It's NOT a movie time (1): The Father (2020)

Σκηνοθεσία: Florian Zeller

Βαθμολογία Imdb: 8,3 (!) 

Είδος: Drama

Γιατί να ΜΗ τη δεις: Καταρχήν, γιατί η ζωή δεν είναι ατέλειωτη κι ο χρόνος σου είναι πολύτιμος. Κατά δεύτερον, γιατί το The Father είναι μια πραγματικά βαρετή και μέτρια ταινία. Και τ' ότι υπήρξαν εξαιρετικές κριτικές για μια τόσο βαρετή και μέτρια ταινία, φανερώνει και το πόσο μεγαλη έλλειψη υπάρχει στην Ευρώπη μα και στον κινηματογράφο εν γένει, από αληθινό σκηνοθετικό και σεναριακό ταλέντο. Είμαστε ξελιγωμένοι για καλές ταινίες. Ζητάμε όμως νερό και μας δίνουν ξύδι. Κι απ' το πολύ το ξύδι, στο τέλος το πιστεύουμε ότι είδαμε και κάποιο αριστούργημα τύπου Άγριες Φράουλες. Λοιπόν, η αλήθεια είναι αυτή: οι μεγάλοι σκηνοθέτες αποδήμησαν ή είναι πια 90 χρονών και μας έμειναν οι hipsters. Εγωπαθείς τριανταπεντάχρονοι που νομίζουν πως έχουν να πουν κάτι σπουδαίο για τη ζωή μ' ένα περισπούδαστο μαλακισμένο υφάκι ανωτερίλας. Και τι καταφέρνουν να πούνε; Μαλακίες. Ίσως τελικά, να φταίει η ευμάρεια μέσα στην οποία ζουν οι δυτικές κοινωνίες εδώ και κάποιες δεκαετίες, ποιος ξέρει. Στα της ταινίας τώρα. Ας πούμε ότι είσαι ο σκηνοθέτης του The Father κι είχες μια καλή ιδέα. Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι με την επανάληψη ενός έξυπνου σεναριακού ευρήματος δέκα φορές θα προκαλέσεις το ενδιαφέρον για ενενήντα λεπτά; Και πόσο τεμπέλης είσαι, για να πιστεύεις πως μια ταινία δωματίου που δεν έχει κανένα σχεδόν εξωτερικό πλάνο θα είναι ενδιαφέρουσα μόνο και μόνο με την επανάληψη της ίδιας ιδέας;  Επειδή παίζει ο Άντονι Χόπκινς και είναι εξαιρετικός; Επειδή υπάρχει ένα ξέσπασμα στο τέλος; Μόνο μια οπτική γωνία παίζει σ' αυτή την ασθένεια και τίποτα άλλο; Όχι αυτάρεσκε Florian Zeller, αυτό δε φτάνει.

Μειονέκτηματα: Ότι κινηματογραφήθηκε.

It's movie time (2): The Tenant (1976)

Σκηνοθεσία:  Roman Polanski

Βαθμολογία Imdb: 7,6

Είδος: Drama /Thriller

Γιατί να τη δεις: Γιατί η ταινία The Tenant είναι η καλύτερη ταινία ψυχολογικού τρόμου που έχεις δει ποτέ. "Ένας φιλήσυχος τύπος με τ΄ όνομα Τρελκόφσκι νοικιάζει ένα διαμέρισμα στο οποίο η προηγούμενος ένοικος έχει κάνει απόπειρα αυτοκτονίας". Απ' την πρώτη στιγμή, η κλειστοφοβική ιστορία του Πολάνσκι σε καθηλώνει. Είναι το τοξικό περιβάλλον με τις γκροτέσκ μουτσούνες (παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει ούτε μια νορμάλ φάτσα σ' αυτό το cast) που δημιουργούν ένα κλίμα κινδύνου χωρίς να εκφράζεται καν απειλή.  Είναι η ανελέητη βουτιά του ήρωα στην άβυσσο της ψυχικής ασθένειας που σ' ενοχλεί μεν αλλά θες να την αντικρύσεις μέχρι το τέλος (γιατί είσαι κανίβαλος). Είναι ο  γαμάτος ρυθμός που ισορροπεί ανάμεσα σ' αγχολυτικές στιγμές και στη συνέχεια σε σκηνές τρόμου που μόνο ένας ταλαντούχος (και creeper..) τύπος όπως ο Πολάνσκι μπορεί να δημιουργήσει. Και μπορεί στους περισσότερους να έμεινε χαραγμένη η επίσης σπουδαία ταινία "Το μωρό της Ρόζμαρυ", αλλά εδώ πέρα, το κείμενο που είναι μεταφερμένο πιστά απ' το βιβλίο του Τοπόρ είναι καλύτερο κι η σκηνοθεσία πιο εμπνευσμένη. Ακόμα κι η φωτογραφία προσθέτει ατμόσφαιρα. Ίσως να είναι η μόνη ταινία που κάποιος καταφέρνει να κάνει το κέντρο του Παρισιού να δείχνει άσχημο. Κι αυτό θέλει ικανότητα.

Μειονεκτήματα: Ουδέν.

Ντροπιαστικό λάθος: Τη στιγμή που ο Τρελκόφσκι ξεπακετάρει στο νέο διαμέρισμα, δυο τύποι απ' το συνεργείο καθρεφτίζονται πίσω απ' τη ντουλάπα. Μικρό το κακό.

It's movie time (1): Eastern promises (2007)

Σκηνοθεσία: David Cronenberg

Βαθμολογία Imdb: 7,6

Είδος: Crime/Drama

Γιατί να τη δεις: Γιατί το Eastern Promises του David Cronenberg -σε αντίθεση με πολλές ταινίες του είδους- δεν είναι μονόπατο. Δεν εστιάζει  μόνο στη δράση για τους χαζούς που φοβούνται να νιώσουν κάτι περισσότερο απ' την τεστοστερόνη στο αίμα τους αλλά είναι κινηματογραφημένο με ζεστό συναίσθημα. Κι ο συνδυασμός αυτός είναι καλός. Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο σ' ενδιαφέρει η τύχη των ηρώων του. Γιατί δε βλέπεις καρικατούρες αλλά καλοφτιαγμένους ανθρώπινους χαρακτήρες μ' αδυναμίες κι εσωτερικές συγκρούσεις. Μαθαίνεις τα κίνητρα τους αλλά δε χάνεις ποτέ την ισορροπία ανάμεσα στο ψυχογράφημα και στην καλογραμμένη πλοκή μυστηρίου που έχει υπογράψει το ταλαντούχο χέρι του Steven Knight (Locke). Πέρα απ' αυτό, υπάρχει καλός ρυθμός, μια διαρκώς αυξανόμενη απειλητική ατμόσφαιρα, ενδιαφέροντες πρώτοι και δεύτεροι ρόλοι και κάποιες πετυχημένες comic relief σκηνές. Παρεμπιπτόντως, η σκηνή με την εικόνα και το Βίγκο Μόρτενσεν θυμίζει κάτι από Ντοστογιέφσκι...

Μειονεκτήματα: Αν εξαιρέσουμε την αμηχανία μας τη στιγμή που αντικρύζουμε τον κώλο του Βίγκο (και για ένα γεμάτο τρίλεπτο), τίποτα τ' αξιοσημείωτο. Η ταινία σε βυθίζει στο σύμπαν της και περνάει νερό ενώ διατηρεί το μυστήριο μέχρι το τέλος.

Ντροπιαστικό λάθος: Η τελευταία σκηνή στο ποτάμι κρύβει μέσα της μια μεγάλη αμφιθυμία του σκηνοθέτη: το μωρό τελικά κλαίει ή κοιμάται;