Η τεχνοφοβία σου και τι συνέβαινε στους ανθρώπους παλιότερα

Ναι ξέρω. Η τεχνολογία κάνει τον άνθρωπο δυστυχή, εξαρτημένο και πιόνι ενώ την παλιά εποχή ήταν αθώος, ελεύθερος και κοιμόταν με τις πόρτες ανοιχτές... Ας κάνουμε όμως ένα reality check κι ας δούμε τι συνέβαινε παλιά.

Βλάβη με τ' αυτοκίνητο νύχτα σε κάποιον επαρχιακό

Στα χρόνια της αθωότητας

Αφού έβριζες τη γυναίκα και τα παιδιά σου που σε γλωσσόφαγαν, έπαιρνες το φακό κι έβγαινες στο δρόμο για ωτοστόπ. Μια ώρα μετά κι αφού η προσπάθεια ήταν μάταιη, ξανάβριζες τη γυναίκα και τα παιδιά σου που σε γλωσσόφαγαν -και που τώρα έκλαιγαν με λυγμούς- και πήγαινες να βρεις κάποιο σπίτι στην ευρύτερη περιοχή κι ελπίζοντας να μην πέσεις σ΄ εκείνο του Ασημάκη Κατσούλα. Αφού κι αυτό ήταν μάταιο μιας κι ήσουν στη μέση του πουθενά και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα ουρλιαχτά των λύκων απ' τα γύρω βουνά, έμπαινες στο αυτοκίνητο ξανά, κλείδωνες την πόρτα και περίμενες άυπνος να ξημερώσει και να κάνεις την ίδια διαδικασία.

Σύγχρονη εποχή 

Βρίσκεις το στίγμα σου στο Google Maps και παίρνεις τηλέφωνο την οδική.

Η Εφορία 

Στα χρόνια της αθωότητας

Παλιότερα, όσο και να ΄τρεμες με την ιδέα, τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο έπρεπε ν' αντιμετωπίσεις στα ίσια το τέρας της γραφειοκρατίας. Έπαιρνες λοιπόν ανάσα και ξεκινούσες. Για ν' αποφύγεις τον κόσμο σηκωνόσουν χαράματα. Αυτή βέβαια ήταν ελπίδα φρούδα. Ότι ώρα και να πήγαινες στην εφορία, ακόμα και στις 4 το πρωϊ και μετά από ξενύχτι στο Λα Μαμούνια, υπήρχαν εκεί πέρα τουλάχιστον 16 άτομα και καμιά σαρανταριά που ερχόντουσαν μετά κι έμπαιναν στην ουρά εμβόλιμα λέγοντας την ατάκα "έχω ραντεβού με την υπηρεσία από χθες". Τελικά, γύρω στη μία το μεσημέρι (της επόμενης Τετάρτης) κι αφού 1.794 άνθρωποι σε είχαν προσπεράσει γιατί είχαν ραντεβού με την υπηρεσία, είχες πια τελειώσει και μπορούσες να συνεχίσεις τη ζωή σου ακάθεκτος. Μέχρι φυσικά την επόμενη φορά.

Σύγχρονη εποχή

Τι κάνεις: Μπαίνεις στο Taxisnet και κάνεις log in.

Ανθρώπινη επικοινωνία 

Στα χρόνια της αθωότητας  

 Μια όχι και τόσο παλιά εποχή, για να μιλήσεις με τη σχέση σου έπρεπε να πάρεις στο σταθερό της τηλέφωνο. Και ναι, πριν απ' την αναγνώριση κλήσεων, αυτό σήμαινε ότι τις περισσότερες φορές θ' αναγκαζόσουν να μιλήσεις πρώτα με τους γονείς της. Χειμώνα καλοκαίρι λοιπόν και για να ΄χεις ιδιωτικότητα, πήγαινες σε κάποιο καρτοτηλέφωνο που μύριζε σκόρδο και ξυπνούσες τη μάνα και τον πατέρα της -που άσχετα με την ώρα που έπαιρνες κοιμόντουσαν πάντα για μεσημέρι- για να δεχτείς την ξυνισμένη φωνή ή την ανάκριση τους μέχρι που στο τέλος θα σου έλεγαν πως διάβαζε και να πάρεις αργότερα.

Σύγχρονη εποχή

 Την καλείς στο κινητό της. Αν δεν απαντήσει την παίρνεις στο Viber. Αν δεν απαντήσει στο Viber της στέλνεις στο Messenger. Αν δεν απαντήσει στο Messenger περιμένεις δέκα λεπτά και πηγαίνεις σπίτι της.

Επίσκεψη σε φίλο

Στα χρόνια της αθωότητας

Τι έκανες: Στα χρόνια της αθωότητας, αν ήθελες να κάνεις επίσκεψη στο σπίτι φίλου, έπρεπε να πληρείς οπωσδήποτε δυο βασικές προϋποθέσεις: η πρώτη ήταν να κρατάς στο χέρι γλυκά, έστω ένα μισόκιλο εκλέρ. Η δεύτερη, αν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινες στο σπίτι του φίλου σου, ήταν να έχεις ανοίξει το χάρτη από πριν, να ΄χεις βρει τη διεύθυνση και να ΄χεις μετρήσει το στενό που θα στρίψεις για όταν με το καλό πλησιάσεις στο σπίτι. Εναλλακτικά, θα ΄πρεπε να ρωτήσεις τον πρώτο ευγενικό άνθρωπο που θα συναντούσες στο δρόμο και να εύχεσαι να γνωρίζει το σημείο για το οποίο ρωτάς. Κι αυτό μπορεί να συνέβαινε για ώρες και κάποιες φορές να μην τα κατάφερνες ποτέ.

Σύγχρονη εποχή

Βάζεις τη διεύθυνση στο Gps του κινητού.

It's movie time: Enemy at the gates (2001)

Σκηνοθεσία: Jean-Jacques Annaud 

Imdb rating: 7,6 

Είδος: War/Drama 

Μικρή περίληψη: Κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου και συγκεκριμένα στη μάχη του Στάλινγκραντ, δυο κορυφαίοι ελεύθεροι σκοπευτές προσπαθούν να εξουδετερώσουν ο ένας τον άλλο...

Γιατί να τη δεις: Θα ξεκινήσω ανάποδα: το Enemy at the Gates δεν είναι μια ταινία με σπουδαίο βάθος μιας και χρησιμοποιεί συναισθηματικά κι αφηγηματικά κλισέ (που λειτουργούν για όσο τη βλέπεις αλλά δεν ξεγελιέσαι στο τέλος της μέρας...), και συχνά μπλέκει παράλληλες αφηγήσεις που τού σπάνε το ρυθμό σε κατ' εμέ αχρείαστες ιστορίες. Είναι πως να το πω, λιγότερο εστιασμένο και περισσότερο μαξιμαλιστικό απ' όσο θα έπρεπε για να θεωρηθεί η κορυφαία ταινία του είδους ή αριστούργημα, αυτό είναι ξεκάθαρο. Οκ και τότε γιατί το προτείνεις είναι το εύλογο ερώτημα. Γιατί σε επίπεδο ατμόσφαιρας αγαπητέ αναγνώστη, μιλάμε πιθανότατα για ένα απ' τα καλύτερα φιλμ της ιστορίας. Για το πανέξυπνο σενάριο (το εύρημα της προσωπικής αντιπαράθεσης δύο ατόμων μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της αντιπαράθεσης δύο στρατών σε κάνει να ταυτίζεσαι  ακόμα περισσότερο) και για την εξαιρετική ερμηνεία του παγωμένου και απάνθρωπου εκτελεστή που υποδύεται ο Ed Harris και την αντίστοιχη του συναισθηματικού κι ανθρώπινου εκτελεστή που φέρνει ο Jude Law στο ρόλο του Βασίλι Ζαϊτσέφ. Γιατί υπάρχουν κι άλλες λεπτομέρειες όπως η μουσική κι η φωτογραφία που το κάνουν ακόμα καλύτερο. Συμπερασματικά, μιλάμε για μια εξαιρετικά διασκεδαστική ταινία (ξέρω ότι διαβάζεται "κάπως" όταν μιλάμε για θέμα με πόλεμο) που σε απορροφάει και σε κάνει δικό της. Κι αν τελικά δεν πιάνει τα βάθη του Πιανίστα ή του Paths of Glory του Stanley Kubrick μην την παρεξηγείς: ο σκοπός της είναι λίγο διαφορετικός απ' αυτούς και τον καταφέρνει περίφημα.

It's movie time: House of Sand and Fog (2003)

Σκηνοθεσία: Vadim Perelman

Imdb rating: 7,5

Είδος: Drama

Μικρή περίληψη: Μια νεαρή γυναίκα σε κατάθλιψη, ενημερώνεται απ' τη Νομαρχία ότι το σπίτι της βγαίνει σε δημοπρασία πράγμα που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί μια οικογένεια μεταναστών. 

Γιατί να τη δεις: Διαβάζοντας το θέμα, περιμένεις να δεις μια κλασσική ιστορία για τη βιαιότητα του κράτους και τον καλό φτωχό μα κάνεις λάθος. Γιατί το House of Sand and Fog πάει αρκετά πιο πέρα από τέτοιες ιδέες μικροαστικού συμβολισμού αγαπητέ αναγνώστη. Και γι' αυτό το λόγο είναι μια πραγματικά καλή ταινία: γιατί αποφεύγει να πατήσει εύκολα κουμπιά όπως κάνουν συχνά οι σκηνοθέτες σε κατώτερες ταινίες από το Σπίτι από Άμμο και Ομίχλη. Γιατί στο σύμπαν του Πέρελμαν, οι πάντες μπορούν να είναι καλοί και κακοί συγχρόνως ενώ οι λόγοι που φέρονται όπως φέρονται είναι πολύπλοκοι όπως και στη ζωή. Κι αυτό αφορά και σένα που κρίνεις τους πάντες και τα πάντα με την αίσθηση του αλάθητου κριτηρίου σου. Όπως κι εμένα άλλωστε. Ο αιτίες της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου είναι πολύπλοκες και γι' αυτό το λόγο, ακόμα κι η παραμικρή μετακίνηση κάποιου απ' τη θέση του ενώ μας φαίνεται λογική και δεδομένη είναι συχνά αδύνατη. Κάπως έτσι, ιδέες όπως "το αίσθημα του ανήκειν" και η ηθική γκρίζα ζώνη είναι στο επίκεντρο της ανάλυσης, τα κλισέ αποφεύγονται, η συγκίνηση και το πάθος πλεονάζουν, ο Kingsley και η Conelly δίνουν ρέστα και τελικά παρακολουθούμε μια απ' τις καλύτερες ταινίες στο είδος του Drama για τη δεκαετία του 2000.

Μειονεκτήματα: Μια-δυο σκηνές όπου η Conelly είναι φτιασιδωμένη λίγο περισσότερο απ' όσο δικαιολογείται σε μία άστεγη και that's all. 

Ηλίθιοι θάνατοι που έχουν καταγραφεί...

    

:

    Αγαπητέ μου κανίβαλε: Αυτό δεν είναι άρθρο διδασκαλίας για το πως ν' αποφεύγεις τις κακοτοπιές που σ΄ οδηγούν στον άλλο κόσμο με το Express X95 (αν και μπορείς να το λάβεις κι έτσι) αλλά ένα άρθρο ένοχης απόλαυσης. Δεν είναι φυσικά λόγος χαράς το να πεθαίνει κάποιος (αλίμονο, δεν είμαστε τόσο καθίκια...) αλλά κάποιες φορές είναι αστείο. Γιατί αν πληρεί κάποιες προϋποθέσεις, ακόμα κι ο θάνατος βγάζει γέλιο.

Jose Luis Ochoa

Το 2011 στην Καλιφόρνια, ο Χοσέ είχε πάρει σ' ένα κλουβί τον κόκκορα του και τον πήγαινε να συμμετάσχει σε μία κοκκορρομαχία, μια απ' τις πολλές που διοργάνωνε παράνομα εδώ και χρόνια. Για να είναι ακόμα πιο βάρβαρο το σκηνικό, οι διοργανωτές (δηλαδή ο Χοσέ κι ο ιδιοκτήτης του αντίπαλου κόκκορα), έδεσαν στα πόδια των πτηνών μικρά μαχαιράκια και τα πάντα ήταν έτοιμα για το μεγάλο γεγονός. Ωστόσο, ο αγώνας που ξεκίνησε μ' εκατέρωθεν κροσέ ανάμεσα στους κόκκορες, πήρε ξαφνικά μια παράξενη τροπή: το πτηνό επιτέθηκε με μανία στον ιδιοκτήτη του κι ο Χοσέ που είχε πάει να βγάλει κανένα φράγκο για να πληρώσει την εφορία, αποχαιρέτησε το μάταιο ντουνιά από ακατάσχετη αιμορραγία. Α ρε Χοσέ.

Krystof Azninski

Εν έτει 1995, ο Πολωνός αγρότης Κριστόφ έπινε ποτάκια με τους φίλους του μέχρι τη στιγμή που στο τραπέζι έπεσε μια όμορφη ιδέα: γιατί ρε μάγκες δεν τα βγάζουμε όλα να παίξουμε παιχνίδια σκληρά κι αντρικά; Κι έτσι και έγινε! Το μεθυσμένο παρεάκι γδύθηκε και για κάποιο λόγο που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, ξεκίνησε ο ένας να βαράει το κεφάλι του άλλου με παγωμένα λάχανα. Ο Κριστόφ ωστόσο δεν είχε πει την τελευταία του λέξη για το πόσο πιο σκληρός μπορούσε να γίνει και πόσο πιο άντρας ήταν απ' όλους τους άλλους: πήρε λοιπόν ένα πριόνι κι άρχισε να κόβει το λαιμό του μέχρι που το κεφάλι κόπηκε τελείως κι εκείνος πέθανε σε χρόνο dt. Next.

Waffler69

Ο διάσημος tiktoker Waffler έτρωγε σε ζωντανή μετάδοση στο λογαριασμό του, τα πιο ανθυγιεινά τρόφιμα σε τεράστιες ποσότητες. Ο κόσμος διασκέδαζε και τα likes έπεφταν βροχή, κάτι που ώθησε τον 33χρονο να προχωρήσει το πράγμα λίγο περισότερο: να φάει την ίδια μέρα τα πιο ανθυγιεινά λουκάνικα, μερικούς πύργους μπέργκερ και να ολοκληρώσει το λουκούλειο γεύμα του με μεγάλα donuts γεμάτα ζάχαρη. Η συνέχεια μας ξάφνιασε όλους: λίγη ώρα μετά, ο άντρας νοσηλεύτηκε σε κρίσιμη κατάσταση όπου πέθανε από φραγμένες αρτηρίες.

Hike.Sofi

Το καλοκαίρι του 2021, μια διάσημη Κινέζα influencer είχε μια ιδέα απ' αυτές που είχαν χιλιάδες άλλοι στον κόσμο και είναι δεδομένο πως θα την έχουν κι άλλοι όσο υπάρχει ανθρώπινη φυλή: να τολμήσει να σταθεί στην άκρη ενός γκρεμού 100 μέτρων και να βγάλει φωτογραφία για να την ποστάρει στο Instagram της ικανοποιώντας το κοινό της! Για να μην τα πολυλογώ, η Sofi το τόλμησε κι έφαγε τούμπα απ' τα εκατό μέτρα.

Max Pierce

Το βραβείο του πιο ηλίθιου θανάτου ωστόσο, πηγαίνει στον Max Pierce αλλά ας αρχίσουμε απ' την αρχή. Ο μαθητής του Arnold, ήταν καλό παιδί αλλά είχε ένα ελάττωμα: ήθελε να συμμετάσχει στον ετήσιο διαγωνισμό πορδής της Βοστώνης το 2015. Την προπόνηση του, είχε αναλάβει ένας ειδικός πορδοπροπονητής, ο έμπειρος Max Pierce ο οποίος είχε ανακαλύψει τρόπους ώστε το σώμα του να παράγει μεγάλες ποσότητες αερίων μέσα από ειδική διατροφή και άλλα υπέροχα κόλπα. Την αποφράδα εκείνη ημέρα ωστόσο και καθώς προπαθούσε να μεταδώσει τις γνώσεις του στο νεαρό, ο έμπειρος Max είχε μια φαεινή ιδέα: να βάλει έναν αναπτήρα κοντά στον πισινό του Arnold για να τσεκάρει το πόσο αποδοτική ήταν η σκληρή προπόνηση που είχαν κάνει όλο αυτο τον καιρό. Ο Arnold τελικά έκλασε κι ο αναπτήρας δημιούργησε τόσο μεγάλη φλόγα που έβαλε φωτιά στον Max και τον σκότωσε από εγκαύματα βαριάς μορφής. Κι αυτή ήταν η φάτσα μου όταν πληροφορήθηκα αυτή την ιστορία:

It's movie time: The Tenant (1976)

Σκηνοθεσία:  Roman Polanski

Βαθμολογία Imdb: 7,6

Είδος: Drama /Thriller

Μικρή περίληψη: Βασισμένο στη νουβέλα του Τοπόρ, η ιστορία ακολουθεί τον Τρελκόφσκι, ένα μοναχικό υπάλληλο, ο οποίος νοικιάζει ένα μικρό διαμέρισμα στο Παρίσι. Το διαμέρισμα φέρει την βαριά σκιά της προηγούμενης ενοίκου που αυτοκτόνησε πηδώντας απ' το παράθυρο. Καθώς ο Τρελκόφσκι αρχίζει να αντιλαμβάνεται την εχθρική στάση των γειτόνων του, βυθίζεται σταδιακά σε έναν λαβύρινθο παράνοιας...

Γιατί να τη δεις: Γιατί το The Tenant ή Ο ένοικος είναι η καλύτερη ταινία ψυχολογικού τρόμου που θα δεις ποτέ. Γιατί δε βασίζεται σε φθηνά τρομάγματα αλλά σε αγνό και αρχιδάτο ψυχολογικό τρόμο. Η ταινία έχει οπτική τελειότητα και ψυχολογική εμβάθυνση. Έχει κλειστοφοβικά πλάνα και γκροτέσκ μουτσούνες (παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει ούτε μια νορμάλ φάτσα σ' αυτό το cast) που δημιουργούν ένα κλίμα κινδύνου χωρίς να εκφράζεται καν απειλή. Περιγράφει την ανελέητη βουτιά του Τρελκόφσκι στην άβυσσο της ψυχικής ασθένειας που σ' ενοχλεί αλλά θες να την αντικρύσεις μέχρι το τέλος (γιατί είσαι κανίβαλος). Ο Πολάνσκι ενσωματώνει την ιδέα της κοινωνικής απομόνωσης και της ψυχολογικής επιρροής που έχει το περιβάλλον πάνω στον άνθρωπο. Παρεμπιπτόντως, ο ίδιος προσφέρει μια λιτή αλλά τρομερά ρεαλιστική ερμηνεία δείχνοντας και το πόσο καλός ηθοποιός και ταλαντούχος καλλιτέχνης είναι. Η σκηνοθετική αφήγηση σε κρατά σε αγωνία, ενώ ταυτόχρονα σε οδηγεί σε μια φιλοσοφική ενδοσκόπηση για την ύπαρξη και την κοινωνική απομόνωση. Εν ολίγοις, αν αγαπάς τις ταινίες που σκαλίζουν την ανθρώπινη ψυχή και προσφέρουν κάτι παραπάνω από απλό θέαμα, το The Tenant είναι η απόλυτη ταινιάρα που πρέπει να δεις το συντομότερο.

Ντροπιαστικό λάθος: Τη στιγμή που ο Τρελκόφσκι ξεπακετάρει στο νέο διαμέρισμα, δυο τύποι απ' το συνεργείο καθρεφτίζονται πίσω απ' τη ντουλάπα. Μικρό το κακό.

It's movie time: Spoorloos (1988)

Σκηνοθεσία: George Sluizer

Imdb rating: 7,7

Είδος: Mystery/Horror/Drama

Μικρή περίληψη: Ένα ερωτευμένο ζευγάρι έχει ξεκινήσει για τις καλοκαιρινές του διακοπές όταν σε κάποια στάση του ταξιδιού, η κοπέλα εξαφανίζεται... Τρία χρόνια μετά κι ενώ ο άντρας συνεχίζει να ψάχνει απαντήσεις, αρχίζει να λαμβάνει γράμματα από κάποιον που ισχυρίζεται ότι την έχει απαγάγει...

Γιατί να τη δεις: Υπήρξε μια εποχή όπου οι Ευρωπαίοι δεν ασχολούνταν με χάρτινα καλαμάκια, η σκέψη των διαννοούμενων της είχε βάθος και δεν προσπαθούσαν να μιμηθούν το Χόλιγουντ για πράγματα που οι Αμερικάνοι κάνουν και θα κάνουν καλύτερα, αλλά έκαναν τη δουλειά με βάση τα προτερήματα των δικών τους σχολών. Ποια ήταν αυτά; Η δραματουργία και το σενάριο (συν την ανάγκη για προσεγμένη φωτογραφία σε δεύτερο πλάνο). Μια τέτοια λοιπόν ταινία είναι και το γαλλο-ολλανδικής παραγωγής φιλμ Spoorloos ή αλλιώς Τhe Vanishing στην πολύ χειρότερη Αμερικάνικη βερσιόν. Σκηνοθετημένη από τo George Sluizer και χωρίς να καταφεύγει σε κλισέ σκηνές και φτηνά συναισθήματα, σε βυθίζει αργά σ' έναν αβάσταχτο κατήφορο επιλέγοντας την ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ και όχι τη χωρίς λόγο βία που τρώμε στη μάπα απ' τους ατάλαντους σημερινούς σαραντάρηδες και κακούς μίμους του Spielberg και του De Palma. Η σκηνοθεσία του Ολλανδού μάστορα είναι ψυχρή, μεθοδική, χωρίς μουσικές και εφέ και παίζει δεξιοτεχνικά με την έννοια της μοίρας και της επιλογής. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Spoorloos βάζει το θεατή μπροστά στον αιώνιο ανθρώπιο φόβο: σ' εκείνον για το άγνωστο. Και γι' αυτό και είναι τόσο τρομακτικό και για όλους αυτούς τους λόγους, 4 δεκαετίες μετά είναι ένα απ' τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ της κινηματογραφικής ιστορίας.

Οι χειρότερες δικαιολογίες που ακούς...

 "Εξαιρούνται οι παρόντες".

    Αφού εξήγησες πόσο μαλάκες είναι όσοι στέκονται στα δυο τους πόδια, στη συνέχεια ανέφερες τη φράση "εξαιρούνται οι παρόντες". Αυτό που λες δηλαδή, είναι ότι απ' όλη τη ζωντανή και πεθαμένη ανθρωπότητα, οι μόνοι που εξαιρούνται απ' την κακεντρέχεια σου είναι άλλοι τρεις που βρίσκονται σ' ένα σαλόνι στο Χολαργό, ένα Σάββατο του Γενάρη του 2021. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να ισχύει και να μην το λες απλώς για να μη γίνεις αντιπαθής;

"Σας παρακαλώ, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος".

    Η κάμερα σε κατέγραψε:

1) Να κλέβεις τα χρυσαφικά 

2) Να κατουράς στο νιπτήρα 

3) Να μυρίζεις τις κάλτσες της οικοδέσποινας και

 4) Να φοράς τα τακούνια της. Πιστεύεις ότι αυτή είναι η καλύτερη εξήγηση που είχες να δώσεις;

"Sorry ρε συ, δεν ήξερα πως έχεις πρόβλημα"...

     Τα έφτιαξες με την πρώην μου, κάνατε παιδιά, αγοράσατε σπίτι και δεν ήξερες ότι μπορεί να έχω πρόβλημα; 

"Δεν είναι αυτό που νομίζεις"!

    Δε φοράς ρούχα, δε φοράει ούτε αυτός κι είστε ξαπλωμένοι σε στάση 69. Επίσης: στο δωμάτιο υπάρχει λιπαντικό, ένας μωβ δονητής, ένα μαστίγιο, κολπικές μπίλιες, μια πρωκτική σφήνα, ένα ζευγάρι χειροπέδες, μαύρες καλτσοδέτες, δερμάτινα εσώρουχα και πεταμένα προφυλακτικά. Ας είμαστε ειλικρινείς...

"Με παρεξήγησες. Δεν το εννοούσα έτσι".

  

    Βασικά το εννοούσες έτσι αλλά δεν περίμενες να "τσιμπήσω" και να σχολιάσω το πικρόχολο σχόλιο σου κι όταν σε ξεμπρόστιασα αισθάνθηκες ντροπή κι αμηχανία. 

"Συγνώμη για όλα! Τελευταία είμαι πολύ πιεσμένος".

    Αφού σε χώρισε, μπήκες στο διαμέρισμα και διέλυσες το σαλόνι, πέταξες τα πράγματα της απ' το μπαλκόνι κι αφού έσπασες τη γυάλα με το χρυσόψαρο, πέταξες το ψάρι στη λεκάνη. Επίσης: έδειρες τον πατέρα της, γρατζούνισες τ' αμάξι της, έστειλες γυμνές της φωτογραφίες στο internet και τη διαπόμπευσες στις παρέες λέγοντας πως είναι πουτάνα. Δεν είμαι λοιπόν σίγουρος πως η συγγνώμη σου είναι αρκετή για ν' αλλάξει την πορεία της σχέσης σας.