Πολιτική ορθότητα: μια αυξανόμενη τάση κοινωνικού ελέγχου που θέλει τους ανθρώπους να αισθάνονται συγκεκριμένα πράγματα για συγκεκριμένα θέματα και να εκφράζονται με συγκεκριμένους τρόπους. Μια τάση που στην ουσία απαγορεύει την ελευθερία γνώμης με τον πιο ύπουλο τρόπο: με την ταμπέλα που θα φοράει ο εκάστοτε εκφραστής της αμέσως μετά τη διατύπωση της άποψης του...
Με βάση αυτές τις σκέψεις λοιπόν, τολμάμε να αναφέρουμε τέσσερις τέτοιες περιπτώσεις κι ο Θεός βοηθός.
Περίπτωση κορεκτίλας νούμερο 1: κράξιμο σε κάποιον που φλερτάρει και χαρακτηρισμός της πράξης αυτής σαν σεξουαλική παρενόχληση.
Τι ισχύει πραγματικά: σύμφωνα με την Ελληνική νομοθεσία και τον νόμο 3769/2009, σεξουαλική παρενόχληση ορίζεται "όταν εκδηλώνεται οποιαδήποτε μορφή ανεπιθύμητης λεκτικής, μη λεκτικής ή σωματικής συμπεριφοράς σεξουαλικού χαρακτήρα με σκοπό την προσβολή της αξιοπρέπειας ενός προσώπου, ιδίως με τη δημιουργία εκφοβιστικού, εχθρικού, εξευτελιστικού, ταπεινωτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος"... Η "καλημέρα" ή το "έχεις χρόνο για καφέ" δεν πληρούν σε καμία περίπτωση αυτές τις προϋποθέσεις...
Ποιοι το υποστηρίζουν: αποτυχημένοι celebrities, ακραίες φεμινίστριες και άντρες που είναι αυστηρότεροι κι απ' τις ίδιες, έχοντας το φόβο να μη χαρακτηριστούν φαλλοκρατικά γουρούνια και εν δυνάμει βιαστές.
Περίπτωση κορεκτίλας νούμερο 2: κάποιος που πεθαίνει, χαρακτηρίζεται στην κηδεία του σαν ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου!
Τι ισχύει πραγματικά: ο θάνατος κάποιου είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ από το χαρακτήρα του! Μπορεί αυτός που πέθανε να ήταν καθίκι ή ψυχούλα ή οτιδήποτε άλλο φαντάζεσαι. Δεν μεταμορφώνεσαι σε καλό άνθρωπο επειδή πέθανες, ούτε εσύ είσαι κακός κι αμαρτωλός επειδή ζεις! Δε χρειάζεται συνεπώς να λες αυτή την αηδία τη στιγμή του καφέ της παρηγοριάς ούτε φυσικά και να σπιλώνεις τη μνήμη του μακαρίτη λέγοντας ότι σου χρώσταγε λεφτά ή ότι ήτανε χουντικός. Δώσε συλληπητήρια και σκάσε.
Ποιοι το υποστηρίζουν: οι συγγενείς κι οι φίλοι του θανόντα. Η ενοχή για πράξεις απέναντι του όσο ζούσε καθώς κι η θλίψη για το γεγονός του θανάτου, αποτελούν πιθανές αιτίες γι' αυτή την ορθή κλισεδούρα...
Περίπτωση κορεκτίλας νούμερο 3: Ταινία με πρωταγωνιστές μαύρους που κράζουν λευκούς για δυο ώρες, κρίνεται απ' τον περίγυρο ως βαθιά αντιρατσιστική! Η ορθότητα εδώ εκφράζεται έμμεσα. Δεν υπάρχει στο λόγο αλλά στο κριτήριο που χρησιμοποιεί η μάζα για ν' αποφασίσει αν κάτι αξίζει την αποθέωση ή το φρικτό της μίσος. Εννοείται φυσικά πως δεν έχω κανένα πρόβλημα με την αποθέωση ή το κράξιμο στον οποιοδήποτε -αν στοιχειοθετείται από επιχειρήματα- γιατί ακριβώς σιχαίνομαι την ορθότητα και γιατί κανένας δεν κινδυνεύει από την οπτική ενός ταλαντούχου ή ατάλαντου σκηνοθέτη εκτός αν είναι ο Γκέμπελς. Ωστόσο, έχω πρόβλημα με τα επιλεκτικά κριτήρια. Αν συνέβαινε το αντίθετο, αγανακτισμένοι διαδηλωτές θα έκαιγαν το Σύνταγμα για τέσσερις σερί ημέρες, τώρα όμως, αυτό το ευχάριστο κατά τ' άλλα θριλεράκι βαφτίζεται καλλιτεχνικά ορθό και καταγγελτικό. Σωστά;
Τι ισχύει πραγματικά: αν δεν μιλάμε για την εποχή της δουλείας και μιλάμε για το μακρινό... έτος 2017, τότε συμβαίνει το εξής: μια τέτοια ταινία είναι πιθανότατα το ίδιο ρατσιστική με την αντίθετη εκδοχή της ή ίσως ούτε αυτό αλλά σίγουρα δεν πρόκειται για ένα έπος κατά του ρατσισμού. Ναι, ακόμα κι αν αυτή έχει γυριστεί από έναν μαύρο σκηνοθέτη. Ο ρατσισμός δεν έχει μονάχα την πλευρά που σε βολεύει και όχι, δεν είμαι politically correct γράφοντας κάτι τέτοιο, απλούστατα χρησιμοποιώ απ' την ανάποδη, το ίδιο ακριβώς επιχείρημα που χρησιμοποίησε το κάθε μαλακιστήρι που έβγαινε απ' το cinema και κατέγραφε τις απόψεις του στο Αθηνόραμα σχετικά με το βαθύ αντιρατσιστικό μήνυμα του σκηνοθέτη.
Ποιοι το υποστηρίζουν: "ευαίσθητοι" νέοι που φέρουν την ενοχή της δυτικής κοινωνίας απέναντι σε ανθρώπους που κάποτε οι προπαππούδες τους εκμεταλλεύτηκαν και φέρθηκαν άθλια. Αυτό φυσικά ισχύει (αν ο παππούς σου ήταν Αγγλος ή Ισπανός αποικιοκράτης κυρίως) αλλά δε φταις εσύ! Δεν έχεις ευθύνη αν η ανθρωπότητα έπραττε βίαια για πρώτες ύλες όπως κι ένας εικοσάχρονος σημερινός Γερμανός δεν ευθύνεται για τις κτηνωδίες του Χίτλερ. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα θεωρήσεις πως κάποιος αξίζει την αγάπη ή το θυμό σου, σταμάτα να κοιτάς το χρώμα για να αποφασίσεις τι πρέπει να νιώσεις και κρίνε τον καθένα για τις πράξεις του και μόνο.
Περίπτωση κορεκτίλας νούμερο 4: αποθεωτικά σχόλια που γράφονται για την απόφαση των διοικούντων ομάδας μπάσκετ να καταργήσει τις μαζορέτες! Ναι, συνέβη σε blog που διαβάζω. Ένας παπάρας μετέφερε την είδηση στο forum με καμάρι λες και καταργήθηκε η δουλεία και ένας άλλος παπάρας την αποθέωσε με ύφος χιλίων ανθρωπιστικών καρατίων.
Τι ισχύει πραγματικά: πρώτον, οι μαζορέτες δεν αποτελούν θύματα trafficking, ούτε είναι εκεί με το ζόρι, ούτε τις έβαλε κάποιος να κουνιούνται πέρα δώθε με το πιστόλι στον κρόταφο, ούτε τις εξανάγκασαν! Οι μαζορέτες χορεύουν επειδή το θέλουν. Δεύτερον, η ερμηνεία του αισθησιακού που δίνει η politically correct μάζα γι' αυτό το είδος χορού είναι η ερμηνεία που πηγάζει απ' τα δικά της συντηρητικά μάτια και τρίτον, ακόμα κι αν πρόκειται για κάτι το αισθησιακό -λες και τους αγώνες της Ευρωλίγκας περιμέναμε για να καυλώσουμε-, ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν ότι αυτό είναι προσβλητικό για το γυναικείο φύλο; Πάρτο χαμπάρι νεαρέ κορεκτάκια, η απόφαση που αποθέωσες δεν άλλαξε τίποτα στον πλανήτη εκτός απ' το ότι έστειλε κάποιες νεαρές χορεύτριες συντομότερα στο ταμείο ανεργίας.
Ποιοι το υποστηρίζουν: οι χιπστεράδες του κόσμου αυτού. Κοκκάλινος σκελετός, περισπούδαστο ύφος και μια ατέρμονη δίψα για σοβαρολογία στα πάντα.
