Roberta Bruce: Κατάθλιψη στον καιρό του κορωνοϊού

   

    Ghost Whisperer by Eva Charkiewicz

    

    Μάρτιος 2020…Η ρουτίνα που παλιά μισούσες αλλάζει βίαια. Λέξεις όπως ανοσία, αγέλη, πανδημία, καραντίνα εισάγονται ξαφνικά στο καθημερινό σου λεξιλόγιο. Όχι, αυτή τη φορά δεν διαβάζεις την Πανούκλα του Καμύ και η ιστορία δεν εκτυλίσσεται στο μαγευτικό Οράν… Είναι η νέα σου δυστοπική πραγματικότητα… Και αλήθεια, τι κάνεις όταν η καραντίνα σε βρίσκει σε περίοδο κατάθλιψης;;; Και δεν αναφέρομαι στην κατάθλιψη που μπορείς να ξορκίσεις με βόλτες, ταινίες και φίλους. Αναφέρομαι στην «κανονική» κλινική κατάθλιψη… Αυτή την τρομακτική ασθένεια που ύπουλα σου στερεί κάθε διάθεση να ζήσεις και σε μεταμορφώνει σε μια ύπαρξη που με δυσκολία αναγνωρίζεις…Τις πρώτες εβδομάδες απλά δεν έχεις διάθεση για τίποτα… Και δεν φταίει η καραντίνα…Τα πράγματα όμως χειροτερεύουν… Ακολουθούν μέρες που το ρολόι δείχνει 5 το απόγευμα για να καταφέρεις να σηκωθείς και να ανοίξεις τα παντζούρια. Ποιος εσύ  που τα Σάββατα συνήθιζες να ξυπνάς νωρίς για να προλάβεις εκείνη την πρωινή βόλτα στη θάλασσα που τόσο λαχταρούσες όλη την εβδομάδα… Η ενέργεια σου στερεύει. Νιώθεις ότι μια μαγική καταχθόνια δύναμη σ' έχει εγκλωβίσει σ' ένα στρώμα πάγου… Μπορείς να δεις τη ζωή να προχωράει για τους άλλους, αλλά δεν μπορείς να κάνεις βήμα… Έχεις παγώσει… Όλα έχουν λόγω του ιού, αλλά το δικό σου μούδιασμα είναι κάτι άλλο. Και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Δεν έχεις όρεξη να φας και ο απολογισμός του εικοσιτετράωρου σε βρίσκει να έχεις φάει μόνο ένα κρακεράκι. Δεν σου αξίζει να φας… Δεν σου αξίζει να ζεις… Κάθε βράδυ εύχεσαι να μην ξυπνήσεις και κάθε πρωί σε πιάνει απελπισία που και πάλι άνοιξες τα μάτια σου… Και τώρα τι σου μένει…Μα φυσικά η αυτοκτονία… Και κάπου εκεί, πιάνεις τον εαυτό σου να ψάχνει σε φόρουμ τρόπους αυτοκτονίας. Όταν πλέον έχεις καταλήξει στο πιο αποτελεσματικό/θανατηφόρο κοκτέιλ βενζοδιαζεπινών, αντικαταθλιπτικών και μυοχαλαρωτικών συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι στο ναδίρ ….ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις κάτι…. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ… Φοράς μάσκα και γάντια και καλείς ένα ταξί που σε οδηγεί στα επείγοντα ενός ψυχιατρικού τμήματος… Φοβισμένος και απελπισμένος προσπαθείς να εξηγήσεις πως νιώθεις… Ρωτάς και ξαναρωτάς… Μήπως έχεις τρελαθεί;;; Όχι όχι έχεις κλινική κατάθλιψη… Κι η μόνη σου λύση είναι τα αντικαταθλιπτικά για ν΄ αποκατασταθεί η ισορροπία νευροδιαβιβαστών στον εγκέφαλό σου. Και αν δεν λειτουργήσουν τα φάρμακα;;; Ο γιατρός σου γνέθει συμπονετικά…Υπομονή, εμπιστεύσου… ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ και σταμάτα να ΕΚΔΙΚΕΙΣΑΙ τον εαυτό σου… Και μίλα σε κάποιον ειδικό… Θα τα καταφέρεις... Είσαι γενναίος… Γιατί γενναίος δεν είναι εκείνος που δεν χρειάστηκε να δώσει μάχες αλλά εκείνος που αγωνίστηκε γιατί έπρεπε… Γιατί μερικές φορές είναι αναπόφευκτο… Πρέπει να αποδομήσεις τον παλιό σου εαυτό για να αναδυθεί η νέα σου εκδοχή... Γκρέμισε για να χτίσεις... Πέθανε για να ζήσεις...

Roberta Bruce