Staycation του θανάτου: 4 σημεία ν' αυτοκτονήσεις αν ξέμεινες Αυγουστιάτικα στην Αθήνα!

    

    Κάποιες ατάκες που μισώ ν' ακούω τον Αύγουστο (εκτός απ' το 32 Αυγούστου που λέγεται το Σεπτέμβριο):

"Η Αθήνα είναι τέλεια τον Αύγουστο!".

"Όνειρο, κούκλα και άδεια!".

"Η καλύτερη εποχή για να βρίσκεσαι στην πόλη!".

"Βρε και να μού έδιναν λεφτά για διακοπές δε θα τα 'παιρνα! Που θα βρεις καλύτερα;".

    Λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε: η έλλειψη κίνησης και φασαρίας κάνουν την Αθήνα τον Αύγουστο καλύτερη μιας και το μεγάλο πρόβλημα, είναι ότι 6.000.000 μαλάκες ζούμε σε μία πόλη που θα έπρεπε βάσει υποδομών να ζούμε οι μισοί. Απ' αυτό το σημείο όμως μέχρι και το "η Αθήνα είναι υπέροχη τον Αύγουστο", υπάρχει διαφορά. Και ξέρω πως θες να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου για ν' απαλύνεις τον πόνο αλλά στο τέλος δε λειτουργεί και ξυπνάς το βράδυ κάθιδρος και μ' εφιάλτες. Γιατί τα τσιμέντα εξακολουθούν να βράζουν και χωρίς τόση κίνηση. Γιατί η μόνη σου επαφή με το νερό είναι το συντριβάνι της Ομόνοιας που πηγαίνεις για να κάνεις ποδόλουτρο στο κότσι σου. Με βάση τα δεδομένα αυτά λοιπόν, παρακάτω προτείνονται τα 4 καλύτερα σημεία ν' αυτοκτονήσεις αν ξέμεινες Αυγουστιάτικα στην Αθήνα. Κι εννοείται πως κάνω πλάκα και πως εσύ που διαβάζεις το άρθρο ΔΕΝ πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά. Εκτός και αν...

Πύργος Αθηνών

  Το υψηλότερο κτίριο της χώρας που χτίστηκε το 1971 εν μέσω χούντας και στη θέση ενός πραγματικά υπέροχου κτιρίου που είχαν την ιδέα να γκρεμίσουν. Απ' την ταράτσα του, η ματαιότητα της ζωής σου μοιάζει δεδομένη όπως κι όταν τον κοιτάς από κάτω. Μια θάλασσα τσιμέντου με κεραίες κι ηλιακούς θερμοσίφωνες, κάποια νεοκλασσικά νοσοκομεία που παραπαίουν ως ένδειξη παλιάς αίγλης κι η μυρωδιά καυσαερίου στα ρουθούνια σου. Κάνεις ένα σάλτο κι ο πόνος τελειώνει. Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις...

Λυκαβηττός

    Ο Λυκαβηττός απευθύνεται σ' αληθινούς αυτοκτονικούς μερακλήδες: Ακρόπολη φάτσα φόρα κι απ' την άλλη Σύνταγμα. Ο ήχος απ' τα πιατικά και τα πηρούνια των τουριστών δίνει και παίρνει ενώ από δίπλα, οι τζαμπατζήδες αράζουν σε "καβατζούλες" με μπύρα απ' το περίπτερο.  Καλύτερη στιγμή για να κάνεις το απονενοημένο; Μα μετά το παγωτό παρφέ που σού σερβίρουν στο εστιατόριο φυσικά! Το γεύεσαι, πληρώνεις, αφήνεις 1 ευρώ πουρμπουάρ κι ύστερα βουτάς και συναντάς το επέκεινα.

Λόφος Στρέφη

    Άλλος ένας καταπληκτικός τόπος αυτοκτονίας τον Αύγουστο στην πόλη, είναι ο λόφος του Στρέφη. Αν έχεις αμφιβολίες, οι πολυκατοικίες με τις τέντες και τ' αμέτρητα graffiti  θα σού δώσουν το τελειωτικό χτύπημα. Υπάρχει βέβαια ένα πρόβλημα: ο λόφος δεν είναι αρκετά ψηλός και τα κτίρια από κάτω πυκνά οπότε υπάρχει η πιθανότητα να πέσεις κι απλώς να χτυπήσεις τον αυχένα σου στη μπουγάδα της κυρα-Στέλλας από κάτω. Αν βέβαια τα καταφέρεις, η θέα καθώς θα τερματίζεις τη ζωή σου θα μοιάζει μαγευτική.

Deos

    Η πικρή αλήθεια κοιτάζοντας τη θέα απ΄ το Deos, είναι πως σε πιάνει δέος απ' το πόσο σκατόγυφτοι υπήρξαμε στα 70s και στα 80s και κάναμε την Αθήνα χειρότερη κι απ' τη Βομβάη. Και δε μιλάω για όλη την Αθήνα αλλά για εκείνο το κομμάτι απ' το Γκύζη ως το Γουδί και μ' ενδιάμεσο προορισμό την Πανόρμου. Ρε σοβαρά τωρα; Υπάρχει κόσμος που ανεβαίνει στον Πύργο Απόλλων να θαυμάσει αυτή τη θέα; Και στην πλασάρουν και σαν το καινούριο must της πόλης; Τόσο πολύ ξεπέσαμε; Τέλος πάντων, σχετικά με το θέμα μας, ο Πύργος της Πανόρμου είναι ένας εξαίρετος τόπος για να λήξεις τη ζωή σου ηρωϊκά και με τη χειρότερη θέα του κόσμου στο πιάτο σου.

It's movie time 52: Klopka (2007)

Σκηνοθεσία: Srdan Golubovic

Είδος: Crime/Drama/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,9

Μικρή περίληψη: Ένα ζευγάρι αναζητάει απεγνωσμένα χρήματα για το γιο του που χρήζει άμεσης ιατρικής επέμβασης. Όλα μοιάζουν να οδηγούνται σε αδιέξοδο, όταν ξαφνικά, ένας μυστηριώδης τύπος φαίνεται διατεθειμένος να δώσει το ποσό προτείνοντας μια συμφωνία...

Γιατί να τη δεις: Γιατί τo "Klopka" με παχύ λάμδα όπως λέει η πρωταγωνίστρια ή "The Trap" ή "Η παγίδα" είναι πιθανότατα το καλύτερο ψυχολογικό θρίλερ που είδες ποτέ σου. Και όχι δεν κατάλαβες. Δεν είναι ακόμα μια απ' τις βαρετές clickbait ατάκες των βαρετών bloggers που λυμαίνονται τη χώρα και την είδαν κουλτούρα ενώ είναι κακόγουστοι, είναι μια αρκετά πιθανή πραγματικότητα. Η ταινία στην κυριολεξία τα σπάει. Τέλειος ρυθμός χωρίς φιοριτούρες (δε θα βαρεθείς ποτέ), εξαιρετικές ερμηνείες, καλοδουλεμένο σενάριο. Επίσης: ακριβείς  λεπτομέρειες πάνω στις ψυχολογικές αντιδράσεις των ηρώων (το σημαντικότερο στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει για μένα) και δυνατό τελικό μήνυμα (δεν το έχω ψάξει αλλά είμαι σίγουρος πως ο σκηνοθέτης λατρεύει το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι). Το αδιέξοδο του πρωταγωνιστή, σ'  αντίθεση με τα δήθεν αδιέξοδα που βλέπεις στα καλοζωισμένα παιδάκια που σκηνοθετούν στο δυτικό κόσμο, είναι υπαρκτό και σε πείθει.  Ίσως γιατί οι Σέρβοι γνωρίζουν καλά τι σημαίνει φτώχεια και δυσκολία και μπορούν να το ενσαρκώσουν με πειστικότητα. Τέλος, το παράδοξο του φιλμ, είναι ότι ενώ ο ήρωας πράττει το χειρότερο παίρνοντας μια άθλια μεν επιλογή που μοιάζει η μόνη του δε, αναδύεται σαν ένας απ' τους τιμιότερους χαρακτήρες που έχουμε δει στο σινεμά κι αυτό κάνει την αγωνία μας γι' αυτόν μεγαλύτερη. Συμπερασματικά, το Klopka είναι ένα φανταστικό φιλμ νουάρ μ' ελάχιστο μπάτζετ που αξίζει να ψάξεις και να βάλεις στην οθόνη σου άμεσα.