It's movie time (22): Cinema Paradiso (1988)

Σκηνοθεσία: Giuseppe Tornatore

Είδος: Drama

Βαθμολογία Imdb: 8,5

Μικρή περίληψη: Ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης, επιστρέφει στη γενέτειρα του ενθυμούμενος τα περιστατικά και τους "ήρωες" των παιδικών του χρόνων.

Γιατί να τη δεις: Γιατί χωρίς την τελευταία σκηνή, το Cinema Paradiso είναι μια καλή ταινία την ώρα που με την τελευταία σκηνή, το Cinema Paradiso είναι μια πραγματικά σπουδαία ταινία. Βασικά, μιλάμε πιθανότατα για τα πιο γλυκόπικρα τελευταία δευτερόλεπτα στην ιστορία του κινηματογράφου που κάνουν ακόμα και τον πιο χοντρόπετσο βλάχο να λυγίσει. Ολόκληρο το φιλμ κινείται απαλά σα χάδι, δίνοντας το μήνυμα ότι θα δεις μια γλυκιά ταινιούλα που σύντομα θα ξεχάσεις αλλά εκείνο, χτίζει υπομονετικά μια κορύφωση που αργεί (η ταινία κρατάει δυόμιση ώρες αλλά κυλάει νερό), με στιγμές νοσταλγίας απ' τα παιδικά και τα νεανικά χρόνια του πρωταγωνιστή που πλέον είναι γνωστός, επιτυχημένος και πλούσιος αλλά παρ' όλ' αυτά κάτι μοιάζει να του λείπει. Υπάρχουν επίσης ωραίες εικόνες του Ιταλικού νότου (το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται στη Σικελία), ένα καταπληκτικό soundtrack του Ennio Morricone και πινελιές χιούμορ που εντέλει συνθέτουν μια απ' τις κορυφαίες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Μειονεκτήματα: Ουδέν.

It's movie time (21): The Machinist (2004)

Σκηνοθεσία: Brad Anderson

Είδος: Mystery/Drama/Thriller

Βαθμολογία Imdb: 7,7

Μικρή περίληψη:  Ένας σκελετωμένος εργάτης που έχει να κοιμηθεί πάνω από ένα χρόνο, αρχίζει ν' αμφιβάλλει για το μυαλό του όταν αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα κι ανεξήγητα γεγονότα...

Γιατί να τη δεις: Να το ξεκαθαρίσω: Το The Machinist δεν είναι η κορυφαία ταινία που έχεις δει σ΄ επίπεδο πλοκής. Η ιδέα της είναι μεν decent (και παραπέμπει στο "Έγκλημα και Τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι) αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση η ταινία που θα πεις "Ουαου ρε φίλε, μα πως το σκέφτηκε;". Ούτε κι έχει τις κορυφαίες ατάκες (παρ' ότι το παλεύει και είναι στιβαρό σ' επίπεδο διαλόγων) ούτε κι είναι πραγματικά τρομακτική παρ' ότι πλασαρίστηκε ως ταινία θρίλερ. Εκεί που το The Machinist κερδίζει και πιστέψτε με, κερδίζει τις περισσότερες ταινίες εκεί έξω, είναι στην ατμόσφαιρα. Πράγματι, το συγκεκριμένο φιλμ του Brad Anderson έχει ίσως την πιο όμορφη, μυστηριώδη και σκοτεινή ατμόσφαιρα που έχεις δει σε ταινία του είδους. Είναι τ' ανοιχτά πλάνα στο συννεφιασμένο ουρανό, είναι το χρώμα που παραπέμπει σε σέπια κι αναρωτιέσαι αν είναι επιλογή του σκηνοθέτη για να δηλώσει κάτι ή απλώς θέμα αισθητικής, είναι ο ήχος της βροχής, η νωχελική ομιλία του κουρασμένου πρωταγωνιστή που σέρνει το κουφάρι του, είναι η μελαγχολική μουσική κι είναι οι σκηνές στο εργοστάσιο όπου χωρίς πολλά πολλά καταλαβαίνεις τη σκληρή καθημερινότητα του σκελετωμένου βιοπαλαιστή που υποδύεται ο πειστικός Christian Bale (έχασε για την ταινία 30 κιλά μέσα σε τέσσερις μήνες). Βασικά, όπου και να κοιτάξεις σ' αυτή την ταινία βλέπεις ατμόσφαιρα που κρατάει μέχρι το μυστήριο να λυθεί στις τελευταίες σκηνές.

Μειονεκτήματα: Τίποτα τ' αξιοσημείωτο.