It's movie time: The Ninth Gate (1999)

"Τόλμησε πολύ κι ο κίνδυνος θα έρθει από ψηλά"...

Σκηνοθεσία: Roman Polanski

Είδος: Mystery/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 6,7

Μικρή Περίληψη: Ένας κορυφαίος αναζητητής βιβλίων, αναλαμβάνει να βρει τα τελευταία αντίγραφα μιας σπάνιας τριλογίας που φημολογείται πως έγραψε ο ίδιος ο Διάβολος.

Γιατί να τη δεις: Γιατί πρόκειται για το καλύτερο θρίλερ που έχεις δει με πρωταγωνιστή το Διάβολο. Αν λοιπόν σε φτιάχνει η θεματολογία, τότε έπεσες διάνα. Η Ένατη Πύλη θα σε βυθίσει στον κόσμο της αργά και μεθοδικά, με ψήγματα καλού χιούμορ, τρομακτικής ατμόσφαιρας γι' αυτό που πλησιάζει και κορυφαίας δραματουργίας (Emanuelle Sagnier, Lena Olin, Frank Langella δίνουν ρεσιτάλ κι ακόμα κι ο Johnny Depp είναι υποφερτός). Στον πυρήνα της βρίσκεται ο Κόρσο, ένας  κυνικός αναζητητής βιβλίων που εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των άλλων και για πρώτη φορά βυθίζεται σ' έναν κόσμο που δεν ελέγχει εκείνος και που κάποιος άλλος εκμεταλλεύεται τις δικές του. Η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς που λειτουργούν στο background και χωρίς συναισθηματικούς εκβιασμούς κι αυτό την κάνει σπουδαία. Γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια ταινία που ο πρωταγωνιστής της ψάχνει μονίμως χρήματα και φτάνει να κυνηγάει κάτι που δεν έχει τιμή; Σε ποια άλλη ταινία θα βρεις καλύτερη ειρωνεία; Που σου λέει ότι αν θες να συναντήσεις το απόλυτο Κακό -το Διάβολο δηλαδή- δε χρειάζεται να κοιτάξεις έξω αλλά αυτό που είσαι διατεθειμένος να κάνεις; Που δε στα δίνει όλα στο πιάτο αλλά σου λέει ότι αν ψάξεις βαθιά ίσως βρεις αυτό που θέλεις; Για το τέλος και από αισθητικής άποψης, η ταινία έχει υφή που δε θα βρεις εύκολα σε σημερινά φιλμ. Οι οπτικές λεπτομέρειες σπέρνουν. Τα διαβρωμένα απ' το χρόνο σπίτια κι οι βιβλιοθήκες με τα σκονισμένα βιβλία, η σκηνή στο κάστρο όπου αν προσέξεις καλά θα δεις κάτι που δεν περιμένεις ή ακόμα και το soundtrack του Wojciech Killar την απογειώνουν ακόμα περισσότερο και την κάνουν αυτό που είναι: μια απ' τις καλύτερες και πιο διασκεδαστικές ταινίες στη ιστορία του κινηματογράφου.

7 φορές που η καλοπέραση "στράβωσε"

    Όταν τα πράγματα πήραν τη λάθος στροφή

    

1. Το ήσυχο Cafe

Τι υπήρχε πριν: Μια ήσυχη και λατρεμένη καφετέρια. Ένας τόπος ξεκούρασης και ηρεμίας για αργόσχολους για καλλιεργημένους ανθρώπους. Μπορούσες ν' ακούσεις τη φωνή του άλλου και ο άλλος τη δική σου. 

What happened then: Ένας μουσάτος κάγκουρας ξεκίνησε τη βάρδια αποφασίζοντας να βάλει μπιτάκια στο τέρμα (επιπλέον πήγε πέντε... και το λέει και το καταστατικό του σκατομάγαζου).

2. Η διακόσμηση του ήσυχου Cafe

Τι υπήρχε πριν: Ένα μαλακό καναπεδάκι, ότι πρέπει για εκείνες τις ημέρες που ήθελες να κουβεντιάσεις με άνεση και χρόνο βουλιάζοντας τον κώλο σου μέχρι να βγάλει φλύκταινες.

What happened then: Ένας μακρόστενος ξύλινος πάγκος, ειδικά σχεδιασμένος για πρόβατα με αγάπη! Πιθανότατα, κάποιος ξεκίνησε αυτή τη μόδα για εξοικονόμηση χώρου και όλοι το θεώρησαν social friendly και trendy!

3. Το Club Sandwich

Τι υπήρχε πριν: Ένα παραδοσιακό Club-Sandwich με μπέικον και πατάτες προτηγανισμένες απ΄ την εποχή της Οκτωβριανής επανάστασης. ΥΠΕΡΟΧΟ. 

What happened then: Ένα γκουρμεδιάρικο Club-Sandwich με κοτόπουλο αντί για μπέικον και σαλάτα αντί για πατάτες. Αν ήθελα κάτι υγιεινό ηλίθιοι θα προτιμούσα ένα φιλέτο κοτόπουλο με ρύζι και σαλάτα μαρούλι, το Club Sandwich το τρως για νοστιμιά.

4. Η παλιά Αθήνα

Τι υπήρχε πριν: Υπέροχα νεοκλασσικά κτίρια φτιαγμένα από αιθέρα και σχεδιασμένα απ' τα χεράκια του Κλεάνθη, του Schaubert και του Τσίλερ. Οι Αθηναίοι ένιωθαν περήφανοι κι η Μπέλου τραγουδούσε το "Λόντρα, Παρίσι και Βιέννη, μπροστά στην Αθήνα καμιά σας δε βγαίνει".

What happened then: Αντιπαροχή happened.

5. Η ήσυχη αμμουδιά

Τι υπήρχε πριν: Το απαλό αεράκι, το απέραντο γαλάζιο και το brazilian μαγιό της κυρα-Τόνιας που έπαιρνες μάτι στα δεξιά. 

What happened then: Οι απόγονοι του Ιάσωνα Σέκερη και το μισό τους διαμέρισμα, εγκαταστάθηκαν δίπλα σου και σε απόσταση αναπνοής. 

6. Windows 7

Τι υπήρχε πριν: Ένα λειτουργικό σύστημα που δούλευε περίφημα. Απλό και πρακτικό.

What happened then: Mια πολύπλοκη ΑΗΔΙΑ που προσπάθησε να μοιάσει στο Android κι έφερνε κατάρες στην άκρη των χειλιών σου. Microsoft Windows 8.

7. Μουσική 90s-00s

Τι υπήρχε πριν: Οι καλύτερες μπάντες της ιστορίας μαζεμένες σε δυο δεκαετίες. Elbow, Radiohead, Muse, Coldplay, Moby, Massive Attack, Oasis, Faithless, REM, Placebo, Stereophonics, Bjork, Nirvana, Foo Fighters και Fatboy Slim.

What happened then: Η R&B! Πιστόλια, γαμήσια και μουσική αποκλειστικά για κούνημα ΚΩΛΩΝ.

Aτάκες ν' αποφεύγεις αν δε θέλεις να γίνεσαι ΒΑΡΕΤΟΣ

    Ατάκες μικροαστικής προέλευσης μεταφερμένες από γενιά σε γενιά. Ατάκες ευκολίας ή ενοχής ή απλής ανοησίας. Ατάκες που ξεστομίζεις κι ύστερα θες να κόψεις τη γλώσσα σου και να τρέξεις γυμνός στη λεωφόρο Πατησίων. 

Τι ακούς: "Ο τύπος είναι και γαμώ τα παιδιά"!

Ποιοι την ξεστομίζουν: Παρέα πιτσιρικάδων στο καράβι και για έναν καραφλοχαιτά πενηντάρη ροκά που γνώρισαν πριν από είκοσι λεπτά και φοράει μπλούζα Ramones. Ο τύπος μπορεί να είναι και serial killer επίσης γιατί δεν τον ξέρεις καθόλου.

Βαρετόμετρο: 5/10 γιατί έχει πάντα ένα μικρό ενδιαφέρον ο συσχετισμός της ροκ χαίτης με τη νεανική συμπάθεια.




Τι ακούς: "Με δέκα μασέλες τρώνε οι αλήτες αγόρι μου".

Ποιος το λέει: Ο ταξιτζής που σε πηγαίνει σπίτι κι ενώ σε κατακλέβει με πειραγμένο ταξίμετρο.

Βαρετόμετρο: 6/10 γιατί η ανάλυση του κοινωνικο-οικονομικού γίγνεσθαι απ' τον ταρίφα έχει και μια ανέμελη αστεία πλευρά.



Τι ακούς: "Ελα μωρέ, όπου κι αν πας καλά είναι"...

Ποιος την ξεστομίζει: Σε συζήτηση φίλων, αυτός που έχει ταξιδέψει λιγότερο. Όχι μαλάκα, όπου και να πας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ. Υπάρχουν μέρη που σε ωθούν στην καλοπέραση και άλλα που γίνεται πόλεμος και σ' αποκεφαλίζουν στην κεντρική πλατεία μετά τη λαϊκή του Σαββάτου.

Βαρετόμετρο: 7/10

Τι ακούς: "Ένα σύννεφο να πέσω βρε παιδιά" ή εναλλακτικά "έχει κανένας κάποιο σύννεφο γιατί το δικό μου βρίσκεται στο συνεργείο (ακόμα χειρότερο);".

Ποιοι την ξεστομίζουν: Σχολιαστές στο Gazzetta και κάτω από άρθρο που αφορά τη διαφθορά του ποδοσφαίρου. 
Βαρετόμετρο: 8/10.




Τι ακούς: "Τυχερός ο πιτσιρικάς! Οι δικές μας καθηγήτριες είχαν μουστάκι χαχα!".

Ποιοι την ξεστομίζουν: Σχολιαστές στο Protothema και κάτω από άρθρο ξελογιάσματος μαθητή από καθηγήτρια.

Βαρετόμετρο: Οκ το καταλάβαμε. Είσαστε όλοι straight, ο αντρισμός σας ξεχειλίζει απ' τα μπατζάκια κι oι καθηγήτριες σας είχαν μουστάκι. 9/10 γιατί το γράφετε όλη την ώρα και γιατί τρεις στους δέκα φοράτε διχτυωτό καλσόν όταν κλείνουν οι κουρτίνες.

Τι ακούς: "Πάλι θα φας τις βρωμιές απ' έξω με τα βρωμολάδια;".

Ποια  την ξεστομίζει: Η μάνα σου όταν παραγγέλνεις απ' έξω. Στο μυαλό της, οτιδήποτε  φέρνει ένας τύπος με μηχανάκι ή πωλείται σε μαγαζί, τηγανίζεται σε λάδι βαλβολίνης και είναι καρκινογόνο. Το μοναδικό αγνό φαγητό είναι το δικό της λες και τα υλικά που μαγειρεύει προέρχονται απ' το μποστάνι και όχι απ' τα Lidl της γειτονιάς. Άβυσσος...

Βαρετόμετρο: 9,5/10 αν συνυπολογίσεις τα χρόνια που το ακούς (δηλαδή απ' τα 15) και από τ' ότι ποτέ σου δεν έχεις επηρεαστεί πραγματικά.

Τι ακούς: "Δε με νοιάζει καθόλου παιδιά. Το θέμα είναι να κερδίζει η ομάδα και τίποτα άλλο. Προχωράμε".

Ποιος την ξεστομίζει: Ποδοσφαιριστής της Σούπερ Λιγκ έπειτα από ερώτηση για τα δώδεκα γκολ που έβαλε σ' ένα ημίχρονο.

Βαρετόμετρο: 10/10 εκτός αν η ομάδα σου έχει κερδίσει όπου το ποσοστό πέφτει στο 9.

It's movie time: Cinema Paradiso (1988)

Σκηνοθεσία: Giuseppe Tornatore

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,5

Μικρή περίληψη: Ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης, επιστρέφει στη γενέτειρα του ενθυμούμενος τα περιστατικά και τους "ήρωες" των παιδικών του χρόνων.

Γιατί να τη δεις: Γιατί θες να βυθιστείς σε γλυκόπικρη νοσταλγία (μπας και νιώσεις επιτέλους κανένα συναίσθημα) και κανένας ποτέ δεν έφτιαξε ταινία που να προσδίδει περισσότερο αυτό το συναίσθημα. Το Cinema Paradiso είναι μια πραγματικά καλή ταινία την ώρα που με την τελευταία σκηνή, το Cinema Paradiso γίνεται μια πραγματικά σπουδαία ταινία. Βασικά, μιλάμε πιθανότατα για τα πιο γλυκόπικρα τελευταία δευτερόλεπτα στην ιστορία του κινηματογράφου που κάνουν ακόμα και τον πιο χοντρόπετσο βλάχο να λυγίσει. Ολόκληρο το φιλμ κινείται απαλά σα χάδι, δίνοντας το μήνυμα ότι θα δεις μια γλυκιά ταινιούλα που σύντομα θα ξεχάσεις αλλά εκείνο, χτίζει υπομονετικά μια κορύφωση που αργεί αλλά δε λησμονεί. Υπάρχουν επίσης ωραίες εικόνες του Ιταλικού νότου (το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται στη Σικελία), ένα καταπληκτικό soundtrack του Ennio Morricone και πινελιές καλού χιούμορ που συνθέτουν μια απ' τις κορυφαίες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

It's movie time: 4 Months, 3 Weeks and 2 Days (2007)

Σκηνοθεσία: Cristian Mungiu

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 7,9

Μικρή περίληψη: Μια νεαρή κοπέλα, βοηθάει τη φίλη της να κάνει έκτρωση στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου εν μέσω απαγόρευσης...

Γιατί να τη δεις: Γιατί το 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, καταφέρνει διακριτικά να σου δείξει πως ζούσαν οι Ρουμάνοι στα χρόνια του Τσαουσέσκου (εστιάζοντας στο νόμο του δικτάτορα για τις αμβλώσεις) την ώρα που στην Ελλάδα σπάγαμε πιάτα στη Ρίτα Σακελλαρίου. Και ακριβώς γι' αυτό, οι επόμενες γενιές των Ελλήνων γύρισαν ως επί το πλείστον ταινίες σαν το "Σούλα έλα ξανά" την ώρα που ο κινηματογράφος στη Ρουμανία έβγαλε τουλάχιστον μία αληθινά καλή ταινία. Γιατί εντέλει, άσχετα που κανένας δε θέλει να τη ζήσει, η δυσκολία είναι το σπουδαιότερο κίνητρο για καλλιτεχνική δημιουργία...

    Η ταινία ξεκινάει με καθημερινές σκηνές απ' τη ζωή στην πόλη όπου έρχεσαι γρήγορα αντιμέτωπος με την έννοια του πως είναι να ζεις σε καθεστώς απολυταρχίας: έλλειψη προϊόντων, άνθρωποι μουτρωμένοι και στοιβαγμένοι στα λεωφορεία, άνθρωποι που συμπεριφέρονται σκληρά στους άλλους ή τους εκμεταλλεύονται γιατί κι εκείνοι προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε μία δηλητηριώδη και ζόρικη ατμόσφαιρα. Η ζωή των κατοίκων θυμίζει στιγμές ψυχρού πολέμου κι η φωτογραφία σκηνές απ' την ΕΡΤ του 89 (όταν έβλεπες ρεπορτάζ για τη Σοβιετική 'Ενωση και μετά Φρουτοπία γιατί ήσουν εφτά). Τα πλάνα είναι αργά (αλλά όχι βαρετά) κι η μουσική απουσιάζει παντελώς (δεν είμαι σίγουρος ότι μου άρεσε αυτό). Για το τέλος, δεν είμαι ειδικός στο Ρουμάνικο κινηματογράφο αλλά αυτή είναι μάλλον η κορυφαία του ταινία εδώ και δεκαετίες. Εκτός αν υπάρχει κι άλλη που να ψηφίστηκε απ' το BBC σαν 15η καλύτερη ταινία του αιώνα, ενώ βραβεύτηκε και στο Φεστιβάλ Καννών του 2007 με το βραβείο του Χρυσού Φοίνικα.

Μειονεκτήματα: Θα έλεγε κανείς ότι η ταινία δεν κορυφώνει ποτέ ιδιαίτερα αλλά θα ήταν λάθος. Κορυφώνει όσο πρέπει και τη στιγμή που πρέπει. Απλά δεν το κάνει με grande σκηνές αλλά με τρόπο χειρουργικό. Κι αυτό είναι ξεκάθαρα επιτυχία του σκηνοθέτη. 

4 σημεία να πεις αντίο (ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ) αν ξέμεινες Αυγουστιάτικα στην Αθήνα

    

    Κάποιες ατάκες που μισώ ν' ακούω τον Αύγουστο (εκτός απ' το 32 Αυγούστου που λέγεται το Σεπτέμβριο):

"Η Αθήνα είναι τέλεια τον Αύγουστο!".

"Όνειρο, κούκλα και άδεια!".

"Η καλύτερη εποχή για να βρίσκεσαι στην πόλη!".

"Βρε και να μού έδιναν λεφτά για διακοπές δε θα τα 'παιρνα! Που θα βρεις καλύτερα;".

    Λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε: η έλλειψη κίνησης και φασαρίας κάνουν την Αθήνα τον Αύγουστο καλύτερη μιας και το μεγάλο πρόβλημα, είναι ότι 6.000.000 άνθρωποι ζούμε σε μία πόλη που θα έπρεπε βάσει υποδομών να ζούμε οι μισοί. Απ' αυτό το σημείο όμως μέχρι και το "η Αθήνα είναι υπέροχη τον Αύγουστο", υπάρχει διαφορά. Και ξέρω πως θες να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου για ν' απαλύνεις τον πόνο αλλά στο τέλος δε λειτουργεί και ξυπνάς το βράδυ κάθιδρος και μ' εφιάλτες. Γιατί τα τσιμέντα εξακολουθούν να βράζουν και χωρίς τόση κίνηση. Γιατί η μόνη σου επαφή με το νερό είναι το συντριβάνι της Ομόνοιας που πηγαίνεις για να κάνεις ποδόλουτρο στο κότσι σου. 

    Με βάση τα δεδομένα λοιπόν, αυτά είναι τα 4 καλύτερα σημεία ν' αυτοκτονήσεις αν ξέμεινες Αυγουστιάτικα στην Αθήνα. Κι εννοείται πως κάνω πλάκα και πως εσύ που διαβάζεις το άρθρο ΔΕΝ πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά. Εκτός και αν...

Πύργος Αθηνών

  Το υψηλότερο κτίριο της χώρας που χτίστηκε το 1971 εν μέσω χούντας και στη θέση ενός πραγματικά υπέροχου κτιρίου που είχαν την ιδέα να γκρεμίσουν. Απ' την ταράτσα του, η ματαιότητα της ζωής σου μοιάζει δεδομένη όπως κι όταν τον κοιτάς από κάτω. Μια θάλασσα τσιμέντου με κεραίες κι ηλιακούς θερμοσίφωνες, κάποια νεοκλασσικά νοσοκομεία που παραπαίουν ως ένδειξη παλιάς αίγλης κι η μυρωδιά καυσαερίου στα ρουθούνια σου. Κάνεις ένα σάλτο κι ο πόνος τελειώνει. Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις...

Λυκαβηττός

    Ο Λυκαβηττός απευθύνεται σ' αληθινούς αυτοκτονικούς μερακλήδες: Ακρόπολη φάτσα φόρα κι απ' την άλλη Σύνταγμα. Ο ήχος απ' τα πηρούνια των τουριστών δίνει και παίρνει ενώ από δίπλα, οι τζαμπατζήδες αράζουν σε καβατζούλες με μπυρίτσα απ' το περίπτερο και ήχους τραπ ή Goin Through για τους boomers.  Καλύτερη στιγμή να το κάνεις; Μετά το παγωτό παρφέ που τρως στο εστιατόριο. Το γεύεσαι, πληρώνεις, αφήνεις 1 ευρώ πουρμπουάρ κι ύστερα συναντάς το επέκεινα.

Λόφος Στρέφη

    Ένας καταπληκτικός τόπος να πεις αντίο είναι κι ο λόφος του Στρέφη. Αν έχεις αμφιβολίες, ο σωρός από τσιμέντο που σε περιμένει από κάτω θα σού δώσει την απαραίτητη ώθηση. Υπάρχει βέβαια ένα πρόβλημα: ο λόφος δεν είναι αρκετά ψηλός και τα κτίρια από κάτω πυκνά οπότε υπάρχει η πιθανότητα να πέσεις κι απλώς να χτυπήσεις τον αυχένα σου στη μπουγάδα της από κάτω. Αν βέβαια τα καταφέρεις, η θέα καθώς θα τερματίζεις τη ζωή σου θα μοιάζει μαγευτική.

Deos

    Η πικρή αλήθεια κοιτάζοντας τη θέα απ΄ το Deos, είναι πως σε πιάνει δέος απ' το πόσο σκατόγυφτοι υπήρξαμε στα 70s και στα 80s και κάναμε την Αθήνα Βομβάη. Και δε μιλάω για όλη την Αθήνα αλλά για εκείνο το κομμάτι απ' το Γκύζη ως το Γουδί και μ' ενδιάμεσο προορισμό την Πανόρμου. Ρε σοβαρά τωρα; Υπάρχει κόσμος που ανεβαίνει στον Πύργο Απόλλων να θαυμάσει τη θέα; Και στην πλασάρουν και σαν το καινούριο must της πόλης;  Σχετικά με το θέμα μας, ο Πύργος της Πανόρμου είναι ένας εξαίρετος τόπος για να λήξεις τη ζωή σου ηρωϊκά και με τη χειρότερη θέα του κόσμου στο πιάτο σου.

It's movie time: The Machinist (2004)

Σκηνοθεσία: Brad Anderson

Είδος: Mystery/Drama/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,7

Μικρή περίληψη:  Ένας σκελετωμένος εργάτης που έχει να κοιμηθεί πάνω από ένα χρόνο, αρχίζει ν' αμφιβάλλει για το μυαλό του όταν αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα κι ανεξήγητα γεγονότα...

Γιατί να τη δεις: Να το ξεκαθαρίσω: Το The Machinist δεν είναι η κορυφαία ταινία που έχεις δει σ΄ επίπεδο πλοκής. Η ιδέα της είναι μεν decent (και παραπέμπει στο "Έγκλημα και Τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι) αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση η ταινία που θα πεις "Ουαου ρε φίλε, μα πως το σκέφτηκε;". Ούτε κι έχει τις κορυφαίες ατάκες (παρ' ότι το παλεύει και είναι στιβαρό σ' επίπεδο διαλόγων) ούτε κι είναι πραγματικά τρομακτική παρ' ότι πλασαρίστηκε ως ταινία θρίλερ. Εκεί που το The Machinist κερδίζει και πιστέψτε με, κερδίζει τις περισσότερες ταινίες εκεί έξω, είναι στην ατμόσφαιρα. Πράγματι, το συγκεκριμένο φιλμ του Brad Anderson έχει ίσως την πιο όμορφη, μυστηριώδη και σκοτεινή ατμόσφαιρα που έχεις δει σε ταινία του είδους. Είναι τ' ανοιχτά πλάνα στο συννεφιασμένο ουρανό, είναι το χρώμα που παραπέμπει σε σέπια κι αναρωτιέσαι αν είναι επιλογή του σκηνοθέτη για να δηλώσει κάτι ή απλώς θέμα αισθητικής, είναι ο ήχος της βροχής, η νωχελική ομιλία του κουρασμένου πρωταγωνιστή που σέρνει το κουφάρι του, είναι η μελαγχολική μουσική κι είναι οι σκηνές στο εργοστάσιο όπου χωρίς πολλά πολλά καταλαβαίνεις τη σκληρή καθημερινότητα του σκελετωμένου βιοπαλαιστή που υποδύεται ο πειστικός Christian Bale (έχασε για την ταινία 30 κιλά μέσα σε τέσσερις μήνες). Βασικά, όπου και να κοιτάξεις σ' αυτή την ταινία βλέπεις ατμόσφαιρα που κρατάει μέχρι το μυστήριο να λυθεί στις τελευταίες σκηνές.

Μειονεκτήματα: Τίποτα τ' αξιοσημείωτο.