Υπερβολές κατευθείαν: Ζούμε σ' έναν κόσμο φθηνής και άφθονης ψυχαγωγίας. Κάπως έτσι, αν ξεκινήσεις μια ταινία και δε σου προκαλέσει αμέσως το ενδιαφέρον, δε θα το πολυζορίσεις και θα πας στην επόμενη. Κι αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που μια καινούργια ταινία είναι συχνά υπερβολική απ' τα πρώτα λεπτά: για να μη τη βαρεθείς κι επιλέξεις την επόμενη. Κάπως έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε οτι οι σημερινοί σκηνοθέτες είναι κατά ένα τρόπο θύματα της εποχής τους. Παρ' όλ' αυτά κι επειδή τα πάντα χρειάζονται timing, αυτοί που επιλέγουν βιασμούς, δολοφονίες και κατάθεση ψυχής στα πρώτα έξι λεπτά, έχουν αφ΄ενός την ευθύνη της τέχνης τους κι αφετέρου επιτυγχάνουν το αντίθετο. Το θέμα είναι να τραβάς την προσοχή γρήγορα αλλά ξεκινώντας απ' το Α και όχι απ' το Ω. Εκτός φυσικά αν είσαι ο Nolan και φτιάχνεις το Memento...
Διαρκής ανάγκη για "μήνυμα": Διδασκαλία. Διδαχή. Βαρύγδουπα μηνύματα. Συνέβαινε πάντοτε αλλά εδώ και κάποια χρόνια, αυτή η νοοτροπία γίνεται ακόμα πιο έντονη και μ' όλο και πιο επιθετικό τρόπο. Δεν αρκεί να με συγκινήσεις ή να με διασκεδάσεις ή να με κάνεις να ξεχάσω τα προβλήματα μου για μιάμιση ώρα, πρέπει να περάσεις και το βαθύ σου μήνυμα σε κάθε σχεδόν σκηνή. Γιατί είσαι φοβερός, γιατί είσαι ο Ingmar Bergman του κώλου δηλαδή ο Jordan Peele. Δε λέω φυσικά ότι δεν πρέπει να υπάρχει μήνυμα, λέω ότι δε χρειάζεται να γίνεται τόσο διάφανο και τόσο ενοχλητικά συχνό εις βάρος της ψυχαγωγίας. Διαφορετικά θα διάβαζα δοκίμιο, δε θα έβλεπα ταινία.
Κακή ηθοποιία: Απ' την κακή ηθοποιία των 40s και 50s, περάσαμε σταδιακά στην επίδραση Stanislavski (που μας έδωσε ηθοποιούς σαν το Marlon Brando) για να φτάσουμε σήμερα να βλέπουμε στις οθόνες μας ηθοποιούς όπως: Scarlet Johansson, Daniel Radcliff, Kristen Stewart, John Krasinski 
και Jennifer Lawrence. Ε δεν ξεχειλίζει κι από ταλέντο η οθόνη.
Ποζεριλίκια: Με τον όρο αυτό, υπονοούμε όσα κάνουν οι σκηνοθέτες και ΔΕΝ εξυπηρετούν τη ροή της ιστορίας αλλά την ικανοποίηση του "εγώ" τους. Και ναι, οι νέες γενιές σκηνοθετών είναι εγκλωβισμένες στην εικόνα (γιατί άραγε;) και στην επιτήδευση. Η κάμερα περιστρέφεται (χωρίς λόγο), τα χρώματα είναι ασπρόμαυρα (χωρίς λόγο) και κάθε ατάκα του πρωταγωνιστή είναι πανέξυπνη ή cool όπως στη χιπστερική ντροπή των ταινιών που λέγεται Juno. Άλλωστε είπαμε, το ζήτημα δεν είναι να κάνεις καλή ταινία αλλά να μην σε κλείσουν και πάνε στην επόμενη.
