νιγρίτας" κι άλλες τέτοιες αρλούμπες ενώ οι τιμές κοστίζουν χρυσάφι. Το φαγητό εννοείται ότι δεν τρώγεται, οι μερίδες είναι μικρές και κάθε φορά που κατεβάζεις μια πηρουνιά, το μίσος σου γι' αυτόν που στην πρότεινε βαθαίνει ολοένα και περισσότερο.

Tο στέκι του Μάνου

Πως στο πλασάρει το βλήμα: " Ο Μάνος ήρθε απ΄ τη Σμύρνη με τους διωγμούς και άνοιξε το μαγαζί στην κορυφή του νησιού για ν' ατενίζει από εκεί πάνω τη γενέτειρα του. Δε με πιστεύεις; Εκατό τοις εκατό αληθινή ιστορία, για εύπιστο με περνάς; Δεν έχεις φάει τέτοιο κρέας ρε. Θα δοκιμάσεις συκωτάκι τυλιγμένο στο λίπος και αρνίσια παϊδάκια στη λαδόκολλα. Πάρε και μια σταβλίσια κι έγινες. Δε θέλω να υπερβάλλω αλλά στο Μάνο έρχονται ακόμα και μ' ελικόπτερο οι πιο διάσημοι celebrities, θα είστε τυχεροί αν βρείτε να κάτσετε".

Η σκληρή πραγματικότητα: Ένα μέτριο φαγητό με τεράστιες μερίδες γιατί σ' αντίθεση με τη Χαρά, ο Μάνος έχει φιλότιμο. Βρίσκεται ψηλά σε βουνό νησιού και ο μόνος celebrity που συναντάς είναι ο δήμαρχος του χωριού. Τουλάχιστον, η θέα είναι όντως καλή.