«Να έχεις πάντα μαζεμένο το σπίτι. Μπορεί να πεθάνουμε και θα έρθει κόσμος». Αυτή ήταν μια από τις συμβουλές της γιαγιάς μου, μιας γυναίκας που έζησε τα πρώτα 50 χρόνια της ζωής της δουλεύοντας σκληρά σε ένα πετρόχτιστο ορεινό χωριό και τα υπόλοιπα 45 σε ένα αθηναϊκό προάστιο και που πριν πεθάνει στον ύπνο της έζησε εγγόνια και δισέγγονα, χαρές και λύπες. Για πολλά χρόνια αυτή η συμβουλή μου έμοιαζε ακατάληπτη. Δηλαδή ο θάνατος είναι απλά ένα ενδεχόμενο τόσο φυσικό που πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αυτό χωρίς υπερβολές και κωδωνοκρουσίες ; Μεγαλώνοντας κατάλαβα…Και ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς ήρθε να μου δώσει τις απαντήσεις που έψαχνα… Ποτέ άλλοτε κανείς δεν κατόρθωσε σε μια νουβέλα 120 σελίδων να περιγράψει τόσο μεστά και πανανθρώπινα τις ημέρες που μεσολαβούν ανάμεσα στη διάγνωση μιας μυστηριώδους φρικτής ασθένειας και στο θάνατο που ενώ αρχικά αχνοφαίνεται καθώς περνά ο καιρός είναι η μόνη πραγματικότητα….Γιατί ο Ιβάν Ιλίτς έζησε μια ζωή «όπως πρέπει»: σπούδασε, βρήκε μια καλή δουλειά, παντρεύτηκε μια ευηπόληπτη γυναίκα, έκανε παιδιά… Και όλα δείχνουν να λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι μέχρι τη στιγμή που κρίνονται πια υπό ένα πρωτόγνωρο ανελέητο φως... Μήπως όλα ήταν λάθος ; Mήπως όλα ήταν ψέμα ; Ο περίγυρος δείχνει να λυπάται όμως υποσυνείδητα απολαμβάνει στα πλαίσια του ενστικτώδους κανιβαλισμού που μας κάνει (όλους μας) να ανακουφιζόμαστε με τη σκέψη «αυτός και όχι εγώ» για να να ξορκίσουμε τη θνητότητά μας… Ο μόνος που δείχνει να τον συμπονά πραγματικά σε αυτόν τον άνισο αγώνα είναι ο μουζίκος Γκεράσιμ….Τότε όπως και τώρα οι απλοί λαϊκοί άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι με τη φύση και με το θάνατο. Οι υπόλοιποι απλά παίζουμε ένα τραγικό κρυφτό… Λίγο πριν το τέλος ο Ιβάν Ιλίτς καταλαβαίνει πως προσπάθησε να ξεγελάσει τον εαυτό του βαφτίζοντας το ενδεχόμενο του θανάτου μια υπόθεση ξένη και στρέφοντας όλη την προσοχή του στην ικανοποίηση αυτών που αδηφάγα ζητούν οι άλλοι.... Όμως δεν έχουν τα πάντα χαθεί αφού προλαβαίνει να συνειδητοποιήσει έστω την ύστατη στιγμή πως μπορεί το σώμα να πεθαίνει αλλά η ψυχή ζωντανεύει….Γιατί ο πνευματικός θάνατος είναι το μόνο που μπορείς και πρέπει να φοβάσαι...
Roberta Bruce
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου