Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2025

It's movie time: Cinema Paradiso (1988)



Σκηνοθεσία: Giuseppe Tornatore

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,5

Μικρή περίληψη: Ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης, επιστρέφει στη γενέτειρα του ενθυμούμενος τα περιστατικά και τους "ήρωες" των παιδικών του χρόνων.

Γιατί να τη δεις: Γιατί θες να βυθιστείς σε γλυκόπικρη νοσταλγία (μπας και νιώσεις επιτέλους κανένα συναίσθημα) και κανένας ποτέ δεν έφτιαξε ταινία που να προσδίδει περισσότερο αυτό το συναίσθημα. Το Cinema Paradiso είναι μια πραγματικά καλή ταινία την ώρα που με την τελευταία σκηνή, το Cinema Paradiso γίνεται μια πραγματικά σπουδαία ταινία. Βασικά, μιλάμε πιθανότατα για τα πιο γλυκόπικρα τελευταία δευτερόλεπτα στην ιστορία του κινηματογράφου που κάνουν ακόμα και τον πιο χοντρόπετσο βλάχο να λυγίσει. Ολόκληρο το φιλμ κινείται απαλά σα χάδι, δίνοντας το μήνυμα ότι θα δεις μια γλυκιά ταινιούλα που σύντομα θα ξεχάσεις αλλά εκείνο, χτίζει υπομονετικά μια κορύφωση που αργεί αλλά δε λησμονεί. Υπάρχουν επίσης ωραίες εικόνες του Ιταλικού νότου (το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται στη Σικελία), ένα καταπληκτικό soundtrack του Ennio Morricone και πινελιές καλού χιούμορ που συνθέτουν μια απ' τις κορυφαίες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.


Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2025

It's movie time: 4 Months, 3 Weeks and 2 Days (2007)

Βουκουρέστι-λεωφορείο-κομμουνισμός


Σκηνοθεσία: Cristian Mungiu
Είδος: Drama
Βαθμολογία Imdb: 7,9
Μικρή περίληψη: Μια νεαρή κοπέλα, βοηθάει τη φίλη της να κάνει έκτρωση στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου εν μέσω απαγόρευσης...
Γιατί να τη δεις: Γιατί το 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, καταφέρνει διακριτικά να σου δείξει πως ζούσαν οι Ρουμάνοι στα χρόνια του Τσαουσέσκου (εστιάζοντας στο νόμο του δικτάτορα για τις αμβλώσεις) την ώρα που στην Ελλάδα σπάγαμε πιάτα στη Ρίτα Σακελλαρίου. Και ακριβώς γι' αυτό, οι επόμενες γενιές των Ελλήνων γύρισαν ως επί το πλείστον ταινίες σαν το "Σούλα έλα ξανά" την ώρα που ο κινηματογράφος στη Ρουμανία έβγαλε τουλάχιστον μία αληθινά καλή ταινία. Γιατί εντέλει, άσχετα που κανένας δε θέλει να τη ζήσει, η δυσκολία είναι το σπουδαιότερο κίνητρο για καλλιτεχνική δημιουργία...
    Η ταινία ξεκινάει με καθημερινές σκηνές απ' τη ζωή στην πόλη όπου έρχεσαι γρήγορα αντιμέτωπος με την έννοια του πως είναι να ζεις σε καθεστώς απολυταρχίας: έλλειψη προϊόντων, άνθρωποι μουτρωμένοι και στοιβαγμένοι στα λεωφορεία, άνθρωποι που συμπεριφέρονται σκληρά στους άλλους ή τους εκμεταλλεύονται γιατί κι εκείνοι προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε μία δηλητηριώδη και ζόρικη ατμόσφαιρα. Η ζωή των κατοίκων θυμίζει στιγμές ψυχρού πολέμου κι η φωτογραφία σκηνές απ' την ΕΡΤ του 89 (όταν έβλεπες ρεπορτάζ για τη Σοβιετική 'Ενωση και μετά Φρουτοπία γιατί ήσουν εφτά). Τα πλάνα είναι αργά (αλλά όχι βαρετά) κι η μουσική απουσιάζει παντελώς (δεν είμαι σίγουρος ότι μου άρεσε αυτό). Για το τέλος, δεν είμαι ειδικός στο Ρουμάνικο κινηματογράφο αλλά αυτή είναι μάλλον η κορυφαία του ταινία εδώ και δεκαετίες. Εκτός αν υπάρχει κι άλλη που να ψηφίστηκε απ' το BBC σαν 15η καλύτερη ταινία του αιώνα, ενώ βραβεύτηκε και στο Φεστιβάλ Καννών του 2007 με το βραβείο του Χρυσού Φοίνικα.
Μειονεκτήματα: Θα έλεγε κανείς ότι η ταινία δεν κορυφώνει ποτέ ιδιαίτερα αλλά θα ήταν λάθος. Κορυφώνει όσο πρέπει και τη στιγμή που πρέπει. Απλά δεν το κάνει με grande σκηνές αλλά με τρόπο χειρουργικό. Κι αυτό είναι ξεκάθαρα επιτυχία του σκηνοθέτη. 

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2025

4 σημεία να πεις αντίο (ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ) αν ξέμεινες Αυγουστιάτικα στην Αθήνα

    

Αθήνα-Αύγουστος-Σκουφά


    Κάποιες ατάκες που μισώ ν' ακούω τον Αύγουστο (εκτός απ' το 32 Αυγούστου που λέγεται το Σεπτέμβριο):

"Η Αθήνα είναι τέλεια τον Αύγουστο!".

"Όνειρο, κούκλα και άδεια!".

"Η καλύτερη εποχή για να βρίσκεσαι στην πόλη!".

"Βρε και να μού έδιναν λεφτά για διακοπές δε θα τα 'παιρνα! Που θα βρεις καλύτερα;".

    Λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε: η έλλειψη κίνησης και φασαρίας κάνουν την Αθήνα τον Αύγουστο καλύτερη μιας και το μεγάλο πρόβλημα, είναι ότι 6.000.000 άνθρωποι ζούμε σε μία πόλη που θα έπρεπε βάσει υποδομών να ζούμε οι μισοί. Απ' αυτό το σημείο όμως μέχρι και το "η Αθήνα είναι υπέροχη τον Αύγουστο", υπάρχει διαφορά. Και ξέρω πως θες να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου για ν' απαλύνεις τον πόνο αλλά στο τέλος δε λειτουργεί και ξυπνάς το βράδυ κάθιδρος και μ' εφιάλτες. Γιατί τα τσιμέντα εξακολουθούν να βράζουν και χωρίς τόση κίνηση. Γιατί η μόνη σου επαφή με το νερό είναι το συντριβάνι της Ομόνοιας που πηγαίνεις για να κάνεις ποδόλουτρο στο κότσι σου. 

    Με βάση τα δεδομένα λοιπόν, αυτά είναι τα 4 καλύτερα σημεία ν' αυτοκτονήσεις αν ξέμεινες Αυγουστιάτικα στην Αθήνα. Κι εννοείται πως κάνω πλάκα και πως εσύ που διαβάζεις το άρθρο ΔΕΝ πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά. Εκτός και αν...


Πύργος Αθηνών


  Το υψηλότερο κτίριο της χώρας που χτίστηκε το 1971 εν μέσω χούντας και στη θέση ενός πραγματικά υπέροχου κτιρίου που είχαν την ιδέα να γκρεμίσουν. Απ' την ταράτσα του, η ματαιότητα της ζωής σου μοιάζει δεδομένη όπως κι όταν τον κοιτάς από κάτω. Μια θάλασσα τσιμέντου με κεραίες κι ηλιακούς θερμοσίφωνες, κάποια νεοκλασσικά νοσοκομεία που παραπαίουν ως ένδειξη παλιάς αίγλης κι η μυρωδιά καυσαερίου στα ρουθούνια σου. Κάνεις ένα σάλτο κι ο πόνος τελειώνει. Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις...


Λυκαβηττός



    Ο Λυκαβηττός απευθύνεται σ' αληθινούς αυτοκτονικούς μερακλήδες: Ακρόπολη φάτσα φόρα κι απ' την άλλη Σύνταγμα. Ο ήχος απ' τα πηρούνια των τουριστών δίνει και παίρνει ενώ από δίπλα, οι τζαμπατζήδες αράζουν σε καβατζούλες με μπυρίτσα απ' το περίπτερο και ήχους τραπ ή Goin Through για τους boomers.  Καλύτερη στιγμή να το κάνεις; Μετά το παγωτό παρφέ που τρως στο εστιατόριο. Το γεύεσαι, πληρώνεις, αφήνεις 1 ευρώ πουρμπουάρ κι ύστερα συναντάς το επέκεινα.


Λόφος Στρέφη



    Ένας καταπληκτικός τόπος να πεις αντίο είναι κι ο λόφος του Στρέφη. Αν έχεις αμφιβολίες, ο σωρός από τσιμέντο που σε περιμένει από κάτω θα σού δώσει την απαραίτητη ώθηση. Υπάρχει βέβαια ένα πρόβλημα: ο λόφος δεν είναι αρκετά ψηλός και τα κτίρια από κάτω πυκνά οπότε υπάρχει η πιθανότητα να πέσεις κι απλώς να χτυπήσεις τον αυχένα σου στη μπουγάδα της από κάτω. Αν βέβαια τα καταφέρεις, η θέα καθώς θα τερματίζεις τη ζωή σου θα μοιάζει μαγευτική.


Deos

Πύργος-Απόλλων-Πανόρμου-Rooftop



    Η πικρή αλήθεια κοιτάζοντας τη θέα απ΄ το Deos, είναι πως σε πιάνει δέος απ' το πόσο σκατόγυφτοι υπήρξαμε στα 70s και στα 80s και κάναμε την Αθήνα Βομβάη. Και δε μιλάω για όλη την Αθήνα αλλά για εκείνο το κομμάτι απ' το Γκύζη ως το Γουδί και μ' ενδιάμεσο προορισμό την Πανόρμου. Ρε σοβαρά τωρα; Υπάρχει κόσμος που ανεβαίνει στον Πύργο Απόλλων να θαυμάσει τη θέα; Και στην πλασάρουν και σαν το καινούριο must της πόλης;  Σχετικά με το θέμα μας, ο Πύργος της Πανόρμου είναι ένας εξαίρετος τόπος για να λήξεις τη ζωή σου ηρωϊκά και με τη χειρότερη θέα του κόσμου στο πιάτο σου.

Κυριακή 3 Αυγούστου 2025

It's movie time: The Machinist (2004)



Σκηνοθεσία: Brad Anderson

Είδος: Mystery/Drama/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,7

Μικρή περίληψη:  Ένας σκελετωμένος εργάτης που έχει να κοιμηθεί πάνω από ένα χρόνο, αρχίζει ν' αμφιβάλλει για το μυαλό του όταν αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα κι ανεξήγητα γεγονότα...

Γιατί να τη δεις: Να το ξεκαθαρίσω: Το The Machinist δεν είναι η κορυφαία ταινία που έχεις δει σ΄ επίπεδο πλοκής. Η ιδέα της είναι μεν decent (και παραπέμπει στο "Έγκλημα και Τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι) αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση η ταινία που θα πεις "Ουαου ρε φίλε, μα πως το σκέφτηκε;". Ούτε κι έχει τις κορυφαίες ατάκες (παρ' ότι το παλεύει και είναι στιβαρό σ' επίπεδο διαλόγων) ούτε κι είναι πραγματικά τρομακτική παρ' ότι πλασαρίστηκε ως ταινία θρίλερ. Εκεί που το The Machinist κερδίζει και πιστέψτε με, κερδίζει τις περισσότερες ταινίες εκεί έξω, είναι στην ατμόσφαιρα. Πράγματι, το συγκεκριμένο φιλμ του Brad Anderson έχει ίσως την πιο όμορφη, μυστηριώδη και σκοτεινή ατμόσφαιρα που έχεις δει σε ταινία του είδους. Είναι τ' ανοιχτά πλάνα στο συννεφιασμένο ουρανό, είναι το χρώμα που παραπέμπει σε σέπια κι αναρωτιέσαι αν είναι επιλογή του σκηνοθέτη για να δηλώσει κάτι ή απλώς θέμα αισθητικής, είναι ο ήχος της βροχής, η νωχελική ομιλία του κουρασμένου πρωταγωνιστή που σέρνει το κουφάρι του, είναι η μελαγχολική μουσική κι είναι οι σκηνές στο εργοστάσιο όπου χωρίς πολλά πολλά καταλαβαίνεις τη σκληρή καθημερινότητα του σκελετωμένου βιοπαλαιστή που υποδύεται ο πειστικός Christian Bale (έχασε για την ταινία 30 κιλά μέσα σε τέσσερις μήνες). Βασικά, όπου και να κοιτάξεις σ' αυτή την ταινία βλέπεις ατμόσφαιρα που κρατάει μέχρι το μυστήριο να λυθεί στις τελευταίες σκηνές.

Μειονεκτήματα: Τίποτα τ' αξιοσημείωτο.


Δευτέρα 28 Ιουλίου 2025

It's movie time: Follemente (2025)

Ιταλική-ταινία-2025-Genovese-κωμωδία


Σκηνοθεσία: Paolo Genovese

Είδος: Κωμωδία

Βαμολογία Imdb: 6,9

Μικρή περίληψη: Μια γυναίκα κι ένας άντρας συναντιούνται στο πρώτο τους ραντεβού αλλά δεν είναι μόνοι: μέσα στο κεφάλι τους, οι εσωτερικές φωνές τους παλεύουν για το τι πρέπει να πουν, να νιώσουν, να κρύψουν ή να ρισκάρουν...

Γιατί να τη δεις: Γιατί θα γελάσεις και κάποιες στιγμές θα γελάσεις τόσο που τα μάτια σου θα γεμίσουν δάκρυα. Γιατί θα δεις μια κωμωδία στην οποία το κείμενο είναι καλό κι οι ατάκες δεν είναι για λοβοτομημένους 4χρονους όπως οι περισσότερες ταινίες που βλέπεις τα τελευταία χρόνια. Γιατί το Follemente το χτίζει σταδιακά και τα αστεία έχουν timing. Γιατί η ιδέα είναι έξυπνη. Η ταινία έχει ανάλαφρο χιούμορ κι η παρατήρηση γύρω απ΄τα δύο φύλα είναι τόσο εύστοχη ώστε στο τέλος, να μπορούν να ταυτιστούν οι περισσότεροι άνω των 25. Και ναι, υπάρχουν και κάποια μικρά μειονεκτήματα (το τελευταίο 7λεπτο δεν είναι καλογραμμένο, ο καθηγητής και ο Vallium μοιάζουν με τον ίδιο χαρακτήρα με άλλη εμφάνιση ενώ η ταινία δε διεισδύει σε βαθύτερο επίπεδο) αλλά στο τέλος όλα αυτά είναι ασήμαντα γιατί η ουσία επιτυγχάνεται: τα 97 λεπτά κυλάνε νερό κι εσύ παρακολουθείς την καλύτερη κωμωδία για το φετινό καλοκαίρι.

Κυριακή 13 Ιουλίου 2025

Attention whores τύποι ανθρώπων


Τους ξέρεις, τους έχεις δει, ίσως να είσαι απ' αυτούς. Αυτοί είναι οι Attention whore motherfuckers της διπλανής πόρτας.

Attention-whore





Ο τύπος με το μεγάλο σκυλί

Ξεκινάει στην ηλικία των δώδεκα όταν υιοθετεί ένα στρυφνό πεκινουά που μισούν οι πάντες. Στα 19 του περνάει υπαρξιακή κρίση αγοράζοντας παπαγάλο, στα 23 κάνει μοϊκάνα κι όταν καταλαβαίνει πως οι γύρω του τον έχουν χεσμένο, έρχεται και η μεγάλη ιδέα: ο ογκώδης σκύλος ράτσας Αγίου Βερνάρδου... Το ενοχλητικό στην περίπτωση του, είναι που τελικά κερδίζει αυτό που ήθελε εξαρχής, την πολυπόθητη προσοχή και κυρίως των γυναικών.
Αγαπημένη του φράση: "Μπορείς να τον πιάσεις...".
Τιμωρία: ΜΗΝ τον κοιτάς! Αγνόησε τον ΤΩΡΑ.






Ο τύπος με το μουστάκι


Μπορεί κάποιοι να έφαγαν τα νιάτα τους διαβάζοντας -έτσι ώστε να μπορέσουν να ξεχωρίσουν απ' την άμαθη μάζα- αλλά OXI, ο συγκεκριμένος αρκείται στην εύκολη λύση του να ξεχωρίσει αφήνοντας απλώς ένα τσιγκελωτό μουστάκι αλά Νταλί -χωρίς το ταλέντο του Νταλί- και να τραβήξει την προσοχή με τον πιο τεμπέλικο και νάρκισσο τρόπο. Συχνά μάλιστα, αρέσκεται να παριστάνει το σκεπτόμενο παίρνοντας φάτσα βαθυστόχαστη και θλιμμένη κι αφού βεβαιωθεί ότι βρίσκεται ανάμεσα σε κόσμο που τον παρατηρεί. Σε ακραίες καταστάσεις, το μουστάκι συνδυάζεται με μία ριγέ εσάρπα που σταματάει να φοράει γύρω στα μέσα Μαϊου.
Αγαπημένη του φράση: "Nτάξει, καθένας έχει δικαίωμα να κάνει αυτό που αισθάνεται".
Τιμωρία: Ξύρισμα, κούρεμα με την ψιλή και δουλειά οκτάωρο σε κατάστημα κινητής τηλεφωνίας.






Η Influencer



Είναι η γκόμενα που μας υπενθυμίζει διαρκώς πόσο πλούσια, όμορφη και sexy είναι βγάζοντας φωτογραφίες στα καλύτερα σημεία του πλανήτη αλλά εστιασμένες στη σαγηνευτική της ομορφιά. Ο συγκεκριμένος τύπος γυναίκας, έχει την ίδια διαδικτυακή συμπεριφορά μέχρι την ηλικία των 30-32 ώσπου κάποια ημέρα, καταλαβαίνει πως πρέπει να κάνει στροφή στην ποιότητα -αφού το στήθος κι ο κώλος της δε στέκονται πλέον στο ίδιο σημείο- και μ' αποτέλεσμα, να πασχίζει στα 37 της να δείξει σκεπτόμενη κλέβοντας ατάκες που άκουσε σε μεσημεριανή εκπομπή του τύπου "αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο δε χρειάζεται την έγκριση κανενός" ή "όπου υπάρχει ένα θέλω υπάρχει κι ένα μπορώ".
Αγαπημένη της φράση: "Γλυκούλα μου σου πάει!".
Τιμωρία: Unfollow στο Facebook, unfollow στο Instagram.





Ο δημόσιος συγγραφέας

Τι κι αν χρειάζεσαι ηρεμία κι απομόνωση έτσι ώστε να καταφέρεις να γράψεις στη σειρά δυο λογικές προτάσεις; Τι κι αν η συγγραφή είναι μια πράξη επώδυνη που απαιτεί τη συγκέντρωση στο έπακρο; Ο συγκεκριμένος είναι τόσο αισθαντικός που επιλέγει να κάνει τη δουλειά του στα μπαράκια του κέντρου όντας βουτηγμένος στη μυρωδιά της ανθρώπινης σάρκας ή ίσως σε σταθμούς του μετρό δακτυλογραφώντας τις προτάσεις του σε μια παλιά γυαλιστερή γραφομηχανή εν έτει 2020.
Αγαπημένη του φράση: "O έρωτας πετούσε στις στέγες των σπιτιών την ώρα που το μούχρωμα ξεθώριαζε με βία το χρώμα του κόκκινου ουρανού".
Τιμωρία: Yποχρέωση εξάμηνης εργασίας στο τμήμα αγγελιών της Χρυσής Ευκαιρίας.





Το "τυπάκι"...


Πρόκειται για νεαρή φοιτήτρια που απολαμβάνει το ρόλο της αστείας ΚΑΙ cool τύπισσας που κάνει χαβαλέ με τα πάντα και χρησιμοποιεί ατάκες του τύπου "μαλάκα το είδες;" ή "μαλάκα τα πήρα κράνα" ή μαλάκα σκέτο αντιγράφοντας μ' αποτυχία (παρ΄ότι οι φίλες της γελάνε) την αντίστοιχη αντρική συμπεριφορά που έχει ξεσηκώσει απ' τον αδερφό και τους φίλους του. Συχνά, τ' αστεία που κάνει στο κυλικείο της σχολής μπορούν να χαρακτηριστούν χοντροκομμένα, σεξιστικά κι ελαφρώς παρωχημένα μα κάτω από αυτή την alegro επιθετική φιγούρα, κρύβεται η πληγωμένη εκδοχή της Ελένης του Ρετιρέ που αποζητάει εναγωνίως την αγάπη του περίγυρου. Πιθανή αιτία της συμπεριφοράς της, δεν είναι άλλη απ' τη μέτρια εμφάνιση που τη στοιχειώνει από τα πρώτα κιόλας χρόνια της εφηβείας.
Αγαπημένη της φράση: "Μαλάκα κάνεις πλάκα!"
Τιμωρία: Καμία αν αναλογιστείς πως ύστερα απ' τα εκκεντρικά της one woman show, συνηθίζει να κλαίει στο σπίτι μόνη και βυθισμένη στην υπαρξιακή της οδύνη.
























Κυριακή 6 Ιουλίου 2025

It's movie time: Leon: The Professional (1994)

Matilda-Natalie-Portman-child


Σκηνοθεσία: Luc Besson

Είδος: Crime/Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,5

Μικρή περίληψη: Όταν δολοφονείται η οικογένεια του, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι αναζητά καταφύγιο στο διαμέρισμα ενός επαγγελματία εκτελεστή.

Γιατί να τη δεις: Γιατί πίστεψε με, είναι ελάχιστες οι ταινίες σ' αυτό τον κόσμο που καταφέρνουν να σε χώσουν τόσο βαθιά στην ατμόσφαιρα τους απ' τα πρώτα δευτερόλεπτα. Το έκανε ο Coppola στο Dracula, το έκανε ο Kubrick στο Full Metal Jacket και το 'κανε κι ο Bresson στο Leon. Δίχως φιοριτούρες και χαζοσάλτσες, το Leon σε βυθίζει μαεστρικά απ' την αρχή και με τον ίδιο σχεδόν ρυθμό συνεχίζει μέχρι το τέλος: όχι περιττές σκηνές, όχι βαρετές σκηνές, όχι ανουσιότητες, όχι πλάνα για να μας δείξει ο σκηνοθέτης πόσο ταλαντούχος είναι. Αντίθετα, κάθε σκηνή είναι γεμάτη συναισθηματική ένταση κι εξυπνάδα και τα πρώτα σαράντα λεπτά, πιθανότατα είναι τα καλύτερα πρώτα σαράντα λεπτά που έχεις δει ποτέ σου σε ταινία. Κάθε σκηνή μοιάζει με κομψοτέχνημα: απ' τον τρόπο που παρουσιάζεται η εισβολή στο διαμέρισμα του dealer, μέχρι τις αντιδράσεις της πιτσιρίκας Natalie Portman έξω απ' την πόρτα του ανθρώπου που στο πρόσωπο του αναζητά μια καινούργια οικογένεια. Τα πάντα φωνάζουν καλό κινηματογράφο. Οι σκηνές δράσεις είναι εξαιρετικές ενώ χωρίς να μας πρήξει με βαρετούς διαλόγους, ο Besson καταφέρνει να μας δείξει το σακατεμένο εσωτερικό κόσμο των ηρώων με χειρουργικές σκηνές to the point. Για το τέλος, αξίζει ν' αναφερθεί πως το Leon, έχει τον κακό που θα έπρεπε να έχουν όλες οι αντίστοιχες του είδους: συναισθηματικό σκουπίδι, έξυπνος, είρωνας, κυνικός μέχρι το κόκκαλο και αρκετά ψυχοπαθής ώστε να παρακαλάς να σκοτωθεί απ' το πρώτο λεπτό. Αν όχι το καλύτερο, ένα απ' τα καλύτερα crime dramas στην ιστορία του κινηματογράφου.

Μειονεκτήματα: 120 λεπτά ταινίας και υπάρχουν κανά δυο σκηνές που δεν πατάνε καλά. Μια απ' αυτές, όταν η Mathilda μπαίνει στο διαμέρισμα του εγκλήματος μπροστά στη μούρη των αστυνομικών. Ασήμαντο.