Πρόταση βιβλίου από Roberta Bruce: Λέων Τολστόι: Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς

 

  «Να έχεις πάντα μαζεμένο το σπίτι. Μπορεί να πεθάνουμε και θα έρθει κόσμος». Αυτή ήταν μια από τις συμβουλές της γιαγιάς μου, μιας γυναίκας που έζησε τα πρώτα 50 χρόνια της ζωής της δουλεύοντας σκληρά σε ένα πετρόχτιστο ορεινό χωριό και τα υπόλοιπα 45 σε ένα αθηναϊκό προάστιο και που πριν πεθάνει στον ύπνο της έζησε εγγόνια και δισέγγονα, χαρές και λύπες. Για πολλά χρόνια αυτή η συμβουλή μου έμοιαζε ακατάληπτη. Δηλαδή ο θάνατος είναι απλά ένα ενδεχόμενο τόσο φυσικό που πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αυτό χωρίς υπερβολές και κωδωνοκρουσίες ; Μεγαλώνοντας κατάλαβα…Και ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς ήρθε να μου δώσει τις απαντήσεις που έψαχνα… Ποτέ άλλοτε κανείς δεν κατόρθωσε σε μια νουβέλα 120 σελίδων να περιγράψει τόσο μεστά και πανανθρώπινα τις ημέρες που μεσολαβούν ανάμεσα στη διάγνωση μιας μυστηριώδους φρικτής ασθένειας και στο θάνατο που ενώ αρχικά αχνοφαίνεται καθώς περνά ο καιρός είναι η μόνη πραγματικότητα….Γιατί ο Ιβάν Ιλίτς έζησε μια ζωή «όπως πρέπει»: σπούδασε, βρήκε μια καλή δουλειά, παντρεύτηκε μια ευηπόληπτη γυναίκα, έκανε παιδιά… Και όλα δείχνουν να λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι μέχρι τη στιγμή που κρίνονται πια υπό ένα πρωτόγνωρο ανελέητο φως... Μήπως όλα ήταν λάθος ; Mήπως όλα ήταν ψέμα ; Ο περίγυρος δείχνει να λυπάται όμως υποσυνείδητα απολαμβάνει στα πλαίσια του ενστικτώδους κανιβαλισμού που μας κάνει (όλους μας) να ανακουφιζόμαστε με τη σκέψη «αυτός και όχι εγώ» για να να ξορκίσουμε τη θνητότητά μας… Ο μόνος που δείχνει να τον συμπονά πραγματικά σε αυτόν τον άνισο αγώνα είναι ο μουζίκος Γκεράσιμ….Τότε όπως και τώρα οι απλοί λαϊκοί άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι με τη φύση και με το θάνατο. Οι υπόλοιποι απλά παίζουμε ένα τραγικό κρυφτό… Λίγο πριν το τέλος ο Ιβάν Ιλίτς καταλαβαίνει πως προσπάθησε να ξεγελάσει τον εαυτό του βαφτίζοντας το ενδεχόμενο του θανάτου μια υπόθεση ξένη και στρέφοντας όλη την προσοχή του στην ικανοποίηση αυτών που αδηφάγα ζητούν οι άλλοι.... Όμως δεν έχουν τα πάντα χαθεί αφού προλαβαίνει να συνειδητοποιήσει έστω την ύστατη στιγμή πως μπορεί το σώμα να πεθαίνει αλλά η ψυχή ζωντανεύει….Γιατί ο πνευματικός θάνατος είναι το μόνο που μπορείς και πρέπει να φοβάσαι...

Roberta Bruce

Οι χειρότερες κατηγορίες συναδέλφων...

    Δουλειά. Οκτώ ώρες την ημέρα, πέντε ημέρες την εβδομάδα, χίλιες εφτακόσιες ώρες το χρόνο. Μια αναγκαιότητα που για κάποιους είναι κακή και για κάποιους άλλους μια ευκαιρία απόκτησης δύναμης και ταυτότητας. Για όλους ανεξαιρέτως όμως, μια αναγκαιότητα γεμάτη από παράξενους συναδέλφους που πρέπει να κουμαντάρουν. Γιατί κόλαση είναι οι άλλοι...

1. Η κυκλοθυμική σαρανταπεντάρα.

Τι κάνει: τη Δευτέρα σε χαιρετάει, την Τρίτη όχι. Αναρωτιέσαι αν έκανες κάτι ώσπου την Τετάρτη σε χαιρετάει ξανά και την Πέμπτη σε αγνοεί. Την Παρασκευή σού δείχνει ένα βιντεάκι απ' το χορό της κόρης της στο τρίτο δημοτικό Βύρωνα και το πρωί της Δευτέρας, σε αγνοεί ξανά για να σε χαιρετήσει με χαρά τη στιγμή του σχολάσματος.

Βαθμός τοξικότητας: μικρός μεν, σε καθημερινές δόσεις δε. Μακροπρόθεσμα, η κυκλοθυμική σαρανταπεντάρα είναι ο υπάλληλος που λατρεύεις να μισείς περισσότερο απ' όλους. Εκτός αν πρόκειται για τον επόμενο...

2. Ο παλιός.

Τι κάνει: αφού σε "μετρήσει" από την πρώτη χαιρετούρα, αμέσως ετοιμάζεται να σού ράψει το κοστούμι. Κουτσομπολιό πίσω απ' την πλάτη σου, μπηχτές για την ανεπάρκεια σου μπροστά σε τρίτους και από την τρίτη εβδομάδα βλέμματα δυσφορίας. Αν τον ρωτήσεις τι έχει, θα σου πει πως όλα καλά και έπειτα από λίγο πάλι τα ίδια μέχρι και τη στιγμή που θα πάρει τη σκυτάλη το επόμενο "νεούδι" λυτρώνοντας σε.

Βαθμός τοξικότητας: τεράστιος. Από τους πιο τοξικούς ανθρώπους που θα πετύχεις σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον. Γλοιώδης κι αξιομίσητος.

3. Η κουρασμένη εξηντάρα.

Τι κάνει: είναι μονίμως κουρασμένη. Τα νεύρα της είναι τεντωμένα και όλη την ώρα παραπονιέται για τη δουλειά στην Αντίπαρο που αρνήθηκε το μακρινό 89 (σε μια ψαροταβέρνα επάνω στο κύμα) για να επιλεγεί από το κράτος στο διοικητικό προσωπικό της Νομαρχίας Αθηνών.

Βαθμός τοξικότητας: μέτριος που διογκώνεται επικίνδυνα τις ημέρες των αδειών.

4. Ο ιδρυματοποιημένος.

Τι κάνει: ζει και αναπνέει για την εταιρεία. Αδέρφια του οι managers των άλλων τμημάτων, κολλητοί του οι υπάλληλοι του R&D, όνειρο του να τον θάψουν με τη σημαία της ασφαλιστικής.

Βαθμός τοξικότητας: μικρός. Αν εξαιρέσεις τις ανησυχίες που αδυνατείς να μοιραστείς μαζί του (π.χ για το οκτάωρο που έγινε δεκαεφτάωρο την τέταρτη εβδομάδα που έπιασες δουλειά), ο ιδρυματοποιημένος υπάλληλος είναι από τις περιπτώσεις που οι περισσότεροι εκτιμούν και που συνήθως πεθαίνουν φτωχοί.

5. Η καβάντζα.

Τι κάνει: σου αναθέτει τις δουλειές της χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Τα ναρκισσιστικά χαδάκια και τα ψεύτικα χαμόγελα είναι η ειδικότητα της ενώ η τακτική της μοιάζει με του ταξιτζή που πειράζει το ταξίμετρο. Πρώτα σε γλυκαίνει, ύστερα σε μαθαίνει, μετά σε κερνάει εκλέρ για τη γιορτή της και στο τέλος στη φοράει κανονικά.

Βαθμός τοξικότητας: μεγάλος, ιδίως αν δεν αντισταθείς στην απύθμενη επιθυμία της για καβάντζωμα.

Πράξεις που αποδεικνύουν την ανθρώπινη βλακεία...

    Πράγματα συνηθισμένα και πράγματα ασυνήθιστα. Κάποια λογίζονται σαν "πρέπει" και άλλα σαν ακριβώς το αντίθετο. Κάποια κρύβουν μέσα τους την ανθρώπινη ματαιοδοξία και κάποια την έλλειψη κριτικής σκέψης. Στο τέλος τέλος όμως, το νόημα παραμένει ίδιο: η ανθρώπινη βλακεία κρύβεται πάντοτε πίσω απ' όλα...

Παράδειγμα 1

Τι κάνεις: δουλεύεις λυσσασμένα για ενάμιση χρόνο ώστε να μαζέψεις χρήματα για το τραπέζι του γάμου σου. Τόση φασαρία και κούραση για μία βραδιά και δεν είναι μονάχα αυτό: πρόβες για χορούς, λαδώματα στον παπά και στο τέλος, χαιρετούρες με δυο χιλιάδες άτομα που ήρθαν στην τελετή από υποχρέωση ή για να κάνουν κουτσομπολιό. Φοβερή ιδέα!

Γιατί το κάνεις: γιατί είσαι βαρετός και mainstream. Α, και για να βγάλεις λεφτά.

Λύση στη βλακεία σου: το δημαρχείο.

Παράδειγμα 2

Τι κάνεις: οδηγείς σκαραβαίο εν έτει 2019. Ο συμπλέκτης είναι σκληρός, το κάθισμα βουλιάζει και σε κάθε στροφή το τιμόνι σου τρίζει. Παρ' όλ' αυτά, η άνεση και η ασφάλεια σε αφήνουν αδιάφορο. Και γιατί να σε απασχολεί κάτι τέτοιο εσένα τον τυπάρα! Σημασία έχει μόνο το style, σωστά;

Γιατί το κάνεις: γιατί είσαι μια πόρνη προσοχής.
Λύση στη βλακεία σου: ένα Toyota Yaris του 2003.

Παράδειγμα 3

Τι κάνεις: αγοράζεις σε βαζάκι το νερό που πλύθηκε η belle.delphine! Είναι αλήθεια! Η τύπισσα βγάζει χρήματα πουλώντας στο instagram το χρησιμοποιημένο νερό από το μπάνιο της!

Γιατί το κάνεις: για να καυλώσεις...;
Λύση στη βλακεία σου: ΒΡΕΣ ΓΚΟΜΕΝΑ ΤΩΡΑ ΓΑΜΗΜΕΝΕ ΦΕΤΙΧΙΣΤΗ!

Παράδειγμα 4

Τι κάνεις: πηγαίνεις σε χιπστερομάγαζο στο κέντρο ώστε να φας burger κροκοδείλου. Είσαι τόσο ιδιαίτερο άτομο που το μοσχάρι το χοιρινό και το κοτόπουλο σού φαίνονται κοινά κι η εκλεπτυσμένη σου αίσθηση της γεύσης αναζητάει κάτι καλύτερο...

Γιατί το κάνεις: γιατί είσαι γευσιγνώστης, ανοιχτός και ιδιαίτερος. Λάθος! Γιατί είσαι ποζεράς και νάρκισσος.

Λύση στη βλακεία σου: η πείνα.

Παράδειγμα 5

Τι κάνεις: φωτογραφίζεις μια γιαγιά με τσεμπέρι σ' ένα σοκάκι των Κυκλάδων.

Γιατί το κάνεις: γιατί βλέπεις την ομορφιά εκεί που οι άλλοι αρνούνται. Γιατί είσαι ευαίσθητη,  ξεχωριστή, ρομαντική κι αγαπησιάρα! Πλάκα κάνω...

Λύση στη βλακεία σου: το οχτάωρο.