Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019

Προτάσεις αποφυγής απ' το 2019...

    2019 κι η σκουπιδίλα κυριαρχεί παντού βιάζοντας τα ματάκια μας, πληγώνοντας τ' αυτιά μας και καταστρέφοντας τις εγκεφαλικές μας συνάψεις. Δεν αντιλέγω φυσικά πως υπάρχει και ποιότητα, αλλά το σάπιο κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και κάτι ωραίο χάνεται μέσα σ' έναν απέραντο ωκεανό σκουπιδιών. Trash is everywhere bitches και παρακάτω, ακολουθούν λίγα πικρά και συγχρόνως διασκεδαστικά παραδείγματα για το έτος αυτό.





Χειρότεροι στίχοι ελληνικής Pop-Trap 2019 ή όπως λέγεται αυτή η αηδία 
  • Πλέον κλείνω μόνο συμφωνίες Μπετόβεν (ναι, ενώ πιο πριν έκλεινες συμφωνίες Μότσαρτ).
  • Δεν έχω σήμα (και ταλέντο επίσης).
  • Είναι το ραπ μου καυτό, πως; πως; (παλιότερο αλλά άξιζε να αναφερθεί).
  • Μόνιμα στο drip πάντα pretty boy G-easy, τέσσερις κωλάρες για να με κρατάνε busy.
  • Ο μόνος μου φίλος το Ευρώ, θέλω τον Kanye πρωθυπουργό.

Πρόταση αποφυγής στυλιστικής επιλογής από το 2019
Όσο πιεσμένος και να 'σαι, όσο θλιμμένος ή όσο και να έχεις ανάγκη να σε προσέξουν, θυμήσου μονάχα ν' αποφύγεις αυτό.


κι αυτό






Χειρότερη ταινία που είδες στο cinema: Us

Ο τύπος τα κατάφερε -ξανά- να κοροϊδέψει αρκετούς αλλά στην -δική μου-πραγματικότητα μιλάμε απλώς για ένα βαρετό, κλισέ σκουπίδι σχεδιασμένο για πιτσιρικάδες που ποζάρουν στο instagram με duckface. Απαράδεκτο.




Χειρότερο μέσο μεταφοράς για το 2019 και για πάντα: Ελληνικό Κτελ 

     Το αναφέρω εδώ γιατί είχα την ατυχή έμπνευση να το χρησιμοποιήσω για ένα ταξίδι στη Βόρεια Ελλάδα πριν κάποιους μήνες. Είναι πραγματικά ν' απορείς πως κάποιοι το επιλέγουν ακόμα -εξαιρούνται οι φοιτητές και οι φαντάροι που ούτως ή άλλως την κακουχία την έχουν συνηθίσει- σα μέσο μεταφοράς. Είναι βέβαια φτηνό αλλά και πάλι: θέσεις στενές και σχεδιασμένες για τύπους 1.68, βαλκανικό σκυλάδικο στo τέρμα, τσιγάρο και στάσεις για λαδοτύρι στα πιο άκυρα χωριά της χώρας κι η τουαλέτα όπως πάντα εκτός λειτουργίας. Όχι, αν δεν έχεις αμάξι ή άλλη επιλογή, τότε καλύτερα να κάτσεις στην πόλη ή να πιάσεις δουλειά ή ακόμα και να δεις κάποιο reality σε επανάληψη. 


Χειρότερο reality που παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά: GNTM


     Ναι, υπήρξαν και χειρότερα όπως το Power of Love και άλλα -που σου έριχναν το Iq 14 μονάδες το δευτερόλεπτο- αλλά είχαν μια βασική διαφορά: τηλεσκουπίδια σαν αυτά, είχαν ενίοτε γέλιο γιατί δεν έπαιρναν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Αυτά τα reality έμοιαζαν με την trash τηλεόραση στα nineties. Το ήξερες εξ' αρχής: αν τα κατάφερνες να τα δεις ολόκληρα, θα λάβαινες ένα επίδομα νοητικής αναπηρίας κι αυτό ήταν. Δεν ενοχλούσαν πραγματικά γιατί αντιμετωπιζόντουσαν γι' αυτό που ήταν. Με το GNTM ισχύει το αντίθετο. Η εκπομπή πλασάρεται με τη δήθεν σοβαρότητα μιας ακαδημίας μόδας κι ο μέσος βλάκας το τρώει. Δεν εκπλήσσομαι ιδιαίτερα αλλά είχα την ελπίδα ότι οι άνθρωποι θα το αντιμετώπιζαν με χαβαλέ. Έκανα λάθος. Χωρίς πλάκα, έχω ακούσει δεκάδες συζητήσεις μεταξύ τριαντάρηδων για το ποια απ' τις μοντέλες θα έπρεπε να πάρει πόδι την εβδομάδα που μας πέρασε! Οκ...


Χειρότερος Χριστουγεννιάτικος στολισμός στην παγκόσμια ιστορία

Στην Place Vendom του Παρισιού τοποθετήθηκε αυτό.

Χρόνια Πολλά!

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2019

Πρόταση βιβλίου από Roberta Bruce: Αλμπέρ Καμύ: Ο ευτυχισμένος θάνατος

 

    Στο παρελθόν, ο ψυχαναλυτής μου με βοηθούσε να ξετυλίξω το κουβάρι των σκέψεων μου και να έρθω ακόμη περισσότερο σε επαφή με τον πραγματικό μου εαυτό. Σε μια από τις πολυάριθμες συζητήσεις μας σχετικά με το φόβο του θανάτου μου μετέφερε μια φράση μιας πρώην συμμαθήτριάς του μια φορά που αναπολούσαν τα σχολικά τους χρόνια: «Αισθανόμασταν τέτοια ευτυχία τότε που δεν μας ένοιαζε να πεθάνουμε». Δυο χρόνια μετά βρέθηκα να περπατάω μόνη αργά ένα αυγουστιάτικο βράδυ στους σκοτεινούς δρόμους του Εδιμβούργου επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο από μια βραδινή παράσταση του Fringe Festival. Όσο οι δρόμοι ερήμωναν την αρχική μου χαρά διαδεχόταν ο φόβος. Ο νευρωτικός και ελεγκτικός εαυτός μου άρχισε τις συνήθεις αυτομομφές: μα πώς αποφάσισα να επιστρέψω μόνη βραδιάτικα και να κινδυνεύσω; Για πρώτη φορά όμως ο φόβος διαλύθηκε στιγμιαία. «Είμαι τόσο ευτυχισμένη που τώρα μπορώ να πεθάνω» σκέφτηκα. Αυτή είναι και η ιδέα που διαποτίζει το βιβλίο του Καμύ, που θα μπορούσε κάλλιστα να λειτουργεί ως εγχειρίδιο εξασφάλισης ενός ευτυχισμένου θανάτου ως αναπόφευκτο τέλος μιας ζωής που βιώθηκε όσο μπορούσε να βιωθεί. Ο Καμύ δεν το δημοσίευσε ποτέ γιατί καθώς καταπιανόταν με τον Μερσώ του «Ευτυχισμένου θανάτου», η μεγαλειώδης σύλληψη του «Ξένου» έδωσε πνοή σε έναν άλλο Μερσώ. Ο «Ευτυχισμένος θάνατος» έχει αδυναμίες και ο Καμύ μάλλον το έβλεπε. Είναι περισσότερο άρτιο φιλοσοφικά παρά λογοτεχνικά. Ένας φόνος που διαπράττει ως άλλος Ρασκόλνικωφ στο Αλγέρι έρχεται να απελευθερώσει τον Πατρίς Μερσώ από τα αβάστακτα βάρη της πεζής καθημερινότητάς του εξασφαλίζοντάς του οικονομική άνεση. Τώρα μπορεί να ασχοληθεί με αυτό που απασχολεί όλους μας: να καταφέρει να είναι ευτυχισμένος. Ταξίδια, γυναίκες, καλοπέραση δεν τον οδηγούν στην πολυπόθητη ευτυχία. Αποτραβιέται σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα όπου η φύση οργιάζει και ο ήλιος κάνει το νερό να μοιάζει με ασήμι. Εκεί σταδιακά συνειδητοποιεί ότι για να είσαι ευτυχισμένος δεν χρειάζεται παρά μόνο η συνειδητή θέληση για ευτυχία. Απλά, πρέπει να έχεις χρόνο να σκεφτείς τη ζωή σου. Η ευτυχία είναι επιλογή και μόνο στο μυαλό των "τεμπέληδων" είναι συνυφασμένη με αναχωρήσεις και καινούριες ζωές. Τότε και μόνο τότε ο θάνατος δεν αλλάζει τίποτα. Κανείς δεν μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο ευτυχισμένος, όταν απλά είναι ευτυχισμένος. Άλλωστε «δεν έζησαν αρκετά αυτοί που δεν έζησαν ποτέ»…..