9 αμήχανες στιγμές στη διάρκεια της ζωής σου...

Αμήχανη στιγμή νούμερο 1

Βρίσκεσαι στην ουρά και περιμένεις στη σειρά για τη μοναδική τουαλέτα της παραλίας. Από μέσα, βγαίνει μια όμορφη κοπέλα βιαστική (που πηγαίνει να πλύνει τα χέρια της) και μπαίνεις εσύ. Τότε, μια απαράδεκτη οσμή βακτηρίων εισβάλλει στα ρουθούνια σου κάνοντας σε να θέλεις να τρέξεις αλλά ΟΧΙ, κάτι τέτοιο θα ήταν προσβλητικό και ντροπιαστικό (για εκείνη). Αποφασίζεις να μείνεις και να ρουφήξεις ιπποτικά το δηλητήριο μέχρι τέλους...

Βαθμός αμηχανίας: 3/10 για σένα, 9/10 για την κοπέλα (αν τελικά αποφασίσεις να ξεπορτίσεις).

Πως την ξεπερνάς: Κρατώντας την αναπνοή σου κι επιταχύνοντας τη διαδικασία της ούρησης.

Αμήχανη στιγμή νούμερο 2

Ακούς ένα ηλίθιο αστείο και γελάς από ευγένεια. Το γέλιο όμως βγαίνει ψεύτικο πράγμα που σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα.

Βαθμός αμηχανίας: 3,5/10

Πως την ξεπερνάς: Με την απλούστατη επαγωγή "μισή ντροπή δική μου, μισή δική του".

Αμήχανη στιγμή νούμερο 3

 Πετάς ένα ηλίθιο αστείο που δε βρίσκει απόκριση από κανέναν.

Βαθμός αμηχανίας: 5/10 αν λέγεται σ΄ έναν, 6/10 αν στη σκηνή παρευρίσκονται κι άλλοι.

Πως την ξεπερνάς: Αμέσως μετά την αποτυχία συνέχισε να μιλάς.

Αμήχανη στιγμή νούμερο 4

Ενώ μιλάς, φτύνεις καταλάθος στο μάτι του συνομιλητή σου. Το φτυσίδι παραμένει στο σημείο μέχρι και τη στιγμή του αποχωρισμού σας (κι εκείνος το ξέρει αλλά αρνείται να το σκουπίσει από ευγένεια).

Βαθμός αμηχανίας: 6/10 και για τους δυο σας.

Πως την ξεπερνάς: Με μια έντονη δόση αυτοσαρκασμού.

Αμήχανη στιγμή νούμερο 5

Μιλάς σε κάποιον μα πριν να ολοκληρώσεις, σού γυρίζει την πλάτη και μιλάει αλλού. Ψάχνεις τότε να πιαστείς απ' το βλέμμα κάποιου άλλου κι αφού κανένας δε μοιάζει πρόθυμος να σε λυτρώσει, προσπαθείς να δείξεις ενδιαφέρον γι' αυτό που συζητιέται τώρα και σα να μη συμβαίνει τίποτα απολύτως. 

Βαθμός αμηχανίας: 6,5/10

Πως την ξεπερνάς: Απομακρύνεσαι για λίγο με το τηλέφωνο στο χέρι. Όταν επιστρέψεις, η αμήχανη στιγμή θ' αποτελεί παρελθόν.

Αμήχανη στιγμή νούμερο 6

Πηγαίνεις στο σπίτι της για σεξ αλλά σου πέφτει.

Βαθμός αμηχανίας: 7/10

Πως την ξεπερνάς: Με δάχτυλο και ψυχανάλυση.

Αμήχανη στιγμή νούμερο 7

Καθώς μιλάς, συνειδητοποιείς πως αναιρείς παλιά σου λόγια και φανερώνεται ένα ψέμμα που έχεις πει.

Βαθμός αμηχανίας: 8/10

Πως την ξεπερνάς: Αν είσαι Κορεάτης μ' αυτοκτονία. Διαφορετικά, μ ένα καινούργιο ψέμμα  που αργότερα θα πρέπει να καλύψεις μ' ένα επίσης καινούργιο ψέμμα και ούτω καθεξής.

Αμήχανη στιγμή νουμερα 8

Χωρίς να το ξέρεις, μπαίνεις σε διαμέρισμα με παρκέ όπου η οικοδέσποινα απαιτεί να βγάλεις τα παππούτσια ενώ η κάλτσα σου είναι τρύπια.

Βαθμός αμηχανίας: 8,5/10

Πως την ξεπερνάς: Καθισμένος οκλαδόν και με τα πέλματα κάτω απ' τις γάμπες.

Αμήχανη στιγμή νούμερο 9

Είσαι δεκατριών, κοιμάσαι βαθιά και βλέπεις σ΄ εφιάλτη μια πεθαμένη θεία σου να ψελλίζει μια ακατάληπτη φράση. Ξυπνάς έντρομος και πηγαίνεις στο δωμάτιο των γονιών σου όπου αντικρύζεις αυτό:                                                                                

Βαθμός αμηχανίας: 9/10

Πως την ξεπερνάς: Ξεστομίζοντας τη λέξη Rosebud λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου.

It's movie time: Sex and Lucia (2001)

Σκηνοθεσία: Julio Medem

Βαθμολογία Imdb: 7,0

Είδος: Μυστηρίου/Δράμα

Μικρή περίληψη: Μετά την εξαφάνιση του φίλου της, μια νεαρή γυναίκα ταξιδεύει σε κάποιο απομονωμένο νησί της Μεσογείου ψάχνοντας καταφύγιο και απαντήσεις...

Γιατί να τη δεις: Εδώ και χρόνια, έχω βίτσιο με τρία συγκεκριμένα πράγματα: με τον αέρα, με τη θάλασσα και το φως. Για να 'μαι ειλικρινής λοιπόν, ο βασικότερος λόγος που προτείνεται η ταινία είναι αυτός: θα ξεχαστείς και θα "ταξιδέψεις" σα να κάνεις 2 μήνες διακοπές στο πιο όμορφο ερημικό νησί της φαντασίας σου. Και παρά τα σκηνοθετικά ελαττώματα που διακρίνω στο Medem, δε μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ο τύπος αυτός έχει το χάρισμα να κινηματογραφεί τα προαναφερθέντα καλύτερα απ' τον καθένα. Γιατί προφανώς έχει κι αυτός την ίδια εμμονή αλλιώς δεν εξηγείται η επανάληψη αυτών των μοτίβων στις πρώτες του ταινίες ούτε και το πόσο καλά καταφέρνει να τις αποτυπώσει στο πανί. Στο Sex and Lucia ή Lucia y el sexo, η φωτογραφία του Kiko De la Rica μετατρέπει αυτό το φως που είναι τόσο εξοργιστικά υπέροχο, σε σύμβολο της αποκάλυψης του μυστηρίου ή τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ. Η ταινία γυρίστηκε στη Μαδρίτη ελάχιστα και κυρίως στη Φορμεντέρα που είναι για τους Ισπανούς ότι είναι οι Κυκλάδες για εμάς. Η αφήγηση είναι ρευστή και μοιάζει με παζλ όπου η πραγματικότητα με τη φαντασία συνδέονται. Δεν κουράζει αλλά αντίθετα, ο ρυθμός που είναι υπνωτιστικός καθώς και το μυστήριο που ξετυλίγεται αργά, σε κρατάει μέχρι το τέλος. Για το τέλος, η μουσική του Alberto Iglesias είναι απ' τις πιο μνημειώδεις που θυμάμαι στον κινηματογράφο και η σκηνή με το φεγγάρι μια από τις ομορφότερες που είδα ποτέ μου. Το τελευταίο, χωρίς καμιά απολύτως υπερβολή.

It's movie time: In Bruges (2008)

Σκηνοθεσία: Martin McDonagh

Imdb Rating: 7,9

Είδος: Crime/Drama

Μικρή περίληψη: Ένα δίδυμο εκτελεστών καταφθάνει στη Μπριζ για να εκτελέσει μια απόρρητη αποστολή. Όλα πηγαίνουν βαρετά μέχρι και τη στιγμή που αποκαλύπτεται ο αληθινός σκοπός...

Γιατί να τη δεις: Γιατί η Αποστολή στη Μπριζ θα σε βυθίσει στον κόσμο της χωρίς να σε κουράσει με αμέτρητες πληροφορίες και βαρετές σκηνές ατέλειωτης δράσης. Τα πάντα γίνονται με έμφαση στη λεπτομέρεια του παρόντος και αυτό σε καθηλώνει. Γιατί θα σε βάλει ν' αγωνιάς για τους ήρωες της, θα σε γεμίσει με μερακλίδικες εικόνες της "shithole" Μπριζ και θα σε κάνει να γελάσεις με μπαφοσυζητήσεις μαφιόζων για έναν ενδεχόμενο Γ' Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Μακντόνα στήνει ένα κόσμο όπου το γκροτέσκ συνυπάρχει με το λυρικό, η ωμότητα με την τρυφερότητα και η βία με την ενοχή. Στο φόντο, η ατμοσφαιρική βελγική πόλη μετατρέπεται από τουριστική καρτ ποστάλ σε τόπο εξιλέωσης. Η ταινία ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και στο τραγικό και κάτω απ' το αιχμηρό της χιούμορ που λειτουργεί ανακουφιστικά, κρύβεται μια μελέτη για την ενοχή και την ανθρώπινη ψυχή. Οι διάλογοι βρίθουν από καλό βρετανικό χιούμορ και το ενδιαφέρον κρατιέται μέχρι την τελευταία σκηνή (κυριολεκτικά). Ο Pharrell είναι στην καλύτερη φάση του κι ο Brendan Gleeson εξαιρετικός.  Για το τέλος, το soundtrack του Carter Burwell είναι τόσο μελαγχολικό που ακούγοντας το νομίζεις πως παίζεις σε παραμύθι κι έχεις μετατραπεί άθελα σου σε κύκνο.