It's movie time (6): Don Juan DeMarco (1994)

Σκηνοθεσία: Jeremy Leven

Imdb rating: 6,7

Είδος: Comedy/Drama

Plot: "Ένας νεαρός που κάνει απόπειρα αυτοκτονίας ισχυρίζεται πως είναι ο Δον Ζουάν ενώ ένας ψυχίατρος που βγαίνει στη σύνταξη προσπαθεί να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα". 

Γιατί να τη δεις: Καταρχάς γιατί είσαι πάνω από 30 (πιτσιρικάδες περιττό να την επιχειρήσετε) και μπορείς να την καταλάβεις. Βασικά δεν την καταλαβαίνεις απλώς, τη ν-ι-ώ-θ-ε-ι-ς. Νιώθεις το μικροαστισμό των γύρω σου, νιώθεις τη φθορά της καθημερινής πραγματικότητας. Kάπως έτσι, διαλέγεις γρήγορα μεριά και συντάσσεσαι με τον πρωταγωνιστή της ταινίας, με αυτό το γελοίο τύπο με το γλιμμένο μαλλί και τη μάσκα του Ζορό που παρ' 'ολ' αυτά, έχει μέσα του κάτι το ζωντανό. Κατά δεύτερον, γιατί η ταινία σε πλημυρίζει από υπέροχες εικόνες του διαμαντένιου ωκεανού, του πορτοκαλί ήλιου και των υπέροχων χρωμάτων την ώρα που ένα απαλό αεράκι θροϊζει στ' αυτιά σου και κατά τρίτον, γιατί γουστάρεις επιτέλους να δεις μια ταινία με υπέρβαση χαρακτήρα! Και τη βλέπεις. 

Μειονεκτήματα: Οκ, το ξέρω ότι συμβαίνει και θα το πω όσο πιο απλά γίνεται: το σενάριο της ταινίας δεν πατάει πουθενά. Μπορεί να είμαι λίγο υπερβολικός αλλά όντως δε βγάζει ιδιαίτερο νόημα. Και κάποιες ασάφειες είναι δεδομένες. Από κει και πέρα, μη σοκάρεσαι που στην προτείνω. Γιατί αυτό δε σημαίνει ότι το Don Juan DeMarco είναι κακή ταινία. Απλoύστατα, το σενάριο εξυπηρετεί την κεντρική ιδέα (που είναι γαμάτη) και γι' αυτό μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. 

It's movie time (5): Enemy at the gates (2001)

Σκηνοθεσία: Jean-Jacques Annaud 

Imdb rating: 7,6 

Είδος: War/Drama 

Γιατί να τη δεις: Γιατί το Enemy at the gates αποτελεί πιθανότατα την κορυφαία ταινία του είδους μαζί με τον Πιανίστα. "Κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου και συγκεκριμένα στη μάχη του Στάλινγκραντ, δυο κορυφαίοι ελεύθεροι σκοπευτές προσπαθούν να εξουδετερώσουν ο ένας τον άλλο". Αν κάτι ξεχωρίζει τις ταινίες αυτής της κατηγορίας, αυτό είναι η αφιήγηση μιας προσωπικής ιστορίας μέσα σε μια ιστορία ευρύτερης κλίμακας. Κι αυτό ακριβώς κάνει το Enemy at the gates. Δεν αρκείται στη ντοκιμαντερίστικη αφήγηση του πολέμου αλλά σε βάζει στην προσωπική ιστορία ενός από τους διασημότερους ελεύθερους σκοπευτές, του Βασίλι Ζάϊτσεφ.  Και γι' αυτό το λόγο, η τεχνικά άρτια μπούρδα του Nolan "Dunkirk" είναι μια βαρετή ταινία με ωραία εφέ ενώ το Enemy at the Gates είναι μια σπουδαία πολεμική ταινία. Γιατί παρακολουθείς την -κατά το ήμισυ- αληθινή ιστορία του Βασίλι Ζάϊτσεφ μέσα σ' ένα τρομακτικό σκηνικό απειλής και μία μάχη που έπαιξε έναν απ' τους σημαντικότερους ρόλους στην έκβαση του πολέμου. Υπάρχει ακόμα ατμόσφαιρα, ένα καλό soundtrack, μπηχτές για τον κομμουνισμό, ένα ενοχικό πήδημα ανάμεσα σε καψωμένους φαντάρους και έντονο σασπένς που σε κρατάει μέχρι το τέλος. 

Μειονεκτήματα: Ουδέν.

It's movie time (4): House of Sand and Fog (2003)

Σκηνοθεσία: Vadim Perelman

Imdb rating: 7,5

Είδος: Drama

Γιατί να τη δεις: Γιατί είναι καταρχήν μια καλή ταινία. Με ξεκάθαρο σενάριο, καλογραμμένους χαρακτήρες και όμορφες εικόνες. "Μια νεαρή γυναίκα σε κατάθλιψη, ενημερώνεται απ' τη Νομαρχία ότι το σπίτι της βγαίνει σε δημοπρασία πράγμα που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί μια οικογένεια μεταναστών. Κάπως έτσι, η σύγκρουση των ηρώων ξεκινά". Διαβάζοντας το θέμα, περιμένεις να δεις μια κλασσική ιστορία για τη βιαιότητα του κράτους και τον καλό φτωχό μα κάνεις λάθος. Το House of Sand and Fog πάει αρκετά πιο πέρα από τέτοιες ιδέες μικροαστικού συμβολισμού. Στο σύμπαν της ταινίας, οι πάντες μπορούν να γίνουν καλοί και κακοί ενώ οι λόγοι και τα κίνητρα είναι πολύπλοκα όπως και στη ζωή. Κι αυτό αφορά και σένα αγαπητέ αναγνώστη που κρίνεις τους πάντες και τα πάντα με την αίσθηση του αλάθητου κριτηρίου σου. Όπως κι εμένα άλλωστε. Ο αιτίες της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου είναι πολύπλοκες και γι' αυτό το λόγο, ακόμα κι η παραμικρή μετακίνηση κάποιου απ' τη θέση του είναι συχνά αδύνατη. Ακόμα κι αν φαίνεται λογική ή αναγκαία! Τα κλισέ αποφεύγονται, οι καταστάσεις γίνονται π(ι)ειστικές, ο Kingsley και η Conelly δίνουν ρέστα και τελικά παρακολουθούμε μια απ' τις καλύτερες ταινίες στο είδος του Drama για τη δεκαετία του 2000.

Μειονεκτήματα: Μια-δυο σκηνές όπου η Conelly είναι φτιασιδωμένη λίγο περισσότερο απ' όσο δικαιολογείται σε μία άστεγη και δεύτερον (και θ' αποφύγω όσο μπορώ το spoiler), κάποια στιγμή αισθάνθηκα να "βαραίνω" λίγο περισσότερο απ' όσο ίσως χρειαζόταν... 

It's movie time (3): These Final Hours (2013)

Σκηνοθεσία: Zach Hildith

Βαθμολογία Imdb: 6,7

Είδος: Drama/Sci-fi/Thriller

Γιατί να τη δεις: Γιατί σ΄ αντίθεση με ταινίες καταστροφής τύπου Greenland όπου οι πρωταγωνιστές ενσαρκώνουν το ρόλο του καλού οικογενειάρχη που είναι άτρωτος και τέλειος, στο Apocalyptic thriller του Zach Hildith, έχουμε να κάνουμε με μια ταινία με χαρακτήρες αληθινών ανθρώπων. Μ' αληθινά προτερήματα κι αληθινά ελαττώματα. "Καθώς η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει τη βεβαιότητα της άμεσης εξάλειψης της, ο ήρωας μας, ένας τριανταπεντάχρονος άντρας πρέπει να πάρει τις τελευταίες αποφάσεις της ζωής του"... Στο These Final Hours, ο θάνατος δεν είναι απλώς βιολογικός είναι πρωτίστως συμβολικός. Δε θα μείνει πίσω κανείς για να θυμάται κανέναν, δε θα μείνει βιβλίο ή αρχείο ή μνήμη ή γνώση. Βασικά, δε θα μείνει ρουθούνι που να μαρτυράει την ύπαρξη ζωής. Τα πάντα θα γίνουν αστρόσκονη και θα χαθούν για πάντα. Κάπου εκεί, ο φόβος παγώνει τους πάντες κι η αναρχία ξεκινάει... Η καταστροφή που έχει χτυπήσει ήδη το δυτικό ημισφαίριο εξαϋλώνοντας το, πλησιάζει την πιο απομονωμένη ήπειρο. Τότε αρχίζουν τα ερωτήματα: αφού ο κόσμος θα τελειώσει οριστικά κι αμετάκλητα, υπάρχει κανένα νόημα σε κάτι; Κι αν ναι σε τι; Υπάρχει λόγος να υπόκεισαι στην ηθική; Έχει αξία να κάνεις κάτι με το χρόνο σου όταν πρόκειται να τελειώσει άμεσα; Πέρα απ' το φιλοσοφικό του πράγματος, η ταινία έχει να δώσει ρεαλισμό, έναν γαμάτο ήρωα, κάποιους πετυχημένους και ΟΧΙ δήθεν συμβολισμούς, μια παρτούζα δίχως αύριο, ένα καλό soundtrack και μια σκηνή πριν το τέλος που όσο σκληρό και χοντρόπετσο γουρούνι κι αν είσαι, θα σε λυγίσει. Τι άλλο να ζητήσεις από 86 μόλις λεπτά ενός φιλμ με το 1/10 του budget μιας μέτριας Χολιγουντιανής παραγωγής;

Μειονεκτήματα: Τα πρώτα περίπου 10 λεπτά, ο σκηνοθέτης κάνει μια γρήγορη αναδρομή στις ιστορίες των ηρώων με σκοπό να τις χρησιμοποιήσει αργότερα. Το μοντάζ είναι λίγο νευρικό κι η ταινία ξεκινάει με τετάρτη και λίγη περισσότερη δράση απ' αυτή που μπορείς να σηκώσεις αλλά σύντομα βρίσκει το ρυθμό που της πρέπει. Μικρό το κακό.

Ντροπιαστικό λάθος: Ο Τζέιμς συζητάει με τη μητέρα του που κρατάει τσιγάρο. Δευτερόλεπτα μετά, ο Τζέιμς συζητάει με τη μητέρα του που κρατάει κρασί. Μια οπτική ασυμφωνία και that's all.