Οι πιο καταθλιπτικές εκπομπές της παιδικής μας ηλικίας...

 Candy Candy

    1990 και τ' αθώα παιδικά σου μάτια, στήνονταν στην οθόνη για να παρακολουθήσουν ένα χαριτωμένο παιδικό Manga με τον τίτλο Candy Candy. Τι ήταν αυτό που αντίκρυζαν; Ορφανοτροφείο και φτώχεια, κακομοιριά κι εγκατάλειψη, δάκρυα από μάτια κρατήρες, δυο κακομαθημένα που έκαναν τη ζωή της πρωταγωνίστριας κόλαση κι έναν έρωτα που τελείωνε με το πέσιμο του γαμπρού από άλογο και τον άδικο χαμό του. Η σειρά τελείωνε χαρούμενα βέβαια αλλά εσύ ήσουν ήδη αλκοολικός απ΄ το τρίτο επεισόδιο και 6 ετών.

Κόμης Δράκουλας 

    Η συγκεκριμένη σειρά μπορούσε να σε στείλει στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή απ' τα πρώτα λεπτά. Ξεκινούσε φορτσάτα μ' επικλήσεις δαιμόνων και τελείωνε τρυφερά, δηλαδή με το ξεκοίλιασμα του Κόμη απ' το κοφτερό μαχαίρι του Βαν Χέλσινγκ. Πριν απ' αυτό βέβαια, μεσολαβούσαν δαγκώματα λαιμών, επιθέσεις βαμπίρ, ανασκολοπισμοί, εμφάνιση του Σατανά, τελετές για εμφάνιση του Σατανά, νυχτερίδες, κατάρες και σκοτάδι. Δε λέω, εξαιρετικό κράμα για βράδυ Σαββάτου αν είσαι εικοσιέξι ετών αλλά όχι οκτώ.

Η Λίμνη των Κύκνων

     Το story έχει ως εξής: ένας κακός μάγος έχει μεταμορφώσει την Οντέτ και τις φίλες της σε κύκνους ώστε να πλασάρει στην κόρη του τον πρίγκηπα Ζίγκφριντ (που όμως αγαπάει την Οντέτ και θέλει να τη σώσει). Και οκ, παρά τις δυσκολίες και τη συμφωνία του Τσαϊκόφσκι (που έσκιζε την παιδική σου καρδιά στα δύο), το δίδαγμα του παραμυθιού ήταν υπέροχο, ιδίως αν ήσουν κορίτσι σε παιδική ηλικία. Το πρόβλημα, ξεκινούσε στην εφηβεία όταν ο πρώτος σου γκόμενος δεν ήταν πρίγκηπας του παραμυθιού αλλά ντελιβεράς στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς.

Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς

    Ναι ξέρω. Η συγκεκριμένη σειρά ΔΕΝ είναι παιδική εκπομπή και ΔΕΝ αφορά την παιδική μας ηλικία αλλά την εφηβεία. Το concept ωστόσο ήταν ηλίθιο και βλαβερό και γι' αυτό αξίζει ειδικής μνείας. Η σειρά, μιλούσε για μια παρέα νέων όπου όλοι είχαν παρθεί μεταξύ τους (εκτός απ' το Νατ που χτυπούσε δωδεκάωρα στο Peach Pit και ήταν 72 χρονών), όλοι είχαν περάσει από φάση σκληρών ναρκωτικών, όλοι ήταν καταθλιπτικοί, όλοι οδηγούσαν αμαξάρες και όλοι ήταν ανήλικοι... Τέλος, όλοι ενδιαφερόντουσαν να κάνουν σεξ με τη Βάλερι ή τουλάχιστον, αυτό συνέβαινε μόνο σε μένα και στο Μπράντον.

It's movie time: Misery (1990)

Σκηνοθεσία: Rob Reiner

Είδος: Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,8

Μικρή περίληψη: Ένας διάσημος συγγραφέας που διασώζεται από αυτοκινητιστικό ατύχημα, σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια μεγάλη και θανάσιμη απειλή...  

Γιατί να τη δεις: Γιατί είναι καταρχήν σπουδαία ταινία! Γιατί το Misery του Reiner αποτελεί τον ορισμό του ψυχολογικού τρόμου. Η μανιακή Annie Wilkes ενσαρκώνει τη σκοτεινότερη πλευρά της λατρείας που νομίζει πως αγαπά αλλά η αγάπη της περνάει μέσα απ' την αίσθηση της κατοχής και του "σε έχω δικό μου"... Και μεταξύ μας, πόσοι άνθρωποι με τη νοοτροπία της Annie Wilkes δεν κυκλοφορούν σ' αυτό τον κόσμο; Στη βάση της όμως, η ταινία είναι μια αλληγορία για το τίμημα της αναγνωρισιμότητας, το τίμημα του ν' ανήκεις στους άλλους... Και μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, προσθέστε πως κι η ατμόσφαιρα του φιλμ επιδεινώνει ακόμα περισσότερο το τίμημα αυτό, χτίζοντας την απειλή που όλο και μεγαλώνει. Γιατί σ' αυτό το χιονισμένο ερημικό τοπίο, ο Sheldon είναι ανυπεράσπιστος. Εδώ πέρα είναι στο έλεος μιας παρανοϊκής οπαδού όπως οι οπαδοί του Αρτέμη Σώρρα. Κι αυτό, ο Reiner το δείχνει εξαίσια. Η σκηνοθεσία είναι ακριβής, με σωστή κλίμακα, χωρίς φτηνές αιματοχυσίες και χωρίς χαζοκόλπα για το 20χρονο κοινό του Netflix. Συμπερασματικά, ένα απ' τα καλύτερα θρίλερ τρόμου που είδαμε ποτέ.